Barasinga
Barasinga ya da Duvaucel (Bataklık) geyiği (Cervus duvaucelii) geyikgiller (Cervidae) familyasından Hindistan ve Nepal'e özgü bir geyik türüdür.
| Barasinga | ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 erkek | ||||||||||||||||||||||
| Korunma durumu | ||||||||||||||||||||||
| Bilimsel sınıflandırma | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
(G. Cuvier, 1823) | ||||||||||||||||||||||
Barasinga'nın en dikkat çekici özelliği erişkin boynuzların 10-14 arası uç vermesidir. Bu sayı kimi zaman yirmiye çıkmaktadır. Latince adı Fransız doğabilimci Alfred Duvaucel'in anısına verilmiştir.
Bir zamanlar barasinga İndus, Ganj ve Brahmaputra nehirlerinin oluşturduğu havzalar boyunca ve orta Hindistan'da Godavari Nehri'ne kadar yayılmıştır. Gucerat'ta Langhaj kazı alanında bin yılı aşkın kemikler bulunmuştur. Günümüzde bu tür doğal yaşam alanının batı kesiminde tamamen yokolmuştur. 1964 yılında Hindistan'ın tamamında üç ila dört bin arasında olduğu tahmin edilmiştir.
Orta Hindistan'da Kanha Ulusal Parkı dışında barasinga tamamen ortadan kaybolmuştur. Burada bile 1950'lerin başında üç bin olduğu tahmin edilen geyiklerin sayısı on yıl gibi kısa bir süre içinde yüzden aşağıya düşmüş ve 1970'te de bu sayı 66 gibi en düşük seviyesine ulaşmıştır.
Barasinga artık uzun yolun sonuna gelmiştir. Avlanma, kaçak avlanma ve en önemlisi otlakların tarım alanına çevrilmesi sayılarının azalmasının ana sebepleridir. Uzun otlar yalnızca besin olarak işe yaramaz, aynı zamanda yavruları avcı hayvanların görüşünden saklar. Bu geyik türünü yokolmaktan kurtarmak için gösterilen çabalar karşılık vermiş ve sayıları beş yüzü geçmiştir.