Geri Dönüş Kanunu

Geri Dönüş Kanunu (İbranice: חֹוק הַשְׁבוּת, ḥok ha-shvūt), 5 Temmuz 1950 tarihinde geçen, Yahudilere İsrail’e dönme ve İsrail vatandaşı olma hakkını tanıyan İsrail kanunudur.[1] Geri Dönüş Kanunu’nun ilk bölümünde şu deklarasyon vardır:

"Her Yahudi, bu ülkeye oleh (göçmen) olarak gelme hakkına sahiptir."

Geri Dönüş Kanunu ile İsrail Devleti, Siyonizm hareketinin amacı olan, bir Yahudi Devleti olarak İsrail’in kurulması ilkesine yönelik adım atmıştır.

1970’te giriş ve yerleşme hakkı, büyükbabası ve ya büyükannesinden birinin Yahudi olduğu kişilere ve Yahudi birisiyle evli olan kişilere de verildi. Bu kişilerin Yahudilik tanımını yapan Ortodoks Halakha kanunlarına göre Yahudi olup olmadıkları önemli değildi[2].

İsrail’e varıldığı gün ya da daha sonraki günlerde, İsrail’e giren kişi, Geri Dönüş Kanunu gereğince, Oleh (göçebe) olduğunu belirten bir sertifika alır. Oleh’in İsrail vatandaşı olup olmamayı kararlaştırması için üç ayı vardır. Bu dönem içerisinde vatandaşlık alabilir ve ya geri çevirebilir. Oleh olma hakkı, Yahudilere ve ya devletin güvenliğine zarar verecek girişimlerde bulunması durumunda kişiden alınır. Ayrıca geçmişinde halkın güvenliğini tehlikeye atacak suçlarda bulunulduysa, oleh olma hakkı anında elinden alınır[3].

Tarihi
Geri Dönüş Kanunu öncesi Holokost’ta hayatta kalanlar Haifa’ya ulaşıyor (1945)
Fas’lı Yahudiler Geri Dönüş Kanunu’yla İsrail’e ulaşıyor, 1954

Geri Dönüş Kanunu, 5 Temmuz 1950 tarihinde, Knesset tarafından oybirliğiyle kabul edildi[4]. Bu tarih, Siyonist Vizyoner Theodore Herzl’in ölümüyle aynı güne denk gelsin diye seçildi[5]. Kanuna göre:

"Her Yahudi, bu ülkeye oleh (göçmen) olarak gelme hakkına sahiptir."

Knesset’e yaptığı deklarasyonda, dönemin başbakanı David Ben-Gurion, bu kanunun bir hak tanımadığını ve aslında bir Yahudinin zaten sahip olduğu hakkı tekrar doğruladığını iletti[6]:

"Bu kanun Devlete, yurt dışında yaşayan Yahudiler için yerleşme hakkı bağışlamıyor; her Yahudinin doğuştan gelen bu hakkını tekrar doğruluyor sadece; Devlet diaspora Yahudilerine geri dönüş hakkı vermiyor, aslında devlet olmanın önünde olan gerekliliği olduğu için, Yahudiler ve anavatan arasındaki tarihi gerçeği kabul ediyor."

Göçle ilgili diğer konuları içeren, diğer kanun, 1952 Vatandaşlık Kanunu’nda geldi.

Başlangıçta, Geri Dönüş Kanunu’ndaki haklar sadece Yahudilere yönelikti[7]. Buna rağmen, kimin Yahudi olup olmadığına açıklık getiremeyen yasama organı, kanunda bu tanımı yapmadı ve zamanla bir sorunun kendisi tarafından çözülmesine bıraktı. Sonuç olarak, kanun, geleneksel Halaha tanımına dayadı kendisini, ama Yahudi’nin kim olduğu açıklamasının olmaması, değişen görüşlerin ortaya çıkmasına sebep oldu. Bunun sonucu olarak da, birçok farklı Yahudilik akımlarının tanınmak için yarışa girmesine sebep oldu.

Geri Dönüş Kanunu’yla İsrail’e göç eden herkes hemen İsrail vatandaşlığı hakkına sahip olur. Buna rağmen, Geri Dönüş Kanunu’yla göç eden herkesin otomatik olarak “Yahudi” kabul edilmesi üzerinde farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Halaha geleneklerine göre, bir kişi sadece annesi Yahudi ise ve ya Yahudiliğe dönerse Yahudidir. Ortodoks Yahudiler, Reformist ve Muhafazakâr Yahudilerin dönüştürmelerini tanımamaktadır. Buna rağmen, Yahudiliğin hangi dalından gelirse gelsin, kanun her Yahudinin İsrail’e göçmesine ve vatandaşlık almasına izin vermektedir.

Yahudi Soyu Yasa Değişikliği

Geri Dönüş Kanunu, 1970 yılında değiştirildi ve Yahudi olmayan kişiler de geri dönüş kanunu kapsamına alındı[8][9]. 2 no’lu değişikliğe göre:

« Yahudilerin bu kanun kapsamındaki hakları, Uyruk Kanunu kapsamındaki Oleh’in hakları ve bir Oleh’in başka herhangi bir kanun kapsamındaki hakları, bir Yahudinin torunlarına ve çocuklarına verilir. Ayrıca, bir Yahudinin eşine, bir Yahudinin çocuğunun eşine ve bir Yahudinin torununun eşine de bu haklar tanınır. Bu haklar sadece gönüllü bir şekilde Yahudilikten vazgeçip başka dini seçenlere tanınmaz [10]. »

1970’dan itibaren, kanunun kapsamına giren gruplar şunlardır:

  • Ortodoks Yahudilik inançlarına göre, bir Yahudi anneden doğan ve ya annesinin annesi Yahudi olan kişiler.
  • Yahudi soyuna sahip kişiler (Yahudi babası ve ya büyük babası olan).
  • Yahudiliğe dönen kişiler.

Halaha’ya göre hala Yahudi olsalar da, Yahudilikten istekleriyle ayrılanlar, Geri Dönüş Kanunu’yla İsrail’e gelip vatandaşlık alamazlar. 1970 yaşa değişikliği, “Yahudi kimdir?” tartışmasıyla doğmuştur. O zamana kadar, kanun bu soruyla ilgilenmiyordu. Kararın kapsayıcı olmasının birçok açıklaması oldu. Bunlardan biri, Nuremberg Kanunları’nın, kimin Yahudi olduğuyla ilgili Halaha inançlarını önemsememesiydi. Başka bir açıklama ise, hükûmetin anti-semitik kampanyası sonrasında, Polonya’dan gelen 1968 göç dalgasıydı. Bu göçmenler çok asimile olmuştu ve birçok Yahudi olmayan aile üyelerine sahiptiler[11].

Başka bir açıklama ise, göçmen sayısını artırarak, artan Arap nüfusunu dengelemekti. Demografik tehlike olarak görülen, Arap nüfusu artışı, İsrail’e göçebilmelik şartlarını değiştirtti[12]. Diğer bir açıklama, negatif bir perspektife sahip olarak, dindar Yahudiler tarafından ortaya atılmıştır. Onlara göre, Laik hükûmet unsurları, İsrail’deki dindar kesimlerin politika üzerindeki etkilerini azaltmak için, laik ve Yahudi olmayan eşleri İsrail’e kabul ediyorlardı[13]. İsrail Hahamlığı tamamen Ortodoks bir yapı olmakla birlikte, çok daha sınırlı ve katı bir Yahudilik tanımına sahiptir. Bu nedenle Geri Dönüş Kanunu ile İsrail vatandaşlığı almış binlerce kişiye, Hahamlık, Yahudi evliliği izni vermemiştir[13]. 2008 yılı itibarıyla, 2,734,245 Yahudi, 1950 yılından bu yana İsrail’e göçmüş oldu[14]. Yüzlerce ve binlerce kişi, Ortodoks Yahudilik tanımlarına göre Yahudi olarak kabul edilmemelerine rağmen, İsrail vatandaşlığı aldı[15].

Vatandaşlık Reddi

Geri Dönüş Kanunu’nun 2(b) kısmı, İç İşleri Bakanlığına, birkaç nedenden dolayı, vatandaşlık reddi hakkını tanımaktadır. Bu nedenler arasında, başvuru yapan bir kişinin, İsrail Devleti’ne tehdit (Yahudi Devletine vatan hainliği) oluşturacağı şüphesini uyandırması, geçmişinde cinayet gibi ciddi suçlara bulaşmış olması, kanun kaçağı olması, Yahudi halkının ve amaçlarının karşıtı bir tutum içinde olması, İsrail halkının sağlığını tehlikeye sokacak hastalıklara sahip olması vardır [16]. Bu hüküm, İsrail’in kurulmasından beri birkaç defa kullanılmıştır. Bazı dikkate değer örnekleri arasında, Robert Soblen varıdır. Soblen, Sovyetler Birliğine casusluk yapan Amerikalı bir Komünistti ve müebbet hapisten kaçmak için, İsrail’e göçmüştü. Diğer bir örnekse, Meyer Lansky’dir. Amerikalı bir gangster olan Lansky, önce vatandaşlık almış, iki yıl sonra kovulmuştur. Çeşitli bombalamalara bulaşan Victor Vancier’de aynı şekilde red almıştır. Geri Dönüş Kanunu ile vatandaşlık vermek aynı kişilerde ülkeden uzaklaştıramamak anlamına gelmemektedir.

Tartışma

Mesihi Yahudiliğe İnananlar

1989 yılında, İsrail Yargıtay’ı Mesihi Yahudiliğin başka bir din olduğu ve böylece Mesihi Yahudiliğe inananların, Geri Dönüş Kanunu’yla Aliyah hakkına sahip olmadıkları kararını aldı[17]. 16 Nisan 2008’de, babaları ve dedelerinin, Mesihi Yahudi olduğu gerekçesiyle vatandaşlık başvurularının kabul edilmedikleri için yargıya başvuran birkaç kişiyle ilgili, yargıtay bir karar verdi. Başvuranların argumanları, Halaha’ya göre hiçbir zaman Yahudi olmadıkları ve bundan dolayı dönme maddesinin dışında kalmadıklarıydı. Bu arguman kararda desteklendi[18][19] ve yönetim başvurularını tekrar gözden geçirme kararı aldı. Bunun dışında, Mesihi Yahudiler, Geri Dönüş Kanunundan, Yahudi soyundan geldiklerini ispatlarlarsa (baba ve ya büyükbabalarının Yahudi olması), yararlanabilirler.

Filistinli Göçmenlerle İlgili Ayrımcılık İddiaları

Eleştirmenler, Geri Dönüş Kanunu’nun, Demokratik Devlet iddialarına ters düştüğü iddiasında bulunmaktadır[20][21].

Filistinliler ve Filistinli Göçmen hakları savunucuları, Geri Dönüş Kanunu’nu, Filistinlilerin, Filistinli Geri Dönüş Hakkı iddialarıyla karşılaştırarak eleştirirler[22]. Bu eleştirmenler, Filistinlilerin geri dönüşüne izin verilmemesini, saldırgan ve kurumsal etnik ayrımcılık olarak görmektedirler[23].

Birleşmiş Milletler Batı Asya Ekonomik ve Sosyal Komisyonu’nun bir raporu, Geri Dönüş Kanunu’nu aşırı bir şekilde eleştirdi, “Nereden geldikleri önemli olmadan ve İsrail’le bir ilişkileri olup olmadıklarını göstermeden, Dünya’nın her yerindeki Yahudilere, İsrail’e girme ve İsrail vatandaşlığı hakkını tanırken, ellerindeki belgelerle atalarının topraklarına geri dönme hakkını Filistinlilere vermeme” politikasının “Nufüs Mühendisliği” olduğunu ve İsrail’in bir “Yahudi Devleti” olarak kalması için bu kanunun yürürlükte olduğunu yazdı. Rapor daha sonra yarattığı tartışmalardan dolayı geri çekildi [24][25].

LGBT İlişkileri

10 Haziran 2011 tarihinde, Geri Dönüş Kanunu, biri Yahudi ve diğeri Hristiyan hemcins çiftin İsrail’e Aliyah yapmasıyla test edildi. Bu çift, Aliyah yapmak isteyen ilk hemcins ve farklı dinlerde olarak evlenen çiftti. Farklı cinsle evil olup farklı dinlerden gelen çiftlere birlikte Aliyah statüsü verillirken, bu gay çiftten Yahudi olanına hemen Aliyah verildi ama diğerinin işlemleri, İçişleri Bakanlığı tarafından ertelendi [26]. 19 Ağustos 2011’de, İçişleri Bakanlığı, Yahudi olmayan eşe de, Geri Dönüş Kanunu’na uyarak, vatandaşlık verdi [27].

2014 yılında, İçişleri Bakanı Gidon Sa’ar, LGBT çiftlerin, içlerinden birisinin Yahudi olmamasına rağmen, Aliyah yapabileceklerini ve aynı anda vatandaşlık alabileceklerini resmi olarak açıkladı[27].

Geri Dönüş Kanunu’na Destek

Yasanın destekçileri, Avrupa devletlerinde de benzeri, içinde etnik tema taşıyan kanunların olduğunu belirtmektedir[28]. Destekçilerin bazı argümanları:

  1. Geri Dönüş Kanunu, vatandaşlık almak için tek yol değildir. Örneğin, Yahudi olmayan biri yerlileşme, oturma izni ya da İsrailli biriyle evlenerek, İsrail vatandaşlığı alabilir. Örneğin yerlileşme, belirli şartlar altında, bir vatandaşın askerliğini tamamlaması sonrasında, Yahudi olmayan anne babası için mümkün[29][30][31].
  2. Yahudilere, Yahudi olmayan akrabalarıyla birlikte kanunla tanınan haklar, Yahudi olup olmama ayrımı yapmamaktadır. İsrail’de, diğer demokratik devletlerde olduğu gibi oturma izni ve vatandaşlık kanunları bulunmaktadır.
  3. Geri Dönüş Kanunu’nun amacı, İsrail’i ağırlıklı olarak bir Yahudi Devleti olarak korumak olsa da, Yahudilerin tarih boyunca zulme uğramış olması, böyle bir konseptin gerekliliğini ve böyle bir devletin olması gerektiğini desteklemektedir. Böyle bir devlet, Dünya’nın her yerinden Yahudi göçmenlere kucak açmaktadır.
  4. Birleşmiş Milletler Irkçılık Karşıtı Dünya Konferansı’na İsrail delegasyonundan katılan Benjamin Pogrund, kanunu Filistinliler açısından adaletsiz bulsa da, diğer yerlerde de böyle adaletsiz yaklaşımların olduğunu belirtmiştir. Filistinlilerin 1948 ve 1967’de İsrail’den kovulmasını, Almanya, Polonya, Çekya, Hindistan ve Pakistan’dan kovulmalarıyla eş tutmaktadır[32].

İsrail’de Tartışma

İsrailli Yahudiler, Yahudi göçmenlerin gelmesine oldukça büyük destek vermektedirler. 2016 yılında yapılan bir ankette, Yahudi İsraillilerin 98%’i kanunun Yahudi göçmenleri İsrail’e getirmesini destekliyordu[33]. Buna rağmen, aynı kanunun, Yahudi olmayan birçok kişiyi de İsrail’e getirmesi şikâyet konusu oldu[34].

Geri Dönüş Kanunu’na İsrailli Araplar daha az destek vermektedir. 2017 yılında Haifa Üniversitesi’de Sosyolog olan Sammy Smooha’nın, 700 Yahudi ve 700 Arap’la gerçekleştirdiği ankette, Arapların sadece 25.2% si Geri Dönüş Kanunu’nu kabul etti. Bu yüzde, 2015 yılında 39% idi[35]. Eylül 2007’de, Petah Tikva’da, eski Sovyetler Birliği’nden gelen bir grup gencin kurduğu, oldukça şiddet yanlısı olan bir Neo-Nazi grubunun keşfedilmesi, siyasetçilerin Geri Dönüş Kanunu’nu tekrar gözden geçirmeleri çağrısını yeniledi[36]. Milli Dini Parti’den Effi Eitam ve dini Siyonist hareketi temsil eden Milli Birlik, daha önce Geri Dönüş Kanunu’nu ek yasalarla değiştirmeye yeltendi. Onlara göre, “İsrail, kendisinden ve Yahudilerden nefret edenler için bir sığınak oldu. Bu insanlar Geri Dönüş Kanunu’nu istimar ederek, hissettikleri nefretle harekete geçmek için İsrail’e geliyorlardı” [37]. Siyasi spektrumun diğer tarafındaki Birleşik Arap Listesi milletvekillerinden Ahmed Tibi ve Ta’al systemin çifte standartlı olmasını eleştirdi, “İnsanlar İsrail’e başka yerlerden göçerek otomatik olarak vatandaşlık alıyorlarken, Nasıra ve Tayibe’li araplar, akrabalarını gezmek için izin alamıyorlar ve bunun nedeni ise sadece Arap olmaları.” [37]

Kanunun uygulanırlığı

Kanunu korumak isteyenler arasında, kanunun diliyle ilgili bir anlaşmazlık bulunmaktadır. Kanundaki “Yahudi” ve “Yahudi kişiler” tanımı tartışmaya açık. İsrailli ve diaspora Yahudileri birbirlerinden grupsal olarak farklıdır ve bu kanundaki Yahudi tanımı da doğal olarak her iki grup için farklıdır. Ayrıca “Yahudi Devleti” ve “Yahudilerin Devleti” terimleri ile ilgili de süregelen bir tartışma var olmaktadır. Yıllar boyunca, birçok İsrail İçişleri bakanı, Geri Dönüş Kanunu ile ilgili sorunları inceledi ve nasıl kanunun nasıl daha doğru uygulanması ile ilgili bocaladı. Kanunla ilgili fikrini paylaşması için yargıya da çeşitli çağrılar yapıldı. Bu tekrar tekrar gündeme gelen sorun, İsrailliler arasındaki farklılıkları sadece açığa çıkarmamakta, ayrıca kötüleştirmektedir.

Merkezi sorunlardan biri, Vatandaşlık ve göçmenlik amaçlı Yahudiliğe dönenlerin geçerliliğine kimin karar verecek olmasıdır. Tarihi olarak bu sorumluluk, İsrail Dini İşler Bakanlığına bağlı, İsrail Hahamlık Şefliğine aitti ama günümüzde bu bir soru işaretine sahiptir. Bu yöntem İsrail’deki ve İsrail dışında Ortodoks olmayan dini liderlerin Güçlü eleştirilerine maruz kaldı. Sorunu çözmek için birçok girişimde bulunuldu. Bunlardan en sonuncusu Ne’eman Komisyonu’ydu fakat kördüğüm henüz çözülemedi. 31 Mart 2005 tarihinde, İsrail Anayasa Mahkemesi, İsrail dışında gerçekleştirilen bütün din değişimlerinin, Geri Dönüş Kanunu ile belirtilen kurumlar tarafından tanınması gerektiği kararını 7-4 oyla aldı. Böylece İsrail dışında gerçekleştirilen din değişimlerinin geçerli sayılması kesinleşti[38].

Kaynakça
  1. "Israel :: Armistice and refugees - Encyclopædia Britannica". Britannica.com. 15 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2014.
  2. Omer-Man, Michael (7 Ağustos 2011). "This Week in History: Jewish right to aliya becomes law". The Jerusalem Post. 8 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Aralık 2015.
  3. "Acquisition of Israeli Citizenship". 15 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2019.
  4. "Law of Return". www.jewishvirtuallibrary.org. 13 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018.
  5. Herzog, Ben; Harpaz, Yossi (2018). "Report on citizenship law: Israel". 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2019.
  6. Edelman, Martin (1998). "Who is an Israeli?: "Halakah" and Citizenship in the Jewish State". Jewish Political Studies Review. 10 (3/4). Jerusalem Center for Public Affairs. ss. 87-115. JSTOR 25834432.
  7. Navot, Suzi, Constitutional law of Israel, p.188
  8. Rosner, Shmuel & Ruskay, John (2016), Exploring the Jewish spectrum in a time of fluid identity: JPPI special report on the 2016 Structured Jewish World Dialogue (Heb. המנעד היהודי בעידן של זהות גמישה: עמדות יהודי העולם), Jerusalem, p. 82 (note 207) (Hebrew)
  9. Yedidia Z. Stern & Netanel Fisher (2018), Conversion in Israel: Vision, Achievements, and Challenges, The Israeli Institute for Democracy: Jerusalem, p. 135 978-965-519-217-9 (Hebrew).
  10. "Law of Return 5710-1950". Mfa.gov.il. 13 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2014.
  11. Ian Lustick, "Israel as a Non-Arab State: The Political Implications of Mass Immigration of Non-Jews,” Middle East Journal, 53:3, 101-117, 1999.
  12. Eleonara Poltinnikova-Shifrin. "The Jewish State and the Law of Return." "The Jewish State and Law of Return". Ocak 2002. 8 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ekim 2006. 1 January 2002.
  13. "An Introduction to the Law of Return". www.jewishvirtuallibrary.org. 15 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018.
  14. "Inside The Jewish Agency | The Jewish Agency for Israel". Jewishagency.org. 3 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2014.
  15. "Law of Return to be revised - Israel Jewish Scene, Ynetnews". Ynetnews.com. 23 Şubat 2009. 24 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2014.
  16. Beilin, Yossi (8 Temmuz 2018). "Boycott: Coming to terms with Arielle Gold" (İbranice). Israel HaYom. s. 31.
  17. "Israeli Court Rules Jews for Jesus Cannot Automatically Be Citizens". The New York Times. 27 Aralık 1989. 23 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Mayıs 2010.
  18. "Court applies Law of Return to Messianic Jews because of fathers". jpost.com. The Jerusalem Post. 2008. 15 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2010. the petitioners were entitled to automatic new immigrant status and citizenship precisely because...they were the offspring of Jewish fathers.
  19. "Messianic Ruling". cbn.com. CBNnews.com. 2008. 20 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2008. Myers told CBN News, "The bottom line is that if your father is Jewish or if any of your grandparents are Jewish from your father's side - even if you're a Messianic Jew - you can immigrate to Israel under the law of return or under the law of citizenship if you marry an Israeli citizen."
  20. Permanent Observer Mission of Palestine to the United Nations. "UN Economic, Social and Cultural Committee Expresses Grave Concern Over Israel's Discriminatory Practices." 6 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. accessed 2 October 2006.
  21. "Press Releases: Occupied Palestinian Territory, The international community is bargaining with the rights of the Palestinians". reliefweb.int. 11 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018.
  22. "Israeli Ministry of Foreign Affairs. The Law of Return". mfa.gov.il. 28 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018.
  23. "return.PDF" (PDF). 6 Eylül 2001 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2019.
  24. "Israeli Practices towards the Palestinian People and the Question of Apartheid" (PDF). 16 Mart 2017 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2017.
  25. "UN chief orders report accusing Israel of 'apartheid' pulled from web". The Times of Israel. 17 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2019.
  26. Lior, Ilan (28 Haziran 2011). "Israel Refuses Citizenship for Gay Man Married to Jewish Immigrant". Haaretz. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018 – Haaretz vasıtasıyla.
  27. Ahren, Raphael (2 Eylül 2011). "Ministry Grants Citizenship to Gay Spouse of Immigrant". 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018 – Haaretz vasıtasıyla.
  28. "Right of Return Extended to Gay Couples". Israel National News. 5 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2018.
  29. Sheleg, Y. 2004. "Not Halakhically Jewish: the Dilemma of Non-Jewish Immigrants in Israel." Jerusalem: Israeli Democracy Institute, working paper 51 (in Hebrew)
  30. Israel Ministry of Foreign Affairs, "Acquisition of Israeli Nationality"."Archived copy". 12 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2007.
  31. International Convention on the Elimination of all forms of Racial Discrimination 30 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., CERD/C/471/Add.2, 1 September 2005.
  32. Apartheid? Israel is a democracy in which Arabs vote 12 Ekim 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., by Benjamin Pogrund, Focus 40 (December 2005)
  33. Harpaz, Yossi; Herzog, Ben (2018). "Report on citizenship law: Israel". s. 2. 7 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ağustos 2019.
  34. GDavid Clayman. "The Law of Return Reconsidered." "The Law of Return Reconsidered by David Clayman". 30 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Eylül 2009. Jerusalem Center for Public Affairs. 16 July 1995.
  35. "Israel's Jews and Arab minority further apart than ever, poll says". 22 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Kasım 2018.
  36. Rebecca Anna Stoil, Mark Weiss and Matthew Wagner (9 Eylül 2007). "Sheetrit may deport alleged neo-Nazis". The Jerusalem Post. Erişim tarihi: 10 Eylül 2007.
  37. Roni Singer-Heruti (10 Eylül 2007). "Interior Minister: I'll consider revoking neo-Nazis' citizenship". Ha'aretz. 2 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Eylül 2007.
  38. "Israel Supreme Court: Ruling on Conversions to Judaism Done Abroad". Jewish Virtual Library. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.