Yapıştırıcı

Yapıştırıcı yapışkanlık veya kohezyon ile mekanik, kimyasal, yapışkan bir bütün oluşturmak üzere diğer malzemeleri tutan veya çeken herhangi bir malzeme veya maddedir.

Daha dar anlamda, bağlayıcılar kimyasal veya fiziksel bir prosesle sertleşen ve elyaf, dolgu tozu ve diğer partiküllerin içine eklenen sıvı veya hamur benzeri maddelerdir. Örnekler tutkal, yapışkan ve koyulaşmayı içerir.

Mekanik bağlayıcıların örnekleri taş işlerinde bağ taşları ve ahşap çerçevelemede bağ kirişleridir.

Sınıflandırma

Yapıştırıcılar gevşek olarak organik (bitüm, hayvan ve bitki yapıştırıcısı, polimer) ve inorganik (kireç, çimento, jips, sıvı cam, vb.) Olarak sınıflandırılır.

Hidrojensiz (alçıpan, hava-çimento, magnezyum, hidratlı kireç), hidrolik (roma çimentosu, portland çimentosu, hidrolik kireç), asite dayanıklı (silikon florür çimento, kuvars çimento) kimyasal dayanımlarına dayanarak bağlayıcılar kullanım alanına göre sınıflandırılır ve otoklavlanabilir (170-100 °C'de sertleştirilir ve örneğin CaSiO3 malzemeler içerir).[1]

Çimento gibi bağlayıcı olarak etiketlenen bazı malzemeler, yüksek basınç dayanımına sahip ancak gerilme direnci düşüktür ve gerilim ve kesme kuvveti uygulanacaksa lifli malzeme veya inşaat demiri ile takviye edilmelidir.

Reçineler gibi diğer bağlama maddeleri sert ve muhtemelen elastik olabilir, ancak sıkıştırma kuvveti veya gerilme kuvveti taşımaz. Çekme mukavemeti, matris olarak reçine ve takviye olarak liften oluşan kompozit malzemeler açısından büyük ölçüde gelişmiştir. Sıkıştırma kuvveti dolgu malzemesi eklenerek geliştirilebilir.[2]

Kullanım

Sanatta, bağlayıcıların boya kullandıkları, burada pigmentleri bir arada tuttuğu ve bazen boya, pastel ve diğer materyalleri oluşturmak için malzeme doldurduğu görülmektedir. Bağlayıcılar arasında balmumu, keten yağı, arap sakızı, kitre zamkı, metil selüloz, zamklar veya yumurta akı veya kazein gibi proteinler bulunur. Tutkal, geleneksel olarak hayvanların derileri, kemikleri veya derisinden kaynatılarak ve daha sonra sert jelatinli kalıntıya su ile karıştırılarak yapılır. Doğal zamk esaslı bağlayıcılar bitkilerden ekstrakte edilen maddelerden yapılır. Heykel ve kabartmaları dökmek veya modellemek için sıvı bağlayıcılara daha fazla miktarda kuru madde ilave edilir.[3]

Aşçılıkta, bağlayıcı olarak çeşitli yenilebilir kalınlaştırma maddeleri kullanılır. Bazıları, ör. tapyoka unu, laktoz, sukroz, mikrokristalin selüloz, polivinil pirolidon ve çeşitli nişastalar farmakolojide tabletlerin yapımında da kullanılmaktadır.

Tablet bağlayıcılara laktoz tozu, sükroz tozu, tapyoka nişastası (cassava unu) ve mikrokristalin selüloz dahildir.

Bina inşaatında beton, bir bağlayıcı olarak çimento kullanır. Asfalt döşeme bitüm bağlayıcı kullanır. Geleneksel olarak saman ve doğal elyaflar, kurutmadan sonra gevrekleşecek olan inşaat malzemesi koçanında, küp ve papatya yapımında kilin güçlendirilmesi için kullanılır. Basınç dayanımını, sertliğini ve çekmeyi azaltmak için kum ilave edilir. Kilin bağlanma özelliği, şekillendirilmiş eşyaların (ör., Saksılar ve vazolar) hazırlanması veya katı parçaları (örneğin tuğlalar) bağlamak için yaygın olarak kullanılmaktadır.

Kompozit malzemelerde epoksi, polyester veya fenolik reçineler yaygındır. Takviye edilmiş karbon-karbonda, plastik veya zift reçinesi, piroliz yoluyla salınan karbon kaynağı olarak kullanılır. Transite, hypertufa, papercrete ve petecrete yapıştırıcı olarak çimento kullanır.

Patlayıcı maddelerde, poliizobütilen veya stiren-bütadien kauçuğu gibi mum veya polimerler genellikle plastik patlayıcılar için bağlayıcı olarak kullanılır. Polimer bağlı patlayıcılar için çeşitli sentetik polimerler kullanılır. Roket yakıtlarında, polibütadien akrilonitril kopolimer 1960-70'teki katı yakıtlı yükseltici roket yakıtlarında kullanıldı. Sinterlemede, pişirme esnasında ısı ile parçalanmak üzere tasarlanan organik bağlayıcılar kullanılır.

Kaynakça
  1. "Arşivlenmiş kopya". 2 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.
  2. "Arşivlenmiş kopya". 20 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.
  3. "Arşivlenmiş kopya". 20 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.