Akran baskısı

Akran baskısı (veya sosyal baskı), akranları tarafından insanlar üzerinde uygulanan doğrudan etki veya etkilenen kişinin tutum, değer veya davranışlarını etkisi altında kaldıkları akranlara uyacak şekilde düzenlemesini teşvik eden etkidir. Bu baskı olumlu veya olumsuz bir etkiye veya her ikisine neden olabilir. Etkilenen toplumsal gruplar bireylerin resmi bire üye olduğu üyelik gruplarını (örneğin siyasi partiler ve sendikalar) veya üyeliğin açıkça tanımlanmış olmadığı klikleri içerebilir. Ancak, bir kişinin akran baskısından etkilenmek için üye olması veya bir gruba üye olması gerekmez. Akran baskısı kişinin güvenini azaltabilir.

Akran baskısının çocuklar ve ergenler üzerindeki etkileri konusunda kayda değer bir çalışma yapılmıştır ve popüler söylemde bu terim çoğunlukla bu yaş gruplarının bağlamlarında kullanılmaktadır. Çocuklar için, ortak çalışma temaları bağımsız karar verme yeteneklerini dikkate alır; ergenler için, akran baskısının cinsel ilişki ve madde bağımlılığı ile ilişkisi önemli ölçüde araştırılmıştır. Ancak akran baskısı tüm etnik köken, cinsiyet ve yaştaki bireyleri etkileyebilir. Akran baskısı, yüz yüze etkileşimden dijital etkileşime de geçti. Sosyal medya, ergenler ve yetişkinler için her gün baskı aşılama ve / veya deneyimleme fırsatları sunar.[1] Araştırmalar, sadece bireylerin değil, büyük şirketler gibi kuruluşların da kendi endüstrilerindeki veya genel merkezlerindeki diğer firmaların baskıları gibi akran baskılarına karşı hassas olduklarını göstermektedir.[2]

Çocuklar ve ergenler

Çocuklar

Taklit, çocukların yaşamında büyük rol oynar; kendi yaşamlarında kullandıkları beceri ve teknikleri öğrenmek için, çocuklar her zaman etraflarında ortak tercih edebilecekleri davranış ve tutumlar ararlar. Başka bir deyişle, çocuklar hayatları boyunca arkadaşlar, ebeveynler ve hatta YouTube kullanıcıları, ünlüler, şarkıcılar, dansçılar vb. Çocuklar sosyal hiyerarşideki genç yaşlardan itibaren konumlarının farkındadırlar: içgüdüleri yetişkinlerin kararlarına ve çoğunluk görüşlerine ertelemektir.[3] Asch uygunluk deneylerine benzer şekilde, okul öncesi çocuk grupları üzerinde yapılan bir çalışma, görüşlerini açıkça yanlış olana dönüştürmek için akranlarının gruplarından etkilendiklerini gösterdi.[4] Her çocuğa, sol sayfada farklı büyüklükte bir grup hayvan ve sağda bir hayvan bulunan iki sayfada bir dizi resim içeren bir kitap verildi ve her çocuktan yalnız hayvanın büyüklüğünü belirtmesi istendi. Tüm kitaplar aynı göründü, ancak son çocuk bazen farklı bir kitap alacaktı. Çocuklar sırayla büyüklük kararlarını rapor ettiler ve en son test edilen çocuğa soruldu. Ancak ondan önce araştırmacılarla birlikte çalışan bir grup çocuk vardı. Bazen, test denekinden önce cevap veren çocukların hepsi yanlış bir cevap verdi. Diğer çocukların yanında sorulduğunda, son çocuğun yanıtı çoğu zaman akranlarıyla aynıdır. Bununla birlikte, yanıtlarını bir araştırmacı ile özel olarak paylaşmalarına izin verildiğinde, çocuklar akranlarının baskısına çok daha dirençli olduklarını ve fikirlerinin şekillenmesinde akranlarının fiziksel varlığının önemini gösterdi.

Bir anlayış, çocukların akranlarının davranışlarını baskı yoluyla izleyebilmeleri ve müdahale edebilmeleridir. Kansas Üniversitesi Edna A. Hill Çocuk Gelişimi Laboratuvarı'nda iyileştirici bir anaokulu sınıfında yürütülen bir çalışma, çocukların iki bölümlü bir sistem aracılığıyla akranlarındaki yıkıcı davranışları nasıl hafifletebileceklerini ölçmek için bir program tasarladı. Sınıflarında banyo kullanımı, temizlik ve genel sınıf davranışını içeren bir dizi görevi tanımladıktan sonra, öğretmenler ve araştırmacılar çocukların görevlerdeki performansını gözlemleyeceklerdir. Çalışma, akranlarından daha yıkıcı olduğu belirlenen üç çocuğa odaklandı ve potansiyel tekniklere verdikleri yanıtlara baktı. Kullanılan sistem iki bölümden biriydi: birincisi, her öğrenciye öğretmenleri tarafından çok az aksama ile görevleri doğru bir şekilde tamamlamaları için puan verilirdi (örneğin okuma süresi için bir mindere oturmak) ve bir öğrenci sonunda üç puana ulaşırsa bir ödül alacaklardı. İkinci bölüm, üç noktaya ulaşan öğrencilere rolü küçük gruplarına liderlik etmek ve gün sonunda puan vermek olan "akran monitörleri" olarak atanan akran etkileşimini getirdi. Sonuçlar net bir şekilde kesildi ve izlenen öğrencilerin kesintileri, öğretmenler puan sistemini başlattığında ve izlediğinde düştüğünü gösterdi, ancak akran monitörleri tanıtıldığında, hedef öğrencilerin bozulması, C1 öğrencisi için ortalama% 1'e düştü. öğrenci C2 ve öğrenci C3 için% 11 (sırasıyla% 36,% 62 ve% 59'dan düştü). O zaman küçük çocuklar bile akranlarından gelen baskıya karşı hassastır ve bu baskı akademik ve sosyal ortamlarda olumlu değişimi etkilemek için kullanılabilir.[5]

Ergenlik

Ergenlik, bir kişinin akran baskısına en duyarlı olduğu zamandır, çünkü akranlar ergenlik döneminde davranış üzerinde önemli bir etkiye sahiptir ve akran baskısına ergenlik deneyiminin ayırt edici özelliği denir.[6] Hayatta bu döneme giren çocuklar çevrelerindeki diğer insanların ilk kez farkına varırlar ve etkileşimlerinde algılamanın önemini fark ederler. Gençlerde akran uygunluğu en çok stil, tat, görünüm, ideoloji ve değerler açısından belirgindir.[7] Akran baskısı yaygın olarak ergen risk alma atakları ile ilişkilidir, çünkü bu aktiviteler akranlarda sıkça görülür. Riskli davranışlarda bulunan arkadaşlarla olan ilişkisinin, ergenin kendi davranışının güçlü bir yordayıcısı olduğu gösterilmiştir.[8] Akran baskısı, gençlerin akranları tarafından hayırseverlik gönüllülüğü [9] veya akademisyenlerde mükemmel olma gibi olumlu davranışlara baskı altında tutulması durumunda da olumlu etkiler yaratabilir.[10] Akranların önemi yetişkinliğe girdikten sonra azalır.[11]

Sosyal olarak kabul edilen çocuklar çoğu zaman en fazla fırsata ve en olumlu deneyime sahip olsa da, araştırmalar sosyal kabulün (popüler kalabalığın içinde olma) gruptaki normlara bağlı olarak riskli davranışlarda bulunma olasılığını artırabileceğini göstermektedir. Popüler çocuk grupları, bu davranışın gruplarında onay alması muhtemel olduğunda riskli, uyuşturucuya bağlı ve suçlu davranışı artırma eğilimi gösterdi. Akran baskısı daha popüler çocuklar arasında en yüksekti, çünkü akranlarının kararlarına en uygun olan çocuklardı, bu da onları grup baskılarına daha duyarlı hale getirdi.[12] Cinsiyet, ergenlik çağındaki bir yaşıtın akran baskısı üzerinde de net bir etkiye sahiptir: kızlar, giyim seçimleri veya konuşma örüntüleri biçiminde gruplarına [13] uymak için önemli ölçüde daha yüksek baskılar bildirmektedir.[14] Buna ek olarak, kızlar ve erkekler hayatlarının farklı alanlarında farklı baskılarla karşılaştıklarını, belki de her cinsiyet için farklı değerler ve öncelikler kümesini yansıttığını bildirmişlerdir.

Akran baskısı, özellikle ergenlik döneminde, uyuşturucu kullanımının başlatılmasında önemli bir katkı olarak kabul edilmektedir.[15] Bu, nikotin [16][17] ve alkol dahil olmak üzere çeşitli maddeler için gösterilmiştir.[18] Bu bağlantı iyi kurulmuş olsa da, denetleyici faktörler mevcuttur. Örneğin, ebeveyn izlemesi madde kullanımı ile negatif ilişkilidir; ancak çok az izleme olduğunda, ergenlerin madde kullanımına başlama sırasında akran zorlamalarına yenik düşmeleri daha olasıdır, ancak deneyselden düzenli kullanıma geçiş sırasında değil.[19] Caldwell ve meslektaşları, bu çalışmayı, akran baskısının, az sayıda ebeveyn izlemeyle sosyal toplantılar bağlamında yüksek riske yol açan bir faktör olduğunu ve bireyin kendilerini akran baskısına karşı savunmasız olarak rapor edip etmediklerini bularak genişletti.[20] Tersine, bazı araştırmalar akran basıncının madde kullanımına karşı koruyucu bir faktör olabileceğini gözlemlemiştir.[21]

Akran baskısı çok çeşitli olumsuz sonuçlar doğurur. Allen ve meslektaşları, 13 ve 14 yaşlarındaki akran basıncına yatkınlığın yalnızca akran basıncına gelecekteki yanıtı değil, aynı zamanda daha geniş bir işlev dizisini öngördüğünü gösterdiler.[22] Örneğin, daha büyük depresyon semptomatolojisi, azalan popülaritesi, daha fazla cinsel davranış ve dışsallaştırma davranışı, daha duyarlı gençler için daha fazlaydı. Dikkate değer bir husus, madde kullanımının akran basıncına yatkınlığı ile de daha fazla yatkınlığın daha fazla alkol ve uyuşturucu kullanımını öngöreceği şekilde öngörülmüştür.

Sigara içmek

Madde kullanımı muhtemelen sadece akran baskısıyla ilişkilendirilmez. Madde kullanımı için genetik yatkınlıkların kanıtı vardır [23] ve bazıları akran etkisi için gen x çevre etkileşimlerini incelemeye başlamıştır. Ulusal temsili bir örnekte, genetik yatkınlığı olan ergenlerin ağır madde kullanıcıları olan ve ayrıca bu arkadaşların olumsuz etkilerine karşı savunmasız olma olasılıkları daha yüksekti.[24] Spesifik aday gen çalışmalarından elde edilen sonuçlar karışıktır. Örneğin, nikotin kullanımı üzerine yapılan bir çalışmada Johnson ve meslektaşları, akran sigara içmenin yüksek riskli alleli (CHRNA5) olanlarda nikotin bağımlılığı üzerinde daha düşük bir etkiye sahip olduğunu bulmuşlardır.[25] Bu, sosyal bağlamların madde kullanımının başlatılması ve sürdürülmesinde başkaları için olabileceği gibi önemli bir rol oynamadığını ve bu bireylere yönelik müdahalelerin genetik düşünülerek de geliştirilmesi gerektiğini göstermektedir.

Alkol almak

Ergenlik çağındaki akran etkisinin etkisi iyi belirlenmiş olsa da, bu etkinin hangi yaşta azalmaya başladığı belli değildi. Alkol ya da yasadışı madde kullanmak için bu tür akran baskısının, ilköğretim okulunda ve sınırlı erişim ve maruziyet göz önüne alındığında çok genç ergenlerde bulunma olasılığı daha düşüktür. Akran Etkisine Direnç Ölçeği'ni kullanarak Sumter ve meslektaşları, 10-18 yaşındaki büyük bir çalışmada yaş arttıkça akran basıncına karşı direncin arttığını bulmuşlardır.[26] Bu çalışma aynı zamanda kız çocuklarının, özellikle ergenlik ortalarında (yani 13-15 yaş) akran etkisine karşı genellikle erkeklere göre daha dirençli olduğunu bulmuştur. Ergenlik çağındaki erkek çocuklara yönelik akran baskısına karşı daha yüksek hassasiyet, erkek çocuklarda daha yüksek oranda madde kullanımı göz önüne alındığında mantıklıdır.[27] Kızlar için, artan ve pozitif ebeveyn davranışlarının (örn. Ebeveyn sosyal desteği, tutarlı disiplin), maddelerin kullanımı için akran baskısına direnme kabiliyetine önemli bir katkıda bulunduğu gösterilmiştir.[28]

Ümiversitede aşırı içmenin akran baskısının üç faktöre indiğine inanılmaktadır; alkolün teklif edilmesi, örnek alma ve sosyal normlar. Alkol sunmak hem kibar bir jest hem de zorlayıcı bir diğer uç olabilir. O zaman bir "taklitçi" olan modellemeye sahipsiniz ve arkadaşlarınızı takip ediyorsunuz, nihayet içen sosyal normlara sahipsiniz. İnsanların bunu yapmasının iki nedeni vardır; çünkü herkes bunu yapar ya da sosyal gruplara uymak için bir araç olarak. üniversiteye girerken çoğu insan alkol alım miktarını artırmaya başlar, bu evde yaşayanlar için daha doğrudur. Bunun nedeni, ebeveynlerinizden etkilenmekten üniversite akranlarınızdan etkilenmeye geçmenizdir. (Borsari ve Carey, 2001) [29]

Önleme

Madde kullanımı önleme ve müdahale programları, akran baskısının etkisiyle mücadele etmek için birçok teknik kullanmıştır. Başlıca tekniklerden biri, doğal olarak, akran etkisi direnci becerileridir.[30][31] Madde kullanımı ile diğer kişilerle olan ilişkiler arasındaki bilinen ilişki, direnç becerilerini doğal bir tedavi hedefi hâline getirir. Bu tür eğitim, bireylerin akran grubuna üyeliklerini korurken, madde kullanımına katılımı reddetmelerine yardımcı olmak içindir. Diğer müdahaleler arasında normatif eğitim yaklaşımları (öğrencilere madde kullanımının gerçek yaygınlık oranları ve kabul edilebilirliği hakkında öğretmek için tasarlanmış müdahaleler), madde kullanımının potansiyel tehlikeleri hakkında farkındalığı arttıran eğitim müdahaleleri, alkol farkındalığı eğitimi ve sınıf içi davranış yönetimi bulunmaktadır. Bununla birlikte, bu yaklaşımların etkinliği ile ilgili literatür karışıktır.[32][33] Los Angeles ve Orange İlçelerinde muhafazakâr normlar kuran ve akranları arasında çocukların madde bağımlılığı konusundaki inançlarını düzeltmeye çalışan bir araştırma, alkol, tütün ve esrar kullanımında istatistiksel olarak anlamlı bir düşüş göstermiştir ancak okul temelli girişimleri sistematik olarak gözden geçiren diğer çalışmalar Çocuklarda alkol kötüye kullanımını önlemek için, hem başarılı hem de başarısız programlarda "kolayca ayırt edilebilir bir model" bulunmamıştır. Onrust ve ark. Tarafından yürütülen okullardaki müdahale programlarının sistematik olarak gözden geçirilmesi. ilkokuldaki programların bir öğrencinin uyuşturucu veya alkol kullanma olasılığını hafifçe azaltmada başarılı olduğunu bulmuştur. Ancak, bu etki yaşlı öğrencileri hedef alan programlarla tükenmeye başladı. 8-9. Sınıflardaki öğrencileri hedefleyen programlar sigara içmeyi azalttı, ancak alkol ve diğer uyuşturucu bağımlılığını azaltmadı ve daha büyük çocukları hedefleyen programlar hiçbir etki göstermedi.[34]

Bununla birlikte, madde-dışı bir bağlamda, araştırmalar, karar verme eğitiminin [35] otistik çocuklar arasında risk algılaması ve karar verme kabiliyetinde somut kazanımlar üretebileceğini göstermiştir. Eğitim, çocuklara yaşıtlarından gelen risklerin nasıl tanınacağını ve buna göre nasıl tepki verileceğini öğreten birkaç kısa oturumda uygulandığında, eğitim sonrası değerlendirmelerle akranlardan gelebilecek potansiyel tehditleri ve baskı kaynaklarını tespit edebildiklerini ve onları daha iyi saptırdıklarını gösterdi. kontrol grubundaki normal ergenler.

Akran baskısı ve cinsel ilişki

Cinsel ilişkiyi onaylamayan ebeveyn tutumlarının ergenlik döneminde planlanmamış gebeliğin daha düşük seviyelerine yol açma eğiliminde olduğu sonucunu destekleyen kanıtlar vardır.[36] Bu farklılıklar sadece ebeveynlerin eğilimi değil, aynı zamanda iletişimden de kaynaklanmaktadır.

Güney Afrika, Cape Town'da tamamlanan bir çalışma, bölgedeki dört ortaokuldaki öğrencilere baktı. Akran baskısından türeyen prezervatif kullanımıyla alay edilmesi, cinsel ilişkiden uzak duranların alay konusu olması yönünde tehditler ve bir statü sembolünün parçası olarak (özellikle erkekler için) birden fazla partnerle cinsel aktiviteye girmek gibi bir dizi sağlıksız uygulama buldular. Öğrenciler, cinsel ilişkiden uzak durmayı seçen başkalarını "umqwayito" olarak adlandırırlar, bu da kurutulmuş meyve / et anlamına gelir. Bu problemler için önemli bir çözüm, çalışmanın ergen sosyal grupları içinde son derece eksik olduğu yetişkinlerle iletişimdir.[37]

Bu alandaki literatür incelemeleri, bu davranışların ardındaki etkileşimlerde ve karar vermede mevcut olan normları analiz etmeye çalışmıştır. Bongardt ve ark. bir kişinin cinsel ilişkiye katılmasına yol açan üç tip akran normu tanımladı: tanımlayıcı normlar, ihtiyati normlar ve doğrudan akran baskısı. Betimsel normlar ve ihtiyati normlar hem gözlenen davranışlardır ve bu nedenle daha dolaylı baskı biçimleridir, ancak bir anahtar açıdan farklıdırlar: tanımlayıcı normlar, akranların cinsel davranışlarını tanımlar, ancak ihtiyati kurallar, akranların bu davranışlara karşı tutumlarını tanımlar (örn. Onaylama veya onaylamama). Çalışma tarafından tanımlanan son norma yazarlar tarafından "akran baskısı" denir ve bir kişinin akranlarının cinsel davranışlarda bulunmaları için doğrudan teşvik veya baskıyı tanımlamak için kullanılır.

İnceleme, dolaylı normların (tanımlayıcı ve ihtiyati tedbir edici) bir kişinin cinsel davranışa girme kararı üzerinde doğrudan akran baskısından daha güçlü bir etkiye sahip olduğunu buldu. İki dolaylı norm arasında, tanımlayıcı normların daha güçlü bir etkisi vardı: insanlar, akran gruplarında onay aldıklarını düşündüklerinden ziyade akranlarının ilgisini çektiğini düşündüklerini deniyorlardı.[38]

Ek olarak, çalışmalar öz düzenleme ile cinsel davranışlarda bulunma olasılığı arasında bir bağlantı bulmuştur. Bir öznenin öz-denetim ve öz-kontrolün büyümesiyle ne kadar fazla sorunu olursa, riskli cinsel eylemlerde bulunmalarına yol açacak akran baskısına avlanma olasılıkları o kadar artar. Bu bulgulara dayanarak, ya bir karar verme programı yoluyla ya da ergenlerin olası risklere karşı kendini düzenleme yeteneğini hedefleyerek bunları önlemek iyi bir fikir olabilir.[39]

Nöral mekanizmalar

Tamamen nörolojik bir bakış açısından, medial prefrontal korteks (mPFK) ve striatum, spesifik eylemlerin değerini belirlemede önemli bir rol oynar. MPFK, akranlarının hakkında görüş bildirdiği nesneler olan "sosyal olarak etiketlenmiş" nesneleri belirlerken etkindir; striatum genel olarak bu "sosyal olarak etiketlenmiş" nesnelerin ve ödüllerin değerini belirlemek için önemlidir. Mason ve ark. fMRI taramalarını kullanarak, seçilen bir sembolün arka arkaya görünüp görünmediğini belirtmek için atanan bireyleri analiz eder. Araştırmacılar deneklere mPFK ve striatum stimülasyonu hakkında veri toplamak olan deneyin gerçek amacını söylemediler. Gerçek deney başlamadan önce, denekler "sosyal" etki aşamasına tabi tutulmuşlardı, burada deneyi tamamlayan diğer denekler tarafından hangi simgelerin tercih edildiğini öğrendiler (gerçekte bu denekler yoktu). Mason ve diğ. bir nesnenin sosyal değerini / önemini belirlemenin mPFK ve striatumdan [paragrafın başında belirtilen satırlar boyunca] birleştirilmiş bilgilere bağlı olduğunu bulmuştur. Hem mevcut hem de işlevsel olmadan, sosyal koşullara dayalı eylemin değerini belirlemek zor olacaktır.[40]

Benzer bir deney Stallen, Smidts ve Sanfrey tarafından gerçekleştirildi. Yirmi dört denek minimal bir grup paradigma yaklaşımı kullanılarak manipüle edildi. Onlardan habersiz, hepsi "grup içi" nin bir parçası olarak seçildi, ancak yerleşik bir "grup dışı" olmasına rağmen. Bu sosyalleşmeyi takiben denekler, bir grup içi veya grup dışı üyenin ne seçtiği hakkında bilgi verirken ekranda görülen nokta sayısını tahmin ediyorlardı. Katılımcıların grup dışı kararlara göre grup içi kararlara uyma olasılıkları daha yüksekti. Deney, striatumun sosyal etki içindeki önemini doğruladı ve grup içi uyumluluğa temel bir değer sinyali-ödüller aracılık ettiğini öne sürdü. Başka bir deyişle, beyin sosyal içermeyi olumlu ödülle ilişkilendirir. Perspektif alma ile ilişkili posterior superior temporal sulkus (pSTS) da aktif görünüyordu ve bu da hastaların grup içi güvenilirlikle ilgili kendi bildirimleri ile korele idi.[41]

Ergenlik döneminde, risk alma önemli ölçüde artmaktadır. Araştırmacılar, sürüş yaşı olan ergen erkeklerle bir deney yaptılar ve aynı yaştaki bir yolcunun (aynı yaştaki bir akran) arabada olup olmadığına bağlı olarak risk almalarını ölçtüler. Bir sürüş simülasyonu yaratıldı ve otomobilin yaklaştığı sırada çürüyen sarı ışık gibi belirli riskli senaryolar modellenmiş ve deneklere sunulmuştur. Akranların varlığında risk alma olasılığı en yüksek olanlar (ancak yolcu olmadığında daha az risk alan kişiler), solo aktivite sırasında (bilişsel olmayanlar) sosyal-bilişsel ve sosyal-duygusal beyin sistemlerinde daha fazla beyin aktivitesine sahipti. Sosyal-bilişsel yön, başkalarının ne düşündüğünü ölçme yeteneğini ifade eder ve öncelikle mPFK, sağ temporal parietal kavşak ve posterior singulat korteks tarafından kontrol edilir. Sosyal-duygusal yön, diğer insanlar tarafından kabul edilen veya reddedilen eylemleri gerçekleştirmeye yönelik ödül sistemi ile ilgilidir. Ödül sisteminin bir tarafı "sosyal ağrı" dır [42], grup itibarı nedeniyle bireyin hissettiği duygusal acıyı ifade eder ve ön insula ve subgenual ön singulat kortekste artmış aktivite ile ilişkilidir.[43]

Sosyal medya

Sosyal medya, akran baskısı ve etkisi için yeni ve büyük bir dijital arena sunmaktadır. Araştırmalar, sosyal medya kullanımından artan sosyalleşme, fikirlere maruz kalma ve daha fazla özgüven gibi çeşitli faydalar olduğunu göstermektedir.[44] Reklam baskısı, uygunsuz davranış ve / veya diyaloğa maruz kalma ve sahte haberler gibi olumsuz etkilere dair kanıtlar da vardır.[45] Dijital akran baskısının bu versiyonları gençler, yetişkinler ve işletmeler arasında mevcuttur. Bazı durumlarda, insanlar kendilerini 7/24 kullanılabilir kılmak veya mükemmel olmak için baskı hissedebilirler.[46] Bu dijital konuşmada, özellikle insanlar diğerlerinin beğeni butonuna basma sıklığından etkilendikleri için uyum sağlamak için baskı olabilir.[47] Başkalarının kendilerini sosyal medyada tasvir etme biçimi, gençlerin bu nitelikleri veya eylemleri uygunluk girişiminde taklit etmeye çalışmasına neden olabilir. Ayrıca, gençleri sorumsuz eylemlere veya kararlara zorlayabilecek bir eksiklik korkusuna da yol açabilir. Sosyal medya üzerindeki eylemler ve etkiler, çocuklar, ergenler ve yetişkinler için gerçek hayatta kimlik, güven veya alışkanlıklarda değişikliklere yol açabilir.[48]  

Farklı kültürlerde sosyal medya üzerinde akran baskısı

Dünya genelinde 3 milyardan fazla sosyal medya kullanıcısı, sonuçta ortaya çıkan akran baskısının dalgalanmasının türü, sıklığı ve kapsamı gibi çeşitli platformlar kullanıyor.[49] Bazı araştırmalar, sosyal medyanın Çin'deki tüketiciler için satın alma kararları üzerinde dünyanın diğer ülkelerinden daha büyük bir etkiye sahip olduğunu gösteriyor. Buna ek olarak, Çinli tüketiciler, bir sosyal medya sitesindeki arkadaşlar tarafından olumlu bir şekilde tartışıldığını görürlerse bir ürün satın almanın daha muhtemel olduğunu söylüyorlar.[50] Bazı ülkelerde sosyal medya platformlarının kullanım oranı çok düşüktür veya buna yüksek değer vermeyen kültürleri vardır. Sonuç olarak, dijital akran baskısının gücü ve etkisi tüm dünyada değişebilir. Genel olarak, bu konu ve küresel kapsamı hakkında sınırlı araştırma vardır.

Tarihte akran baskısı

Nazi soykırımı

Holokost muhtemelen soykırımların en bilinenidir. 1940'larda, Adolf Hitler liderliğindeki Nazi Almanyası, Avrupa'da yaşayan Yahudi halkına karşı II . Dünya Savaşı'nın sonunda yaklaşık altı milyon Yahudi öldürerek sistematik bir tasfiye başlattı. Bazı Almanların Holokost için suçlu olduğu açıktır; SS subayları ve askerleri açıkça Yahudi soykırımı satın aldı ve (Yahudileri saklamak için) infazcı, hapishane ve avcı olarak katıldı.[51] Bununla birlikte, daha geniş bir açıklama yapmak daha zordur - aşağıda görüldüğü gibi, tüm Almanlar Yahudileri öldürmek istemedi. Akran baskısı kavramını Holokost'a getirirken, Alman suçluluğuna karar vermek daha da zor.

Birincil konu kolektif sorumluluk ve inançlar etrafında dönmektedir. Bu nedenle, özellikle Christopher Browning ve David Goldhagen tarafından tutulan iki pozisyon var.

Browning'in Sıradan Adamları

En çok Sıradan Adamlar: Rezerv Polis Taburu 101 adlı kitabı ile tanınan Christopher Browning, Rezerv Polis Taburu 101'deki erkeklerin analizine dayanıyor. 101'inci Tabur'daki erkekler coşkun Naziler değil, Hamburglu, işçi sınıfı kökenli sıradan orta yaşlı erkeklerdi. Askere çağırılmış ancak düzenli askeri görev için uygun bulunmamışlardı. Asayiş Polisi taburu olarak ilk test görevleri Polonya'da bir Yahudi gettosu olan Jozefow'du. Tabur'a gettodaki erkekleri toplaması ve tüm kadın, çocuk ve yaşlıların görüldüğü yerde öldürmesi emredildi. İnfazlar sırasında, birkaç düzinesine icra görevlerinden serbest kalma izni verildi ve koruma veya kamyon görevine yeniden atandılar. Diğerleri, bir idam mangasına atanmamaya çalışarak mümkün olduğunca uzun süre durmaya çalıştı. İnfazlar tamamlandıktan sonra, taburda görev almış erkekler sıkıntı içindeydiler ve yüksek miktarda alkol alıyorlardı.[52]

Kitabının sonunda Browning, teorisini 101'in eylemleri üzerine sunuyor: yetkili ve akran baskısının birleşimi güçlü bir zorlayıcı araçtı. Birincisi, Nazi liderliği ülkenin askerlerini psikolojik olarak sağlıklı tutmak istedi, bu nedenle askerler bu cinayetleri işlemek zorunda değildi. Alman safları boyunca, ateşli bir mangaya veya Yahudi arama partisine katılmayı reddeden askerlere ve polislere olumsuz bir şey olmadı. Onlara basitçe başka veya ek görevler verilecek ve belki de "korkaklıklarını" durduran küçük bir sözlü tacize maruz kalacaklardı. Memurlar için resmi bir yaptırım verilmedi, ancak infaz yapılamamasının "zayıf" bir liderin işareti olduğu ve memurun terfi için geçeceği iyi biliniyordu.[51] İkincisi, Tabur 101'in başkanı Binbaşı Trapp, bu uygulamalara karşı açık ve sesli olan bir adamı desteklese bile, sürekli olarak bu eylemleri gerçekleştirmekten koruma teklif etti. Sadece gönüllülerin 'Yahudi Avı' ve baskınlarını üstlendiği “temel” kurallar koydu.

Browning tezini Milgram'ın otorite üzerine yaptığı deneylere dayandırır. Trapp'ın özellikle güçlü bir otorite figürü olmadığını kabul eden Browning, bunun yerine Nazi liderliğine ve teslim edilen "en yüksek düzenin" emirlerine işaret ediyor. Dahası, Browning'in analizine göre, az sayıda erkeğin görevlerinden ayrılmasının bir nedeni akran baskısıydı - bireysel polisler yoldaşlarının önünde "yüzünü kaybetmek istemiyorlardı. Bazıları, bir tane vurmanın ve hemen bir korkak olmaktan vazgeçmenin daha iyi olduğunu savundu. Bazı üst düzey memurlar, Yahudileri küçümsemek istemeyenlere davrandılar; Öte yandan infazlar veya Yahudi avları için seçilenler gerçek "erkek" olarak kabul edildi ve buna göre sözlü olarak övüldü. Bazıları için görevlerini reddetmek, yurttaşlarının yoldaşlarını terk etme yükünü ve suçluluğunu (ve dışlanma korkusu) taşıması gerektiği anlamına geliyordu, onları öldürmeye zorladı.[52]

Goldhagen'in Hitler'in İstekli Cellatları

Browning'in sonucuna katılmayan David Goldhagen, Hitler'in İstekli Cellatları adlı kendi kitabını yazmaya karar verdi. Serbest bırakılması oldukça tartışmalıdır. Almanların her zaman anti-Semitik olduğunu ve bir tür “eliminasyonculuk” biçiminde olduğunu savunuyor. Ölenlerin fotoğraflarını çekmek, "Yahudi Avı" na gitmek, savaşın sonuna yakın ölüm yürüyüşleri ve nefrete odaklanmak (cehaletten ziyade) Goldhagen'in kitabında kullandığı noktalar.[53]

Akran baskısı veya yetkili baskının sıradan Almanların bu eylemlere neden katıldığını açıklayabileceğine inanmıyor. O Tabur 101'de polisler (ve benzer durumlarda olanlar) öldürmek için sırayla, hepsi tamamen aksiyon yok yarım heartedness kararlı olması gerektiğine inanır. Belirttiği gibi,

"Bu konuda, birisinin bir şey yapması için baskı altına alınabilmesi için, akran baskısı ile herkesin bunu yapmak istemesi gerekir. Akran baskısı, elbette, izole bireyler veya küçük gruplar üzerinde çalışabilir, ancak bunu yapmak isteyen çoğunluğa bağlıdır. Böylece akran baskısı argümanı kendisiyle çelişir. İnsanların çoğunluğu Yahudileri öldürmek istememiş olsaydı, o zaman onları öldürmemek yönünde bir akran baskısı olurdu"(37).[53]

Bunun yerine, Alman halkının anti-Semitizmine, diğer tarihçilerin öfkesini çektiği ölçüde önemli bir vurgu yapıyor. Browning, Goldhagen'in Almanların "tek tip tasviri" ne dikkat çekiyor ve tüm faillere bakmadan tüm failleri insanlıktan çıkarıyor.[54] Örneğin, Niezdow ilçesinde, Polis Taburu bir Alman polis cinayetinde misilleme olarak bir düzine yaşlı Polonyalılar üzerinde yürüttü. O zaman, Polis Taburundaki Almanların sadece Yahudilere karşı muhalif oldukları daha az açıktır. Alman-Kanadalı tarihçi Ruth Bettina Birn, Volker Rieß ile işbirliği içinde Goldhagen'in Ludwigsburg'daki arşiv kaynaklarını kontrol etti. Bulguları, birincil kaynakların daha bütüncül bir kombinasyonunun aksine, mevcut kayıtların seçiminin ve değerlendirmesinin keyfi doğasını doğrulamaktadır. Dahası, Holokost tarihçisi Konrad Kwiet, Goldhagen'in Alman anti-Semitizmi üzerindeki dar odaklanmasının onu diğer hususlara kör ettiğini savunuyor. Yahudi olmayanların katliamlarına örnek olarak şunları gösteriyor:

“Goldhagen, “Ötenazi Programı” adı verilen engelli insanları öldürmek, 2.7 milyon Sovyet savaş esirini yok etmek, yüz binlerce insanı öldürmek için “Hitler'in istekli yöneticilerinin” nedenleri üzerine ışık tutmuyor. "Alman Halkı ve Milleti" nin düşmanları olarak sınıflandırılan diğer insanlar. Alman sorumluluğuna verilen vurgu, Goldhagen'in, yerli işbirlikçilerinin geniş ordusundan işe alınan, genellikle 'kirli işleri' (Kadınların ve çocukların öldürülmesi gibi) yapmakla görevlendirilmiş olan ve çoğu kez Alman ustalarının zulüm ve vahşetini aşan diğer uluslara mensup (Letonyalılar gibi) soykırım katillerinin istekliliğini bir kenara itmesine izin veriyor".[55]

Ruanda soykırımı

Ruanda soykırımı 1994 yılında Hutu ve Tutsi etnik kökenleri arasındaki etnik şiddetle meydana geldi. Birincil savaşçılar Hutu'ydu; ancak, çoğu etnik çatışma çatışmasında olduğu gibi, tüm Hutular Tutsi'leri öldürmek istemedi. Mectilde adında bir kurtulan Hutu yıkımını şöyle tarif etti:% 10 yardım etti,% 30 zorladı,% 20 isteksiz ve% 40 istekliydi.[56] İstekli olanlar için bir ödül yapısı oluşturuldu. İstenmeyenler için bir ceza sistemi yürürlükteydi. Profesör Bhavnani'nin bu kombinasyonun, grup içi polisliğin uyguladığı davranışsal bir norm olduğunu savunuyor. Batılı lise öğrencileriyle ilişkili tipik akran baskısı yerine Tutsi ve Hutu'nun evli olduğu Ruanda soykırımı içindeki akran baskısı zorlama altında çalıştı. Mülkiyet yıkımı, tecavüz, hapsetme ve ölüm, soykırım yapmaya istekli olmayan veya Tutsi'yi şiddetten koruyan Hutu ile karşı karşıya kaldı.

Soykırım sırasında Tare köyünde 3426 örnek bir topluluğa bakıldığında McDoom, mahallelerin ve aile yapılarının, bir bireyin şiddete katılıp katılmayacağını belirlemeye yardımcı olan önemli mikro-alanlar olduğunu buldu. Yakınlık, sosyal etkileşim ve etki olasılığını artırır. Örneğin, Hutu (köyde bir saldırı planlayan veya yöneten herhangi bir kişi) için "seferber edici" bir ajanın evi gibi belirli bir noktadan başlayarak, 100 m'lik bir ikametgahın yarıçapında yaşayan hükümlülerin oranı neredeyse iki kat mahkumlar için (çoğu, köylülerin suç işleyenlerin çoğuna kendi başlarına karar vermelerine izin veren yerel bir geçiş adaleti olan gacaca tarafından soykırımdan hüküm giymiş kişiler) mahkûm olmayanlar için olduğu kadar. Yarıçap arttıkça oran da azalır. Bu veriler "sosyal etki" nin rol oynadığını ima ediyor. Mahallelere bakıldığında, bir bireyin 100 metrelik yarıçap içinde yaşayan hükümlü faillerin oranındaki her bir yüzde puanlık artış için soykırıma katılma olasılığı% 4 daha fazladır. Ailesel yapılara bakıldığında, herhangi bir birey için, bireyin evindeki soykırım katılımcılarının oranındaki her bir yüzde puanı artışı, şiddete katılma şansını% 21 ila 25 oranında artırdı.[57]

Tabii ki, tüm durum biraz daha nüanslıdır. Vatandaşların sosyal işlerde hükûmet tarafından günlük yaşamlarının aşırı kontrolü, soykırımın yayılmasının hızını kolaylaştırdı ve başlangıçta soykırımda yer almak istemeyenlerin çözümünü bozdu. Birincisi, soykırımdan önce, Ruandalıların disiplin duygusu, rejim ve liderleri için övgü ve topluluk için bir dizi toplu faaliyet içeren haftalık umuganda (toplu çalışma) oturumları aracılığıyla tanıtıldı ve güçlendirildi. Otoriteye saygı ve çizginin dışına çıkma korkusu, soykırım öncesi Ruanda'nın güçlü kültürel değerleriydi ve bu faaliyetlere dahil edildi.[58] İkincisi, sosyal uygunluk değerleri sadece onlarca yıl arttı ve hem sosyal hem de siyasi tarzda soykırıma yol açtı. Köylülere tam olarak ne zaman ve ne yapılacağı söylendi ve uyum eksikliği göz önüne alındığında para cezasına çarptırılabilir. Bu faktörler, katliamın hızlı ilerlemesine yardımcı oldu.

En önemlisi, çeşitli nedenlerle gruplar arasında zaten etnik gerilimler vardı: arazi tahsisi (meraya karşı çiftçilik) ve Ruanda'nın ana ihracatının azalan fiyatları: kahve. Bu sorunlar daha önce var olan çatışmaların tarihiyle birleşti. Habyarimana yönetiminde İkinci Cumhuriyet'in getirilmesiyle, eski Tutsiler iktidardan derhal tasfiye edildi ve ırkçılık Hutu'nun çoğunluğunu meşru hükûmet gücünde tutmak olarak bir açıklama işlevi gördü.[59] Sonuç olarak, savaş geldiğinde Hutu, kendi akranlarına karşı ırkçılık kavramıyla zaten tanıştı.

Ruanda'daki bölünme yüzlerce yıl güçlendirildi. Kral Kigeli IV, Tutsi, 1800'lerde Belçika sömürgeciliği için tam zamanında Ruanda gücünü merkezileştirdi. Belçikalılar, farklı ırkların mesajını ilerleterek Tutsi erkeklerinin toplumda lider kalmasına izin verdi.[59]

Uygulamalar

Eğitim

Güçlü "öğretim" liderleri olarak görev yapan ve yeni müfredat ve akademik programlar sunan müdürler, öğretmenlerin kendileri üzerinde hesap verebilirlik baskısı yarattığı öğretim düzeyinde bir akran baskısı sistemi oluşturabilmiştir.[60]

Oy verme

Akran baskısı, insanların oy vermesini sağlamada özellikle (kapıdan kapıya ziyaretlerden ve telefon görüşmelerinden daha fazla) etkili olabilir. Gerber, Green ve Larimer, 2006 yılında 180.000'den fazla Michigan hane halkını ve dört tedaviyi içeren büyük ölçekli bir saha deneyi gerçekleştirdi: biri oy vermek için bir hatırlatma, biri oy vermek için bir hatırlatma ve onlara çalışıldığını bildiren bir not, tüm potansiyel hanehalkı bireyleri için oylama kayıtlarını ve son olarak hane halkı bireyleri ve komşuları için oylama kayıtlarını listeleyen bir kayıt listelemiştir. Son tedavi bir mahalledeki akran baskısını vurguladı; komşular listelerle birbirlerinin oy kullanma alışkanlıklarını görebiliyorlardı ve bu nedenle "oylama toplum için en iyisi" nin sosyal normu, bireylerin akranlarının oy eksikliğini yargılayacağı korkusuyla birleştiriliyor. % 29.7'lik bir temel orana kıyasla (sadece oy hatırlatıcısı), akran baskısı kullanan tedavi, hane halkı seçmenlerinin yüzdesini% 8.1 (% 37.8'e) artırdı ve bu da yüz yüze görüşme ve kişiselleştirilmiş telefon görüşmelerinin değerini aştı.[61]

Todd Rogers, Donald P. Green, Carolina Ferrerosa Young ve John Ternovski (2017) tarafından yürütülen benzer büyük ölçekli bir saha deneyi [62], yüksek çıkıntılı bir seçim olan 2012'de bir sosyal baskı postasının etkisini inceledi. Wisconsin eyalet seçimleri. Sosyal baskı yapan postacılar, “Kimin oy kullanmadığını ve oy kullanmadığını duyurmak için bu postayı size ve komşularınıza gönderiyoruz.” Bu çalışmada Gerber, Green ve Larimer tarafından bildirilen 8.1 yüzde nokta etkisinden istatistiksel olarak anlamlı fakat çok daha zayıf bir etki olan 1.0 puanlık bir tedavi etkisi bulunmuştur. 2017 çalışmasının etkileri özellikle düşük eğilimli seçmenler için oldukça büyüktü.

Hayırsever bağışlar

Diane Reyniers ve Richa Bhalla tarafından yapılan bir deney, bir grup Londra Ekonomi Okulu öğrencisi tarafından bağışlanan miktarı ölçtü. Grup bireysel bağışçılara ve çift bağışçılara bölündü. Bağış miktarları her bir çiftte açıklandı; daha sonra pariteye miktarlarını tartışması ve sonra gerektiğinde revize etmesi için zaman verildi. Genel olarak, çift denekler ortalama 3.64 lira (Sterling) bağışlarken, bireyler ortalama 2.55 lira bağışladı. Ayrıca, bir deneğin diğerinden önemli ölçüde daha fazla bağışladığı çiftlerde, ikincisi ortalama olarak bağış miktarını 0.55 pound artıracaktır. Bu, akran baskısının daha küçük bağışlar yapmak için bireyleri "utandırdığını" göstermektedir. Ancak bağış tutarını kontrol ederken, eşleştirilmiş kişiler bağış miktarlarından bireysel kişilere göre önemli ölçüde daha az mutluydu; bu, eşleştirilmiş kişilerin başka türlü olduğundan daha fazla bağış yapmaya zorlandığını düşündürmektedir. Bu bir ikileme yol açar: hayır kurumları insan gruplarına (arkadaş gibi) yaklaşarak daha iyi olur; ancak bu, gelecek bağışlarını etkileyecek olan donör rahatsızlığının artmasına neden olabilir.[63]

Örgütsel araştırmacılar büyük şirketler arasında genellikle benzer bir fenomen bulmuşlardır: büyük şirketlerin yöneticileri ve yöneticileri, sektördeki veya genel merkezlerindeki benzer organizasyonlara uygun kurumsal yardım bağışlarını bulmak için bakarlar ve daha küçük bağış yapan kişiler cimri olarak görülebilir. ve itibarlarına zarar vermek.[2]

Ayrıca bakınız
  • Soysal psikoloji
  • Kolektif narsisizm
  • Groupshift
  • Grup düşünmesi
  • Çevre kontrolü
  • Görüş koridoru
  • Toplumdan dışlanma
  • Sosyal norm pazarlama
  • Önerilebilirlik

Kaynakça
  1. Jang (1 Eylül 2016). "Social comparison on Facebook: Its antecedents and psychological outcomes". Computers in Human Behavior. 62 (Supplement C). ss. 147-154.
  2. Marquis (1 Ekim 2016). "Institutional Equivalence: How Industry and Community Peers Influence Corporate Philanthropy" (PDF). Organization Science. 27 (5). ss. 1325-1341.
  3. Corriveau (1 Mart 2010). "Preschoolers (sometimes) defer to the majority in making simple perceptual judgments". Developmental Psychology (İngilizce). 46 (2). ss. 437-445.
  4. Haun (2011). "Conformity to Peer Pressure in Preschool Children" (PDF). Child Development. 82 (6). ss. 1759-1767.
  5. Carden Smith (1984). "Positive peer pressure: the effects of peer monitoring on children's disruptive behavior". Journal of Applied Behavior Analysis. 17 (2). ss. 213-227.
  6. Steinberg (2007). "Age differences in resistance to peer influence". Developmental Psychology. 43 (6). ss. 1531-1543.
  7. Durkin, Kevin. "Peer Pressure", In: Anthony S. R. Manstead and Miles Hewstone (Eds.), The Blackwell Encyclopedia of Social Psychology, 1996.
  8. Spear (2001). "Adolescent Health Behaviors and Related Factors: A Review". Public Health Nursing. 18 (2). ss. 82-93.
  9. Hanes (25 Ekim 2012). "Teens and volunteering: Altruism or just peer pressure?". Christian Science Monitor. Erişim tarihi: 14 Aralık 2019.
  10. Gormly (18 Mart 2013). "Peer pressure — for students and adults — can be positive". Pittsburgh Tribune-Review. Erişim tarihi: 14 Aralık 2019.
  11. Brown (1986). "The importance of peer group ("crowd") affiliation in adolescence". Journal of Adolescence. 9 (1). ss. 73-96.
  12. Allen (2005). "The Two Faces of Adolescents' Success With Peers: Adolescent Popularity, Social Adaptation, and Deviant Behavior". Child Development. 76 (3). ss. 747-760.
  13. Brown (1982). "The extent and effects of peer pressure among high school students: A retrospective analysis". Journal of Youth and Adolescence (İngilizce). 11 (2). ss. 121-133.
  14. Clasen (1985). "The multidimensionality of peer pressure in adolescence". Journal of Youth and Adolescence (İngilizce). 14 (6). ss. 451-468.
  15. Bahr (15 Ekim 2005). "Parental and Peer Influences on the Risk of Adolescent Drug Use". The Journal of Primary Prevention. 26 (6). ss. 529-551.
  16. Urberg (1990). "Peer influence in adolescent cigarette smoking". Addictive Behaviors. 15 (3). ss. 247-255.
  17. Farrell (Nisan 1998). "Peer influences and drug use among urban adolescents: Family structure and parent-adolescent relationship as protective factors". Journal of Consulting and Clinical Psychology. 66 (2). ss. 248-258.
  18. Dielman (1993). "Structural Equation Model Tests of Patterns of Family Interaction, Peer Alcohol Use, and Intrapersonal Predictors of Adolescent Alcohol Use and Misuse". Journal of Drug Education. 23 (3). ss. 273-316.
  19. Şablon:Akademik Dergi kaynağı
  20. Caldwell (1999). "Leisure Context, Parental Control, and Resistance to Peer Pressure as Predictors of Adolescent Partying and Substance Use: An Ecological Perspective". Journal of Leisure Research. 31 (1). ss. 57-77.
  21. Maxwell (Ağustos 2002). "Friends: The Role of Peer Influence Across Adolescent Risk Behaviors". Journal of Youth and Adolescence. 31 (4). ss. 267-277.
  22. Allen (2006). "Leaders and followers in adolescent close friendships: Susceptibility to peer influence as a predictor of risky behavior, friendship instability, and depression". Development and Psychopathology. 18 (1). ss. 155-72.
  23. Kendler (Eylül 2003). "The Structure of Genetic and Environmental Risk Factors for Common Psychiatric and Substance Use Disorders in Men and Women". Archives of General Psychiatry. 60 (9). ss. 929-937.
  24. Harden (27 Mart 2008). "Gene-Environment Correlation and Interaction in Peer Effects on Adolescent Alcohol and Tobacco Use". Behavior Genetics. 38 (4). ss. 339-347.
  25. Johnson (Kasım 2010). "Peer smoking and the nicotinic receptor genes: an examination of genetic and environmental risks for nicotine dependence". Addiction. 105 (11). ss. 2014-2022.
  26. Sumter (Ağustos 2009). "The developmental pattern of resistance to peer influence in adolescence: Will the teenager ever be able to resist?". Journal of Adolescence. 32 (4). ss. 1009-1021.
  27. Merikangas (Ekim 2010). "Lifetime Prevalence of Mental Disorders in U.S. Adolescents: Results from the National Comorbidity Survey Replication–Adolescent Supplement (NCS-A)". Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry. 49 (10). ss. 980-989.
  28. Marshal (Mart 2000). "Peer Influence on Adolescent Alcohol Use: The Moderating Role of Parental Support and Discipline". Applied Developmental Science. 4 (2). ss. 80-88.
  29. Borsari (Aralık 2001). "Peer influences on college drinking: A review of the research". Journal of Substance Abuse. 13 (4). ss. Pages 391-424.
  30. Tobler (1986). "Meta-analysis of 143 adolescent drug prevention programs: Quantitative outcome results of program participants compared to a control or comparison group". Journal of Drug Issues. 16 (4). ss. 537-567.
  31. Hansen (Mayıs 1991). "Preventing alcohol, marijuana, and cigarette use among adolescents: Peer pressure resistance training versus establishing conservative norms". Preventive Medicine. 20 (3). ss. 414-430.
  32. Foxcroft (Mart 2012). "Cochrane Review: Universal school-based prevention programs for alcohol misuse in young people". Evidence-Based Child Health: A Cochrane Review Journal. 7 (2). ss. 450-575.
  33. Shope (Ağustos 1996). "Effectiveness of a High School Alcohol Misuse Prevention Program". Alcoholism: Clinical and Experimental Research. 20 (5). ss. 791-798.
  34. Onrust (1 Mart 2016). "School-based programmes to reduce and prevent substance use in different age groups: What works for whom? Systematic review and meta-regression analysis". Clinical Psychology Review. Cilt 44. ss. 45-59.
  35. Khemka (18 Mart 2016). "Evaluation of a Decision-Making Curriculum for Teaching Adolescents with Disabilities to Resist Negative Peer Pressure". Journal of Autism and Developmental Disorders (İngilizce). 46 (7). ss. 2372-2384.
  36. Hampton (2005). "Influence of Teens' Perceptions of Parental Disapproval and Peer Behaviour on Their Initiation of Sexual Intercourse". The Canadian Journal of Human Sexuality. 14 (3–4). ss. 105-121.
  37. "I am not "umqwayito": a qualitative study of peer pressure and sexual risk behaviour among young adolescents in Cape Town, South Africa". Scand J Public Health. 37 Suppl 2 (2_suppl). Haziran 2009. ss. 107-12.
  38. Bongardt (1 Ağustos 2015). "A Meta-Analysis of the Relations Between Three Types of Peer Norms and Adolescent Sexual Behavior". Personality and Social Psychology Review (İngilizce). 19 (3). ss. 203-234.
  39. Crockett (2006). "Linking Self-Regulation and Risk Proneness to Risky Sexual Behavior: Pathways through Peer Pressure and Early Substance Use". Journal of Research on Adolescence (İngilizce). 16 (4). ss. 503-525.
  40. Mason (2009). "Neural Mechanisms of Social Influence". Organizational Behavior and Human Decision Processes. 110 (2). ss. 152-159.
  41. Stallen (2013). "Peer influence: neural mechanisms underlying in-group conformity". Frontiers in Human Neuroscience. 7 (50). s. 50.
  42. Eisenberger (10 Ekim 2003). "Does Rejection Hurt? An fMRI Study of Social Exclusion". Science (İngilizce). 302 (5643). ss. 290-292.
  43. Falk (Mayıs 2014). "Neural Responses to Exclusion Predict Susceptibility to Social Influence". Journal of Adolescent Health. 54 (5). ss. S22-S31.
  44. O'Keeffe (2011). "The Impact of Social Media on Children, Adolescents, and Families". Pediatrics (İngilizce). 127 (4). ss. 800-804.
  45. "Influence of Social Media on Teenagers". Huffington Post (İngilizce). 26 Mayıs 2015. 26 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2017.
  46. Udorie (16 Eylül 2015). "Social media is harming the mental health of teenagers. The state has to act | June Eric Udorie". The Guardian (İngilizce). Erişim tarihi: 7 Aralık 2017.
  47. "The teenage brain on social media". UCLA Newsroom (İngilizce). 20 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Aralık 2017.
  48. "The Power of Prime". Psychology Today (İngilizce). Erişim tarihi: 7 Aralık 2017.
  49. Williams. "There are now over 3 billion social media users in the world — about 40 percent of the global population". Mashable (İngilizce). Erişim tarihi: 30 Kasım 2017.
  50. "China's social-media boom". McKinsey & Company (İngilizce). 15 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Kasım 2017.
  51. Ernst Klee; Willi Dressen; Volker Riess (1991). "The Good Old Days" (İngilizce). Konecky Konecky. ISBN 978-1568521336.
  52. Christopher R. Browning (5 Şubat 1993). Ordinary Men (İngilizce). Harper Collins. ISBN 978-0060995065.
  53. Goldhagen (1997). "Hitler's willing executioners". Society (İngilizce). 34 (2). ss. 32-37.
  54. Browning (1996). "Daniel Goldhagen's Willing Executioners". History and Memory. 8 (1). ss. 88-108.
  55. Kwiet (1997). "Goldhagen, the Germans, and the Holocaust". Gesher. Journal of Jewish Affairs. Cilt 133. ss. 7-39.
  56. Bhavnani (1 Kasım 2006). "Ethnic Norms and Interethnic Violence: Accounting for Mass Participation in the Rwandan Genocide". Journal of Peace Research (İngilizce). 43 (6). ss. 651-669.
  57. McDoom (1 Temmuz 2013). "Who killed in Rwanda's genocide? Micro-space, social influence and individual participation in intergroup violence". Journal of Peace Research (İngilizce). 50 (4). ss. 453-467.
  58. Hintjens (1999). "Explaining the 1994 Genocide in Rwanda". The Journal of Modern African Studies. 37 (2). ss. 241-286.
  59. Uvin (1 Ocak 1997). "Prejudice, Crisis, and Genocide in Rwanda". African Studies Review. 40 (2). ss. 91-115.
  60. Jacobson (2005). "Successful leadership in challenging US schools: enabling principles, enabling schools". Journal of Educational Administration. 43 (6). ss. 607-618.
  61. Gerber (1 Şubat 2008). "Social Pressure and Voter Turnout: Evidence from a Large-Scale Field Experiment". American Political Science Review. 102 (1). ss. 33-48.
  62. Rogers (2017). "Social pressure and voting: A field experiment conducted in a high-salience election". Electoral Studies (İngilizce). Cilt 46. ss. 87-100.
  63. Reyniers (2013). "Reluctant altruism and peer pressure in charitable giving" (PDF). Judgment and Decision Making. 8 (1). ss. 7-15.

Konuyla ilgili yayınlar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.