Vinča kültürü

Vinča kültürü, Turdaş kültürü ya da Turdaş-Vinča kültürü olarak da bilinir. Balkanlar'da bulunan bir Cilalı Taş Devri arkeolojik kültürüdür. MÖ 5500-4500 arasına tarihlenir.[1] 1908 yılında Sırp arkeolog Miloje Vasić tarafından bulunan Vinča-Belo Brdo adındaki bir sitede bulunan örneklerden yola çıkarak sitenin adıyla anılmıştır.

Kültürün etkilediği bölgeler.
Kazınarak giyim tasvirleri verilen bir antromorfik figür.

Coğrafya ve Demokrasi

Turdaș kültürü veya Turdaș – Vinča kültürü olarak da bilinen Vinča kültürü [ʋîːntʃa], güneydoğu Avrupa'da, günümüz Sırbistan'ında ve Bulgaristan, Kosova, Makedonya ve Romanya'nın (özellikle Transilvanya) daha küçük kısımlarında Neolitik bir arkeolojik kültürdü. 5700-4500 BC veya 5300-4700 / 4500 MÖ dönemine. Sırp arkeolog Miloje Vasić tarafından 1908'de keşfedilen büyük bir yerleşim yeri olan Vinča-Belo Brdo, adını kendi tipine alan Vinča-Belo Brdo, esas olarak yerleşim düzeni ve ritüel davranışıyla ayırt edilen tarih öncesi bir toplumun maddi kalıntılarını temsil ediyor. Bölgeye ilk olarak İlk Ilıman Neolitik döneminde tanıtılan tarım teknolojisi, Vinča kültürü tarafından daha da geliştirilerek nüfus patlamasını körükledi ve tarih öncesi Avrupa'daki en büyük yerleşim yerlerinden bazılarını üretti. Bu yerleşim yerleri, uzun mesafeli ritüel öğelerin değişimi yoluyla yüksek derecede kültürel tekdüzelik sürdürdü, ancak muhtemelen politik olarak birleşik değillerdi. Çeşitli zoomorfik ve antropomorfik figürin stilleri, bazılarının proto-yazmanın en eski formu olduğu varsayımına göre Vinča sembolleri gibi kültürün ayırt edici özellikleridir. Geleneksel olarak Kalkolitik veya "Bakır Çağı" nın bir parçası olarak görülmese de Vinča kültürü, bakır metalurjisinin bilinen en eski örneğini sağlar.

Nüfus

Erken Vinča yerleşimindeki nüfus yoğunluğu hektar başına 50-200 kişiydi, sonraki aşamalarda hektar başına ortalama 50–100 kişi yaygındı. Divostin bölgesi MÖ 4900-4650 arasında iki kez işgal edildi. ve 17 eve dayalı bir tahmin, ev başına 56 yıllık bir ömür verildiğini göstermektedir. Bu dönemde, 868 ile 2864 arasında olduğu tahmin edilen nihai nüfus büyüklüğünde 1028 ev inşa edildi. Diğer bir büyük site MÖ 4850 / 4800'den Stubline idi. maksimum 4.000 kişilik bir nüfusu içermiş olabilir. Parţa yerleşiminde aynı anda 1,575 kişi yaşıyordu.

DNA analizleri, birçok örneğin baba haplogrup H2'ye ait olduğunu göstermektedir. Haplogroup G-M201 de sıkça bulundu.

Kronoloji

Vinča kültürünün kökenleri tartışılıyor. Radyokarbon tarihlemesinin ortaya çıkmasından önce, tipolojik benzerlikler temelinde Vinča ve 'Koyu Açkılı Seramik' kompleksine ait diğer Neolitik kültürlerin Anadolu'dan Balkanlar'a göçlerin ürünü olduğu düşünülüyordu. Bunun, Karanlık Açkılı Mal kompleksinin batıya doğru göçün varsayılan başlangıç ​​noktası olan Truva I'den en az bir bin yıl önce ortaya çıktığını gösteren radyokarbon tarihleri ​​ışığında yeniden değerlendirilmesi gerekiyordu. Vinča kültürünün önceki Starčevo kültüründen yerel olarak geliştiği alternatif bir hipotez - ilk olarak 1969'da Colin Renfrew tarafından önerildi - şimdi birçok bilim insanı tarafından kabul ediliyor, ancak kanıtlar kesin değil.

Vinča kültürü Vinča-Belo Brdo Yıllar MÖ
Erken Vinča dönemi Vinča A 4800–4200
Vinča B
Vinča C
Geç Vinča dönemi Vinča D 5700–4800
Terk Edilmiş

Gerileme

Daha sonraki aşamada Vinča ağının merkezi Vinča-Belo Brdo'dan Vršac'a kaydı ve sırasıyla modern Macaristan ve Ege'den obsidiyen ve Spondylus eserlerinin uzun mesafeli değişimi Vinča figürinlerinden daha önemli hale geldi. Sonunda ağ bütünlüğünü kaybetti ve düşüşe geçti. İki bin yıllık yoğun tarımın ardından, toprak verimliliğinin azalmasının neden olduğu ekonomik streslerin bu düşüşten kısmen sorumlu olması muhtemeldir. Marija Gimbutas'a göre Vinča kültürü, Neolitik dönemde Avrupa'yı işgal eden nispeten homojen, barışçıl ve ana kademe bir kültür olan Eski Avrupa'nın bir parçasıydı. Bu hipoteze göre, düşüş dönemini, Pontic-Hazar bozkırlarından ata binen savaşçı, Proto-Hint-Avrupa kabilelerinin istilası izledi.

Ekonomi

Geçim

Vinča yerleşim yerlerindeki çoğu insan yiyecek sağlamakla meşgul olacaktı. Tarım, hayvancılık, avcılık ve toplayıcılığın artan Vinca nüfusunun beslenmesine katkıda bulunduğu karma bir geçim ekonomisi uyguladılar. İlk Ilıman Neolitik'in (Cilalı Taş Devri) önceki kültürleriyle karşılaştırıldığında, bu uygulamalar, artan nüfus yoğunluğu ile tutarlı olarak, yüksek verimli tahıl mahsulleri ve evcilleştirilmiş hayvanların ikincil ürünlerinde artan uzmanlaşma ile yoğunlaştırıldı.

Vinča tarımı, Avrupa'yı ılımanlaştırmak için yaygın buğday, yulaf ve keteni tanıttı ve Neolitikkültürlerinden daha fazla arpa kullandı. Bu yenilikler mahsul verimini artırdı ve bitkisel tekstil ürünleri ile hayvansal ürünlerden (yani deri ve yün) yapılan giysilerin üretimine izin verdi. Vinča çiftçilerinin, tarım için gerekli insan emeği miktarı üzerinde büyük bir etkiye sahip olacak ve çiftçilik için yeni arazi alanı açacak olan sığır güdümlü saban kullandığına dair dolaylı kanıtlar var. En büyük Vinča alanlarının çoğu, çiftçilik gerektiren toprak türlerinin hakim olduğu bölgeleri işgal eder.

Daha az ekilebilir potansiyele sahip alanlar, ova köylerinden grupların hayvanlarını mevsimlik olarak yakındaki yüksek arazilere taşıdıkları yaylacılık yoluyla istismar edildi. Sığırlar, Vinča sürülerinde koyun ve keçilerden daha önemliydi ve Neolitik kültürlerine kıyasla, çiftlik hayvanları yalnızca et yerine süt, deri ve taslak hayvanlar için giderek daha fazla tutuldu. Yüksek arazilere mevsimsel hareket de taş ve maden kaynaklarının sömürülmesiyle motive edildi. Bunların özellikle zengin olduğu yerlerde, daha çok geçim için hayvancılığa dayanan kalıcı yayla yerleşimleri kuruldu.

Giderek daha fazla evcilleştirilmiş bitki ve hayvanlara odaklanmasına rağmen, Vinča geçim ekonomisi hala yabani gıda kaynaklarını kullanıyordu. Geyik, yaban domuzu ve yaban öküzü avı, sazan ve yayın balığı avlama, kabuk toplama, yabani tahıllar, orman meyveleri ve sert kabuklu yemişlerin avlanması ve toplanması bazı Vinča bölgelerinde beslenmenin önemli bir bölümünü oluşturuyordu. Ancak bunlar azınlıktaydı; yerleşim yerleri değişmez bir şekilde yabani gıda potansiyeli göz önünde bulundurularak tarımsal olarak konumlandırıldı ve alan ekilebilir verimlilik açısından düşük olmadıkça yabani kaynaklar genellikle yetersiz kullanıldı.

Endüstri

Genel olarak Vinča ağı içinde zanaat üretimi ev düzeyinde gerçekleştirildi; bireysel ekonomik uzmanlaşma için çok az kanıt vardır. Yine de, bazı Vinča eserleri hatırı sayılır düzeyde teknik beceri ile yapılmıştır. 'Üstü Siyah' ve 'Gökkuşağı Eşyası' olarak bilinen cilalı, çok renkli kaplamalı çömlek üretmek için iki aşamalı bir yöntem kullanıldı. Bazen fırınlanmış kile dekorasyon için toz zinober ve limonit uygulanmıştır. Vinča kıyafetlerinin tarzı, açık yakalı tuniklerle ve süslü eteklerle tasvir edilen figürlerden anlaşılabilir. Kumaş hem ketenden hem de yünden dokunuyordu (keten daha sonraki Vinča döneminde daha önemli hale geldi) ve kabuk veya taştan yapılmış düğmeler de kullanıldı.

Pločnik'in Vinča sitesi, dünyadaki en eski bakır alet örneğini üretmiştir. Bununla birlikte, Vinča ağının insanları yalnızca erken ve sınırlı bir metalurji biçimi uyguladı. Bakır cevherleri, Rudna Glava gibi yerlerde büyük ölçekte çıkarıldı, ancak yalnızca bir kısmı eritildi ve metal eserler haline getirildi - bunlar, yontma taş, kemikten yapılmaya devam edilen işlevsel aletlerden ziyade süs eşyaları ve biblolardı ve boynuz. Maden cevherlerinin birincil kullanımının, çömlek üretiminde veya bedensel dekorasyon olarak, toz halinde olması muhtemeldir.

Başlıca Vinča Şehirleri

Genetik

Nature'da yayınlanan 2017 tarihli bir genetik çalışmada, Vinča kültürüne atfedilen altı kişinin kalıntıları analiz edildi. Çıkarılan üç Y-DNA örneğinden biri G2a2b2a1a'ya, biri G2a2a'ya ve biri H2'ye aitti. Çıkarılan mtDNA, U, H, T ve K'nın çeşitli alt kladlarıdır.

Kaynakça
  1. Chapman 2000, s. 239.

    Dış bağlantılar
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.