Türkçe eğitimi

Dil; duygu, düşünce ve isteklerin ses ve değişik kanallarla başkalarına aktarılmasını sağlayan bir araçtır. İletişim kurma ihtiyacından doğmuştur. Dil dinleme, konuşma, okuma ve yazma becerilerinin işlevsel bütünlüğünden oluşur. Bu becerilerin edinim sırası dinleme, konuşma, okuma ve yazmadır. İnsan doğumundan itibaren, dinleyerek dili öğrenmeye başlar. Dinleme ve konuşma gibi etkinliklerde bulunan insanın dinleme ve konuşma becerileri okul çağına kadar belli bir düzeye gelir. Ancak toplumun bilgi birikiminin yeni bireylere aktarımında dinleme ve konuşmadan daha fazla becerilere ihtiyaç vardır, bu beceriler okuma ve yazmadır. Bu becerilerin eğitim-öğretimi okulda yapılır. Okullarda okuma-yazmadan başlanarak Türkçe eğitimi yapılır. Türkçe eğitiminin genel amaçları şöyle özetlenebilir:[1]

  1. Öğrencilerin sözcük dağarcığını zenginleştirmek.
  2. Öğrencilere Türkçenin kurallarını sezdirmek, onların Türkçeyi bilinçle, özenle ve güvenle kullanmalarını sağlamak.
  3. Öğrencilere dinlediklerini anlama becerisi kazandırmak.
  4. Öğrencilere konuşma beceri ve alışkanlığını kazandırmak.
  5. Öğrencilere okuduklarını anlama becerisi kazandırmak.
  6. Öğrencilere yazma becerisi ve alışkanlığı kazandırmak.
  7. Öğrencilere dinleme ve okuma alışkanlığı kazandırmak.

Türkçe eğitimi

Söz konusu amaçlarla ilgili olarak kazandırılacak davranışların bazıları bilişsel iken pek çoğu psikomotor becerilerdir. Bu davranışların eğitiminde uygun yöntem ve teknikler uygulanmalıdır. Özellikle psikomotor becerilerin eğitiminde yaparak-yaşayarak öğrenme önemlidir. Öğrencilerin kendilerinin ortaya çıkardığı bilgiler, dikte edilerek öğrenilen bilgilerden daha kalıcıdır.

Kaynakça
  1. Tebliğler Dergisi 06.07.1981 tarih ve 2098 sayılı
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.