Luchino Visconti

Luchino Visconti, (d. 2 Kasım 1906 - ö. 17 Mart 1976), İtalyan Yeni Gerçekçilik akımının usta yönetmenlerinden.

Luchino Visconti
Doğum 2 Kasım 1906
Milano, Lombardy, İtalya
Ölüm 17 Mart 1976 (69 yaşında)

Hayatı

Luchino Visconti Milano'da, 2 Kasım 1906'da, aristokrat bir ailenin çocuğu olarak doğmuştu. İtalya'da yeni, "ulusal-popüler" bir kültürün öncülerinden kabul edilmişti.

Babası Kont Guiseppe Visconti, annesi Carla Erba idi. Ailesi hayli tutucu olan Visconti, güzel sanatlar ağırlıklı bir eğitim gördü. Visconti gençlik yıllarını huzursuz ve amaçsız geçirdiğini söyler. Evdeki çatışmalar yüzünden sık sık oradan kaçarak kurtulma yoluna giden Luchino, 18 yaşında Cenova'daki bir süvari okuluna gönderildi. Okuldayken Visconti'nin atlara olan tutkusu başladı ve askerliğini yaptıktan sonra babasının çiftliklerinden birine giderek birkaç yıl at yetiştiriciliği yaptı.

Visconti, 30 yaşlarındayken Paris'e gelerek, "Une Parie de Compagne" için üçüncü ya da dördüncü yönetmen yardımcısı olarak çalışmasını kabul eden Jean Renoir'ın yanında çalışmaya başladı. Filmin kostümlerinin tasarımı Visconti tarafından yapıldı. Luchino Visconti 1937'de Hollywood'a gitti ama hayal kırıklığına uğramış olarak geri Milano'ya döndü. Burada Teatro Manzoni'de sergilenen iki oyunun dekorlarını hazırladı. 1939'da İtalya'da Renoir ve Karl Koch ile birlikte "La Tosca" adlı filmin senaryosunu yazdılar.

Luchino Visconti'nin yazdığı ilk özgün senaryo sansür kurumu tarafından reddedildi. Visconti, Roma'da çıkan Cinema dergisinin redaktörleri -daha sonra isimlerini yönetmen olarak duyuran - Guiseppe De Santis, Gianni Pucci, Mario Alicata ile tanıştı. Alicata, De Santis, Puccini ve Visconti beraber, Amerikalı James M. Cain'in romanından esinlenerek bir senaryo yazdılar. Bu filmin çekimi ancak 1942'de yapılabildi. "Ossessione" adlı bu film çok kısa bir süre için İtalyan sinemalarında gösterildi, ardından sansür tarafından reddedildi. Visconti, aslı imha edilen filmin sadece bir kopyasını kurtarabildi.

"La terra trema" (Yer Sarsılıyor) Visconti'nin 1947-48'de Sicilya'da çektiği ikinci filmidir ve bu film 1948 Venedik Film Festivalinde en iyi film ödülünü alır. Ancak filmin mali açıdan getirisi çok az olduğundan Visconti üçüncü filmini çekebilmek için üç yıl beklemek zorunda kalır.

Luchino Visconti bundan sonra başrolünü Anna Magnani'nin oynadığı iki filmi: "Bellisima" (1951) ve "Siamo Donne"(1953)yi çeker.

"Senso", "Le Notti Bianche", "Rocco E I Soi Fratelli", "II Lavoro", "II Gattopardo", "Vaghe Stelle Dell'orsa" 1964'e kadar çektiği diğer filmlerdir ve her biri Venedik ya da Cannes film festivallerinde ödül kazanır. Bu arada Paris'te iki tiyatro oyunu ("Salıncakta İki Kişi"; Jean Morris ve Annie Girardot oynuyor- "Fahişe Olması Ne Yazık"; Romy Schneider ve Alain Delon oynuyor) sahneye koyar ve büyük heyecan yaratır.

Visconti, 1969-1972 yılları arasında çektiği "Alman Sorunları Üçlemesi (La Caduta Degli Dei, Morte A Venezia, Ludwig)" ile ününü sağlamlaştırır. 1974'te "Gruppo Di Famiglia In Un Interno" yu çeker ve son olarak Gabriele D'Annunzio'nun romanından uyarlanan "L'Innocente" adlı filmin kaba kurgusu tamamlanırken Roma'da, 17 Mart 1976'da öldü.

Luchino Visconti, Yeni Gerçekçilik Akımının yönetmenlerindendi. Ve tüm filmlerinde sosyal gerçekliğe bağlı kalmıştır. Senaryonun kaynağı tarihsel ya da güncel olsun Visconti için bir şey değişmez, çünkü onun için önemli olan toplumsal ilişkilerin çözümlenmesi ve olduğu gibi yansıtılmasıdır.

Onun filmleri insanın iç dünyasını, mutluluğa duyulan özlemi, cesareti yansıtır. Çözümleme-eleştiri, şiirsellik-dram onun sanatının en belli ve önemli öğeleridir. Visconti filmlerinde, yenilgiye uğramış insanın karşısına toplumsal bilinçlenme sürecine girmiş insanı çıkartır.

Filmografi
  • Ossessione - Tutku (1943)
  • Giorni Di Gloria - Zafer Günleri (1945)
  • La terra trema (1948; Yer Sarsılıyor)
  • Bellisima - Güzeller Güzeli (1951)
  • Siamo Donne - Biz Kadınlar (1953)
  • Senso - Günahkâr Gönüller (1954)
  • Le Notti Bianche - Beyaz Geceler (1957)
  • Rocco e i Suoi Fratelli - Rocco ve Kardeşleri (1960)
  • Il Lavoro - İş (1961)
  • Il Gattopardo - Leopar (1963)
  • Vaghe Stelle Dell'orsa - Sandra (1965)
  • La Strega Bruciata Viva - Cadıları Canlı Yakarlar (1966)
  • Lo Straniero - Yabancı (1967)
  • La Caduta Degli Dei/ The Damned - Lanetliler (1969)
  • Morte a Venezia/ Death In Venice - Venedik'te Ölüm (1971)
  • Ludwig (1972)
  • Gruppo Di Famigla In Un Interno/Conversation Piece/ Violence Et Passion (1974)
  • L'innocente - Masumlar(1976)

Kaynakça
  • Yeres, Artun (derleyen) (2004). "Göstermenin Sorumluluğu". İstanbul: Donkişot Yayınları. s. 481. ISBN 975-6511-25-7

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.