Ahıska

Ahıska (Osmanlıca: (آخسخه; okunuşu: “ahısha”), tam adı Ahıska livası ya da Ahıska sancağı, Osmanlı Devleti’nin 16. yüzyılda Gürcülerden ele geçirdiği topraklarda kurduğu Çıldır Eyaleti’nin livalarından biridir. 1595 tarihli Osmanlı tahrir defterine göre sekiz livadan (sancak) oluşan Çıldır Eyaleti’nin diğer livaları Hertvis, Ahalkalak, Çıldır, Poshov, Petre, Ardahan-i Büzürg ve Penek’ti.[1] 16. yüzyıldan itibaren Osmanlıların Ahısha[2][3] olarak kaydettiği bu yer adı, 20. yüzyılda Latin harfli Türkçeyle Ahıska biçiminde yazılmıştır.

Ahısha livasının idari merkezi olan Ahaltsihe kasabası, 1887.

Başlangıçta Gürcistan vilayeti olarak da anılan Çıldır Eyaleti, 1595 tarihli Osmanlı tahrir defterine göre sekiz livadan (sancak) oluşuyordu. Bunlardan bir olan Ahısha livasının merkezi, Osmanlı idaresinin “Rabat-i Kala-i Ahısha” (ربات قلعۀ اخسخە) olarak kaydettiği bugünkü Ahaltsihe kentiydi. Söz konusu defterde bir köy (kariye) olarak geçen “Rabat-i Kala-i Ahısha”, 1628 yılından itibaren Çıldır Eyaleti’nin idari merkeziydi. Bundan dolayı eyalet “Ahıska Paşalığı” olarak da anılır. Ahısha livası da adını, Osmanlı dönemde Ahısha olarak anılan bu yerleşmeden alır. Bugünkü Ahaltsihe kenti aynı zamanda bu livanın da merkeziydi.

Ahısha livası, 1595 tarihli Defter-i Mufassal-i Vilayet-i Gürcistan adlı mufassal deftere göre dokuz nahiyeden oluşuyordu. Bunlar Güney, Kuzay, Ude, Kvabliyan, Azğur, Altun Kala, Oshe, Aspinza ve Çeçerek nahiyeleriydi. Nahiye- Güney (ناجیۀ كونی) ya da Güney nahiyesi, 30 köyü kapsıyordu ve “Rabat-i Kala-i Ahısha” da bu nahiyenin köylerinden biriydi. Nahiye-i Kuzay (ناجیۀ قوزای) ya da Kuzay nahiyesi, 28 köyü kapsıyordu. İlk sırada Vale köyü bulunuyordu. Güney ve Kuzay nahiyeleri diğerlerinden farklı olarak yer adları değildi ve kapsadığı toprakların sadece hangi yönde bulunduğunu ifade ediyordu.[4]

Ude nahiyesinin ya da nahiye-i Ude’nin (ناجیۀ اودە) merkezi Ude köyüydü ve nahiye adını bu köyden alıyordu. Ude nahiyesi toplam 58 köyden oluşuyordu. Köy sayısı açısından Ude, Ahısha livasının Çeçerek ve Azğur’dan sonra üçüncü en büyük nahiyesiydi. Adını Kvabliani adlı dereden veya vadiden alan Kvabliyan nahiyesi ya da nahiye-i Kvabliyan (ناجیۀ كوبلیان), görece küçük bir idari birimdi ve sadece 17 köyü kapsıyordu. Osmanlıların Azğur olarak kaydettiği Atskuri köyünden adını alan Ağzur nahiyesi ya da nahiye-i Azğur’un (ناجیۀ ازغور) idari merkezi “Rabat-i Kale-i Azğur” idi. Nahiye 61 köyden oluşuyordu. Köy sayısı açısından Çeçerek’ten sonra livanın en büyük ikinci nahiyesiydi. Altun Kala ya da nahiye-i Altun Kala (ناجیۀ التون قلعە) adını, Okros Tsihe ("altın kale") adlı kaleden alıyordu. 17 köyü kapsayan nahiyenin idari merkezi, “Rabat-i Altun Kala” da denen Şoka köyüydü. Altun Kala ve Kvabliyan nahiyeleri köy sayısı açısından Ahısha livasının en küçük köyleriydi.

Adını Otse Kalesi’ndan alan nahiye-i Oshe (ناجیۀ اوسخە) ya da Oshe nahiyesi 25 köyden oluşuyordu. Nahiyenin idari merkezi olan Otshe köyü, kalesinden dolayı Osmanlı idaresince “Rabat-i Kale-i Oshe” adıyla kaydedilmiştir. Ahısha livasının bir başka nahiyesi olan Aspinza nahiyesinin merkezi Aspinza köyüydü. Buranın da bir kalesi vardı ve köye tahrir defterine Rabat-i Kale-i Aspinza olarak kaydedilmişti. Nahiye-i Aspinza (ناجیۀ اسپنزە) ya da Aspinza nahiyesi, 43 köyü kapsıyordu. Çeçerek nahiyesi ya da nahiye-i Çeçerek (ناجیۀ چچرك) adını, Gürcüce adı Çaçaraki olan bir yerleşmeden alıyordu. Nahiyenin merkezi “Rabat-i Kale-i Çeçerek” olarak kaydedilmiştir. Çeçerek nahiyesi 62 köyü kapsıyordu ve köy sayısı açısından Ahısha livasının en büyük nahiyesiydi.[5]

Ahısha livası toprakları yaklaşık 250 yıl Osmanlı egemenliğinde kaldı. 1828-1829 Osmanlı-Rus Savaşı’ında Ruslar bu bölgeyi ele geçirdi. Osmanlı döneminde Müslümanlaşan nüfusun bir kısmı Osmanlı ülkesine göç etti. Bu bölgeye Rus idaresi Erzurum vilayetinden göç eden Ermenileri yerleştirdi. II. Dünya Savaşı’nda, 1944 yılında Sovyet yönetimi eski Ahısha livasındaki Müslüman nüfusu Orta Asya’ya sürdü ve bu bölge büyük oranda yerli nüfusundan boşaldı. Sürgün edilen halkın yerine yeni bir nüfus yerleştirildi. Bu bölgeden göç eden nüfusu bazı Türk tarihçiler tarafından 20. yüzyılın ikinci yarısında, eski Ahısha (Ahıska) livası toprakları üzerinden “Ahıska Türkü” adı verilmiştir. "Ahıska" adının “Ak-Eska” ve “Ak-Sıka” biçiminde 5. yüzyıl kaynağında ve Dede Korkut Kitabı'nda geçtiği de ileri sürülmüştür. Ne var ki 5. yüzyıla ait bir kaynak mevcut olmadığı gibi Dede Korkut Kitabı'nda “Ak-Sıka” adı da geçmemektedir.[6][7] Bununla birlikte Gürcistan’ın Adigeni, Ahaltsihe, Aspindza ve Ahalkalaki belediyelerinin kapsadığı bölgeler bugün de “Ahıska Bölgesi” olarak adlandırılmaktadır.[8]

Kaynakça
  1. Defter-i Mufassal-i Vilayet-i Gürcistan (Osmanlıca ve Gürcüce), (Yayımlayan) Sergi Cikia, Tiflis, 1941-1958, 3 cilt.
  2. Defter-i Caba-i Eyalet-i Çıldır 1694-1732 (Gürcüce ve Osmanlıca), (Yayıma hazırlayan) Tsisana Abuladze, Tiflis 1979, s. 323.
  3. Şemseddin Sami, Kamusü'l-Âlâm, 1889-1898, 1. cilt, s. 46.
  4. Iaşa Bekadze, XVI. Yüzyıl Sonlarında Çıldır Eyaleti Posof Sancağı'nın Güney Nahiyesi
  5. Defter-i Mufassal-i Vilayet-i Gürcistan (Osmanlıca ve Gürcüce), (Yayımlayan) Sergi Cikia, Tiflis, 1941-1958, 3 cilt, III. cilt (1958), s. 42-241
  6. Dr. M. Fahrettin Kırzıoğlu, "Ahıska Bölgesi ve Türklük"
  7. Prof Dr Muharrem Ergin, Dede Korkut Kitabı
  8. Nebi Gümüş-Nicole Kancal-Ferrari, Ahıska Bölgesindeki Türk İslam Mimarı Yadigarları, İstanbul, 2019, ISBN 978-975-17-4362-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.