Vorbunker

Vorbunker (üst sığınak veya ön sığınak) başlangıçta Adolf Hitler ve gardiyanları ve görevlileri için geçici bir hava saldırısı sığınağı olması amaçlanan bir yeraltı beton yapısıydı. 1936'da Almanya'nın Berlin kentindeki eski Reich Şansölyesi'ne eklenen büyük resepsiyon salonunun arkasına yerleştirilmişti. Bunker'e resmen 1943'e kadar kompleksin ilavesiyle genişletildiği "Reich Şansölyeliği Hava Saldırısı Sığınağı" adı verildi. Führerbunker'in, bir seviye altında bulunmaktadır.[1] 16 Ocak 1945'te Hitler Führerbunker'e taşındı. Martin Bormann da dahil olmak üzere kıdemli kadrolarda katıldı. Daha sonra Eva Braun ve Joseph Goebbels Führerbunker'e taşınırken, Magda Goebbels ve altı çocukları üst Vorbunker'de ikamet ettiler. Goebbels ailesi, 1 Mayıs 1945'te ölene dek Vorbunker'de yaşadılar.[2]

Vorbunker'in Nisan 1945’te olduğu gibi şematik diyagramı

İnşaatı

1933 yılında Adolf Hitler, ihtiyaçları için çok küçük olduğunu düşündüğü Reich Şansölyesini (Reichskanzlei) genişletmeye karar verdi.[3] 21 Temmuz 1935'te Leonhard Gall, eski Başbakanlık üzerine inşa edilecek büyük bir resepsiyon salonunun (balo salonu olarak da kullanılabileceği) planlarını sundu. Çizimler, daha sonra Vorbunker olarak bilinen bir sığınağa bir buçuk metre daha yol açan büyük mahzen nedeniyle eşsizdi.[3]

Vorbunker'in çatısı, yakındaki Hava Bakanlığı binasının altındaki sığınağın iki katı kalınlığında, 1.6 metre (5.2 fit) kalınlığındaydı. Vorbunker'ın kalın duvarları, kabul salonunun tepesindeki ağırlığını destekledi. Kuzey, batı ve güney olmak üzere üç giriş noktası vardı. İnşaat 1936'da tamamlandı.16 metre (52 ft) Tek bir koridordan dallanan 12 odası vardı.[4]

Führerbunker, Berlin'de bulunan kapsamlı bir yeraltı inşaatı programının bir parçası olarak Hochtief şirketi tarafından yaptırılmıştı.[5] 1944'te bitirildi ve Vorbunker'a dik açılarla (merdiven şeklinde değil) ayarlanmış bir merdivenle bağlandı. İki bunker, bir bölme ve çelik kapı ile birbirinden kapatılabiliyordu. Çelik kapı tarafından kalıcı bir güvenlik detayı gönderildi.[6] Führerbunker, eski Reich Şansölyeliğinin bahçesinin altında 8,5 metre (28 ft), Voßstraße 6'daki yeni Reich Şansölyeliği binasının kuzeyinde 120 metre (390 ft) mesafede yer alıyordu.[7] Führerbunker, Vorbunker'den 2.5 metre daha alçakta ve batı-güneybatısındaydı. Hitler'in konaklama birimleri Führerbunker'e taşındı ve Şubat 1945'e kadar, birkaç çerçeveli yağlıboya tabloyla birlikte, Başbakanlık'tan alınan yüksek kaliteli mobilyalarla dekore edildi.[8]

Etkinlikler

Berlin merkezi hükümet bölgesi için ilk hava saldırısı tatbikatları, Reich Şansölyesi'nin dahil olduğu[9], 1937 sonbaharında meydana geldi.

Wilhelmstraße 77'nin tek sakinleri Hitler ve korumaları, yardımcıları, emirleri ve hizmetkarlarıydı. Vorbunker’in Ocak 1945’ten önce kullanılıp kullanılmadığı bilinmiyor. Hitler, merkezini 16 Ocak 1945’te Berlin’deki Führerbunker’e taşıdı ve burada (özel sekreteri Reichsleiter Martin Bormann ve diğerleri ile birlikte) Nisan’ın sonuna kadar kaldı.[10] Bundan sonra, Vorbunker çeşitli askeri subaylar tarafından kullanıldı ve Hitler'in özel korumalarından adamlar barındırdı. 1945 yılının Nisan ayında, Berlin’deki Muharebe’nin kızışmasıyla Joseph Goebbels, ailesini Vorbunker’e taşıyarak Hitler’e güçlü desteğini gösterdi.[11] Hitler'in özel hekimi Theodor Morell tarafından boşaltılan Führerbunker'de bir odayı işgal etti. Gıda tedariki için Vorbunker'deki iki oda kullanıldı. Hitler'in kişisel aşçısı / diyetisyeni Constanze Manziarly, bir buzdolabı ve bir şarap deposu bulunan mutfakta yemekler hazırladı.[12]

1 Mayıs 1945 akşamı Goebbels, SS diş hekimi Helmut Kunz'dan altı çocuğuna morfin enjekte edecek şekilde düzenlenmiş ve baygın olduklarında, ağızlarının her birinde bir ampul siyanür ezdirdi.[13] Kunz'un daha sonraki ifadelerine göre, çocuklara morfin enjeksiyonları yaptı, ancak Hitler'in siyanürünü onlara uygulayan kendisi değil, özel doktoru Magda Goebbels ve SS-Obersturmbannführer Ludwig Stumpfegger idi.[13]

Kaynakça
  1. Lehrer 2006, ss. 117, 119.
  2. Beevor 2002, ss. 278, 380, 381.
  3. Lehrer 2006, s. 117.
  4. McNab 2014, s. 28.
  5. Lehrer 2006, ss. 121–123.
  6. Mollo 1988, s. 28.
  7. Lehrer 2006, s. 123.
  8. Kershaw 2008, ss. 901, 902.
  9. Fischer 2008, ss. 42, 43.
  10. Kershaw 2008, s. 894.
  11. Mollo 1988, s. 30.
  12. Stavropoulos 2009, s. 82.
  13. Beevor 2002, ss. 380, 381.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.