Dizel lokomotif

Dizel lokomotif, dizel motorla çalışan bir Demiryolu lokomotifidir. Temel olarak mekanik gücün tekerleklere iletilme şekli bakımından farklı olan birkaç tip dizel lokomotif geliştirilmiştir.

Dizel lokomotif

Erken içten yanmalı lokomotifler yakıt olarak gazyağı ve benzini kullanmaktaydı. Rudolf Diesel, 1898'de ilk dizel motorun patentini aldı.[1] Tasarımındaki sürekli gelişmelerle boyutlarını küçüldü ve güç-ağırlık oranlarını lokomotife monte edilebilecek bir noktaya çıkardı. İçten yanmalı motorlar yalnızca sınırlı bir tork aralığında verimli bir şekilde çalışır ve düşük güçlü benzinli motorlar mekanik bir şanzımana bağlanabilirken, daha güçlü dizel motorlar yeni şanzıman biçimlerinin geliştirilmesini gerektirdi.[2][3][4][5][6]

İlk başarılı dizel motorları dizel-elektrik şanzımanlarını kullanmaktaydılar ve 1925'te ABD'de az miktarda 600 bg (450 kW) gücünde dizel lokomotifler hizmete girdi. 1930'da Armstrong Whitworth, Arjantin'deki Buenos Aires Büyük Güney Demiryoluna Sulzer tasarımlı motorları kullanan iki adet 1,200 bg (890 kW) lokomotif teslim etti. 1933 yılında, Maybach tarafından geliştirilen dizel-elektrik teknolojisi, yüksek hızlı şehirlerarası iki araçlık bir set olan DRG Class SVT 877'yi itmek için kullanıldı ve 1935'ten başlayarak Almanya'daki diğer düzleştirilmiş araç setleriyle seri üretime girdi. 1934 yılının sonlarında, General Motors'un 1930–34'teki araştırma ve geliştirme çalışmaları ve Budd Company'nin hafif gövde tasarımındaki ilerlemeler ile elektrik itiş gücü yüksek hızlı ana hat yolcu hizmetine getirildi.

II. Dünya Savaşı'ndan sonra elde edilen ekonomik iyileşme sonucunda birçok ülkede dizel lokomotifler yaygın olarak benimsendi. Dizel lokomotifler, buharlı lokomotiflerden daha fazla esneklik ve performans sunarken, aynı zamanda işletme ve bakım maliyetlerini de düşürmüştür. Dizel-hidrolik şanzımanlar 1950'lerde gelişti, ancak 1970'lerden itibaren dizel-elektrik şanzımanlar egemen hale geldi.

Kaynakça
  1. Rudolf Diesel (15 Temmuz 1895), Internal-combustion engine (608,845), ABD, 21 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 31 Ocak 2019
  2. Arnold Heller: Der Automobilmotor im Eisenbahnbetriebe, Leipzig 1906, reprinted by Salzwasserverlag 2011, 978-3-86444-240-7 (Almanca)
  3. ["Röll: Enzyklopädie des Eisenbahnwesens → Elektrische Eisenbahnen, there go to VII. Automobile Triebwagen → zu b Benzin-, Benzol- oder Gasolin-elektrischen Triebwagen (Almanca)". 16 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2019. Röll: Enzyklopädie des Eisenbahnwesens → Elektrische Eisenbahnen, there go to VII. Automobile Triebwagen → zu b Benzin-, Benzol- oder Gasolin-elektrischen Triebwagen (Almanca)]
  4. Raymond S Zeitler, American School (Chicago, Ill.): Self-Contained Railway Motor Cars and Locomotives, section SELF-CONTAINED RAILWAY CARS 57–59
  5. "Röll: Arader und Csanáder Eisenbahnen Vereinigte Aktien-Gesellschaft (Almanca)". 8 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2020.
  6. "Museal railcars of BHÉV and their history". 13 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Ocak 2019.

Ek okuma
  • Churella, Albert J. (1998). From Steam to Diesel: Managerial Customs and Organizational Capabilities in the Twentieth-Century American Locomotive Industry. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-02776-0.
  • Pinkepank, Jerry A. (1973). The Second Diesel Spotter's Guide. Milwaukee WI: Kalmbach Books. ISBN 978-0-89024-026-7.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.