Virtus

Virtus, Antik Roma'da özel bir erdemdir. Erkeksi güçler olarak algılanan yiğitlik, erkeklik, mükemmellik, cesaret, karakter ve değer çağrışımları taşır ( Latince vir, "erkek" demek). Bu nedenle, Roma imparatorlarının sıkça ifade edilen bir erdemiydi ve bir tanrı olarak kişileştirildi.

Kökenleri

Virtus kelimesinin kökenleri Latince vir kelimesi olan "insan" a kadar izlenebilir. Roma İmparatorluğu'nun ilk günlerinden sonraki günlerine kadar, kavramın nasıl anlaşıldığına dair bir gelişme olduğu görülüyor.

Başlangıçta virtus, özellikle dövüş cesaretini tanımlamak için kullanıldı, ancak sonunda bir dizi Roma erdemini tanımlamak için kullanılmaya başlandı. Genellikle prudentia (sağduyu) dahil olmak üzere farklı kalitelerde bölündü , Iustitia ( adalet ), temperantia ( ölçülülük, kendini kontrol) ve Fortitudo ( cesaret ).

Bu dahil etme, bir zamanlar erdemin bir genel etik ideali kapsayan geniş bir anlam yelpazesini kapsayacak şekilde genişlediği inancına yol açar.[1] Kelimenin kullanımı büyümeye ve erkekliğin ne anlama geldiğine dair yeni fikre uyacak şekilde değişmeye başladı.[1] Artık erdem, bir kişinin cesur bir savaşçı olduğu anlamına gelmiyordu, aynı zamanda onun iyi bir adam olduğu, doğru şeyi yapan biri olduğu anlamına da gelebilirdi. Romalı elit erdemin gerileme döneminde, Romalı üst sınıf, orduda hizmet etmeselerdi, artık kendilerini erkeksi olarak görmüyorlardı.[1]

Roma siyaset felsefesinde

Virtus, belirli bir kamusal davranış türü olduğu aristokratik gelenekten gelir. Gerçekten sadece cursus honorum'da, kesinlikle en azından cumhuriyetin son dönemlerinde uygulanabilir. Modern insanların düşünebileceği şekilde "özel" bir erdem değildir. Yiğitlik, cesaret ve erkeklik, bireyin özel alanında veya bireyin özel endişelerinde takip edilebilecek şeyler değildir. Örneğin, kişisel servet arayışında kişinin erkekliğini sömürmenin hiçbir erdemliliği olamaz.[2]

Uygulanabilirlik

Virtus herkes için evrensel olarak geçerli değildi - genel olarak (her zaman münhasıran olmasa da) yalnızca yetişkin erkek Roma vatandaşlarının bu erdeme sahip olduğu düşünülürdü .

Kadın

Virtus, muhtemelen vir ile olan ilişkisi nedeniyle nadiren kadınlara da atfedildi. En çok saygı gören kadın erdemi pudisitiydi : "alçakgönüllülük" veya "iffet" olarak düşünülebilir. Ancak Cicero, bu özelliği kadınlara birçok kez atfeder. Caecilia Metella'yı suikastçılar tarafından kovalanan bir adama yardım ederken tanımlamak için bir kez kullanıyor. [6] Kızını Tullia'yı mektuplarında yokluğunda cesur olarak tasvir ederken iki kez daha kullanıyor.[7] Sürgün sırasında ilk karısı Terentia'yı anlatmak için tekrar kullanıyor.[8] 2. Kitapta Livy'e atfediyor.

Çocuk

Virtus, çocukları tanımlamak için yaygın olarak kullanılan bir terim değildi. Erdem esas olarak orduda hizmet etmiş tam yetişkin bir adama atfedildiğinden, çocuklar bu özel erdemi elde etmeye özelliklere sahip değildi.

Köleler

Bir köle homo ("erkek") olabilirken, vir sayılmazdı. Köleler, vatandaş olmadıklarını belirtmek için genellikle puer ( erkek çocuk için Latince) kelimesi ile anılırdı.[1] Bir köle bir vir olamazdı bu onların virtus kalitesine sahip olmasına müsaade edilmeyeceği izler.

Yabancılar

Roma dünyasındaki yabancılara erdem atfedilebilir: Eğer cesurca savaşırlarsa, erdemli oldukları söylenebilirdi.[1]

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. McDonnell (2006)
  2. Earl (1966)
  3. Cicero (1930). Pro Quinctio. Pro Roscio Amerino. Pro Roscio Comoedo. On the Agrarian Law. Translated by J. H. Freese. Loeb Classical Library 240. Cambridge, MA: Harvard University Press. s. 255.
  4. Kaplan, Arthur (1976). "Sulla's 'Watergate'". The Classical Outlook: 101.
  5. Cicero (7 Haziran 2010). Dyck, Andrew R. (Ed.). Cicero: 'Pro Sexto Roscio'. Cambridge University Press. s. 96. ISBN 978-0521882248.
  6. There were several women called Caecilia Metella. Freese identifies her as the daughter of Quintus Caecilius Metellus Balearicus.[3] Balearicus had two daughters of that name. The elder was a Vestal Virgin and a priestess of Juno Sospita. The younger was possibly the wife of Appius Claudius Pulcher. Kaplan says that the Caecilia Metella who sheltered Roscius was "very probably [...] also a priestess of Juno Sospita".[4] Dyck identifies her as the wife of Pulcher.[5] Brill's New Pauly says that she was the wife of Pulcher, but has no entry for her elder sister. The identification is in doubt, and is likely to remain so.
  7. Cicero: Fam 14.11 and Att. 10.8
  8. Cicero: Fam 14.1
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.