Mikro otomobil

Mikro otomobiller çoğunlukla üç veya dört tekerlekli ve 700 cc (43 inç küp) ‘den daha az silindir hacımlı otomobiller[1] in en küçük boyu için kullanılan terimdir.

1957 Heinkel Kabine kabarcık araba
2012 Renault Twizy quadricycle
2015 Suzuki Alto kei arabası

Mikro otoların özel tipleri kabarcık otolar, siklet arabalar, quadricycler, voituretteler ve Japon eşdeğeri kei arabasıdır.

Mikro otoların kayıt ve ruhsat şartları çoğunlukla normal arabalardan daha hafif şartları olan ayrı mevzuatlarda kapsanır.

Çoğu mikro otomobilin benzinli veya Dizel motorları vardır ancak elektrik motorlu mikro otolarda son yıllarda yaygınlaşmıştır.

Selefleri

Esas maddeler: Voiturette ve Pedallı araba (cyclecar)

Voiturette 1895’ den 1910’a kadar üretilmiş bazı küçük arabalar ve üç tekerlekliler için kullanılan bir terimdir.

Pedallı arabalar 1910 ile 1920'lerin sonları arasında üretilmiş küçük, hafif ve ucuz araba tipidir.

Avrupa 1940-1970: Mikro otolar
1955-1964 Messerschmitt KR200
1957 Heinkel Kabine
1959-1962 BMW Isetta
1965 Peel P50

Mikro otolar olarak anılan ilk arabalar (daha önceki eşdeğerleri voiturette'ler veya pedallı arabalar (cyclecars) olarak anıldı) II. Dünya savaşı sonrasında İngiltere'de ve Almanya'da yapıldı ve 1960'lara kadar popüler kaldılar.

Fransa’da voiturette denilen benzer minicik araçlardan çok sayıda üretildi ancak bunlar nadiren yurt dışına satıldı.

Özellikleri

Motorları 1.000 cc (61 cu in)'ye kadar olan birkaç oto da mikro oto olarak kabul edilmesine rağmen[1][2] bu mikro otoların ortak özelliği motor hacımlarının 700 cc (43 cu in)'den daha az olmasıdır[3][4][5].

Çoğunlukla motoru aslında motosiklet için tasarlanmıştı.[6]

Mikro otonun üç ya da dört tekerleği vardır.[4]

Tarihi

Mikro otoların başlangıcı motosikletlerin yaygın olduğu II. Dünya Savaşını izleyen yıllarıdır.[7]Şablon:Refpage

Hava şartlarına karşı daha iyi koruma sağlamak için, üç tekerli mikro otoların motosiklet etiketiyle sürülebildiği İngiltere'de popülerliği artmaya başladı.[4][8] Büyük arabalardan daha fazla yakıt verimlilikleri yüzünden mikro otolar Avrupa'da sevildi.[9][10] İlk mikro otolardan birisi 1949 Bond Minicar'dı.

Ucuz kişisel motorlu taşımaya talebin ortaya çıktığı ve yakıt fiyatlarının kısmen 1956 Şüveyş Krizi yüzünden çok pahalı olduğu bu zamanda mikro otolar Avrupa'da tutuldu. Motosiklet olarak ruhsatlandığı ve ucuz vergileri olduğu için çoğunluğu üç-tekerlekliydi.

Daha büyük arabalar yeniden tutulmaya başlanınca mikro oto patlaması 1950'lerin sonlarına kadar sürdü[10][11], daha fazla büyüklük ve performansı satın alınabilinir bir fiyata alınan 1959 Mini'nin takdimi mikro otoların popülerliğini gözden düşürdü.[4] Mini, Citroen 2CV, Fiat 500 ve Renault 4'ün rekabetinden mikro otoların üretimi büyük oranda durdu.

Kabarcık arabalar

Çoğunluğu Almanya'da üretilmiş 1950'lerin ve 1960'ların birkaç mikro otosuna kabarcık araba (bubble car)[12][13] lakabı takıldı. Bunun nedeni Messerschmitt KR175, Messerschmitt KR200 ve FMR Tg500 arabalarının uçak tarzı kabarcık kubbeleriydi. Isetta gibi diğer mikro otolarda kabarcık gibi görünüşleri vardı.

Kabarcık arabaların alman üreticileri arasında önceden askeri uçak üreticisi olan Messerschmitt ve Heinkel vardı. BMW, italyan Iso Rivolta Isettayı kendi motosikletlerinden birisinin motorunu kullanarak İtalyan lisansı altında üretti. Birleşik Krallık'da Heinkel Kabine ve Isetta'nın sağdan sürüş versiyonlarının lisansı vardı. Isetta'nın İngiliz versiyonu Birleşik Krallık'taki üç tekerlekli araç yasalarının avantajından faydalanmak için arkada normal Isetta tasarımındaki gibi dar-izli iki tekerlek yerine sadece tek tekerle vardı. Peel Tridenti de kapsayan yerli İngiliz üç-tekerekli mikro otolar da vardı. Örnekler şunları kapsar: Citroën Prototype C, FMR Tg500, Fuldamobil, Heinkel Kabine, Isetta, Messerschmitt KR175, Messerschmitt KR200, Peel P50, Peel Trident, Trojan 200 ve Kleinschnittger F125.

Avrupa 1990'dan Günümüze

Yakın zamanın mikro otoları 2001 Aixam 5xx serileridir. Smart Fortwo Birleşik Devletlerde sık sık mikro oto olarak anılır;[14][15] ancak çoğu mikro otonun aksine bunu sürmek için araba ehliyeti gerektirir.

Üretime çıkan elektrikli mikro otolar 1987 CityEl, 1990 Automobiles ERAD Spacia, 1999 Corbin Sparrow, 2001 REVAi, 2009 Tazzari Zero ve 2011'in yeniden dirilen Peel P50 (1962-65'in orijinal modeli benzinle çalışır) dir.

Quadricycle mevzuatı

Avrupa Birliği 1992'de quadricycle kategorisini tanıttı. O zamandan sonra birkaç Avrupa ülkesinde, mikro otolar devletler tarafından bazen motosikletler ya da mopedlerle aynı düzenlemeleri kullanarak normal arabalardan ayrı olarak sınıflandırılır. Bu yüzden, normal otolarla kıyaslandığında, mikro otolar sık sık kayıt ve ruhsatlama için gevşetilmiş şartlara sahiptirler ve daha az vergiler ve sigorta maliyetlerine tabi olabilirler.

Japon: Kei arabalar

Kei arabası (kei arabaları ya da kei-sınıfı arabalar), mikrovanlar ve Kei kamyonetleri (kei-sınıfı pikaplar) gibi yolcu otolarını kapsayan en az güçlü ve en küçük kara yolu motorlu araçları için Japon yasal kategorisidir.

Mikro kamyonetler

Genellikle yüke daha çok yer sağlamak için van tarzı mikro kamyonet çeşitleri de vardır. Bunlar daha büyük araçlara uygun olmayan dar sokaklarda yerel teslimatlar için kullanılabilirler. Piaggio Ape üç-tekerlekli buna bir örnektir.[16]

Ayrıca bakınız
  • Oto sınıflandırması
  • Ekonomi arabası
  • Semtiçi Elektrikli Araç

Kaynakça
  1. "The Vintage Microcar Club Membership Page". www.microcar.org. 11 Aralık 2001 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Aralık 2018.
  2. "About RUM (Register of Unusual Microcars)". www.rumcars.org. 2 Ocak 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Aralık 2018.
  3. Quellin, Adam (2015). Microcars at Large!. Veloce. ISBN 9781845848873. Erişim tarihi: 21 Aralık 2018.
  4. "The Bubblecar Museum and it's collection". www.bubblecarmuseum.co.uk. 25 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Aralık 2018.
  5. "Experience Microcar History In Mazomanie, WI". www.rideapart.com (İngilizce). 16 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2018.
  6. Cameron, Duncan (28 Haziran 2018). British Microcars, 1947-2002. Bloomsbury. ISBN 1784422797.
  7. "Legal & MOT's". www.micromaniacsclub.co.uk. Erişim tarihi: 28 Aralık 2018.
  8. "Experience Microcar History In Mazomanie, WI". www.rideapart.com (İngilizce). 16 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2018.
  9. "Museum Information". www.microcarmuseum.com. 3 Şubat 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Aralık 2018.
  10. "The History of the Microcar at Petersen Automotive Museum". Motor Trend. 15 Haziran 2007. 19 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Aralık 2018.
  11. "Babies on Wheels". The Times: 13. 14 Ekim 1957. In sunny weather too, bubble cars are inclined, like greenhouses, to become uncomfortably hot.
  12. "65 MPH and 80 MPG-That's the Messerschmitt". Motorcycle Mechanics: 34-35. Nisan 1963. This bubble-car has a beetle-like outline
  13. "Smart's tiny Fortwo microcar gets redesign for 2016". www.latimes.com. 17 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2018.
  14. "Smart Vehicles". Autoweek. 25 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2018.
  15. "Piaggio Ape Commercial Vehicle". Greencarsite.co.uk. 24 Şubat 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2018.

Şablon:Otomobil configuration


This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.