Haast kartalı

Haast kartalı(Hieraaetus moorei) dünya üzerinde yaşamış en büyük kartal türüdür ve Yeni Zelanda'nın güney adasında bulunmuş bu hayvanın yaklaşık olarak günümüzden 500 sene önce (Holosen) soyu tükenmiştir.[1]

Haast kartalı Geç Pleistosen-Holosen
Korunma durumu
Tükenmiş (IUCN 2.3)
Bilimsel sınıflandırma
Âlem: Animalia Şube: Chordata Sınıf: Aves Takım: Accipitriformes Cins: Hieraaetus (Haast, 1872) Tür: moorei

Keşif

1871 yılında Yeni Zelanda Canterbury Müzesini kuran alman asıllı Yeni Zelandalı paleontolog Julius Haast tarafından eski bir bataklık arazide fosilleri keşfedilen bu dev kartal türünün taksonomik adlandırılması 1872 yılında yine Haast tarafından yapılmıştır.[1]

Fiziksel özellikler

Fosil hayvanların uzunluk ve boy gibi kavramları nispeten ölçülebilir olsa da ağırlık gibi tahmine dayalı ölçüleri de vardır. Ağırlık tahminleri belli vekiller aracılığıyla yapılmaktadır ve H. Brathwaite'e göre bu tahminler hayvanın gövde ve ulna kemiği uzunluğuna dayanılarak yapılabilir, Özellikle güncel türlerin gövde uzunluğu-ağırlık oranına göre Harpogornis'in ağırlığı bulunmuştur. Brathwaite; Aquila audax, Haliaeetus leucogaster ve Harpagornis ölçülerini aşağıdaki gibi bulmuştur: Aquila audax (kama kuyruklu kartal) 270 mm gövde uzunluğuna, 120 mm gövde genişliğine ve 78 cm gövde derinliğine sahiptir. Haliaeetus leucogaster (beyaz karınlı deniz kartalı) 324 mm gövde uzunluğu, 144 mm gövde genişliği ve 99 mm gövde derinliğine sahiptir. Harpagornis moorei (haast kartalı) 340 mm gövde uzunluğu, 190 mm gövde genişliği ve 135 mm gövde derinliğine sahiptir.

Haast1

Bu uzunlukların oranlanması sonucu Harpagornis'in 11.5 kg ağırlığa sahip olduğu düşünülüyor (Aquila audax'ın ortalama ağırlığı 3.346 kg). deniz kartalının ağırlığı ağırlık tahmin oranlarında kullanılırsa Harpagornis'in 5.26 kg'lık bir ağırlık olduğu sonucuna varılır ki, bu gerçekçi bir sonuç değildir. Farklı fosil numunelerinin arasında ağırlık farkı da kemik ölçümleri üzerinden yapılabilir. Brathwaite, ulna kemiği uzunluklarını karşılaştırarak iki farklı numune için ağırlık tahmininde bulundu. Yapılan çalışmada Canterbury Müzesi numunesinin ulna kemiği, Otaga Müzesi'ndeki numunenin ulna kemiğinden yüzde 17 daha büyüktür. Bu bir formülasyonla ortaya konmuştur, küçük numunenin uzunluk katsayısı 1 olsun. Büyük numune 1.17 uzunluk katsayısına sahiptir, bu katsayı 1.17^(3/2) üç bölü ikinci kuvveti küçük numune ağırlığıyla bu uzunluk katsayısı çarpılırsa büyük numunenin ağırlığı bulunur. 11.5 kg'lik erkek bireye göre dişi bireyin 14.55 kg olduğu tahmin ediliyor. Bu büyük kuşların ağırlıklarını kaldırıp nasıl uçtukları konusunda getirilen açıklamalar genelde kanat açıklığının uzunluğu değil de kanat alanının genişliği üzerinde toplanmaktadır, zira kanat açıklıkları çok fazla değilken; kanatları oldukça geniştir. Kanat açıklıkları yaklaşık 2-2.5 metre kadardır.[2]

Beslenme

Dev Haast Kartalı

avlanma konusunda bir ada ekosisteminde olduğu için sınırlı alternatiflere sahiptiler. Bu iki yönlü sonuç doğurmuştur, zira ada ekosistemleri görece kısıtlı oldukları için avcı türlerin rekabet ve tehdit algısı nispeten düşüktü; ancak av spektrumları da dardı. Bu denli büyük avcı kuşların yüksek enerji açıklarını kapatmaları adına ya büyük avlara yönelmeleri ya da çok sayıda küçük avları yakalamaları gerekmekteydi. Bu büyük kuşun küçük avlara yönelmesinin fiziksel olarak zorlayıcı olduğu düşünülürse daha çok adanın megafaunasını av olarak tercih ettiği düşünülmektedir. Cnemiornis, adzebill ve moa (Dinornis) gibi büyük türler kuvvetle muhtemel Haast kartalının diyetini oluşturmaktaydı. Haast kartallarının büyük avları kaldırıp kaldıramayacakları hususundaki düşünce de güncel kartal örneklerine bakılarak cevaplanmaya çalışılmıştır. Afrika taçlı kartalının kendilerinden en az 2-3 kat ağır genç antilopları kaldırabildiği kayıtlara geçmiştir, boyutlar düşünüldüğünde Harpagornisler büyük uçamayan kuşları avlayabiliyorlar ve hatta genç moaları kaldırabiliyorlardı.[2]

Yok oluş

Yeni Zelanda geç Kretase döneminden itibaren diğer kıtalardan izole olması nedeniyle özellikle endemik kara memelileri yönünden oldukça fakir bir topraktır. Bu bölgede megafauna memelilerin yokluğundan onların yerine nişleri kuşlar(Dinornis, Cnemiornis) doldurmuşlardır. İnsanların (Maoriler) 13. asırda Yeni Zelanda üzerine yerleşmeleri neticesinde moaların nüfusunda keskin düşüşler yaşanmaya başlamıştır. Aşırı avlanma ve habitat kaybı sonucu en büyük av kaynakları tükenen Haast kartalları da böylece bir yok oluşla karşılaşmış olabilirler. Yaklaşık olarak 1400'lerde son üyelerin öldüğü düşünülmektedir.[1]

Kaynakça

1. Rodgers, Paul. "Maori legend of man-eating bird is true". www.independent.com. independent. 11 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2020.
2. BRATHWAITE, D. H. (DECEMBER 1992). "NOTES ON THE WEIGHT, FLYING ABILITY, HABITAT, AND PREY OF HAAST'S EAGLE (Harpagornis moorei)". NOTORNIS is the journal of the Ornithological Society of New Zealand (Inc.). 39 (4). ss. 2-8. Tarih değerini gözden geçirin: |tarih= (yardım)