Carolee Schneemann
Carolee Schneemann (12 Ekim 1939 - 6 Mart 2019) beden, cinsellik ve cinsiyet ile ilgili yapıtlarıyla ünlü Amerikan görsel sanatçı. İllinois Üniversitesi'ndeki Bard Koleji'nden ve Güzel Sanatlar Mastırı'ndan Sosyal Bilimler Mezunu Ödülü almıştır. Eserleri öncelikle, görsel geleneklerle, tabularla ve sosyal kitlelere dair beden bireyselliğiyle karakterize edilmiştir. Eserleri, Los Angeles Çağdaş Sanat Müzesi'nde, New York'taki Modern Sanat Müzesi'nde, Londra'daki Ulusal Film Tiyatrosu'nda ve birçok başka gösteri merkezinde sergilenmiştir. Schneemann, Kaliforniya Sanat Enstitüsü, Şikago Sanat Enstitüsü okulu Hunter Koleji ve Rutgers Üniversitesi'ni kapsayan birçok Üniversitede akademisyenlik yapmıştır.
Schneemann'ın çalışmaları, Fluxus'u, Neo-Dada'yı, Gösteri Sanatını, Beat Kuşağını ve olayları içeren çeşitli sanat sınıflandırmalarıyla ilişkilendirilmiştir.
Hayatı
Çocukken, arkadaşları onu ilişkileri ve doğaya olan saygısından dolayı "deli panteist" diye tanımlarlardı. Schneemann, sanat ve cinsellik arasındaki ilk bağlantılarını, çizimlerine, 4 ve 5 yaşında babasının reçete tabletlerine çizdikleriyle aktardı. Schneemann'ın ailesi onun vücuduyla olan doğallığını ve rahatlığını genel olarak desteklediler. New York'taki Bard Koleji'ni tam burslu kazandı. Ailesinden koleje katılan ilk kadındı. Ama babası sanat eğitimine karşı cesaretini kırdı. Bard Koleji'ndeyken Schneemann, çıplak otoportre resimlerinde erkek arkadaşı için çıplak model vazifesini görürken, birbirlerinin vücutlarındaki erkek ve kadın algısı arasındaki farklılığı fark etmeye başladı. Bard'tan ayrılarak ayrı bir bursla Kolombiya Üniversitesi'ne giderken, müzisyen James Tenney ile tanıştı. Bard'tan mezuniyetinden sonra, Schneemann, lisansını yapmak için İllionis Üniversitesi'ne katıldı.
İlk çalışması
Carolee Schneemann, sanat kariyerine 1950'nin sonlarında ressam olarak başladı. Resim çalışmaları, Expresyonist fırça işi ile birlikte kutu yapılarını kullandığından Neo-Dada sanatının bazı özellikleriyle benimsenmeye başladı. Bu yapılar, Robert Rauschenberg gibi sanatçıların eserlerinden bulunan yoğun dokusal özellikleri paylaşıyor. Schneemann, sanat camiasındaki atmosferi o an için kadın düşmanı olarak tanımladı ve zamanın kadın sanatçıları vücutlarının farkında değildi. Bu eserler, post-empresyonist ressam Paul Cézanne gibi sanatçıların etkisiyle bütünleştirildi. Ve resimdeki sorunlar soyut dışavurumcular tarafından dile getirildi. Schneemann, sanatında kabul edilebilirlik ve şıklıktan ziyade etkileyiciliğe odaklanmayı seçti. Kendilerini erkeğe yöneltilmiş sanat tarihinden uzak tutmak isteyen diğer feminist sanatçılardan farklı olarak, Schneemann, kendini hala formalist olarak tanımlıyordu. Schneemann, Marry Beth Edelson, Rachel Rosenthal ve Judy Chicago'nun da bulunduğu bir grup olan "birinci nesil feminist sanatçılar" arasında yer alıyordu. Simone De Beauvoir, Antonin Artaud, Maya Deren ve Willhelm Reich gibi figürlerden etkilenen Schneemann, kendini resimden uzaklaşmışken buldu. 1962'de Schneemann, Tenney'in Bell Labarutavarları'yla deneysel bir besteci olarak iş bulması üzerine James Tenney ile Illionis'daki evinden New York'a taşındı. Tenney'in Bell'deki meslektaşları Billy Klüver aracılığıyla Schneemann, Claes Oldenburg, Merce Cunningham, John Cage ve Robert Rauschenberg gibi Judson Anıt Kilisesi sanat programına dahil olan figürlerle tanışmayı başardı. Orada, Oldenburg Mağaza Günleri (1962) ve Robert Morris'in Sitesi (1962) gibi eserlere katıldı ve Edouard Manet'in Olympia'sının canlı bir versiyonunu oynadı. Ayrıca Oldenburg'un olayına Stan VanDerBeek tarafından New York kentinde, Amerikan bayrağının doğusunda çekilen olaya 1965 yılında katkıda bulundu. Bu zamanlarda çıplak bedenini eserlerde kendi kendine temsil etmeye başladı; kültürel varlık statüsünden geri çekilmek gerektiğini düşünüyordu. Schneemann, George Brecht, Malcoln Goldstein, Philip Glass, Terry Riley ve Steve Rech gibi birçok New York müzisyenini ve bestecisini şahsen tanıyordu. Aynı zamanda Willem de Koonin gibi zamanın soyut ekspresyonları ile de ilgileniyordu. Bununla birlikte, sanat dünyasındaki sayısız bağlantısına rağmen, Schneemann'ın resim yapıtları New Yorklu sanat tüccarlarının ilgisini çekmiyordu; ancak Oldenburg, Avrupa'da daha çok ilgi duyulacağını önerdi. Schnemann'ın eserleri için ilk destek, Robert Kelly, David Antin ve Paul Blackburn gibi yazarların bazılarını yayımlayan şairlerden geldi. Schneemann'ın çalışması olan Eye Body'nin üretimi de başladı. Schneemann, kırık aynalar, motorlu şemsiyeler ve ritmik renk üniteleriyle dolu bir çatı ortamı yarattı. Sanatın bir parçası olmak için Schneemann, gres, tebeşir ve plastik içeren malzemelerle kendini kapladı. Kendi inşa ettiği çevrede, İzlandalı sanatçı Erro'nun fotoğrafladığı 36 "dönüştürücü eylem" yarattı.
Temalar
Schneemann'ın çalışmalarındaki ana odaklarından biri, erotizm ile cinsiyet politikası arasındaki ayrımdır. Fuses (1967) ve Kitch's Last Meal (1978) gibi eserlerde yer alan kedisi Kitch, Schneemann'ın yaklaşık yirmi yıldaki çalışmasının önemli bir figürüdür. Kitch'i kendisinin ve "Tenney" in cinsel faaliyetlerine "objektif" bir gözlemci olarak kullandı; çünkü insan davranışlarından etkilenmediğini belirtti. Daha sonraki kedilerinden biri olan Vesper, fotoğraf dizisi Infinity Kisses'de 1986 yılında yer aldı. Schneemann, 140 fotoğraftan oluşan bir duvara dayalı koleksiyonda günlük öpücüklerini Vesper ile belgeliyor ve "yaşam sanatçısı" belgelerini yayınlıyordu.
Feminizm ve beden
Schneemann, çoğunlukla feminist bir simge olduğunu ve kadın sanatçıların etkili bir figürü olduğunu kabul etti ancak aynı zamanda erkek sanatçılara da ulaştığını da belirtti. Feminist bir figür olduğu belirtilmekle birlikte, geniş çaplı sanat tarihi bilgisi üzerine yoğunlaştı. Eye Body gibi eserler, feminist konulara değinmek yerine, resim ve toplama süreçlerini keşfetmek amacına yöneliktir. Sanatçı ve öğretim görevlisi Johannes Birringer'e göre Schneemann'ın çalışması, bazı feministlerin uyguladığı politik doğruluk ve bazı feministlerin iddia ettiği ideolojilerin (psikoanaliz) karşıtıdır. Ayrıca Schneemann'ın eserlerinin yapısalcı ve resimsel kavramları fiziksel bedeni ve enerjisi ile birleştirmesi nedeniyle analiz etmenin zor olduğunu iddia etti.
Etki
Schneemann'ın çalışmalarının çoğu performansa dayalıdır; bu nedenle fotoğraf, video dokümantasyonu, eskiz ve sanatçının notaları genellikle eserini incelemek için kullanılır. 1990'lardan sonra, Schneemann'ın eserleri feminist sanatın önemli eserleri olarak tanınmaya başlandı. Çalışmalarının ilk sergisi, 1973 yılında yayımlanan aynı unvana göre 1996 tarihli Geriye Dönük ve Sınırlarını Dahil Etme Sergisi'dir. New York'un Yeni Çağdaş Sanatlar Müzesi'nde düzenlendi ve kıdemli küratör Dan Cameron tarafından organize edildi. Eskiden, bu eserler narsisizm ya da aşırı derecede cinselleştirilmiş ifade biçimleri olarak görülürdü. Eleştirmenler Schneemann'ın çalışmalarına verdikleri tepkinin orijinal performansından bu yana değiştiğini de kaydetti. Scheemann'ın 1950'lerin sonlarından bu yana yaptığı çalışmalar, Matthew Barney ve askı ipleri gibi daha sonraki sanatçıları yönlendirmeye devam ediyor. Lady Gaga'nın giydiği et kıyafeti de buna bir örnektir .
Ölümü
Amerikan kadın sanatçı Carolee Schneemann 6 Mart 2019'da 77 yaşında ölmüştür.[1]
Alıntılar
- "Sanat izleyicisi, yaptığım şeylere karşı çok duyarlı, bu karşılıklı bir etkileşim."
- "Başkalarından kendime yapmayacağım şeyi yapmamı ve kendimi tabi olarak kullanmamayı konumu alıyorum... çünkü malzeme, sanatçının yapmış olduğu şeyin gücünü ve ayrımını istiyor." Eril geleneğinde yönetmen ya da yapımcı her zaman işin dışındadır, çünkü onun üstündedir."
Ödüller
- 1993: John Simon Guggenheim'i Anma Vakfı Bursu
- 2003: Eyebeam ikametgahı
- 2011: Amerika Birleşik Devletleri Sanatçıları Rockefeller Görsel Sanatlar Bölümü Üyesi
- 2011: Sanat Yaşam Boyu Başarı Ödülü için Kadın Kafkas Ödülü
- 2012: Bu yılın Yoko Ono'dan Sanatlar İçin Cesaret Ödülleri'nden biri
- 2017: Venedik Bienali'nin Yıllık Başarı İçin Altın Aslan Ödülü
Seçilmiş eserlerinin listesi
- 1963: Eye Body: 36 Transformative Actions
- 1964: Meat Joy
- 1965: Viet Flakes
- Autobiographical Trilogy
- 1964-67: Fuses
- 1968-71: Plumb Line
- 1973-78: Kitch's Last Meal
- 1973-76: Up to and Including Her Limits
- 1975: Interior Scroll
- 1981: Fresh Blood: A Dream Morphology
- 1981-88: Infinity Kisses
- 1986: Hand/Heart for Ana Mendieta
- 1986-88: Venus Vectors
- 1987-88: Vesper's Pool
- 1990: Cycladic Imprints
- 1991: Ask the Goddess
- 1994: Mortal Coils
- 1995: Vulva's Morphia[61]
- 2001: More Wrong Things
- 2001: Terminal Velocity
- 2007: Devour
- 2013: Flange 6rpm
Kaynakça
- Cézanne, She Was A Great Painter (1976)
- More Than Meat Joy: Performance Works and Selected Writings (1979, 1997)
- Early and Recent Work (1983)
- Imaging Her Erotics: Essays, Interviews, Projects (2001)
- "Arşivlenmiş kopya". 7 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2019.