Dağ baştankarası

Dağ baştankarası (Poecile montanus), Paridae adlı baştankara ailesinden olan bir ötücü kuştur. Ilıman ve yarı arktik Avrupa ve Palearktik bölge boyunca yayılım göstermektedir ve yaygın görülen yerleşik üreyen bir türdür. Başı ve boğazının üst bölümü siyah olmakla birlikte tüyleri gri-kahverengi ve kirli beyaz renklerindedir. Kozalaklı ağaçlar konusunda yakın akrabası kayın baştankarasına göre daha çok uzmanlaşmıştır. Yerleşik bir türdür ve bu türün çoğu bireyi göç etmemektedir.

Dağ baştankarası
Bryansk, Rusya yakınlarında kaydedilmiş kuş ötüşü


Asgari Endişe  (IUCN 3.1)[1]
Bilimsel Sınıflandırma
Alem: Animalia
Şube: Chordata
Sınıf: Aves
Takım: Passeriformes
Aile: Paridae
Cins: Poecile
Tür:
P. montanus
İkili adı
Poecile montanus

(Conrad von Baldenstein, 1827)
Poecile montanus'un dağılımı
Eş anlamlılar

Parus montanus

İngiltere'den bir dağ baştankarası

Taksonomi

Dağ baştankarası, İsviçreli doğabilimci Thomas Conrad von Baldenstein tarafından 1827 yılında Parus cinereus montanus üçlü adıyla tanımlanmıştır.[2] Türün konumu İsviçre'nin Grisons Kantonundaki dağ ormanlarıdır.[3] Günümüzde dağ baştankarası Alman doğabilimci Johann Jakob Kaup tarafından 1829'da oluşturulan Poecile cinsine yerleştirilmiştir.[4] Türün cins adı olan Poecile, günümüzde tanımlanamayan küçük bir kuşun Eski Yunanca adıdır ve türün özgül adı olan montanus ise Latincede "dağların" anlamındadır.[5]

Poecile bir zamanlar Parus cinsi içinde bir alt cins olarak değerlendirilmiştir, ancak hem nükleer hem de mitokondriyal genleri kullanan moleküler taksonomik analiz, Poecile'nin ayrı bir klad (soy) olduğunu desteklemektedir. Poecile içinde, Eski Dünya türlerinin çoğu (dağ baştankarası da içinde), Yeni Dünya baştankaralarından (chickadee'lerden) ayrı bir klad oluşturur.[6] Taksonomik analiz, dağ baştankarasının Poecile hyrcanus ile kardeş olduğunu göstermiştir.[7]

Dağ baştankarası daha önce benzer görünümünden dolayı Kuzey Amerika'daki Poecile atricapillus türünden olduğu sanılıyordu. Bu durum, Peterson Field Guide, Birds of Britain and Europe (Peterson Arazi Kılavuzu, Britanya ve Avrupa'nın Kuşları) eserinin eski bir sürümünde görülmüştür. Aslında dağ baştankarası, Poecile atricapillus, kayın baştankarası ve Poecile carolinensis görünüş olarak birbirlerine çok benzemektedir.

Tanımlanmış 14 tanınmış alt tür vardır:[8]

  • P. m. kleinschmidti (Hellmayr, 1900) - Britanya
  • P. m. rhenanus (O. Kleinschmidt, 1900) - kuzeybatı Fransa'dan batı Almanya'ya değin olan bölge, kuzey İsviçre ve kuzey İtalya
  • P. m. montanus (Conrad von Baldenstein, 1827) - güneydoğu Fransa'dan Romanya, Bulgaristan ve Yunanistan'a kadar
  • P. m. salicarius (CL Brehm, 1831) - Almanya ve batı Polonya'dan kuzeydoğu İsviçre ve Avusturya'ya kadar
  • P. m. borealis (de Sélys-Longchamps, 1843) - İskandinavya'nın güneyinden Ukrayna'ya kadar
  • P. m. uralensis (Grote, 1927) - güneydoğu Avrupa Rusya, batı Sibirya ve Kazakistan
  • P. m. baicalensis (R. Swinhoe, 1871) - doğu orta ve doğu Sibirya, kuzey Moğolistan, kuzey Çin ve kuzey Kore
  • P. m. anadyrensis (Belopolski, 1932) - kuzeydoğu Sibirya
  • P. m. kamtschatkensis (Bonaparte, 1850_ - Kamçatka Yarımadası ve kuzey Kuril Adaları
  • P. m. sachalinensis ( Lönnberg, 1908) - Sahalin Adası ve güney Kuril Adaları
  • P. m. restrictus (Hellmayr, 1900) - Japonya
  • P. m. songarus ( Severtsov, 1873) - güneydoğu Kazakistan'dan Kırgızistan'a ve kuzeybatı Çin'e kadar
  • P. m. affinis (Przewalski, 1876) - kuzey orta Çin
  • P. m. stoetzneri (O. Kleinschmidt, 1921) - kuzeydoğu Çin

Siçuan baştankarası (Poecile weigoldicus) daha önce dağ baştankarasının alt türü olarak değerlendirilmekteydi. Mitokondriyal sitokrom b geninin DNA dizilemelerini karşılaştıran 2002 filogenetik analizine dayanılarak tür konumuna yükseltilmiştir.[9][10] Tek lokus sonuçları daha sonra 2017'de yayınlanan daha büyük bir çoklu lokus analizi ile doğrulanmıştır.[7]

Betimleme
Japonya'dan bir alt tür; Poecile montanus restrictus

Dağ baştankarasının uzunluğu 11,5 cm, kanat genişliği 17-20,5 cm ve ağırlığı 11 gramdır.[11]

Yayılım gösterdiği yerlerin doğusunda kayın baştankarasından daha soluk renklidir, ancak batıya gittikçe çeşitli ırklar giderek daha benzer hale gelir, öyle ki, yaygın olmasına karşın 19. yüzyılın sonuna kadar Büyük Britanya'da üreme kuşu olarak kabul edilmemiştir.

Dağ baştankarası, kayın baştankarasından parlak mavi siyah bir başlık yerine kül rengi bir kahverengi ile ayırt edilir; rengin geneli aksi halde benzerdir, ancak alt kısımlar daha çok ten rengi-deve tüyü renginde ve yanlar belirgin biçimde daha çok pas rengindedir; ikincil tüylerdeki solgun deve tüyü rengi uçlar, kapalı kanatta hafif bir yama oluşturur. Tepe tüyleri ve gaganın altındaki siyahlık daha uzundur, ancak bu kolayca fark edilen bir özellik değildir. Bununla birlikte, dereceli kuyruk (dik değil) yayıldığında belirgin bir şekilde görülür.

En sıradan çağrı, genizden gelen zi, zi, zi'dir, ancak kuşun notaları önemli ölçüde açıkça değişir. Bazen bir çift nota "ipsi, ipsi", dört veya beş kez tekrarlanır.

Davranış ve ekoloji

Yavrulama
Yumurtalar; Wiesbaden Müzesi koleksiyonu, Almanya

Dağ baştankarası kendi yuva deliğini kazar, hatta sert kabuğu deler; bu genellikle çürük bir kütük veya az ya da çok çürümüş bir ağaçtır. İncelenen yuvaların çoğu kürk, saç ve talaş gibi keçeli malzemeden yapılmış kaselerdir, ancak bazen tüyler kullanılır. Kırmızımsı benek veya lekeleri olan yumurtaların sayısı altı ila dokuz arasında değişmektedir.

Kuzey Finlandiya'da halka toplama verilerinin kullanıldığı bir çalışmada, ilk yıllarında gençlerin hayatta kalma oranının 0,58 ve sonraki yetişkinliklerinde ise yıllık hayatta kalma oranı 0,64 olduğu belirlenmiştir.[12] İlk yıl hayatta kalan kuşlar için tipik ömür yalnızca üç yıldır.[13] Kaydedilen en yüksek yaş 11'dir; bu Finlandiya'daki bir kuşta ve İngiltere'de Nottingham yakınlarındaki bir başka kuşta kaydedilmiştir.[14][15]

Yiyecek ve beslenme

Kuşlar, diğer baştankaralarda olduğu gibi böcekler, tırtıllar ve tohumlarla beslenir. Bu tür Dasypsyllus gallinula tarafından parazitlenir.[16]

Durumu

Dağ baştankarası, 175 ila 253 milyon olgun bireyden oluşan tahmini bir nüfusa sahip son derece geniş bir dağılıma sahiptir. Bu büyük nüfusun yavaş yavaş azaldığı görülmektedir; ancak bu düşüş, kırılganlık eşiğine yaklaşmak için yeterince hızlı değildir. Bu nedenle bu tür Dünya Doğa ve Doğal Kaynakları Koruma Birliği tarafından en asgari endişede olarak sınıflandırılmaktadır.[1] Buna karşılık Birleşik Krallık'taki sayı 1995-2017 yılları arasında %83 oranında azalmıştır. Ayrıca dağılım alanında bir daralma yaşanmıştır.[17] Hızlı düşüşün üç etkenden kaynaklandığına inanılmaktadır: Habitat kaybı, diğer baştankaraların özellikle mavi baştankaraların yuva delikleri için rekabeti ve orman alaca ağaçkakanı tarafından yuva avcılığı.[18][19][20] Aynı dönemde, orman alaca ağaçkakanlarının sayısı dört kat artmıştır.

Kaynakça
  1. BirdLife International (2019). "Parus montanus". IUCN Red List of Threatened Species. 2019: e.T155139697A155139155. doi:10.2305/IUCN.UK.2019-3.RLTS.T155139697A155139155.en. Retrieved 17 April 2020.
  2. "Nachrichten über die Sumpf-Meise (Mönchs-Meise) (Parus palustris Linn.)". Neue Alpina : eine Schrift der Schweizerischen Naturgeschichte Alpen- und Landwirthschaft gewiedmet (Almanca). Volume 2. Winterthur: Steiner. 1827. ss. 30-36 [31].
  3. Check-List of Birds of the World. Volume 12. Cambridge, Massachusetts: Museum of Comparative Zoology. 1986. s. 77.
  4. Skizzirte Entwickelungs-Geschichte und natürliches System der europäischen Thierwelt (Almanca). Darmstadt: Carl Wilhelm Leske. 1829. s. 114. 27 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2020.
  5. The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Londra: Christopher Helm. 2010. ss. 259, 311. ISBN 978-1-4081-2501-4.
  6. Johansson (2013). "A complete multilocus species phylogeny of the tits and chickadees (Aves: Paridae)". Molecular Phylogenetics and Evolution. 69 (3): 852-860.
  7. Tritsch (2017). "Improved sampling at the subspecies level solves a taxonomic dilemma – A case study of two enigmatic Chinese tit species (Aves, Passeriformes, Paridae, Poecile)". Molecular Phylogenetics and Evolution. 107: 538-550.
  8. Gill, (Edl.) (2020). "Waxwings and their allies, tits & penduline tits". IOC World Bird List Version 10.1. International Ornithologists' Union. 6 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2020.
  9. Salzburger (2002). "Phylogeography of the Eurasian Willow Tit (Parus montanus) based on DNA sequences of the mitochondrial cytochrome b gene". Molecular Phylogenetics and Evolution. 24 (1): 26-34.
  10. Eck, S. (2006). "Systematic notes on Asian birds. 49. A preliminary review of the Aegithalidae, Remizidae and Paridae". Zoologische Mededelingen. 80–5: 1-63 [18-19].
  11. Cramp & Perrins 1993.
  12. Orell (2002). "Delayed cost of reproduction and senescence in the willow tit Parus montanus". Journal of Animal Ecology. 71 (1): 55-64.
  13. "Willow Tit Poecile montanus". Bird Facts. British Trust for Ornithology. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2020.
  14. "European Longevity Records: Willow Tit". Euring: European Union for Bird Ringing. 24 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2020.
  15. "Ringing and Nest Recording Report: Longevity records for Britain & Ireland in 2018". Thetford: British Trust for Ornithology. 3 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Nisan 2020.
  16. Fleas, Flukes and Cuckoos: A Study of Bird Parasites. Londra: Collins. 1953. s. 113.
  17. The Breeding Bird Survey 2018 (PDF). BTO Research Report 717. Thetford: British Trust for Ornithology. 2019. ISBN 978-1-912642-05-2.
  18. Siriwardena (2004). "Possible roles of habitat, competition and avian nest predation in the decline of the Willow Tit Parus montanus in Britain". Bird Study. 51 (3): 193-202.
  19. Lewis (2009). "The decline of the Willow Tit in Britain" (PDF). British Birds. 102: 386-393.
  20. Parry (2018). "Nesting behaviour and breeding success of Willow Tits Poecile montanus in north-west England". Ringing & Migration. 33 (2): 75-85.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.