Joe Orton

Joe Orton takma adıyla tanınan John Kingsley Orton (1 Ocak 1933 - 9 Ağustos 1967), İngiliz oyun yazarı, yazar ve günlük yazarıydı. Kamu kariyeri - 1964'ten 1967'deki ölümüne kadar - kısa ama oldukça etkiliydi.[1][2][3][4][5] Bu kısa süre boyunca skandallı kara mizahlarıyla izleyicileri şok etti, öfkelendirdi ve eğlendirdi. Ortonesk sıfatı, benzer şekilde karanlık ama saçma bir alaycılık ile karakterize edilen çalışmayı ifade eder.[6]

Joe Orton
Dosya:Joe Orton 1964.jpg
1964'te Orton
Doğum John Kingsley Orton
1 Ocak 1933(1933-01-01)
Leicester, İngiltere
Ölüm 9 Ağustos 1967 (34 yaşında)
Islington, Londra, İngiltere
Tür Senarist, yazar
Partner Kenneth Halliwell (1951–1967)

Erken dönemleri

Orton, Leicester'daki Causeway Lane Doğum Hastanesi'nde William A. Orton ve Elsie M. Orton'un (kızlık soyadı Bentley) çocuğu olarak dünyaya geldi. William, Leicester İlçe Meclisinde bir bahçıvan olarak çalışıyordu, Elsie, geçirdiği tüberküloz akciğerine mal olana kadar yerel ayakkabı endüstrisinde çalıştı. Joe iki yaşındayken Leicester, Clarendon Park'taki 261 Avenue Road Extension'dan Saffron Lane belediye arazisindeki 9 Fayrhurst Road'a taşındılar.[7] Küçük bir erkek kardeşi, Douglas, ve iki küçük kız kardeşi, Marilyn ve Leonie, vardı.

Orton, Marriot Road İlkokuluna gitti, ancak uzun süren astım nöbetlerinden sonra <i>on bir artı</i> sınavda başarısız oldu ve bu nedenle 1945'ten 1947'ye kadar Leicester'daki Clark's College'da sekreterlik kursu aldı.[8] Haftada 3 sterline kıdemsiz katip olarak çalışmaya başladı.

1960-1967 Yılları arasında yaşadığı ev

Orton, 1949'da tiyatroya ilgi duymaya başladı ve Leicester Dramatic Society de dahil olmak üzere bir dizi drama topluluğa katıldı. Amatör yapımlar üzerinde çalışırken görünüşünü ve fiziğini geliştirmeye, vücut geliştirme kursları almaya, konuşma dersleri almaya başladı. Kasım 1950'de Kraliyet Dramatik Sanat Akademisi'nde (RADA) burs almaya kabul edildi ve Londra'ya gitmek için East Midlands'den ayrıldı. RADA'ya girişi apandisit nedeniyle Mayıs 1951'e kadar ertelendi.

Orton 1951'de Kenneth Halliwell ile RADA'da tanıştı ve aynı yılın Haziran ayında kendisi ve diğer iki öğrenciyle birlikte West Hampstead'ta bir daireye taşındı. Halliwell, Orton'dan yedi yaş büyüktü; hızla güçlü bir ilişki kurdular ve sevgili oldular.

Mezun olduktan sonra, hem Orton hem de Halliwell bölgesel repertuar çalışmalarına başladılar: Orton, sahne müdür yardımcısı olarak Ipswich'te dört ay geçirdi; Halliwell, Llandudno, Galler'de. İkisi de Londra'ya döndü ve birlikte yazmaya başladı. Bir dizi yayınlanmamış roman üzerinde işbirliği yaptılar (genellikle Ronald Firbank'ı taklit ettiler), yayın kazanmada hiçbir başarıları yoktu. 1957'de büyük umutları The Last Days of Sodom'un reddedilmesi onları solo çalışmalara yönlendirdi.[9] Orton son romanı The Vision of Gombold Proval'ı (ölümünden sonra Head to Toe adıyla yayınlandı) 1959'da yazdı. Daha sonra fikirler için bu el yazmalarından yararlandı.

"Özel olduklarından" emin olan Orton ve Halliwell uzun süre çalışmayı reddettiler. Halliwell'in parasıyla (ve işsizlik yardımlarıyla) geçindiler ve harcamalarını haftada 5 sterlinle sınırlamak için münzevi bir yaşam sürdürmek zorunda kaldılar. 1957'den 1959'a kadar, yeni bir daire için para toplamak için Cadbury's'de altı ay boyunca çalıştılar; 1959'da Islington'daki 25 Noel Road'daki küçük, sade bir daireye taşındılar.

Suçlar ve ceza

Ciddi çalışma eksikliği, kendilerini komiklikler ve aldatmacalarla eğlendirmelerine neden oldu. Orton, daha sonra oyunlarıyla ilgili tartışmalara yol açacak olan yaşlı bir tiyatro züppesi olan ikinci benliği Edna Welthorpe'u yarattı. Orton, bu ismi Terence Rattigan'ın arketip oyun izleyicisi Edna Teyze'ye bir gönderme olarak seçti.

Ocak 1959'dan itibaren, Orton ve Halliwell gizlice birkaç yerel halk kütüphanesinden kitaplar kaçırmaya ve iade etmeden önce kapak resmini veya tanıtım yazılarını değiştirmeye başladı. John Betjeman'ın şiirlerinden bir cilt, neredeyse çıplak, ağır dövmeli, orta yaşlı bir adamın fotoğrafını içeren yeni bir kapak ile kütüphaneye iade edildi.[10] Çift, dairelerini birçok baskı ile süsledi. Mayıs 1962'de yakalandı ve yargılandı. Hırsızlık ve kötü niyetli hasar nedeniyle suçlu bulundular, 70'den fazla kitaba zarar verdiklerini kabul ettiler ve altı ay hapis cezasına çarptırıldılar (Eylül 1962'de onaylandı) ve 262 sterlin para cezasına çarptırıldılar. Olay, Daily Mirror'da, Bertram Park'ın Collins Guide to Roses adlı değiştirilmiş rehberiyle resmedilen "Güllerdeki Goril" olarak yayımlandı.[11]

Orton ve Halliwell, bu cezanın "biz farklı olduğumuz için" aşırı derecede sert olduğunu ifade ettiler.[12] Hapishane çok önemli bir biçimlendirici deneyimdi; Halliwell'den izolasyon, Orton'un yaratıcı bir şekilde ondan kurtulmasına izin verdi; ve sözde liberal bir ülkenin yolsuzluk, zalimlik ve çifte standardı olarak gördüğü şeyi gördü. Orton'un dediği gibi: "Topluma karşı tutumumu etkiledi. Bir yerlerde çürümüş bir şeyin belli belirsiz farkına varmadan önce, hapishane bunu netleştirdi. Eski fahişe topluluğu gerçekten eteklerini kaldırdı ve koku oldukça iğrençti... Nick'te olmak yazıma tarafsızlık getirdi. Ben daha fazla karışmadım. Ve aniden işe yaradı." [13] Kitap, Orton ve Halliwell'in tahrip ettiği o zamandan beri Islington Yerel Tarih Merkezi koleksiyonunun değerli bir parçası haline geldi. Bazıları Islington Müzesi'nde sergilendi.[14]

Kitap kapaklarının bir koleksiyonu çevrimiçi olarak yayımlandı.[15]

Oyun yazarlığı

Girişim

Orton, 1959'da Fred ve Madge ile oyun yazmaya başladı; onu iki yıl sonra The Visitors sonra izledi. 1963'te BBC, 31 Ağustos 1964'te yayınlanan The Ruffian on the Stair adlı radyo oyunu için 65 sterlin ödedi.[16] 1966'da sahne için büyük ölçüde yeniden yazıldı.[17]

Ruffian yayınlandığında Entertaining Mr Sloane'i tamamlamıştı. Aralık 1963'te tiyatro acentesı Peggy Ramsay'e bir kopya gönderdi. Prömiyeri Michael Codron tarafından 6 Mayıs 1964'te Westminster'daki Yeni Sanatlar Tiyatrosu'nda yapıldı. Yorumlar övgüden öfkeye kadar değişiyordu. The Times, "kanın son 10 yıldaki diğer İngiliz oyunlarından daha fazla kaynaması" olarak nitelendirdi.[18]

Entertaining Mr Sloane, üç haftalık sergisinde para kaybetti, ancak buna 3.000 sterlin yatıran oyun yazarı Terence Rattigan'ın eleştirel övgüsü, hayatta kalmasını sağladı.[19] Oyun, Haziran sonunda West End'deki Wyndham's Theatre'a ve Ekim ayında Queen's Theatre'a transfer edildi.[20] En İyi Yeni Oyun dalında Variety Critics'in Anketinde Sloane birinci oldu ve Orton En Çok Umut Vadeden Oyun Yazarı kategorisinde ikinci oldu. Bir yıl içinde Sloane, New York, İspanya, İsrail ve Avustralya'da sahnelendi ve bir film (Orton'un ölümünden sonra) ve bir televizyon oyunu haline getirildi.[21][22]

Loot

Orton'un bir sonraki çalışması <i id="mwig">Loot oldu</i>. İlk taslak 194 Haziran'ından Ekim'ine kadar yazıldı ve Funeral Games olarak adlandırıldı, Orton Halliwell'in önerisi üzerine kullanımını terk edildi ancak daha sonra yeniden kullanıldı. Oyun, ölüm, polis, din ve adalet üzerine kurulu fikirlere en kara saçmalıkları ekleyen vahşi bir dedektif kurgu parodisidir. Orton, oyunu Ekim 1964'te Codron'a sundu ve West End için uygun olduğuna karar verilmeden önce kapsamlı yeniden yazımlardan geçti.

Codron, Ağustos 1964'te meslektaşı Kenneth Williams ile tanışması için Orton'u ikna etti. Orton, Truscott için Williams ile birlikte Loot'u yeniden tasarladı. Rol için diğer ilham kaynağı DS Harold Challenor'du .

Sloane'un başarısıyla Loot, kusurlarına rağmen hızla ön prodüksiyona girdi. Provalar, 1965 yılının Ocak ayında başladı ve altı haftalık bir turun West End çıkışıyla sonuçlanması planlandı. Oyun, 1 Şubat'ta Cambridge'de sert eleştirilere açıldı.

Ocak 1966'da, Loot yeniden canlandırıldı. Yapımından önce, Manchester University Theatre'da kısa bir dönem (11-23 Nisan) vardı. Orton'un artan deneyimi, 600'den fazla satırı kesmesine, tempoyu yükseltmesine ve karakterlerin etkileşimlerini geliştirmesine yol açtı.

Yönetmenliğini Braham Murray'in yaptığı oyun daha olumlu eleştiriler aldı. Lewenstein, Londra prodüksiyonunu, Charles Marowitz yönetimindeki Bloomsbury'deki Jeannetta Cochrane Theatre'da bir "Off-West End tiyatrosuna" koydu .

Orton, Marowitz ile çatıştı, ancak ek kesintiler ile oyunu daha da iyileştirmeyi kabul ettiler. Bu prodüksiyon ilk kez 27 Eylül 1966'da Londra'da övgü dolu eleştiriler ile sahnelendi. The Observer'da Ronald Bryden, "Orton'un İngiliz tiyatrosundaki yerini belirlediğini" iddia etti.[23] Loot, Kasım ayında 342 gösteri için koştuğu Criterion Tiyatrosu'na taşındı.[24] Bu sefer birkaç ödül kazandı ve film haklarını 25.000 sterline sattı. Loot, 1968'de Broadway'de oynandığında, Sloane'un başarısızlığını tekrarladı ve oyunun film versiyonu 1970'de ortaya çıktığında başarılı olamadı.[25]

Daha sonraki çalışmaları

Orton'un 1965 ortalarında yazılan ve o yılın Ekim ayında Associated-Rediffusion'a sunulan The Bacchae üzerine yazdığı Erpingham Kampı, 27 Haziran 1966'da Seven Deadly Sins dizisinin "gurur" bölümü olarak yayınlandı.[26] <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/The_Good_and_Faithful_Servant" rel="mw:ExtLink" title="The Good and Faithful Servant" class="cx-link" data-linkid="192">The Good and Faithful Servant</a>, Orton için bir geçiş işiydi. Tek perdelik bir televizyon oyunu, Haziran 1964'te tamamlandı, ancak ilk kez 6 Nisan 1967'de Associated-Rediffusion tarafından yayınlandı ve Seven Deadly Virtues serisindeki "inancı" temsil etti.[27][28]

Orton, Funeral Games'i Temmuz'dan Kasım 1966'ya kadar dört kez yeniden yazdı. Ayrıca The Seven Deadly Virtues için tasarlanmış olan film, zina ve cinayet karmaşası içinde hayır kurumlarıyla (Hristiyan hayır kurumlarıyla) ilgilendi. Rediffusion oyunu kullanmadı; bunun yerine, yeni ITV şirketi Yorkshire Television'ın ilk prodüksiyonlarından biri olarak yapıldı ve 26 Ağustos 1968'de, Bay Sloane'un uyarlamasından beş hafta sonra Playhouse dizisinde ölümünden sonra yayınlandı.[29][30]

Mart 1967'de Orton ve Halliwell Libya'da başka bir uzun tatil yapmayı planlamışlardı, ancak bir gün sonra evlerine döndüler çünkü bulabildikleri tek konaklama yeri, otele/gece kulübüne dönüştürülmüş bir tekneydi.

Orton'un tartışmalı maskaralığı What The Butler Saw, 1969'da, ölümünden 18 ay sonra West End'de giriş yaptı. Mart ayında Queen's Theatre'da Sir Ralph Richardson, Coral Browne, Stanley Baxter ve Hayward Morse ile açıldı.[31]

Cinayet

9 Ağustos 1967'de Kenneth Halliwell 34 yaşındaki Orton'u Londra'nın Islington kentindeki evinde kafasına dokuz çekiç darbesiyle öldürdü ve ardından aşırı dozda Nembutal ile kendini öldürdü.[32]

1970'te The Sunday Times, cinayetten dört gün önce Orton'un bir arkadaşına Halliwell ile ilişkisini sonlandırmak istediğini, ancak bunu nasıl yapacağını bilmediğini söylediğini bildirdi.

Halliwell'in doktoru, cinayet günü üç kez telefonla konuştu ve ertesi sabah bir psikiyatristle görüşmesi için planlama yaptı. Son arama saat 10'da yapıldı ve bu konuşmada Halliwell doktora "Merak etme, şimdi daha iyi hissediyorum. Yarın sabah gidip doktora görüneceğim." dedi.

Halliwell, Orton'ın başarısı altında tehdit ve izole edildiğini hissetmiş ve antidepresanlara ve barbitüratlara bel bağlamıştı. Cesetler, ertesi sabah bir şoförün, Up Against It'in çekim seçeneklerini tartışmak üzere yönetmen Richard Lester ile bir toplantıya götürmek için geldiğinde bulundu. Halliwell bir intihar notu bırakmıştı: "Günlüğünü okursanız, her şey açığa çıkacaktır. KH PS: Özellikle ikinci kısım." Bunun, Orton'un rastgele birlikteliğine ilişkin tanımına bir atıf olduğu varsayılmaktadır; günlük, kamu tuvaletlerinde ve Kuzey Afrika'da tatil yapan kiralık çocuklar da dahil olmak üzere diğer gündelik cinsel olayları ve çok sayıda yaz tatili vakası içeriyordu. Günlükler o zamandan sonra yayınlandı.[33][34]

Orton, Golders Green Crematorium'da yakıldı ve bordo kumaş dökümlü tabutu, Beatles'ın "a Day in the Life" şarkısını kaydetmek için Batı Şapeli'ne getirildi.[35] Harold Pinter övgüyü "Kanlı harika bir yazardı." şeklinde son sözleri söyledi. Joe'nun ve Kenneth'in küllerini saçarken, kız kardeşi her iki çömlekten de bir avuç aldı ve 'biraz Joe ve biraz da Kenneth için" dedi. "Sanırım biraz daha Joe'muzdan ve biraz daha Kenneth'ten. Hadi canım, bu sadece bir jest, bir tarif değil."[36] Orton'un akrabalarını basitçe "Leicester'daki küçük insanlar" olarak tanımladı,[37] cenazede onlar adına soğuk, sıradan olmayan bir not ve buket bıraktı.

Orton'un külleri, Golders Green'deki Garden of Remembrance'ın 3-C bölümünde tutulmaktadır. Anıt yapılmadı.[38]

Biyografi ve film, radyo, TV

John Lahr'ın Orton biyografisi Prick Up Your Ears (Orton'un kendisinin kullanmayı düşündüğü bir başlık) 1978'de yayınlandı. Orton'un günlüklerine ve Lahr'ın araştırmasına dayanılarak aynı adlı 1987 film uyarlaması yayınlandı.[39] Stephen Frears'ın yönettiği filmde Orton rolünde Gary Oldman, Halliwell rolünde Alfred Molina ve Peggy Ramsay rolünde Vanessa Redgrave rol aldı.[40] Senaryoyu Alan Bennett yazdı.

Carlos Be Orton ve Halliwell'in son günleri hakkında bir oyun yazdı, Noel Road 25: A Genius Like Us, bu oyun ilk olarak 2001'de sahnelendi.[41][42] Repertorio Español'un yapımcılığını üstlendiği New York prömiyerini 2012'de aldı.[43]

Joe Orton, 2006 BBC filmi Kenneth Williams: Fantabulosa!'da aktör Kenny Doughty tarafından canlandırıldı!, Kenneth Williams rolünde Michael Sheen oynadı.[44]

Leonie Orton Barnett'in anısı I Had It in Me 2016 yılında, kardeşinin Leicester'da büyüyen hayatıyla ilgili yeni bilgiler içeren yayınlandı.[45]

2017'de, film yapımcısı Chris Shepherd, Alison Steadman'ın başrolünü Edna olarak oynadığı, Orton'un Edna Welthorpe mektuplarından esinlenen 'Yours Faithfully, Edna Welthorpe (Mrs)' adlı kısa animasyon yayımladı.[46]

Orton'un iki arşiv kaydının hayatta kaldığı biliniyor: İlk olarak Ağustos 1967'de yayınlanan kısa bir BBC radyo röportajı ve 23 Nisan 1967'de Eamonn Andrews'un ITV sohbet programında göründüğü İngiliz Film Enstitüsü tarafından düzenlenen bir video kaydı.[47]

Hatıra

Leicester'deki Curve Tiyatrosu'nun önündeki yaya geçidi Orton Meydanı olarak yeniden adlandırıldı.[48]

Temmuz 2019'da Leicester Üniversitesi'nde profesör ve bir Orton uzmanı olan Dr. Emma Parker, doğduğu şehir olan Leicester'e heykelinin dikilmesi için bir kampanya başlattı. Kampanya, Sheila Hancock, Kenneth Cranham ve Alec Baldwin gibi bir dizi önemli aktörden destek aldı.[49]

Oyunlar
  • Fred and Madge (1959'da yazıldı, 2001'de yayımlandı)
  • The Visitors (1961'de yazıldı, 2001'de yayımlandı)
  • The Ruffian on the Stair (ilk performans 1964'te) Radio play
  • Entertaining Mr Sloane (ilk performans 1964'te)
  • Loot (ilk performans 1965'te)
  • The Erpingham Camp (ilk performans 1966'da)
  • The Good and Faithful Servant (ilk performans 1967'de)
  • Funeral Games (ilk performans 1968'de)
  • What the Butler Saw (ilk performans 1969'da)
  • Up Against It (senaryo)

Romanlar
  • Head to Toe (1971'de yayımlandı)
  • Between Us Girls (2001'de yayımlandı)
  • Lord Cucumber and The Boy Hairdresser (Halliwell ile birlikte yazıldı) (1999'da yayımlandı)

Kaynakça
  1. "What the Artist Saw" (PDF). 15 Ocak 2017. 7 Ocak 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  2. "Joe Orton". The British Library. 2 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  3. "Orton, John Kingsley [Joe] (1933–1967), playwright | Oxford Dictionary of National Biography". Oxford Ulusal Biyografi Sözlüğü (çevrimiçi bas.). Oxford University Press. Birleşik Krallık Halk Kütüphanesi abonelik veya üyeliği gereklidir
  4. Barnes, Liam (9 Ağustos 2017). "The subversive genius of Joe Orton". BBC News. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  5. "Alec Baldwin learned from Joe Orton for awardwinning performance". le.ac.uk. 18 Eylül 2017. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  6. "Ortonesque - Definition of Ortonesque in English by Oxford Dictionaries". Oxford Dictionaries - English. 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  7. "Storyofleicester.info". 27 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  8. Stage and Screen Lives, 9, Oxford University Press, 2001, p. 249.
  9. Lahr (1978) pp.109–111
  10. Philip Hoare, "Kenneth Halliwell: lover, killer… artist?", The Guardian, 30 September 2013.
  11. "Joe Orton Life and Work". www.joeorton.org. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Ekim 2020.
  12. "Life and Work: 'Because We were Queers': 1 OF 2". Joe Orton Online. 28 Nisan 1962. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2012.
  13. "Life and Work: 'Because We were Queers': 2 OF 2". Joe Orton Online. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2012.
  14. "Library books stolen by Joe Orton go on display". Evening Standard. 12 Mayıs 2008.
  15. "Joe Orton Gallery". Joeorton.org. 16 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2012.
  16. "The Ruffian on the Stair". 19 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  17. "Joe Orton Life and Work". www.joeorton.org. 12 Ağustos 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  18. "The subversive genius of Joe Orton". 9 Ağustos 2017. 12 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi – www.bbc.co.uk vasıtasıyla.
  19. "It was 35 years ago today: Nihilism with a smile". 9 Mayıs 1999. 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  20. Murder and Mayhem in North London. Wharncliffe. 19 Mayıs 2010. ISBN 9781783374892 – Google Books vasıtasıyla.
  21. "BFI Screenonline: Entertaining Mr Sloane (1970)". www.screenonline.org.uk. 25 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  22. "BFI Screenonline: Entertaining Mr Sloane (1968)". www.screenonline.org.uk. 22 Kasım 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  23. Colin Chambers Peggy: The Life of Margaret Ramsay, Play Agent, Nick Hern Books, 1997, pp. 164-65.
  24. Chambers, p. 165.
  25. Chambers, p. 166.
  26. "Joe Orton Life and Work". www.joeorton.org. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  27. "Joe Orton Life and Work". www.joeorton.org. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  28. "The Good and Faithful Servant (1967)". 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  29. "Joe Orton Life and Work". www.joeorton.org. 17 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  30. "Funeral Games (1968)". 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  31. "What The Butler Saw - Anderson, Lindsay - V&A Search the Collections". collections.vam.ac.uk. 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  32. The Orton Diaries. Da Capo Press. 1996. s. 266. ISBN 978-0-306-80733-6.
  33. Lahr, J. (2013). The Orton Diaries. Methuen, London. 9780413777249
  34. Thomas Mallon, A Book of One's Own: People and Their Diaries. Ticknor & Fields, 1984. 0899192424
  35. A Times correspondent, 19 August 1967 – timesonline archive assessed 27 August 2009.
  36. Colin Chambers in his biography of Peggy Ramsay disputes the veracity of this anecdote, though not the mixing of ashes. See Chambers' Peggy, p. 168.
  37. "A Ceremony" by Leonie Barnett, Entertaining Mr. Sloane Programme, Ambassadors' Theatre Group, 2009.
  38. Golders Green Crematorium guide notes
  39. "BFI Screenonline: Prick Up Your Ears (1987)". www.screenonline.org.uk. 21 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  40. "Prick up Your Ears (1987)". British Film Institute. 12 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  41. "Sobre Carlos Be". Retrieved 20 July 2019.
  42. "Noel Road 25: a genius like us – Out of the Wings". Retrieved 20 July 2019.
  43. "Noel Road 25: A Genius Like Us" 2012. Retrieved 20 July 2019.
  44. "Kenneth Williams Fantabulosa! (2006)". British Film Institute. 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  45. I Had It in Me. Quirky Press. 2016.
  46. "Yours Faithfully, Edna Welthorpe". 2017. 28 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  47. "The Eamonn Andrews Show[23/04/67] (1967)". British Film Institute. 29 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  48. "Orton Square - A Fitting Tribute". BBC News. 13 Kasım 2014. Erişim tarihi: 20 Temmuz 2019.
  49. "Call to honour murdered 'modern-day Oscar Wilde'". BBC News. 25 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.

Kaynakça
  • Banham, Martin (ed.), 1998. The Cambridge Guide to Theatre, Cambridge: Cambridge University Press. 0-521-43437-8
  • Bigsby, C. W. E., 1982. Joe Orton. Contemporary Writers series. London: Routledge. 0-416-31690-5
  • Burke, Arthur, 2001. Laughter in the Dark – The Plays of Joe Orton, Billericay, Essex: Greenwich Exchange. 1-871551-56-0
  • Charney, Maurice. 1984. Joe Orton. Grove Press Modern Dramatists series. NY: Grove Press. 0-394-54241-X
  • Coppa, Francesca (ed.), 2002. Joe Orton: A Casebook. Casebooks on Modern Dramatists series. London: Routledge. 0-8153-3627-6
  • Dent, Alan, 2018. Entertaining Hypocrites: The Playwriting of Joe Orton, Penniless Press Publications. 978-0-244-09226-9
  • DiGaetani, John Louis, 2008. Stages of Struggle: Modern Playwrights and Their Psychological Inspirations, Jefferson: McFarland. 0-7864-3157-1
  • Fox, James, 1970. "The Life and Death of Joe Orton", The Sunday Times Magazine, 22 November.
  • Lahr, John, 1978. Prick Up Your Ears: The Biography of Joe Orton, London: Bloomsbury. 0-7475-6014-5.
  • --- 1976: Joe Orton: The Complete Plays, London: Methuen. 0413346102
  • --- (ed.), 1986. The Orton Diaries, by Joe Orton. London: Methuen. 0-306-80733-5.
  • ---. 1989. Diary of a Somebody, London: Methuen. 0-413-61180-9.
  • Orton, Leonie, 2016. I Had It In Me, Leicester: Quirky Press 978-0-992-8834-2-3
  • Ruskino, Susan, 1995. Joe Orton. Twayne's English Authors series. Boston: Twayne. 0-8057-7034-8.
  • Shepherd, Simon, 1989. Because We're Queers: The Life and Crimes of Joe Orton and Kenneth Haliwell, London: Gay Men's Press: 1989: 978-0-85449-090-5

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.