Stratejik özcülük

Stratejik özcülük (İngilizce: Strategic essentialism), postkolonyal kuramında sık rastlanan bir kavram. 1980'lerde Hint edebiyat eleştirmeni ve edebiyat kuramcısı Gayatri Chakravorty Spivak tarafından öne sürüldü.[1] Milliyetler, etnik gruplar ya da azınlık gruplarının kendilerini göstermek için kullanabildikleri bir stratejiyi kasteder. Bu grupların içindeki üyelerin arasında büyük farklılıklar var olsa, kendileri arasında da sürekli tartışmalarda bulunsalar da, bazı amaçları karşılamak ya da küresel kültürün düzleştirici etkilerine karşı koymak amacıyla bu kişilerin kendi grup kimliklerini basitleştirilmiş bir şekilde öne sürdürüp kendilerini geçici olarak "özleştirmeleri" bazen daha yararlıdır.[2]

Spivak, bu terimi ilk öne sürdürdükten beri bunun özcülüğün kendisini desteklemek için kullanıldığı şekillerine hoşnut olmadığını ifade etmiştir.[3] Görüşmelerde bu terimi reddetmiş, ancak kavramın kendisini tümüyle bırakmamıştır.

Bu fikir queer kuramı, feminist kuramı ve sağır çalışmalarında da sık rastlanır, ve özellikle Luce Irigaray'ın bunu bir mimesis olarak sınıflandırdığı çalışmalarında da bulunur.[4]

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. G. Ritze/J. M. Ryan eds., the Concise Encyclopedia of Sociology (2010) p. 193
  2. B. Ashcroft et al, Key Concepts in Post-colonial Studies (1998) p. 159-60
  3. G. Ritze/J. M. Ryan eds., the Concise Encyclopedia of Sociology (2010) p. 619
  4. ladd, paddy (2003). understanding deaf culture: In search of deafhood. Great Britain: Multilingual matters. s. 81. ISBN 1-85359-546-2.

Ek okuma

A. Prasad, Postcolonial Theory and Organizational Analysis (2003)

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.