Yerel Yıldızlararası Bulut
Yerel Yıldızlararası Bulut (gelişigüzel bir şekilde Yerel Kabartı olarak da bilinir), Güneş sistemimizin hareket ettiği yaklaşık 30 ışık yılı genişliğinde yıldızlararası bulut. Yerel Yıldızlararası Bulut, ılık ve kısmen iyonize olmuştur. Bulutu oluşturan madde, gaz ve tozdan oluşmuş olup tozun buluta kütlesel katkısı yaklaşık %1'dir. Yıldızlararası bulutların temel bileşimi Güneşinkine çok benzer; bu bileşimin yaklaşık %90'ı hidrojen ve %9,99'u da helyumdan ibarettir. Ağır elementlerin bu bulutlara katkısı %0,01'dir.
Güneş sistemi, yaklaşık 44.000 ile 150.000 yıl önce Yerel yıldızlar arası bulut'un içine girdi ve 10.000 ile 20.000 yıl arası daha içinde kalması beklenmektedir. Bulut, Güneş yüzeyiyle aynı sıcaklığa (6.000 °C) sahiptir. Santimetre küp başına 0,26 atom'la çok incedir.
Yerel yıldızlararası bulut, Akrep-Erboğa topluluğu'ndan dışarıya doğru akmaktadır ve bu yıldız topluluğu bir yıldız oluşum bölgesidir.[1]
Bu bulutu, yerel kabarcık ve Loop I kabarcığı birlikte oluşturmuşlardır. Güneş, diğer birkaç yıldızla birlikte yerel kabarcık içindedir. Dikkat çeken yakın yıldızlar; Alpha Centauri, Vega, Arcturus, ve Fomalhaut'u da kapsamaktadır.
Yerel yıldızlararası bulut'un Dünya'ya karşı olan etkileri, Güneş rüzgarı ve Güneş'in manyetik alanı ile engellenmektedir.[2]
Ayrıca bakınız
Notlar
- "Science Nasa: Astronomy Picture of the Day". 5 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009.
- "Science Nasa: "Near-Earth Supernovas"". 13 Ağustos 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2009.
Kaynakça
- Science Nasa: "Near-Earth Supernovas"13 Ağustos 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Science Nasa: "A Breeze from the stars"20 Şubat 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Interstellar helium-enriched wind from Ophiucus.
- Science Nasa: Astronomy Picture of the Day 5 Şubat 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- "Local Chimney and Superbubbles"18 Ocak 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Mark Anderson, "Don't stop till you get to the Fluff", New Scientist no. 2585, 6 January 2007, pp. 26–30