Creedence Clearwater Revival

Creedence ve CCR olarak da bilinen Creedence Clearwater Revival 1967- 1972 yılları arasında aktif olan Amerikalı Rock grubudur. Grup başlangıçta baş vokalist, gitarist ve birincil söz yazarı John Fogerty, kardeşi ritim gitaristi Tom Fogerty, basçı Stu Cook ve davulcu Doug Clifford'dan oluşuyordu. Bu üyeler, 1959'dan itibaren önce Blue Velvets ve daha sonra Golliwogs olarak birlikte çalıştılar .[1]

Creedence Clearwater Revival
1968'de Creedence Clearwater Revival. Soldan sağa: Tom Fogerty, Doug Clifford, Stu Cook ve John Fogerty.
Genel bilgiler
Başladığı yer El Cerrito, California, U.S.
Tarzlar
Etkin yıllar
  • 1967 (1967)–1972 (1972)
Müzik şirketi Fantasy
İlişkili hareketler
  • The Blue Velvets
  • The Golliwogs
  • Creedence Clearwater Revisited
Resmî site creedence-online.net
Eski üyeler
  • John Fogerty
  • Tom Fogerty
  • Stu Cook
  • Doug Clifford

CCR'nin müzik tarzı roots rock,[2][3] swamp rock,[4] blues rock,[5] Southern rock,[6] ve country rock'ı kapsıyordu.[7] San Francisco Körfez Bölgesi kökenli olmalarına rağmen grup, bayou, yayın balığı, Mississippi Nehri ve Güney Amerika ikonografisinin diğer popüler unsurları hakkında şarkı sözleri ile Güney rock tarzında çaldı. Grubun şarkıları nadiren romantik aşkla ilgiliydi, bunun yerine Vietnam Savaşı gibi konular hakkında politik ve sosyal bilinçli sözlere yoğunlaştı.[8] Grup, New York'taki 1969 Woodstock festivalinde sahne aldı ve burası grubun ilk büyük gösterisini gerçekleştirdiği yer oldu.[9]

CCR, dört yıllık liste başı başarısının ardından 1972'nin sonlarında kötü bir şekilde dağıldı. Tom Fogerty, bir önceki yıl resmi olarak ayrılmıştı ve John, iş ve sanatsal kontrol konularında geri kalan üyelerle anlaşmazlık içindeydi, bunların tümü daha sonrasında eski grup arkadaşlarıyla birbirlerine açtıkları davalarla sonuçlandı. Fogerty'nin Fantasy Records sahibi Saul Zaentz ile devam eden anlaşmazlıkları daha uzun süreli mahkeme savaşları yarattı ve John Fogerty, Creedence'in 1993'te Rock and Roll Hall of Fame'e kabulünde hayatta kalan diğer iki üye ile sahne almayı reddetti.[10][11]

CCR'nin müziği hala ABD klasik rock radyo yayınlarının temelini oluşturuyor;[12] Yalnızca ABD'de 28 milyon CCR kaydı satıldı.[13] İlk olarak 1976'da piyasaya sürülen Chronicle The 20 Greatest Hits derleme albümü hala Billboard 200 albüm listesinde yer alıyor ve Aralık 2020'de 500 haftalık sınıra ulaştı. 10 milyon kopya sattığı anlamına gelen 10x platin ile ödüllendirildi.[14] Rolling Stone tarafından Tüm Zamanların En Büyük 100 Sanatçısı listesinde 82. sırada gösterildi.[15]

Tarihi

Erken kariyer: 1959–1968

John Fogerty, Doug Clifford ve Stu Cook , Kaliforniya, El Cerrito'daki Portola Ortaokulunda tanıştılar. Kendilerine Blue Velvets adını veren üçlü, enstrümantal ve "jukebox standartları" [16] çalıyordu ve gruba katılmadan önce John'un ağabeyi Tom'u kayıtlarda ve performanslarda desteklediler. 1964'te San Francisco'da bağımsız bir caz şirketi olan Fantasy Records ile anlaştılar .[17] Grubun ilk sürümü için, Fantasy ortak sahibi Max Weiss, The Golliwogs grubunu yeniden adlandırdı (adını bir çocuk kitabı karakteri olan Golliwogg'dan alır ). Grup üyelerinin rolleri bu dönemde değişti: Cook, piyanodan bas gitara, Tom Fogerty, lead vokalden ritim gitara geçti; John, grubun baş vokalisti ve birincil söz yazarı oldu. Tom'un sözleriyle: "Şarkı söyleyebiliyordum ama John'un bir "sound"u vardı!" [18]

1966'da John Fogerty ve Doug Clifford , ABD silahlı kuvvetlerine askere alındı ; Fogerty ABD Ordusu'na katılırken Clifford, ABD Sahil Güvenlik Rezervine katıldı. ABD Ordusu Fogerty'deki deneyiminden bahsederken, "Çıldırdım ve transa girdim. Ve sonradan "Porterville" adlı şarkı olacak bu hikayeyi kendi kendime anlatmaya başladım. " [19]

1967'de Saul Zaentz, Fantasy Records'u satın aldı ve gruba tam sürüm bir albüm kaydetme şansı sundu. İlk günden beri "The Golliwogs" adından nefret eden grup, Ocak 1968'de Creedence Clearwater Revival (CCR) adına karar verdiler . Yirmi yıl sonra grup üyeleri ile yapılan röportajlara göre, bu isim üç kaynaktan geliyordu: Birincisi, Tom Fogerty'nin arkadaşı olan Creedence (İng. credence: inanç) Credence Newball; ikincisi Olympia Brewing Company için bir televizyon reklamı ("temiz su"); ve son olarak dört üyenin gruplarına olan yenilenen bağlılığı. Grubun adı için reddedilen isimler arasında "Muddy Rabbit", "Gossamer Wump" ve "Creedence Nuball and the Ruby" vardı, ancak sonuncusu, grubun nihai adlarını aldığı başlangıç noktasıydı. Cook, adı "Buffalo Springfield veya Jefferson Airplane'den daha tuhaf" olarak nitelendirdi.[20]

1968'e gelindiğinde, CCR'nin 1956 rockabilly şarkısı " Susie Q " cover'ını, San Francisco Körfez Bölgesi'nden ve Chicago'nun WLS-AM'ine ABD'nin dört bir yanından pek çok AM radyo programcısı yayınladı .[21] Şarkı, grubun ikinci single'ıydı ve ilk 40'a (No. 11) ulaşan ve John Fogerty tarafından yazılmayan tek Top 40 hiti oldu. Mayıs 1968'de grubun kendi adını taşıyan albümlerinden iki single daha piyasaya sürüldü: Screamin 'Jay Hawkins'in " I Put a Spell on You" şarkısının coverı (No. 58) ve Fogert'nin ordudayken yazdığı bir şarkı olan "Porterville" (Scorpio etiketiyle yayınlandı ve "T. Spicebush Swallowtail'e atfedilir).

En yüksek başarı: 1969–1970

Yükselişlerinin ardından CCR turneye çıktı ve Los Angeles'taki RCA Stüdyolarında ikinci albümleri Bayou Country (Ocak 1969'da yayınlandı) üzerinde çalışmaya başladı. No. 7 platin hiti ile kayıt, iki yıl boyunca kesintisiz devam eden bir dizi hit albüm ve single serisinin ilk albümü oldu. "Born on the Bayou" destekli single'ları " Proud Mary  Ulusal Billboard tablosunda 2. sıraya oturdu. Orijinalinin birinciliğinden 2 yıl sonra  Born on the bayou,  1971’de 4. Sıraya oturan  Ike & Tina Turner coverı dahil 100 civarı versiyonu bulunan bu şarkı, grubun en çok coverlanan şarkısı olacaktı. John, bu şarkının Ordu'dan terhis olmasının mutluluğunun bir sonucu olduğunu söylemektedir. Albümde ayrıca bir rock & roll klasiği " Good Golly, Miss Molly " nin remake'i ve grubun dokuz dakikalık canlı şovu "Keep On Chooglin" de yer aldı.

Aylar sonra, Nisan 1969'da " Lodi " ile desteklenen "Bad Moon Rising" piyasaya sürüldü ve Birleşik Krallık'ta 2 numaraya kadar yükseldi. "Bad Moon Rising", 1969 Eylül ve Ekim aylarında UK Singles Chart'ta üç hafta bir numarada kaldı ve grubun Birleşik Krallık'taki tek bir numaralı single'ı oldu.[22] Grubun üçüncü albümü Green River, Ağustos 1969'da onu takip etti ve tekli "Green River" ile altın kazandı, Green River da Billboard Listelerinde 2. sıraya yerleşti. Green River'ın B tarafı olan "Commotion" 30. sıraya çıktı ve grubun eski favori şarkılarının remake'lerine yaptığı vurgu " Night Time Is the Right Time " ile devam etti.

CCR, Temmuz 1969'da Atlanta Pop Festivali'nde ve Ağustos 1969'da Woodstock Festivali'nde gösterileriyle sürekli turneye çıktı. SetleriWoodstock filmine veya film müziğine dahil edilmedi çünkü John, grubun performansının düşük olduğunu düşünüyordu. Etkinlikten dört parça (toplam on bir parçadan) sonunda 1994 hatıra kutusu seti Woodstock: Three Days of Peace and Music'e dahil edildi . Bununla birlikte Cook, "Performanslar klasik CCR'yi yansıtıyor ve Woodstock '69'un headliner'larından biri olduğumuzu bile bilmeyen insanların sayısı beni hala şaşırtıyor" diyerek aksi bir görüş belirtti.[23] John daha sonra kendilerinden önce gelen Grateful Dead'in seyirciyi uyutmasından şikayet etti; John seyircileri gözden geçirdiğinde bir "Dante sahnesi gibi cehennemden gelen, iç içe geçmiş ve uyuyan, çamurla kaplı bedenler" gördü.[20]

1972'de dağılmış olan Creedence Clearwater Revival, aynı anda hem progresif hem de anakronistikti. Rock and roll'un altın çağına amansız bir dönüş olarak progresif, saykedelik San Fransisco sahnesinde çağdaşlarıyla alışılmışın dışına çıktı. Yaklaşımları basit ve kesindi, grup üyelerinin işçi sınıfı kökenlerine bağlıydı. Creedence ortaya çıktığında "Roots Rock" terimi henüz icat edilmemişti, ancak esasen Little Richard, Hank Williams, Elvis Presley, Chuck Berry ve Motown ve Stax 'ın soul sanatçılarından ilham alarak tanımını CCR yapmıştı. Böylece CCR tipik Amerikan müziğinin standart temsilcileri ve önde gelen temsilcileri oldular.

-Rock and Roll Hall of Fame

Woodstock'tan sonra CCR, Kasım 1969'da piyasaya sürülen dördüncü albüm Willy and the Poor Boys için materyal geliştirmekle meşguldü. " Down on the Corner " ve "Fortunate Son" yıl sonuna kadar sırasıyla 14 ve 3. sıraya tırmandı. Albüm, Fogerty orijinalleri ve yeniden kaydedilmiş iki Lead Belly cover'ı, " Cotton Fields " ve " Midnight Special " içeren tipik CCR albümüydü.

1969 yılı grup için dikkate değer bir liste yılıydı: üç Top Ten albüm, dört hit single (2, 2, 2 ve 3 numaraya yerleştiler) ve üç ek B yüzü şarkıları çıktı. 16 Kasım 1969'da The Ed Sullivan Show'da "Fortunate Son" ve "Down on the Corner" performanslarını gerçekleştirdiler.[24]

CCR, Ocak 1970'te bir başka double a-yüzü hit olan " Travelin 'Band " / " Who'll Stop the Rain " yayınladı. Bununla birlikte, güçlü bir Little Richard sounduna sahip hızlı "Travelin 'Band", şarkının yayıncısının açtığı bir davayı garanti edecek kadar "Good Golly, Miss Molly" ile yeterince benzerlik taşıyordu; sonunda mahkeme dışında çözüldü .[25] Şarkı sonuçta ikinci sırayı aldı.  Grup ayrıca 31 Ocak 1970'de Oakland Coliseum Arena'da canlı performansını kaydetti ve daha sonra bu kayıt canlı albüm ve televizyon programı olarak pazarlanacaktı. Şubat ayında CCR Rolling Stone'un kapağında yer aldı, ancak beraberindeki makalede sadece John ile röportaj yapıldı.[26]

Nisan 1970'de CCR ilk Avrupa turuna başlamaya karar verdi. John yaklaşan konser tarihleri desteklemek için "Up Around the Bend" ve "Run Through the Jungle"ı yazdı; single o bahar 4. sıraya yükseldi. Grup, Cosmo's Factory'yi kaydetmek için Haziran ayında Wally Heider'ın San Francisco stüdyosuna döndü. Albüm, daha önceki Top 10 hitleri olan "Travelin 'Band" ve "Up Around the Bend" ile açılış şarkısı "Ramble Tamble" gibi popüler albüm parçalarını içeriyordu.

Cosmo's Factory, grubun beşinci ve son 2 numaralı ulusal hiti "Lookin' Out My Back Door"/"Long As I Can See the Light" ile birlikte Temmuz 1970'te piyasaya sürüldü. Bazı uluslararası listelerde ve yerel radyo geri sayımlarında zirvede olsalar da, CCR Hot 100'de hiç 1 numaralı hiti olmayıp 5 adet 2. sırada hiti olan grup olma ayrıcalığına sahiptir. [27] Grubun beş tane No. 2 single'ı sadece Madonna ve Taylor Swift tarafından, (her birinde altı tane olmak üzere) aşıldı ve Elvis Presley, the Carpenters ve Drake ile berabere kaldı. Tersine, WLS-AM istasyonunda grup üç tane 1 No, 4 tane 3 No ve 2 tane 4 No'ya sahipti ama 2. sırada hiç single'ları yoktu. "Down on the Corner" Hot 100 ve WLS'de aynı sırada bulunan (3 numara) tek Top 10 CCR şarkısı oldu.[28]

Cosmo's Factory albümündeki diğer kayıtlar arasında 1968 Marvin Gaye " I Heard It Through the Grapevine " (1976'da bir single olarak yayınlanan küçük bir hit) 11 dakikalık bir jam olarak ve orijinaliyle notası notasına aynı olan Roy Orbison'un "Ooby Dooby" şarkıları yer alıyordu. Albüm gurubun en çok satan albümü oldu ve Billboard 200 albüm listelerinde 1 numaraya, Billboard'un Soul Albümleri listesinde 11 numaraya yükseldi.

Pendulum, Aralık 1970'de piyasaya sürülen diğer çok satan oldu ve " Have You Ever Seen The Rain? " Top 10 hiti bu albümdendi. John, grup üyelerinin birlikte takıldığı Booker T. ve MG'lere derin saygısı ve etkisi nedeniyle Pendulum parçalarının birçoğuna, özellikle de "Have You Ever Seen The Rain?"e Hammond B3 Organ'ı dahil etti. Single'ın diğer yüzü "Hey Tonight" da bir hit oldu.

Tom Fogerty'nin ayrılışı, anlaşmazlığı ve grubun dağılması: 1971–1972

Tom Fogerty, yeteri kadar grupta kaldığına karar verdi ve Pendulum'un kaydedilmesinin ardından 1971'in başlarında CCR'den istifa etti; ayrılışı sonraki Şubat ayında kamuoyuna duyuruldu. İlk başta, kalan üyeler yerine birini almayı düşündüler, ancak sonunda üçlü olarak devam ettiler.

1971 baharında, John Fogerty fikir değiştirdi ve Cook ve Clifford'a CCR'nin sadece "demokratik" bir yaklaşım benimseyerek devam edeceğini bildirdi: her üye artık kendi malzemesini yazıp icra edecekti. Fogerty ayrıca grup arkadaşlarının şarkılarına sadece ritim gitarı ile katkıda bulunacaktı. CCR'nin sanatsal ve ticari kararlarında daha fazla katkı isteyen Cook ve Clifford bu düzenlemeye direndi. Fogerty, kabul etmeleri konusunda ısrar etti yoksa grubu bırakacağını söyledi. Anlaşmazlığa rağmen, üçlü yeni iş ahlakını stüdyoda test ederek Temmuz 1971'de Cook'un "Door To Door" şarkısıyla desteklenen Top 10 single'ı " Sweet Hitch-Hiker " ı yayınladı. Grup, o Yaz ve Sonbaharda Cook'un şarkısıyla hem Amerika'da hem de Avrupa'da turneye çıktı. Devam eden ticari başarılarına rağmen, üçü arasındaki ilişkiler giderek gergin hale geldi.

John Fogerty, Cook ve Clifford'un yazdığı şarkıların yanı sıra " Hello Mary Lou " nun ( Gene Pitney'in Ricky Nelson için yazdığı bir şarkı) bir cover'ını içeren grubun son albümü Mardi Gras Nisan 1972'de yayınlandı. Her üye, o üye tarafından yazılan şarkılarda baş vokal olarak yer aldı. Albüm, eleştirmenler tarafından tutarsız kalitede ve uyumdan yoksun olduğu düşünülerek bir başarısızlık olarak tanımlandı. Rolling Stone eleştirmeni Jon Landau bunu "büyük bir rock grubundan duyduğum en kötü albüm" olarak nitelendirdi.[29] Mardi Gras'ın satışları önceki albümlerden daha zayıftı ve nihayetinde 12. sıraya yükseldi. yine de grubun Altın kazanan art arda yedinci stüdyo albümü oldu. Clifford'un "Tearin 'Up the Country"siyle desteklenen Fogerty'nin " Someday Never Comes ", ABD'nin En İyi 40 listesine girdi.

Bu noktada Fogerty, sadece grup arkadaşlarıyla doğrudan anlaşmazlık içinde değildi, aynı zamanda grubun Fantasy Records ile ilişkisini zahmetli olarak görmeye başlamıştı ve Zaentz'in gruba daha iyi bir sözleşme verme sözünden döndüğünü hissediyordu. İşletme eğitimi olan Cook, Fogerty'nin yanlış kararı yüzünden CCR'nin en büyük ABD'li şarkıcılar arasında en kötü kayıt anlaşması uymak zorunda kaldığını iddia etti. Mardi Gras'ın nispeten zayıf karşılamasına ve diğer grup üyeleri arasında kötüleşen ilişkilere rağmen, CCR iki aylık, 20 günlük bir ABD turuna başladı. Ancak 16 Ekim 1972'de - turun bitiminden altı ay sonra - Fantasy Records ve grup resmen dağıldığını duyurdu.[30] Cook ve Clifford sonunda Creedence Clearwater Revisited grubunu kursa da CCR dağıldıktan sonra asla resmen bir araya gelmedi. John Fogerty daha sonra İsveç dergisi Pop'un 1997 sayısında CCR'nin ölümü üzerine yorum yaptı:

O müziği (CCR) yaptığımda yalnızdım. Düzenlemeleri yaptığımda yalnızdım, arka vokalleri, gitarları ve diğer şeyleri eklediğimde yalnızdım. Albümlerin yapımcılığını ve miksini üstlendiğimde yalnızdım. Diğerleri sadece provalara asıl kayıtları yaptığımız günlerde stüdyoya geldiler. Benim için Creedence saatli bombanın üzerinde oturmak gibiydi. "Proud Mary"yi editlemeye stüdyoya girene kadar "Susie Q" coverımız ve ilk albümümüzle sağlam bir başarı yakalamıştık. RCA’nın Los Angeles stüdyosunda, ilk kez gerçek bir Hollywood stüdyosuna girmiştik ve hemen sorunlar baş göstermişti. Grubun diğer üyeler yeni albüm için şarkı yazmayı önerdiler, düzenlemelere ilişkin fikirleri vardı, şarkı söylemek istiyorlardı. “Proud Mary”nin arka vokallerini eklemeye kadar ilerlediler ama şarkı çok kötü olmuştu. Tef kullandılar ama daha iyi olmadı.O zaman bir seçim yapmam gerektiğini anladım. O noktada tek hiti olan bir gruptuk ve “Susie Q” o kadar da büyük bir hit değildi. Ya yeni albüm başarı sağlayacaktı ya da tekrar araba yıkamaya başlayacaktık. Büyük bir sıra vardı. Bir İtalyan restoranına gittik ve diğer üyelere, tekrar araba yıkamaya başlamak istemediğimi net bir şekilde söylediğimi hatırlıyorum. Şu anda olabilecek en iyi albümü yapmalıydık ve sonuçlar elde edebileceğimizin en iyisi olduğu sürece bunu kimin yaptığının önemi yoktu. Elbette bunu yapması gereken bendim. Diğerlerinin ne demek istediğimi anladığından emin değilim ama en azından durumu istediğim gibi idare edebilirdim. Sonuç, sekiz milyon satan çift-yüzlü single’lar ve hepsi platin ödül kazanan altı albüm oldu. Melody Maker bizden dünyadaki en iyi grup olarak bahsetti. Bunu Beatles’ın dağılmasından sonra söyledi ama olsun.  … Ve tüm bunları yaratan bendim. Buna rağmen ne’den bahsettiğimi anladıklarını sanmıyorum. … Daha çok kontrol ve etki yaratmayı takıntı yapmışlardı. Nihayetinde bomba patladı ve bir daha asla tekrar birlikte çalışmadık.

Creedence Clearwater Revival - Sweet Hitchiker (1971)

Ayrılık sonrası

John Fogerty
John Fogerty 2011'de sahne alıyor

John Fogerty, solo kariyerine, country ve gospel şarkılarından oluşan tek kişilik grup koleksiyonu Blue Ridge Rangers ile başladı. Ancak eski CCR sözleşmesine göre Fogerty, Fantasy'ye sekiz plak daha borçluydu. Sonunda şirket için çalışmayı reddetti. Çıkmaz, ancak Asylum Records'tan David Geffen, Fogerty'nin sözleşmesini 1 milyon dolara satın aldığında çözüldü. 1975'te kendi adını taşıyan tek Asylum albümü olan John Fogerty'yi çıkardı. Bir sonraki büyük başarısı, 1985'te liste başı bir başarı olan Centerfield oldu. Ancak 1986'daki turnede, Fogerty, CCR şarkılarını söylemeyi kararlı bir şekilde reddetmesi nedeniyle şikayetler yaşadı ve ses tellerindeki sorunların mahkemede ifade vermek zorunda kalmasından ileri geldiğini savundu. Fogerty'nin CCR materyali çalmama açıklaması, telif hakkı sahibi Zaentz'e performans telif ücreti ödemek zorunda kalacağı ve geçmişinin müziğini yeniden ziyaret etmenin "çok acı" olduğu yönündeydi.

Centerfield albümüyle Fogerty, Zaentz'e göre Fogerty'nin kendi 1970 CCR hitinin bariz bir şekilde yeniden yazdığı " The Old Man Down The Road " şarkısının kopyası olan "Run Through the Jungle" için Zaentz ile davalık oldu.Fogerty, kalan sözleşme yükümlülüklerini iptal etmek için 1980'de CCR'nin şarkılarının haklarını takas ettiğinden, Fantasy artık "Run Through the Jungle" haklarına sahipti ve esasen Fogerty'nin kendi şarkılarını intihal ettiği için Fogerty'ye dava açtı. Bir jüri Fogerty'nin lehine karar verirken, Zaentz'in "Bay Greed" ve "Zanz Kant Danz" şarkıları için açtığı hakaret davasını tamamladı. Fogerty, "Zanz" referansını "Vanz" olarak değiştirerek kaydı düzenlemek zorunda kaldı.

19 Şubat 1987'de Los Angeles'taki Palomino Club'da ( Kuzey Hollywood ) Fogerty, CCR hitlerini konserlerinde çalma konusunda kendi kendine koyduğu yasağı kaldırdı. Bob Dylan ve George Harrison ( Taj Mahal ve Jesse Ed Davis ile birlikte ) ona sahnede katılarak, "Yapmazsanız, tüm dünya 'Proud Mary'nin Tina Turner'ın şarkısı olduğunu düşünecek." dedi. 1987 Bağımsızlık Günü yardım konserinde Vietnam gazileri için, Fogerty sonunda "Born on the Bayou" ile başlayıp "Proud Mary" ile biten CCR hitleri listesini çaldı. 1986'da ikinci Warner Bros. albümü Eye of the Zombie'yi çıkardı. Fogerty, 1980'lerin sonunda tekrar müzikten çekildi, ancak 1997'de Grammy ödüllü Blue Moon Swamp ile geri döndü. Fogerty, hala sık sık tur yapıyor ve solo şarkılarının yanında CCR klasiklerini çalıyor.

Tom Fogerty

Tom Fogerty birkaç solo albüm çıkardı, ancak hiçbiri CCR'nin başarısına ulaşamadı. 1974 solo albümü Zephyr National, dört orijinal CCR grubu üyesini içeren son albümdü. John Fogerty kendina ait kısmı ayrı kaydetmiş olsa da, özellikle de dört üyenin de çaldığı duruma uygun başlıklı "Joyful Resurrection" gibi birçok parça CCR tarzına çok benzer.

Tom Fogerty , Eylül 1990'da Scottsdale, Arizona'daki evinde, bel ameliyatı geçirirken aldığı kirli kan nakli yoluyla kaptığı bir AIDS komplikasyonu nedeniyle öldü. Tom ve John zorunlu olarak Tom'un ölümünden önce barıştı. Tom'un cenazesinde yaptığı konuşmada John, "Büyüyüp müzisyen olmak istiyorduk. Sanırım bunun yarısını başardık, rock'n roll yıldızı olduk. Bu, büyüdük anlamına gelmiyor."dedi [31]

Stu Cook ve Doug Clifford
CCR'nin ritim bölümü 1995'te Creedence Clearwater Revisited'ı oluşturdu

Ortaokul arkadaşları Doug Clifford ve Stu Cook, hem session müzisyeni hem de Don Harrison Band üyesi olarak CCR'nin çöküşünün ardından birlikte çalışmaya devam ettiler. Ayrıca Bay Area'da bir mobil kayıt hizmeti olan Factory Productions'ı kurdular. Clifford, 1972'de Cosmo adlı bir solo albüm çıkardı. Cook, sanatçı Roky Erickson'un The Evil One'ın prodüktörlüğünü yaptı ve 1980'lerde popüler country grubu Southern Pacific'in basçısı oldu.

Clifford ayrıca eski Sir Douglas Quintet ve Texas Tornados solisti Doug Sahm için Groovers Paradise'ın yapımcılığını yaptı. Clifford ve Cook, 1974 yılında Warner Bros. etiketiyle yayınlanan albümde çalıştı. Clifford, 1980'lerde Sahm ile performans ve kayıt yapmaya devam etti.

Nispeten uzun bir müzikal hareketsizlik döneminin ardından, Cook ve Clifford, 1995 yılında birkaç tanınmış müzisyenle Creedence Clearwater Revisited'ı kurdu. Revisited, orijinal grubun klasiklerini icra ederek dünya çapında turneye devam ediyor. John'un 1997 mahkemesi, Creedence Clearwater Revisited'i geçici olarak adını "Cosmo'nun Fabrikası" olarak değiştirmeye zorladı, ancak mahkemeler daha sonra Cook ve Clifford'un lehine karar verdi.

Fantasy Records

CCR'den sonra Fantasy Records, 1972'nin Creedence Gold'unu, 1973'ün More Creedence Gold'unu ve Golliwogs'un erken kayıtlarının bir derleme albümü olan 1975'in Pre-Creedence'ı gibi pek çok ilk dönem en beğenilen hitlerinden oluşan albümler yayınladı. Fantasy ayrıca Creedence'ın yirmi hit single koleksiyonu olan oldukça başarılı çift albüm olarak Chronicle, Vol. 12i yayınladı. Birkaç yıl sonra, şirket The Royal Albert Hall Concert adlı bir canlı kayıt yayınladı. Başlığının tersine, 1970 performansı Londra'daki Royal Albert Hall'da değil Oakland, California'da kaydedildi. Orijinal 1981 albümünü sonradan sadece The Concert olarak yeniden adlandırıldı. En iyi şarkılarından bir başka çifte albüm 1986'da Chronicle, Vol. 2 1986'da yayınlandı.

CCR'nin başarısı Fantasy ve Zaentz'e büyük para kazandırdı. Nitekim, Fantasy 1971'de California, Berkeley'de 2600 Tenth Street'te yeni bir karargah binası inşa etti.[32] Zaentz ayrıca servetini, En İyi Film Oscar'ını kazanan One Flew Over the Cuckoo's Nest, Amadeus ve The English Patient gibi bir dizi başarılı film yapmak için kullandı. 2004'te Fantasy'yi Concord Records'a sattı. Bir iyi niyet jesti olarak Concord, Fantasy'nin yaklaşık kırk yıl önce yerine getirilmemiş sözleşmeden doğan vaatlerini onurlandırdı, sonunda CCR'ye satışlarında daha yüksek bir telif ücreti ödedi ve John'un şarkılarının sahipliğini ona geri verdi.

John, Zaentz'in artık şirket ile ilişkisi olmadığını görünce Concord / Fantasy ile yeni bir sözleşme imzaladı. 2005 yılında şirket, CCR ve Fogerty solo klasiklerinin bir koleksiyonu olan The Long Road Home'u yayınladı. Revival Ekim 2007'de Fantasy etiketiyle çıktıktan sonra, ancak bir sonraki albümü Blue Ridge Rangers Rides Again (1973 albümünün devamı) 2009'da yayınlanmadan önce, Fogerty, Fantasy'den Verve Forecast Records tarafından dağıtılan kendi plak şirketi Fortunate Son Records'a geçti.

Tekrar Birleşme

Orijinal CCR grubu dağıldıktan sonra nadiren yeniden bir araya geldi. Dört üye de Tom'un 1974 tarihli Myopia albümünde yer aldı ve daha sonra 19 Ekim 1980'deki düğününde bir araya geldi. John, Cook ve Clifford, 1983'te El Cerrito Lisesi'nin 20. Yıl buluşmasında birlikte çaldılar, ancak orijinal enkarnasyonları olan Blue Velvets. 1980'lerde ve 1990'larda, grup üyeleri arasında ve eski yöneticilerine karşı açılan yeni davalar düşmanlıklarını derinleştirdi. CCR 1993'te Rock and Roll Hall of Fame'e girdiğinde John, Cook ve Clifford ile performans sergilemeyi reddetti. İkili sahneden uzaklaştırılırken, John, Bruce Springsteen ve Robbie Robertson'ın da dahil olduğu yıldızlardan oluşan bir grupla çaldı. Tom'un dul eşi Tricia bir CCR toplantısı beklemişti ve hatta kocasının küllerinin bulunduğu kavanozu törene getirmişti.

John, Calgary Herald ile Temmuz 2011'de yaptığı bir röportajda, en azından Cook ve Clifford ile yeniden bir araya gelmeyi düşünmeye istekli olduğunu belirtti:

Yıllar önce insanlara bakar ve duygu dolu şekilde derdim ki "Kesinlikle olmaz!... Ancak kabul etmem gerekir ki insanlar bana bunu yakın zamanlarda sordular ve bunun nasıl biteceğini bilmesem de, reddederken süslü sözler söylemediğimden emin olabilirsiniz. Daha çok "Şey, bilemiyorum". gibiydi. İnsanlar 'asla asla deme' derler. Hayatta tüm tuhaf şeyler gelip geçer. Duygulara kapılıp gitmeye gerek olmadığını farketmek, en azından biri konuşmaya başladıysa oturup dinlememi gerektiriyor.

Ekim 2011'de yeniden bir araya gelme olasılığı hakkında tekrar sorulduğunda, "Mümkün olduğunu söylüyorum, evet. Sanırım çağrı [gülüyor] diyarın dışından gelebilirdi. Birinin bana olaylara taze bir şekilde bakmamı sağlaması gerekir. " [33] Bununla birlikte, Cook ve Clifford, Uncut Magazine'in Şubat 2012 sayısında CCR'ın tekrar birleşmesiyle ilgilenmediklerini belirtti. "Leoparlar yerlerini değiştirmezler. Bu sadece John'un yaptığı bir imaj kurtarma çalışması. Telefonum kesinlikle çalmadı, "dedi Cook. Clifford ekledi: "Yirmi yıl önce güzel bir fikir olabilirdi ama artık çok geç." [34]

Mayıs 2013'te, Fogerty bir kez daha bir araya gelmeye açık olacağını söyledi, ancak Cook ve Clifford'un duruşlarını değiştirmeye istekli olmadıklarını gördü. CBS This Morning'de Charlie Rose'a şunları söyledi: "Zaman zaman bir şeyler söyleyeceğim ve bu belki de 'olacak' şekilde basılacak ve sonra hemen kulağa mümkün gibi gelmeyen şeyleri duyacağım . . . . Bunun gelecekte bir olasılık olduğunu düşünüyorum, biliyorsun. Bu aktif olarak aradığım bir şey değil, ancak fikre tamamen karşı da değilim. " [35] Eylül 2017'de Clifford, Cook ve kendisinin John ile yeniden bir araya gelme şansını bir kez daha reddetti ve "Yirmi, yirmi beş yıl önce harika olurdu. Artık çok geç. " [36]

Yasal haklar

CCR'nin şarkı kataloğu popüler kültürde sıklıkla kullanılmış veya referans alınmıştır, bunun nedeni kısmen John Fogerty'nin eski kayıtlarının yasal kontrolünü grubun plak şirketi Fantasy Records'tan devre dışı bırakmasıdır.[37][38] Bir NPR röportajında Fogerty, müziğinin kötüye kullanılması olarak gördüğü şeye itiraz etti:

İnsanlar Forrest Gump'ı hatırlarlar, harika bir filmdi, ama Fantasy Music'in Creedence'ı kullandığı gerçekten kötü filmleri hatırlamazlar: araba reklamları, araba lastiği reklamları. Bir tiner reklamı hatırlıyorum, şarkı "Who'll Stop The Rain"di. İnanılmaz. Oldukça zekice, değil mi?

Özellikle ilgi çekici olan, protesto şarkısı "Fortunate Son"ın bir kot pantolon reklamında kullanılmasıydı.[37] Bu durumda, Fogerty'nin daha sonraki bir röportajda anlattığı gibi, reklamveren sonunda şarkıyı kullanmayı bıraktı:

Evet, Fantasy Record'un sahipleri aynı zamanda ilk şarkılarımın da sahipleriydi ve bu şarkılarımla gerçekten nefret ettiğim reklamsal pek çok şey yapıyorlardı. Sonra bir gün L.A. Times'tan biri beni aramayı başardı ve nasıl hissettiğimi sordu, nihayet bu konuda konuşabilme şansına eriştim. Ona dedim ki, şarkımın kot pantolon satmak için kullanılmasına karşıyım. Böylece durduğum nokta gazetede güzelce belirtildi, ve şu işe bak ki, Wrangler "Vay canına, yayımcıyla, şarkının sahibiyle anlaşma yapmış olsak da, görüyoruz ki John Fogerty bu fikirden nefret etmiş" dedi. Böylece şarkıyı kullanmadılar.

Üyeler
  • Doug Clifford - davul, perküsyon, arka vokal (1967–1972)
  • Stu Cook - bas gitar, arka vokal (1967–1972)
  • John Fogerty - ana vokal, gitar, klavyeler, mızıka, saksafon (1967–1972)
  • Tom Fogerty - ritim gitarı, arka vokal (1967-1971; 1990'da öldü)

Diskografi

Kaynakça
  1. Cavanagh (18 Temmuz 2014). "Creedence Clearwater Revival – the full story, by John Fogerty, Stu Cook and Doug Clifford". Uncut. Erişim tarihi: 27 Mart 2018.
  2. "Creedence Clearwater Revival | Biography & History". AllMusic.
  3. "Listen to Ozomatli's Spanish-language tribute to CCR, and two live albums to put on your playlist". Los Angeles Times. 13 Ağustos 2016. Erişim tarihi: 6 Ocak 2021.
  4. Finding Fogerty: Interdisciplinary Readings of John Fogerty and Creedence Clearwater Revival. Rowman & Littlefield. 2012. s. 3. ISBN 978-0-7391-7485-2.
  5. I'm Feeling the Blues Right Now: Blues Tourism in the Mississippi Delta. Univ. Press of Mississippi. 1 Haziran 2011. s. 52. ISBN 978-1-61703-011-6.
  6. Indianapolis Monthly. Emmis Communications. August 2006. s. 255.
  7. Rock and Roll: Its History and Stylistic Development. Prentice Hall. 2003. s. 318. ISBN 978-0-13-099370-0.
  8. "Fortunate Son". snopes.com. 14 Temmuz 2014. Erişim tarihi: 8 Mart 2015.
  9. https://www.history.com/topics/1960s/woodstock
  10. "Creedence Clearwater Revival". Rockhall.com. Erişim tarihi: 2 Mart 2010.
  11. "John Fogerty Explains CCR's Hall of Fame Meltdown". 6 Ekim 2015.
  12. "'Oldies' radio bracket expands one decade". Chicago Tribune. 27 Şubat 2008. 11 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  13. "Gold & Platinum". RIAA. Erişim tarihi: 7 Ocak 2019.
  14. RIAA.com
  15. "100 Greatest Artists: Creedence Clearwater Revival". Rolling Stone. 16 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Kasım 2011.
  16. Fong-Torres (5 Nisan 1969). "Creedence C'water At the Hop". Rolling Stone (30). s. 9.
  17. "Fantasy Studios: Alive and Well in Berkeley". Crawdaddy.wolfgangsvault.com. 6 Ağustos 2008. 9 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mart 2010.
  18. "John Fogerty Sued for Plagiarizing ... Himself: Twisted Tales". 14 Mayıs 2010. 29 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  19. "John Fogerty: 'I had rules. I wasn't embarrassed that I was ambitious'". The Guardian. Erişim tarihi: 18 Temmuz 2019.
  20. Bad Moon Rising: The Unauthorized History of Creedence Clearwater Revival. Chicago, Illinois: Chicago Review Press, Incorporated. 2007. s. 64. ISBN 978-1-55652-661-9. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2011.
  21. "WLS890 Hit Parade". Mike Gallant. 14 Ekim 1968. Erişim tarihi: 7 Mart 2020.
  22. "Creedence Clearwater Revival scored their only U.K. No 1 single with "Bad Moon Rising". Pop Expresso.
  23. The Unauthorized History of Creedence Clearwater Revival Page 65. Chicago, Illinois: Chicago Review Press, Incorporated. 2007. s. 65. ISBN 978-1-55652-661-9. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2014.
  24. "The Ed Sullivan Show: Creedence Clearwater Revival / Jerry Lee Lewis". TV.com. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2009.
  25. "Rock History - 1971 – John Fogerty is sued by the owners of Specialty Records". Thisdayinrock.com. 14 Ekim 1971. Erişim tarihi: 24 Ekim 2013.
  26. "Creedence Clearwater Revival Photo Gallery : Rolling Stone". Rolling Stone. 21 Şubat 1970. 12 Nisan 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2009.
  27. "Most No. 2 Hits Without Reaching No. 1 By Artist". Billboard Magazine. 28 Aralık 2012 tarihinde kaynağından (PHP) arşivlendi.
  28. "WLS Year Index". Oldiesloon. 1969–1971. Erişim tarihi: 26 Aralık 2011.
  29. "Creedence Clearwater Revival: Mardi Gras: Music Reviews: Rolling Stone". Rolling Stone. 25 Mayıs 1972. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2009.
  30. Billboard –. Nielsen Business Media. 28 Ekim 1972. s. 16. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2010 – Internet Archive vasıtasıyla. creedence splits.
  31. "John Fogerty: 'I had rules. I wasn't embarrassed that I was ambitious'". theguardian.com. 2013. Erişim tarihi: 31 Temmuz 2013.
  32. "Wareham Development". Warehamproperties.com. 13 Şubat 2007. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2009.
  33. "John Fogerty: My Anger Towards Creedence Bandmates Has Faded". Rolling Stone. 25 Ekim 2011. Erişim tarihi: 11 Kasım 2011.
  34. "Creedence Clearwater Revival Reunion: No Chance, Drummer and Bassist Say". Spinner. 3 Ocak 2012. 11 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2012.
  35. "Creedence Clearwater Revival reunion a possibility". John Fogerty: Creedence Clearwater Revival reunion a possibility. 20 Mayıs 2013. Erişim tarihi: 30 Mayıs 2013.
  36. "Creedence Clearwater drummer: Woodstock 'was a nightmare'". The Cincinnati Enquirer. 19 Eylül 2017. Erişim tarihi: 7 Kasım 2017.
  37. Baker (1 Kasım 2002). "Fogerty to Wrangler: Song in ad 'ain't me' – SFGate". Articles.sfgate.com. Erişim tarihi: 26 Mart 2010.
  38. Baker (23 Ekim 2002). "Their 'Son' was Fogerty's baby; The last thing the singer wants is a Creedence corporate revival, but he doesn't own the rights, so 'Fortunate Son' now sells jeans". Los Angeles Times. Erişim tarihi: 29 Mart 2010.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.