Yoğunluk fonksiyonları teorisi

Yoğunluk fonksiyonları teorisi ya da yoğunluk fonksiyoneli teorisi, 1927’de Thomas ve Fermi'nin birbirlerinden bağımsız olarak geliştirdikleri bir teoridir. Bu bilim insanlarının çalışmalarını temel alan Hohenberg ve Kohn teoremleri ve onun devamı olan Kohn–Sham teoremleri, yoğunluk fonksiyonu teorisinin temelini oluşturdu. Yoğunluk fonksiyoneli teorisi, hesapsal kuantum mekanik modelleme metodudur. Bu metot, fizik, kimya ve malzeme bilimlerinde, özel bir atomun, molekülün veya yoğunlaştırılmış fazın elektronik yapıyısını incelemede kullanılır.[1] Bu teoride, çok elektronlu sistemlerin özellikleri, fonksiyonellerle tanımlanır.

Born-Oppenheimer yaklaşımı

Bu yaklaşımda, çekirdeğin hareketi, elektronların hareketine kıyaslandığında son derece yavaş olduğundan, ihmal edilir. Elektronlar, sabit bir çekirdeğin etrafında hareket ediyormuş gibi kabul edilir. Yoğunluk fonksiyonları teorisine, "Değiş-tokuş" ve "Etkileşim" fonksiyonelleri ilave edilerek geliştirilmiştir.

Kaynakça

1. Essentials of Computational Chemistry, 2nd Eddition, Christopher J. Cramer, 2004