Aeternitas

Antik Roma dininde, Aeternitas sonsuzluğun ilahi kişileşmesidir. O, özellikle Roma imparatorlarının bir erdeminin ( divus ) tanrı formundaki halidir.[1] Yapısı dolayısıyla İmparatorluk kültüyle ilişkilendirildi.[2]

Daha tanıdık antropomorfik tanrılar gibi, Aeternitas ve diğer soyutlamalar, hem Roma'da hem de eyaletlerde kurbanlar ve tapınaklarla anıldı. Roma İspanya'sında Tarraco'da bulunan Aeternitas Augusta tapınağı [3] bir madeni para üzerinde resmedilmiştir.[4]

Aeternitas bazen Aeternitas Imperii ("Roma egemenliğinin Sonsuzluğu") olarak anıldı.[5] Burada Latince imperium ("komuta, güç") kelimesi "imparatorluk" anlamına gelir. Aeternitas Imperii, Nero zamanında Arval Kardeşlerinden fedakarlık alan tanrılar arasındaydı. Bu sırada çeşitli erdemlerin temsil edildiği yeni bronz paralar basıldı.[6]

Aeternitas, Vespasian, Titus, Trajan, Hadrian, Antoninus Pius ve Septimius Severus basılan sikkelerde tasvir edilen birçok erdemden biriydi.[7] 2. yüzyıldan 3. yüzyılın ortalarına kadar, Aeternitas'ın ikonografisi anka kuşunu içerir.[8] Aeternitas bazen de anka kuşunun tünediği dünyayı tutar.[9]

Martianus Capella, The Marriage of Philology and Mercury'de Aeternitas'ın Jüpiter'in en onurlu kızları arasında olduğunu söylüyor. Ayrıca Aternitas'in dairesel şekli nedeniyle sonsuzluğu temsil eden Diademden de bahseder.[10]

Aeternitas'ın erkek eşdeğeri Aion, sınırsız zaman, göksel küreler ve Zodyak tanrısıdır.[11]

Kaynakça
  1. "Virtue" is a conventional label for this class of deities; as Duncan Fishwick has noted in Imperial Cult in the Latin West (Brill, 1990), pp. 459–460, to call "eternity" a virtue in English may seem strained.
  2. Fishwick, Imperial Cult, p. 460.
  3. Fishwick, Imperial Cult, p. 461.
  4. Robert E.A. Palmer, Studies of the Northern Campus Martius in ancient Rome (American Philosophical Society, 1990), p. 20.
  5. Alain Gowing, Empire and Memory: The Representation of the Roman Republic in Imperial Culture (Cambridge University Press, 2005), p. 150.
  6. J. Rufus Fears, "The Cult of Virtues and Roman Imperial Ideology" Aufstieg und Niedergang der römischen Welt II.17.2 (1981), p. 895.
  7. Fears, "The Cult of Virtues," pp. 900–901.
  8. Melissa Barden Dowling, "A Time to Regender: The Transformation of Roman Time," in Time and Uncertainty (Brill, 2004), p. 179.
  9. Ittai Gradel, Emperor Worship and Roman Religion (Oxford University Press, 2002), p. 309.
  10. Martianus Capella, The Marriage of Philology and Mercury 1.4.13; Danuta Shanzer, A Philosophical and Literary Commentary on Martanus Capella's De Nuptiis Philologiae et Mercuri Book 1 (University of California Press, 1986), p. 71.
  11. Gradel, Emperor Worship and Roman Religion, pp. 310–311.
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.