Metro: Last Light

Metro: Last Light (Türkçe: Metro: Son Işık) Ukraynalı oyun geliştirici 4A Games'in Metro 2033'ün ardından geliştirdiği, yayımcılığını Deep Silver'ın üstlendiği birinci şahıs nişancı türünde hayatta kalma-korku oyunudur. Çıkış tarihi Mayıs 2013'tür.[1] Linux[2], Mac OS X, Microsoft Windows, Xbox360 ve PlayStation 3 platformlarına çıkarılacaktır.

Metro: Last Light
Metro: Last Light
Geliştirici 4A Games 
Yayımcı Deep Silver
Yapımcı 4A Games
Seri Metro 
Motor 4A Engine
Platformlar Microsoft Windows
PlayStation 3
Xbox 360
Çıkış
  • KA: May 14 2013
  • AVR: May 17 2013
Tür Birinci şahıs nişancı
Mod Tek oyunculu oyun 

Oyun öncelikle Metro 2034 olarak duyuruldu.[3] Metro 2033'ün devamı niteliğindeki oyunun, yazar Dmitry Glukhovsky'nin geliştirme aşamasına senaryo olarak katkı sağlamasına rağmen devam kitabı Metro 2034 ile bağlantısı yoktur. Başlangıçta THQ firması tarafından 2012'nin ikinci çeyreğinde yayınlanması beklenirken,[4] 2 Şubat 2012'de oyunun 2013'ün ilk çeyreğine ertelendiği açıklandı.Ocak 2013'te THQ'nun kapanmasından sonra oyunu Deep Silver satın almıştır.

Geliştirme
Sistem gereksinimleri
Asgari Önerilen
Microsoft Windows [5]
İşletim sistemi Windows XP Windows 7
Merkezi işlem birimi 2.2 GHz Dual Core veya daha üstü 2.6 GHz Quad Core veya daha üstü
Grafik işleme DirectX 10 destekli grafik kartları (örneğin NVIDIA GTS 250 ya da AMD 4000 serisi),
Shader Model 3		 DirectX 11 destekli grafik kartı (GeForce GTX 580/660 Ti ya da AMD HD 7870 ya da üstü) (İdeal ayarlar için NVIDIA GTX 690/Titan ya da AMD 7990)

2011 E3 fuarında resmi olarak gösterilen oyun, Wii U platformunu da içeriyordu.[6] Sonradan oyunun yapımcıları tarafından bu platforma çıkarılmayacağı, ek olarak yalnızca PlayStation 3 platformuna çıkarılacağı açıklandı.[7]

Live Action tanıtım filmi oldukça ilgi görerek toplamda yaklaşık 4 milyon kişi tarafından izlendi.[8][9] İlk live action videosunun ardından metrodaki 3 ayrı karakterin yaşamına odaklanan 3 farklı video daha 2012 Kasım-Aralık ayları arasında yayınlandı.[10][11][12]

4A Games tek oyunculu moda odaklanıldığı için, oyunun çok oyunculu modla çıkmayacağını açıkladı. Yalnız, oyunun çok oyunculu modu iptal edilmemiş olup oyun yayınlandıktan sonra yayınlanma ihtimali vardır.

Oyunun asıl yayımcısı THQ Aralık 2012'de iflasını açıkladı. Oyunun yayın hakları Ocak 2013'te yapılan açık arttırmada Dead Island oyununun da yayımcısı olan Deep Silver firması tarafından satın alındı.[13] Firma, oyunu Mayıs 2013 tarihine erteledi.[14]

Metro: Last Light övünç kaynağı muazzam ışık efektleri ve gelişmiş fizik özelliklerine sahip bir grafik testi teknolojisini de aynı anda hem PC hem konsol oyuncularına sunmaktadır.[15]

Özet

Oyun, öncülü Metro 2033 gibi kıyamet sonrası bir gelecekte geçmektedir. Artyom, Karaderililerin yuvasını imha etmiş ve D6 üssüne yerleşen Korucu takımının kadrolu neferi olmuştur. Bir gün Khan, esrarengiz göçebe, D6 üssüne gelir ve Artyom'la Koruculara füze saldırısından bir Karaderili'nin kurtulduğu bilgisini verir. Khan, Karaderili'nin insanlığın geleceğinin anahtarı olduğuna inanır, ve yaratığı bir tehdit olarak görüp öldürülmesini isteyen Korucuların lideri Albay Miller'in aksine onunla barışılmasını ister. Khan'ı alıkoyan Miller, Artyom'u Karaderili'yi öldürme göreviyle dış yüzeye yollar ve peşine grubun en iyi keskin nişancısı, alaycı kızı Anna'yı takar.

Artyom, yalnızca bir çocuk olduğu anlaşılan Karaderili'yi bulmayı başarır. Yaratığa dokunduğunda transa geçen Artyom ayıldığında yaratıkla birlikte Alman askerleri tarafından yakalanır. İyi niyetli, Komünist Kızıl Hat askeri Pavel Morozov tarafından kurtarılır. Ve ikili, metro tünellerinde ve dış yüzeyde birlikte verdikleri hatırı sayılır mücadelelerin sonunda yakın arkadaş olurlar. Kızıl Hat istasyonuna vardıklarında Pavel'in yüksek rütbeli bir Kızıl subay olduğu ortaya çıkar, ve Artyom tutuklanır. Bir şekilde kaçmanın yolunu bulan Artyom, kaçarken Kızılların askeri istihbarat şefi General Korbut'un D6'yı ele geçirip tüm metro tünellerini kontrolü altına alma planını öğrenir. Korbut'a Pavel'in yanı sıra D6 üssünden çaldığı biyosilah numuneleriyle Kızıl Hat'ta kaçan hain korucu Lesnitsky de yardım etmektedir.

Artyom, Khan'ın yardımıyla Karaderili'yi kaçırmanın bir yolunu bulur. Artyom yaşadığı bir seri geriye dönüş sahnesinden (flashback) sonra çocukluğunda bir kere Karaderililerin kendisini kurtardığını görür ve son kalan Karaderili çocuğu korumaya karar verir. Artyom, Karaderili'yi Polis'e geri götürürken, önce Lesnitsky ve sonra Pavel'le yüzleşir. Karaderili gücünü onların zihnini okumak için kullanır ve General Korbut'un, D6 üssünü ele geçirdikten sonra, tesisteki biyosilahı Kızıl Hat ve paralelindeki tüneller hariç, metroda yaşayan tüm insanlığı yok etmek için kullanma planını Artyom'un görmesini sağlar. Bu yüzleşmelerin ardından Artyom'a iki seçenek sunulur; ya düşmanını bağışlayacaktır ya da öcünü alacaktır. Karaderili çocuk tercihlerine göre yorum yapacaktır.

İkili metronun merkez istasyonu, tüm grupların barış içinde olduğu Polis'e varır. Karaderili telepatik yeteneğini Kızıl Hat lideri Başkan Moskvin'in herkesin içinde suçlarını itiraf etmesi için kullanır. Ve barış konferansının, General Korbut'un Polis'e rahatça saldırması için planlanmış basit bir tezgâh olduğu ortaya çıkar. Artyom, Miller, Khan ve Korucular, Korbut'un ordusuna karşı son bir direnişte bulunurlar, fakat hezimete uğrarlar.

Öncülü Metro 2033 gibi, Metro Last Light da iki farklı sona sahiptir. Normal olan kötü sonda, Artyom D6 üssünün kendini imha aletini etkinleştirir, Korbut'un tesisi kullanarak insanlığın geri kalanını yok etmesini önler. Sonuç olarak Artyom da dahil, tüm Korucular ve Kızıl Hat askerleri ölür. Yıllar sonra Anna, çocuğuna babasının yani Artyom'un efsanesini anlatır. Alternatif olan iyi sonda, Karaderili çocuk D6 üssündeki gizli bir odada uyku halindeki diğer kurtulmuş olan Karaderililere ulaşır. Karaderililer, Korbut'un askerlerini yener, Artyom'un kendini ve D6'yı feda etmesine gerek kalmaz. Oyunun değişmez sonunda ise Karaderililer bir gün yeniden dönüp iletişim kuracaklarını söyler ve Karaderili çocuk el sallayıp veda eder.

Resmi Site

Kaynakça
  1. "Arşivlenmiş kopya". 6 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  2. "Arşivlenmiş kopya". 29 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mart 2014.
  3. "'Metro 2033' sequel renamed 'Last Light'". Digital Spy. 4 Mayıs 2011. 17 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2012.
  4. Scammell, David (16 Ağustos 2011). "Metro: Last Light is coming during summer 2012". GamerZines. 20 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2011.
  5. Haas, Pete. "Metro: Last Light System Requirements Announced, Game Is Free With NVIDIA Cards". 25 Nisan 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2013.
  6. "E3 Third Party Games Announcement". 9 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  7. "Metro: Last Light No Longer Confirmed for Wii U". 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  8. "Metro: Last Light - Enter the Metro Short Film (Official U.S. Version)".
  9. "Metro Last Light: E3 2012 Enter the Metro [HD]". 24 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  10. "Metro: Last Light - Survivors - The Preacher Trailer (Official U.S. Version)". 1 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  11. "Metro: Last Light - Survivors - The Model Trailer (Official U.S. Version)". 1 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  12. "Metro: Last Light - Survivors - The Commander Trailer (Official U.S. Version)". 1 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  13. "THQ Dissolved, Saints Row, Company of Heroes Devs Acquired". IGN. 25 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ocak 2013.
  14. "Arşivlenmiş kopya". 21 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
  15. "Arşivlenmiş kopya". 5 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Nisan 2013.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.