Kuzey Sarayı

Kuzey Sarayı (Japonca: 北朝 hokuchō), Japonya'da Nanboku-chō döneminde 1336-1392 yılları arasında altı taht talibinden biriydi.[1] Günümüz Japonya İmparatorluk Ailesi, Kuzey Sarayı imparatorlarının kökeninden gelmektedir.[2]

Kuzey Sarayı
北朝
Hokuchō
1331-1392
Kuzey Sarayı döneminde imparatorluk başkentleri
Başkent Heian-kyō
Yaygın diller Japonca
Resmî din
Shinbutsu-shūgō
Hükûmet Monarşi
İmparator  
• 1331-1333
Kōgon
• 1336-1348
Kōmyō
• 1348-1351
Sukō
• 1352-1371
Go-Kōgon
• 1371-1382
Go-En'yū
• 1382-1392/1412
Go-Komatsu
Tarihî dönem Nanboku-chō
• Kuruluş
1331
• İmparatorluk saraylarının birleşmesi
1392
Öncüller		Ardıllar
Kemmu Restorasyonu
İmparatorluk Sarayı
Aşikaga şogunluğu

1246 yılında İmparator Go-Saga tahttan feragat ederek yerine iki oğlu Go-Fukakusa ve Kameyama geçti. Go-Saga, 1272'deki ölüm döşeğinde iken, oğullarının iki kardeş hattan gelecek imparatorların sırayla tahtta yükseleceği bir planı benimsemede ısrar etti. Ancak bu plan taht üzerinde hak iddia eden rakip hizipler ve talipleri ortaya çıkarması nedeniyle başarısızlıkla sonuçlandı.[3]

1333'te Güney İmparatoru Go-Daigo Kemmu Restorasyonu'nu başlatarak Hōjō boyu tarafından yönetilen Kamakura şogunluğuna karşı isyan etti. Bunun üzerine yeni şogun Ashikaga Takauji Kōgon'u meşru imparator olarak tanıdı. 1333'te Kamakura şogunluğunun yıkılmasından sonra Kōgon imparatorluk iddiasını kaybetti, ancak kardeşi Kōmyō ve oğullarından ikisi yeni Ashikaga şogunları tarafından tahtın talipleri olarak desteklendi. Böylece Kōgon'un ailesi Kyoto'da alternatif bir İmparatorluk Sarayı kurdu. Bu saray diğer rakip sarayın kuzeyinde olması nedeniyle Kuzey Sarayı olarak adlandırıldı. İmparator Go-Daigo'nun imparatorluk tahtını art arda kontrol edememesi nedeniyle Ashikaga şogunları imparatorun pozisyonundan uzak kalan herhangi bir güçle başa çıkabildiler.

1392'de Güney Sarayı İmparatoru Go-Kameyama, 60 yıl süren bir mücadele sonrasında yenildi ve Kōgon'un büyük torunu Go-Komatsu lehine tahttan çekilerek bölünmeyi sona erdirdi.

Kuzey Sarayı imparatorları

Kaynakça
  1. Nussbaum, Louis Frédéric and Käthe Roth. (2005). Japan Encyclopedia, p. 251; n.b., Louis-Frédéric is the pseudonym of Louis-Frédéric Nussbaum, see Deutsche Nationalbibliothek Authority File 24 Mayıs 2012 tarihinde Archive.is sitesinde arşivlendi.
  2. Thomas, Julia Adeney. (2001). Reconfiguring modernity: concepts of nature in Japanese political ideology, p. 199 n57, citing Mehl, Margaret. (1997). History and the State in Nineteenth-Century Japan. pp. 140–147.
  3. Titsingh, Isaac, ed. (1834). Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. 23 Mart 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (écrit par Hayashi Gahō en 1652). Paris: Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 251800045 (Fransızca)

Ek okuma
  • Dower, John W. (1999). Embracing Defeat: Japan in the Wake of World War II. New York: W. W. Norton. 978-0-393-04686-1; OCLC 39143090
  • Mehl, Margaret. (1997). History and the State in Nineteenth-Century Japan. New York: St Martin's Press. 978-0-312-21160-8; OCLC 419870136
  • Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan.23 Nisan 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 19488717 Ağustos 2009 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  • Thomas, Julia Adeney. (2001). Reconfiguring Modernity: Concepts of Nature in Japanese Political Ideology. Berkeley: University of California Press. 978-0-520-22854-2; OCLC 47916285
  • Varley, H. Paul, ed. (1980). A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki (écrit par Kitabatake Chikafusa en 1359). New York: Columbia University Press. 978-0-231-04940-5; OCLC 311157159
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.