Şinigami

Şinigami (死神) ölüm tanrısı(tanrıları) anlamına gelen Japonca bir kelimedir. Ölüm meleği figürünün Meiji döneminde Japonlar tarafından kültürlerine ve dinine kabul edilmiş halidir.

Şinigami kavramı bugün orijinal Japon kurgularında sıkça görülür.

Japon inancında Şinigami

Miyazu, Kyoto. Nariai-ji'de bir Yama (Enma) heykeli.

Budizmde ölümle ilgili Mrtyu-mara bulunur.[1] İnsanları ölmeyi isteten iblistir ve onun tarafından ele geçirilirse kişi şok içinde aniden intihar etmek ister, ki bu da bazen "şinigami" olarak açıklanır.[2] Ayrıca Yogacara hakkında bir yazı olan Yogacarabhumi-sastra'dabir iblisin insanların ölüm zamanına karar evrdiği yazar.[3] Diyu'nun(yerelaltı dünyasının) kralı Yama, oni gibi (öküz başlı ve at suratlı) şinigami olarak değerlendirilirler.[4]

"Amononu'nun Mavi Deniz'de aranma tasviri (天瓊を以て滄海を探るの図)" Eitaku Kobayaşi. İzanami soldaki.

Şinto'da ve Japon mitolojisi'nde, İzanami insanlara ölümü verir, yani İzanami bazen şinigami olarak görülür.[4][5] Yine de İzanami ve Yama batı mitolojisindeki ölüm tanrılarından farklı düşünülürler,[3][6] ve Ateizm'in Budizmde konumlanışından ötürü başlamak için ölü tanrılar konsepti bulunmadığı görülür.[3] Japon budist inancında kijib ve onryō insan yaşamlarını alır, "ölü tanrı" olmadığı düşüncesi insanları ölüler dünyasına taşır.[6]

Bleach

Bleach'te Şinigamiler Soul Society denen dünyada yaşarlar.

Şinigami, Bleach adlı mangada yer alan kurgusal bir gruptur. Saf ruhturlar, vücutları ektoplazmadan (reişi) oluşmuştur. Ruhani varlıkların farkında olmayan insanlar tarafında görülemezler, duyulamazlar veya herhangi bir şekilde fark edilemezler fakat bir fiziksel cismi hareket ettirirlerse anlaşılabilirler. Ruh Cemiyeti'nde (Soul Society) yaşamaktadırlar, fakat insan dünyasına gidip gelebilirler. Ancak insan dünyasına gidişler sınırlıdır ve izlenmektedir. Gereğinden fazla insan dünyasında durmaları yasaktır. Bir şinigaminin görevi ruh toplumuna artılar kazandırmak ve kötü ruhların (hollow) ruhlarını temizlemektir. Serinin ileriki bölümlerinde, daha fazla ayrıntı verilmektedir, iki dünya arasındaki ruh akışınıda yönetmekle sorumludurlar.

Death Note

Ryuk; Death Note'tan bir Şinigami.

Death Note adlı anime ve manga serisinde de şinigami kavramı kullanılmıştır. Death Note serisine göre şinigamilerin birden çok özellikleri vardır: Cesetsi bir görüneme sahip olan şinigamiler Death Note (Ölüm Defteri) denilen bir deftere sahiptirler ve bu deftere insanların isimlerini yazarak onları öldürebilirler. Ayrıca şinigamiler insanların kalan yaşamlarını kafalarını üzerinde numaralar halinde görebilirler ve defteri kullanabilen insanlardan farklı olarak öldürdükleri kişinin kalan hayatı onların yaşam süresine eklenir. Defterin sahibi olan kişi şinigamiyle bir anlaşma yaparak kalan hayatının yarısı karşılığında şinigami gözüne sahip olup gördüğü her insanın ismini ve kalan hayat süresini görebilir. Eğer bir şinigami defterini dünyaya düşürürse, defter bulan insanın olur ve defteri başkasına devrederse onunla ilgili her şeyi unutur. Sadece deftere dokunan insanlar şinigamiyi görebilirler. Ayrıca defteri kullanan kişi cennete veya cehenneme gidemez.

Şinigamilerin var olma sebepleri bilinmemekle birlikte, ölmemek için insanların isimlerini defterlerine yazdıkları ve bunu yaparak yıllarca kendi boyutlarında vakit geçirdikleri bilinmektedir. Onları öldürmenin tek yolu, bir şinigamiyi bir insana aşık etmektir.

Full Moon wo Sagashite

Full Moon wo Sagaşite’de şinigamiler, ölmesi gereken kişi zamanında ölüyor mu, başka durumlardan, olaylardan etkilenip kaderinde belirlendiğinden daha önce veya daha sonra mı ölüyor diye kontrol ederler. Bu şinigamiler yaşarlarken intihar etmiş insanlardır ve şimdi ceza olarak ruhları toplamaktadırlar. Eğer birisi tam şinigami olamadan geçmişini hatırlarsa kaybolur ve hayalete dönüşür.

Kaynakça

1. 中村元 (2001). 広説佛教語大辞典. 中巻. 東京書籍. s. 720. ISBN 978-4-487-73177-0.
2. 大栗道栄 (1997). 図説「理趣経」入門 密教の核心. 鈴木出版. s. 101. ISBN 978-4-7902-1074-0.
3. 多田 1997, ss. 127–128
4. 七会 2009, ss. 168–193
5. 河野信子編 (1995). 女と男の時空. 1. 藤原書店. s. 115. ISBN 978-4-89434-022-0.
6. 木村 2007, s. 141