Halk Partisi (İspanya)

Halk Partisi (İspanyolca: Partido Popular, PP), İspanya'daki muhafazakâr[4][16] ve Hristiyan demokrat[17][18] bir siyasî partidir. İspanya siyasetindeki dört büyük siyasi partiden biridir.

Halk Partisi Partido Popular
Kısaltma	PP
Genel başkan	Pablo Casado
Genel sekreter	María Dolores de Cospedal
Kurucu	Manuel Fraga Iribarne
Kuruluş tarihi	20 Ocak 1989
Merkez	c/ Genova, 13 28004 Madrid
Üyelik	66,706[15]
Uluslararası üyelik	Uluslararası Demokrat Birliği, Merkeziyetçi Demokrat Enternasyonal
Avrupa üyelik	Avrupa Halk Partisi
Resmî renkleri	Gök Mavisi
Temsilciler Kongresi	89 / 350
Senato	97 / 266
Avrupa Parlamentosu	12 / 54
Bölgesel Parlamentolar	335 / 1.268
Bölgesel Hükümetler	6 / 19
İnternet sitesi
pp.es

Parti logosu (2008-2015)

Parti logosu (2015-2019)

Liderler

Başkanlar

• 1989–1990: Manuel Fraga
• 1990–2004: José María Aznar
• 2004–2018: Mariano Rajoy
• 2018–günümüz: Pablo Casado

Genel Sekreterler

• 1989–1999: Francisco Álvarez-Cascos
• 1999–2003: Javier Arenas
• 2003–2004: Mariano Rajoy
• 2004–2008: Ángel Acebes
• 2008–2018: María Dolores de Cospedal
• 2018–günümüz: Teodoro García Egea

İspanya Başbakanları

• 1996–2004: José María Aznar
• 2011–2018: Mariano Rajoy

Seçim sonuçları

Cortes Generales

Seçim	Oy			Sandalye		Lider	Sonuç
	Oy	%	#	Kongre	Senato
1989	5,285,972	25.8	#2	107 / 350	78 / 208	José María Aznar	PSOE azınlık
1993	8,201,463	34.8	#2	141 / 350	93 / 208		PSOE azınlık
1996	9,716,006	38.8	#1	156 / 350	112 / 208		PP azınlık
2000	10,321,178	44.5	#1	183 / 350	127 / 208		PP çoğunluk
2004	9,763,144	37.7	#2	148 / 350	102 / 208	Mariano Rajoy	PSOE azınlık
2008	10,278,010	39.9	#2	154 / 350	101 / 208		PSOE azınlık
2011	10,866,566	44.6	#1	186 / 350	136 / 208		PP çoğunluk
2015	7,236,965	28.7	#1	123 / 350	124 / 208		None (Snap election)
2016	7,941,236	33.0	#1	137 / 350	130 / 208		PP Azınlık (2016-2018)
							Muhalefet (2018-2019)
2019 (Nisan)	4,373,653	16.6	#2	66 / 350	54 / 208	Pablo Casado	Yok (Baskın Seçim) (2019)
2019 (Kasım)	5,019,869	20.8	#2	88 / 350	80 / 208		TBD (2019-günümüz)

Avrupa Parlamentosu

Seçim	Oy			Sandalye	Aday
	Oy	%	#
1989	3,395,015	21.4	#2	15 / 60	Marcelino Oreja
1994	7,453,900	40.1	#1	28 / 64	Abel Matutes
1999	8,410,993	39.7	#1	27 / 64	Loyola de Palacio
2004	6,393,192	41.2	#2	24 / 54	Jaime Mayor Oreja
2009	6,670,377	42.1	#1	24 / 54
2014	4,098,339	26.1	#1	16 / 54	Miguel Arias Cañete
2019	4,519,205	20.1	#2	12 / 54	Dolors Montserrat

Ayrıca bakınız

• İspanya'da eşcinsel evlilik

Dış bağlantılar

• Partido Popular resmî web sitesi5 Ekim 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İspanyolca)
• Belçika'daki İspanyol Toplum Partisi resmî web sitesi (İspanyolca)
• Lüksemburg'daki İspanyol Toplum Partisi resmî web sitesi (İspanyolca)
• Amerika Birleşik Devletleri'ndeki İspanyol Toplum Partisi resmî web sitesi7 Haziran 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İspanyolca)

Kaynakça

1. "Sólo 66.384 militantes del PP (el 7,6 %) se inscriben para votar al sucesor de Rajoy". El Confidencial (İspanyolca). 26 Haziran 2018. 26 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018.
2. "Solo el 7,6% de los afiliados del PP elegirán al sucesor de Rajoy". El País (İspanyolca). 26 Haziran 2018. 26 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018.
3. "El PP cierra en 66.706 el número de afiliados que finalmente votará en las primarias". El Economista (İspanyolca). 4 Temmuz 2018. 5 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Temmuz 2018.
4. "Parties and Elections in Europe: The database about parliamentary elections and political parties in Europe, by Wolfram Nordsieck". 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016.
5. Hloušek, Vít; Kopeček, Lubomír (2010), Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared, Ashgate, s. 159, ISBN 978-0-7546-7840-3, 12 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 16 Ocak 2016, From its original emphasis on a 'united and Catholic Spain', in the 1980s and 1990s it gradually evolved under the leadership of José Maria Aznar into a pragmatically-oriented conservative formation, with Christian democratic and, even more strongly, economically liberal elements.
6. Annesley, Claire (2005), A Political And Economic Dictionary Of Western Europe, Routledge, s. 260
7. Balibrea Enríquez, Mari Paz (2007). Tiempo de exilio: Una mirada crítica a la modernidad española desde el pensamiento republicano en el exilio (İspanyolca). Montesinos. s. 40. ISBN 9788496831469. 29 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016.
8. Jansen, Thomas; Van Hecke, Steven (2011). At Europe's Service: The Origins and Evolution of the European People's Party. Springer Science & Business Media. s. 53. ISBN 9783642194146. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016. The right-wing Conservative AP was now transformed into a party of the centre-right: it was renamed People's Party (Partido Popular, PP) in the spring of 1989.
9. Newton, Michael T. (1997). Institutions of Modern Spain: A Political and Economic Guide. Cambridge University Press. s. 200. ISBN 9780521575089. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016. Since the 're-launch' of 1989, the party has established itself clearly as a party of the centre-right...
10. Meyer Resende, Madalena (2014). Catholicism and Nationalism: Changing Nature of Party Politics. Routledge. s. xix. ISBN 9781317610618. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016. In 1989 the AP transformed into the Partido Popular (PP) – a coalition of center-right forces...
11. Matuschek, Peter (2004). "Who Learns from Whom: The Failure of Spanish Christian Democracy and the Success of the Partido Popular". Steven Van Hecke, Emmanuel Gerard (Ed.). Christian Democratic Parties in Europe Since the End of the Cold War. Leuven University Press. s. 243. ISBN 9789058673770.
12. Ferreiro, Jesus; Serrano, Felipe (2001). Philip Arestis; Malcolm C. Sawyer (Edl.). The economic policy of the Spanish Socialist governments: 1982–1996. The Economics of the Third Way: Experiences from Around the World. Edward Elgar Publishing. s. 155. ISBN 1843762838. 1 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
13. Encarnación, Omar G. (2008). Spanish Politics: Democracy After Dictatorship. Polity. ss. 61-64. ISBN 0745639925. 5 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
14. Íñigo-Mora, Isabel (2010). Cornelia Ilie (Ed.). Rhetorical strategies in the British and Spanish parliaments. European Parliaments Under Scrutiny: Discourse Strategies and Interaction Practices. John Benjamins Publishing. s. 332. ISBN 9027206295. 24 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
15. {{66,706[1][2][3]İdeoloji Muhafazakârlık[4][4][5]
    Liberal muhafazakârlık[6]
    Hristiyan demokrasi[4][5]
    Ekonomik liberalizm[5]
    İspanyol birlikçiliği[7]Siyasi pozisyon Merkez sağ'dan[8][9][10][11]
    Sağa[12][13][14]<ref name='RosemanParkhurst2008'>DiGiacomo, Susan M. (2008). Sharon R. Roseman; Shawn S. Parkhurst (Edl.). Re-presenting the Fascist Classroom: Education as a Space of Memory in Contemporary Spain. Recasting Culture and Space in Iberian Contexts. SUNY Press. s. 121. ISBN 0791479013. 7 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
16. Ersson, Svante; Lane, Jan-Erik (1998). Politics and Society in Western Europe (4th bas.). SAGE. s. 108. ISBN 978-0-7619-5862-8. 25 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2012.
17. Magone, José María (2003). The Politics of Southern Europe: Integration Into the European Union. Greenwood Publishing Group. s. 145. ISBN 978-0-275-97787-0. 27 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2017.
18. Hloušek, Vít; Kopeček, Lubomír (2010). Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared. Ashgate. s. 136. 22 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2017.