New Wave of British Heavy Metal

New Wave of British Heavy Metal (genellikle NWOBHM olarak kısaltılır), 1970'lerin sonunda Birleşik Krallık'ta başlayan ve 1980'lerin başında uluslararası ilgi gören ülke çapında bir müzik hareketiydi. Gazeteci Geoff Barton, İngiliz müzik gazetesi Sounds'un Mayıs 1979 tarihli sayısında, punk rock'ın düşüşü ve yeni dalga müziğinin egemenliği döneminde 1970'lerin ortalarından sonlarına kadar yeni heavy metal gruplarının ortaya çıkışını tanımlamak için bu terimi kullandı.

New wave of British heavy metal
Müzikal kökenleri
Kültürel kökenleri 1970 ortası, Birleşik Krallık
Türevler
Karışım tarzları
Street punk
Bölgesel tarzlar
Birleşik Krallık
Diğer konular

Çeşitli ana akım ve yeraltı stillerini kapsayan NWOBHM müziği, 1970'lerin ağır metalini çizmek ve hızlı ve agresif şarkılar üretmek için punk rock yoğunluğuyla beslemek için en iyi şekilde hatırlanır. Yeni metal grupların kendin yap tutumu, işlenmemiş, kendi kendine üretilen kayıtların yayılmasına ve bağımsız plak şirketlerinin çoğalmasına yol açtı. Şarkı sözleri genellikle mitoloji, fantezi, korku ve rock yaşam tarzı gibi romantizm temalar hakkındaydı.

NWOBHM, punk'a paralel olarak büyüyen ve medya tarafından büyük ölçüde göz ardı edilen bir yeraltı fenomeni olarak başladı. Ancak rock DJ Neal Kay ve Sounds'un kampanyasının tanıtımıyla halkın bilincine vardı ve İngiltere'de radyo yayını, tanınırlık ve başarı kazandı. Hareket, çoğunlukla 1973-75 resesyonundan (Ekonomik Durgunluk dönemi) sonra yıllarca artan işsizliğin getirdiği zorlukları yaşayan genç, beyaz, erkek ve işçi sınıfı müzisyenleri ve hayranları içeriyordu. Kasvetli gerçekliklerine bir tepki olarak, birbirlerinin şirketlerinden ve en sevdikleri yüksek sesli müziğin tadını çıkarmak için ana akım toplumdan ayrı bir topluluk oluşturdular. NWOBHM, yerel medyanın çoğunlukla yeteneksiz müzisyenler lehine ürettiği aşırı yutturmaca nedeniyle ağır bir şekilde eleştirildi. Bununla birlikte, heavy metal müzik türünde bir yenilenme yarattı ve müziğin Avrupa, Kuzey Amerika ve Japonya'ya yayılmasının ardından güncellenmiş davranışsal ve görsel kodları dünya çapındaki metal hayranları tarafından hızla benimsenen heavy metal alt kültürünün ilerlemesini ilerletti. .

Hareket belki binlerce heavy metal grubu ortaya çıkardı, ancak yalnızca birkaçı MTV'nin gelişinden ve 1980'lerin ikinci yarısında daha ticari glam metalin yükselişinden kurtuldu. Bunların arasında Iron Maiden ve Def Leppard uluslararası yıldızlar oldular, Motörhead ve Saxon önemli bir başarı elde etti. Diamond Head, Venom ve Raven gibi diğer gruplar yeraltında kaldı, ancak 1980'lerin sonu ve 1990'ların başarılı extreme metal alt türleri üzerinde büyük bir etkiye sahipti. NWOBHM'den birçok grup 2000'lerde yeniden bir araya geldi ve canlı performanslar ve yeni stüdyo albümleriyle aktif kaldılar.

Arka plan

Sosyal huzursuzluk
1984'te bir madenci grevi mitingi

1970'lerin ikinci yarısında Birleşik Krallık, üç yıllık ekonomik durgunluk döneminde hem Muhafazakar hem de İşçi Partisi hükûmetlerinin etkisiz sosyal politikalarının bir sonucu olarak bir toplumsal huzursuzluk ve yaygın yoksulluk [1] içindeydi .[2] Sanayisizleşmenin bir sonucu olarak, işsizlik oranı, özellikle işçi sınıfı gençliği arasında istisnai bir şekilde yüksekti. [3] 1980'lerin başında yükselmeye devam etti ve Şubat 1983'te zirveye ulaştı. [4] Pek çok insanın hoşnutsuzluğu, sık sık grevlerle sosyal huzursuzluğa neden oldu ve bir dizi isyanla sonuçlandı (bkz.1981 Brixton isyanı, 1981 Toxteth isyanları) [5] Bu dönemde, önceki nesiller için mevcut olan görece düşük becerili işlerden bile mahrum kalan genç kitleleri, müzik ve eğlence işlerinde para kazanmanın farklı yollarını aradılar. [4] 1970'lerin sonunda İngiltere'den gelen yeni grupların ve yeni müzik tarzlarının patlaması, Başbakan Margaret Thatcher hükûmetleri önünde ülkeyi vuran ekonomik bunalımda geçim sağlama çabalarının bir sonucuydu. [4]

Güvenli bir gelecekten mahrum edilen bir neslin çaresizliği ve şiddetli tepkisi, 1980'lerin yeni dalgası ve post-punk müziğinde seyreltilmiş şekilde devam eden 1977-1978 İngiliz punk hareketi tarafından iyi temsil edilmektedir. [6] Kendini ilan eden bu serseriler politik olarak militandı, anarşik tavırlarından ve pogo dansı gibi sahne gösterilerinden zevk alıyorlardı. [7] Kısa ve çivili saç modelleri veya traşlı kafaları benimsiyorlardı, genellikle çengelli iğne ve yırtık giysilerle [8] ve müziklerinin basit ve gürültülü olduğu sürece müzikal yeteneklerin önemsiz olduğunu düşünüyorlardı. [3] Bununla birlikte, tüm işçi sınıfı erkek gençler punk hareketini benimsemedi; bazıları eğlence, stres atma ve arkadaşlık sağlamada eşit derecede etkili olan Heavy Metal'deki acımasız gerçekliklerinden kaçmayı tercih etti - aksi takdirde işsizlikleri nedeniyle reddedildi.[9]

Birleşik Krallık'ta heavy rock

İngiltere, 1960'ların sonunda doğan ve 1970'lerin başında çiçek açan ilk heavy metal dalgasının beşiğiydi. [10] O dönemde öne çıkan birçok İngiliz gruptan Led Zeppelin, Black Sabbath ve Deep Purple dünya çapında başarı elde etti ve eleştiriler aldı.[11] O zamanlar genellikle heavy rock olarak adlandırılan müzik türünün [12] başarısı, psychedelia, hippi doktrinleri ve motorcu altkültürü ile güçlü bağları olan bir İngiliz hayran topluluğu yarattı.[13] Bu grupların her biri 1970'lerin ortalarından sonlarına kadar krizdeydi: Led Zeppelin anlaşmazlıklar ve kişisel trajedilerle boğuşuyordu ve faaliyetlerini büyük ölçüde azaltmıştı,[14] Black Sabbath sonunda karizmatik ama güvenilmez solisti Ozzy Osbourne'u kovdu, [15] ve Deep Purple dağıldı. [16] Sonuç olarak, tüm hareket ivmesinin ve medyaya olan ilgisinin çoğunu kaybetti ve bu, İngiliz yazar Malc Macmillan'ın disko, glam, mod canlanma, yeni gibi "günün daha moda veya kazançlı pazarları" dediği şeye yeniden odaklandı; dalga ve elektronik müzik. [5] 1970'lerin ilerici rock grupları ve diğer ana akım müzik grupları gibi, heavy rock grupları da şu şekilde görülüyordu: - gazeteci Garry Bushell'in sözleriyle - Punk rock ve new wave'e aşık bir müzik basınının "hantal dinozorları".[17] Hatta bazı yazarlar, heavy metalin erken ölümünü tamamen ilan ettiler.[18]

İngiliz heavy rock devlerinin krizi 1970'lerin ortasında [16] Queen, [19] Hawkwind, [20] Budgie, [21] Bad Company, [22] Status Quo [23] [22] dahil olmak üzere diğer rock gruplarının yükselişine yer bıraktı. [23] ve Nasıra [24] hepsi Birleşik Krallık'ta birden fazla liste kaydına sahipti ve başarılı uluslararası turlar gerçekleştirdi.[25] Dönemin İngiliz liste sonuçları, ülkede heavy metal için hâlâ geniş bir izleyici kitlesi olduğunu ve yakında çıkacak olan Thin Lizzy, [26] UFO [27] ve Judas Priest [28] gruplarının 1970'lerin sonlarında somut bir başarı ve medya kapsamı olduğunu gösteriyor.[29] ABD'den Blue Öyster Cult ve Kiss, [30] [31] Kanada'dan Rush, [32] Almanya'dan Scorpions [33] ve özellikle Avustralya'dan AC / DC [34] gibi yabancı hard rock grupları aynı dönemde İngiliz listelerinde tırmandı.

Motörhead
Motörhead'den Ian "Lemmy" Kilmister tüm hareket için bir referans figürdü. [35]

Motörhead grubu, 1975 yılında deneyimli müzisyenler tarafından kuruldu. [36] Liderleri Ian "Lemmy" Kilmister, space rock grubu Hawkwind'in eski bir üyesiydi, [36] Larry Wallis, Pink Fairies ile çalmıştı [36] ve Eddie Clarke, Curtis Knight's Zeus'un bir üyesiydi. [37] Önceki deneyimleri, eleştirmenleri ve hayranları grubun yeni İngiliz heavy metal dalgasına ait olup olmadığı konusunda ayıran unsurlardan biri.[38] Bazıları, grubun hareket için bir ilham kaynağı olarak görülmesi gerektiğine inanıyor, ancak bunun bir parçası değil çünkü kayıt sözleşmeleri imzaladılar, ülkeyi gezdiler ve herhangi bir NWOBHM grubu yerel kulüp sahnesinden çıkmadan önce grafikte başarılı oldu. [39] Motörhead, aynı zamanda kıdemli BBC radyo DJ John Peel ile Peel Sessions programı [40] için şarkı kaydeden tek metal grubuydu ve 1 numaraya ulaşan ilk gruptu. Haziran 1981'de No Sleep 'til Hammersmith canlı albümü ile İngiltere Albüm Listesi'nde 1. sıraya yükseldi. [39] Lemmy bu yeni dalga hakkında şu sözleri dile getirdi, "NWOBHM ... bize pek iyi gelmedi "çünkü Motörhead" bunun için biraz erken geldi ". [36]

Diğer eleştirmenler Motörhead'i hareketin [41] ilk önemli temsilcisi ve punk rock ile heavy metal arasında bir geçişi tam olarak uygulayan ilk grup olarak görüyor. [42] Hızlı müzikleri, yüksek sesle teknik virtüözlükten vazgeçmeleri ve taviz vermeyen tavırları, serseriler ve heavy metal hayranları tarafından eşit derecede memnuniyetle karşılandı. [42] Motörhead turnede birçok NWOBHM grubu tarafından desteklendi,[43] ve ayrıca Lemmy'nin arkadaşlarının punk grubu The Damned ile sahneyi paylaştılar. [36] Motörhead'in müzik tarzı NWOBHM sırasında çok popüler hale geldi, bu da onları sonraki yıllarda yeni ortaya çıkan hareket ve çeşitli metal alt türlerinin müzisyenleri için temel bir ilham kaynağı haline getirdi.[44]

Karakteristik Özellikleri

Kimlik ve stil

NWOBHM, büyük ölçüde genç, erkek ve beyaz olan ve ortak sınıf kökenli, etik ve estetik değerleri olan hem müzisyenleri hem de hayranları içeriyordu. [10] Amerikalı sosyolog Deena Weinstein, Heavy Metal: The Music and Its Culture adlı kitabında, hareketin yükselişini ve büyümesini, 1970'lerin başlarında doğumundan sonra ve çeşitli dallara ayrılmadan önce heavy metal için olgunluğun kazanılması olarak tanımlamaktadır. sonraki yıllarda alt türler.[45] İngiliz heavy metal dinleyicisi, yaygın Muthas olarak bilinen, [46] metalci, [10] veya headbangers müziğe uygun ritim şiddetine göre başlarını sallayarak, [3] miras asi gençlik basit görüntü ilkesinden, 1960'ların karşı kültürü [10] ve 1970'lerde heavy rock'a özgü saykodelik bağlantılar [47], heavy metal altkültürünün [10] paylaşılan ilkelerini ve kodlarını güncelledi [10] ve onu ana akım toplumdan kesinlikle ayırır. [10]

Kordon logoları ve kapak resmi bulunan yamalar genellikle metalcilerin kot ceketlerine dikilir. [3]

1970'lerin sonlarına doğru, İngiliz metalcileri gücü yücelten ve erkekliği kutlayan kapalı bir akranlar topluluğunda birleşti.[48] Deena Weinstein'ın analizine göre, onların erkek yoldaşlığı ve saflarında kadınların genel olarak yokluğu maçoluk ve kadın düşmanlığına dönüşmedi. [47] Aynı makalede, İngiliz heavy metalinin "tek tip beyaz icracılarına rağmen ırkçı olmadığını ve sözlerinde ırkçı göndermeler içermediğini" yazdı. [47] Altkültürün bir başka özelliği, daha az şiddet içeren, ancak İngiliz dazlaklarının eğiliminden farklı olmayan, gizli homofobisiydi; [10] Running with the Devil: Power, Gender and Madness in Heavy Metal Music adlı kitabında Robert Walser bunu "heteroseksüelliğin kolektif bir doğrulaması" olarak adlandırıyor [49] ve İngiliz sosyolog John Clarke bir dergide bunu "bir tepki" olarak görüyor geleneksel olarak mevcut erkeklik stereotiplerinin aşınmasına karşı olarak tanımlıyor. [50]

Headbangerlar politik ve sosyal sorunlara çok az ilgi gösterdiler, birbirlerinin şirketlerinde, bira tüketiminde ve müziğe, kasvetli gerçeklerinden kaçmanın yolunu buldular; [10] bu nedenle genellikle nihilizm [51] veya kaçışla suçlandılar.[52] Punkların aksine, müzisyenliği sevdiler ve virtüöz gitarist ve vokalistlerin idollerini yarattılar [42], canlı şovu statülerinin tam bir farkındalığı olarak gördüler. [10] Hayranlar, müziğe, birbirlerine ve kökenlerini paylaştıkları ve değerleri, özgünlüğü ve sürekli erişilebilirliği ile tutarlılığa ihtiyaç duydukları gruplara çok sadıktı [53] Bu katı kurallardan ayrılmak, " satılmak " veya " poz vermek " olarak işaretlenmek ve topluluktan bir şekilde dışlanmak anlamına geliyordu. [10] Saxon'un "Denim and Leather" şarkısının sözleri, o yıllarda büyük bir coşku içinde İngiliz metalcilerin durumunu tam olarak yansıtıyor. [47] Kadın müzisyenler ve hayranlar için bu erkek egemen dünyaya erişim kolay değildi ve sadece erkek meslektaşlarının standartlarına ve kodlarına uyarlanmış kadınlar kabul edildi, [10] Girlschool [54] ve Rock Goddess, [5] o dönemin tamamı kadınlardan oluşan kayda değer yegane heavy metal gruplarıydı.[55]

Heavy metal gruplarının ve hayranlarının müziği, felsefesi ve yaşam tarzı, hem solcu eleştirmenler hem de muhafazakar kamuoyu tarafından, [10] anlamsız, kendini parodi sınırına saçma [56] ve hatta genç nesil için tehlikeli olarak nitelendirildi.[57] 1984 alay belgeseli This Is Spinal Tap, İngiliz metal gruplarının birçok özelliğine değinerek, o dünyanın dış gözlemcilerin saçma olarak yargılayacağı komik yönlerini gösteriyordu.[58] Bunun yerine metal müzisyenleri filmin içeriğini fazlasıyla gerçek olarak değerlendirdi.[59]

Görsel yönler

İngiliz headbangers'ın kıyafet kuralları, hareketin yeni bulunan uyumunu yansıtıyordu ve 1960'ların rock'çılarının ve Amerikalı motorcuların görünümünü hatırlatıyordu. [10] Ortak öğeler, uzun saç ve kot pantolon, kordon logolu siyah veya beyaz tişörtler ve yamalarla süslenmiş deri ceketler veya kot yeleklerdi. [3] Judas Priest örneğini takiben, S&M modasının unsurları 1980'lerin metal gardırobuna girdi ve metalik çiviler ve süs eşyaları sergilemek veya metal müzisyenlerin spandeks veya deri pantolon giymesi tipik hale geldi.[60] Mermi kemerleri ve nişanlar gibi militaria unsurları da bu dönemde tanıtıldı. [36] Bu tarz elbise kısa sürede dünya çapında metalcilerin üniforması haline geldi. [47]

NWOBHM'nin çoğu grubu hayranlarıyla aynı görünüme sahipti [10] ve özel görsel efektler olmadan rock şovları ürettiler. [10] Dikkate değer bir istisna, tüyler ürpertici Eddie the Head karakterini, performanslarını kariyerlerinin çok erken dönemlerinde zenginleştirmek için sahne malzemesi olarak yaratan Iron Maiden idi.[61] Diğer istisnalar Demon, [62] Cloven Hoof [63] ve Şovlarında çeşitli sahne, kostüm ve numaralar kullanan Samson [3] iken, Pagan Altar [64] ve Venom, Shock rock ve Satanizm'den esinlenen ayrıntılı senaryolarıyla tanınmaya başladı. .[65]

Müzikal ve lirik öğeler

NWOBHM - çok farklı etkilere ve tarzlara sahip gruplardan oluşan [66] - 1970'lerin ortalarından sonlarına kadar yalnızca biçimlendirici yıllarında hem bir hareket hem de farklı bir müzik türü olarak tanıtıldı. [5] Özellikle o ilk yıllarda, yeni müzik akışını karakterize eden şey, büyük ölçüde düşük bütçeli prodüksiyonlar ve aynı zamanda birçok genç grubun amatör yeteneklerinden kaynaklanan ham sesiydi.[67] Bu genç müzisyenler, 1960'ların ve 1970'lerin sonlarındaki yukarıda belirtilen başarılı heavy rock gruplarının eserlerinden ortak bir ilham kaynağı ile de bağlantılıydı ve müziği geçici olarak modası geçmiş, ancak hala yeraltında gelişen önceki eylemlerle bir tür süreklilik sağladı.[68] Bununla birlikte, 1980'lerin medyası ve plak etiketlerinin tanıtım literatürü genellikle yüksek sesle gitar kullanan rock müziğini yerleştirdi, ancak "heavy metal" terimi altında "punk" olarak sınıflandırılamadı ve NWOBHM gruplarının tüm spektrumunu tek bir müzik türü içinde topladı.[69]

Büyük ölçüde organik ve hesaplanmamış bir etkiyi takiben, bu yeni grupların çoğu klasik heavy metali pub rock'ın yakınlığı ve punk rock'ın yoğunluğu ile aşıladı ve Motörhead tarafından başlatılan türlerin geçişini çeşitli derecelerde uyguladı; [42] genel olarak balladlardan uzak durdular, armonileri vurguladılar ve hızlı tempolu daha kısa şarkılar ve riffler ve güç akorlarına dayanan çok agresif bir ses ürettiler, yüksek perdeli çığlıklardan hırıltılara ve düşük hırıltılara kadar değişen vokalleri içeriyorlardı.[70] Iron Maiden, [42] Angel Witch,[71] Saxon, [72] Holocaust, [5] Tygers of Pan Tang, [73] Girlschool, [74] Tank [75] ve More [76] bu tarzın kayda değer icracılarıdır. Atomkraft, [77] Jaguar, [4] Raven [78] ve Venom [79] gibi gruplar daha da extreme sonuçlar üretmek için gerildi. Eleştirmenler, heavy metal için bu yeni yaklaşımı NWOBHM'nin en büyük müzik başarısı ve tür için önemli bir evrimsel adım olarak görüyorlar.[80]

Iron Maiden'ın Eddie'si korku / bilimkurgu ortamında. Korku ve bilim kurgu, NWOBHM grupları için hem şarkı sözlerinde, şov senaryosunda hem de kapak sanatında yinelenen temalardı. [47]

NWOBHM sırasında Rainbow, Magnum, UFO, Thin Lizzy ve Whitesnake gibi grupların hard rock'ına daha melodik ve daha benzer bir stil eşit olarak temsil edildi. [47] Def Leppard, Praying Mantis, White Spirit, Demon, Shy, Gaskin, Dedringer ve diğerleri müzik, riffs kadar kanca lar içeriyordu, genellikle blues rock ile daha yakın bir bağlantı tuttu,[81] power ballads dahil ve özellikli klavye, akustik enstrümanlar ve melodik ve yükselen vokal içeriyordu. 1981'de hareketin zirveye ulaşmasından sonra, bu tarz medya tarafından tercih edildi ve İngiliz izleyiciler arasında daha fazla kabul gördü; daha popüler sese uyarlanan daha agresif metal tarzını çalan gruplar yaygın hale geldi, bu da ana akım Amerikan eylemlerine benziyordu.[82] Müzikal yöndeki bu değişiklikler bazı hayranların yönünü şaşırttı ve başarı arayışında müzikal kimliklerinin temel unsurlarını tehlikeye attığı düşünülen grupları reddetmelerine neden oldu.[83]

Bu iki tarz, 1980'lerin başındaki İngiliz heavy metal müziğinde bulunan tüm müzikal etkileri tüketmez, çünkü birçok grup progresif rock'tan da esinlenmiştir (Iron Maiden, [42] Diamond Head, [84] Blitzkrieg, [85] Demon, [62] Saracen, [86] Shiva, [87] Witchfynde [88] ), boogie rock (Saxon, [5] Vardis, [89] Spider,[90] Le Griffe [91] ) ve glam rock ( Girl, [92] Wrathchild [93] ). Doom metal grupları Pagan Altar ve Witchfinder General da NWOBHM'nin bir parçasıydı ve albümleri zaten kurulmuş olan bu alt türün en iyi örnekleri arasında sayılıyor.[94]

İngiliz yazar John Tucker, NWOBHM gruplarının genel olarak yetişkin yaşamıyla ilgili ilk deneyimlerinden güç aldığını ve "şarkı sözlerinin her şeyi büyük bir gençlik fantezisine dönüştürdüğünü" yazıyor. [4] Şarkı sözlerinde genellikle sosyal ve politik temalardan kaçınıyorlardı [47] ya da sığ bir şekilde "sokak düzeyinde" işliyorlardı, [3] mitoloji, okült, fantezi, bilim kurgu ve korku filmlerinden konuları tercih ediyorlardı.[95] Romantizm ve şehvetle ilgili şarkılar nadirdi, [47] ancak erkek bağları ve rock yaşam tarzıyla ilgili sık sık sözler birçok cinsiyetçi imalar içeriyor. [10] Hristiyan sembolizmi şarkı sözlerinde ve kapak resminde [10] Şeytan figürü gibi, 1990'ların black metal alt kültürünün din karşıtı aracı olmaktan çok şok edici ve ürkütücü bir konu olarak kullanıldı.[96]

Tarih

Yeraltı hareketi (1975–1978)
Paul Di'Anno ve Iron Maiden'dan Steve Harris . Di'Anno'nun görünüşü ve kişiliği onu bir metal kafadan çok bir punk şarkıcısı gibi gösterdi.[97]

Thin Lizzy, UFO ve Judas Priest,[98] çok genç insanlardan oluşan yeni heavy metal grupları Birleşik Krallık'taki birçok şehirde küçük mekanlarda çıkış yaptığında zaten uluslararası arenalarda çalıyorlardı. [7] Ülkenin daha büyük mekanları genellikle liste başı disko müziğine ayrılmıştı, çünkü rock müzik kulüpleri olarak kullanımları çok daha az karlı kabul ediliyordu. [99] Geçmişteki çoğu İngiliz grubu gibi, yeni gruplar da biçimlendirici yıllarını düşük ücretlerle kulüplerde, barlarda, dans salonlarında ve sosyal çevrelerde canlı sahnlerde geçirdiler; bu eğitim onların becerilerini geliştirdi, yerel bir hayran kitlesi yarattı ve yöneticiler ve plak şirketi temsilcileriyle iletişime geçmelerini sağladı. [3]

Londra'dan Angel Witch, Iron Maiden, Praying Mantis ve Samson, [5] Barnsley'den Son of a Bitch (daha sonra Saxon), [5] Stourbridge'den Diamond Head, [5] Liverpool'dan Marseille, [5] Hartlepool'dan White Spirit, [5] Derbyshire'dan Witchfynde, [5] Wakefield'den Vardis, [5] Sheffield'den Def Leppard, [5] Newcastle civarından Raven and Tygers of Pan Tang [5] ve Edinburgh'dan Holocaust [5] en önemli metal gruplarıydı. 1975 ve 1977 arasında kurulan ve kendi şehir ve kasabalarındaki kulüplerde sahne alıyorlardı. [99] Yeni doğmuş müzik hareketinin ilk grupları, punk kıyafetleri olan mekanlarda yer için yarıştı, genellikle kulüplerin uzmanlaşmasına neden oldu, sadece punk veya sadece rock ve hard rock sundu. [72] İdeoloji, tutum ve bakıştaki farklılıklar da iki seyirci arasında ateşli rekabetlere neden oldu.[100] Punk ve NWOBHM müzisyenlerinin ortak noktası, müzik işine yönelik "kendin yap" tavırları ve bunun sonucunda kaydedilen materyalin ses kaseti demoları şeklinde veya özel olarak kendi kendine üretim ve kendi kendine dağıtım uygulamasıydı. Başlangıçta yerel destekçilere yönelikti. [5]

Aynı zamanda, bazen hem punk hem de metal albümleri üreten küçük bağımsız plak şirketlerinin, genellikle plak dükkanlarının ve bağımsız kayıt stüdyolarının bir uzantısı olarak doğmasına ve yayılmasına yol açtı. [72] Bağımsız plak şirketleri, 1970'lerin sonlarında rock müziğe engel olan şirket işlerinin izinsiz girişini ortadan kaldırarak yerel gruplara daha ekstrem müzik türlerini deneme şansı verdikleri için hareketin evrimi için önemli kabul ediliyor. [42]

NWOBHM bir kurguydu, aslında Geoff Barton ve "Sounds" un icadı. Dolaşımı artırmak için kurnazca bir hileydi. Bunu söyledikten sonra, ana akım medya tarafından tamamen görmezden gelinen birçok grubu temsil ediyordu. Bu yüzden gerçek oldu ve insanlar arkasına geçti.
“
”

Bruce Dickinson[101]

İngiliz ve uluslararası medya punk'ı yoğun bir şekilde ele alırken, yeni taban metal hareketi 1978'e kadar yeraltında kaldı ve New Musical Express, The Face ve Melody Maker gibi popüler müzik dergileri ve radyo istasyonları tarafından büyük ölçüde göz ardı edildi. [4] Ağızdan ağza ve fanzinlerin [102] veya ülkeyi kulüpten kulübe dolaşan ilgili DJ'lerin yaydığı gruplar ve müzik hakkında haberler ile yayılıyordu. [103] Neal Kay bu Dj'lerden biriydi; 1975 yılında Kingsbury, Kuzeybatı Londra'daki the Bandwagon adlı bir disko kulübünde çalışmaya başladı, Prince of Wales pub'ın arka odasında yer aldı ve büyük bir ses sistemi ile donatıldı.[104] The Bandwagon'daki gecelerini, hard rock ve heavy metal müziğinde uzmanlaşan ve hayranlar arasında kaset ticareti yoluyla dolaşan yeni grupların demolarını ve yerleşik performansların albümlerini dinleyebileceği bir yer olan The Heavy Metal Soundhouse'a dönüştürdü.[104] [105] NWOBHM International Heroes'un baş şarkıcısı ve söz yazarı, [5] Sean T. Wright, o zamanlar ünlü bir kaset tüccarıydı. [106]

Seyirciler, air gitar yarışmalarına [99] katılmanın ve canlı şovları izlemenin [107] yanı sıra, Kay'ın seçimlerine de oy verebiliyorlardı. [108] DJ, The Soundhouse'da hem yeni gelenler hem de köklü gruplar tarafından en çok talep edilen şarkıların haftalık Heavy Metal Top 100 listesini çıkardı ve bunları plak dükkanlarına ve gelişmeye ilgi gösteren tek gazete olan müzik dergisi Sounds'a gönderdi. [108] Pek çok genç müzisyen, metal çalmada yalnız olmadıklarını, ülkenin her yerinden grupların yer aldığı haftalık listeyle fark etti.[109] O zamanlar, Jeff Barton, Sounds'ta çalışan ve yeni tomurcuklanan metal grupları hakkında makaleler yazan ve makaleleriyle metalcilerin gelişmekte olan altkültürünü yönetmede önemli bir rol oynayan bir çalışandı.[110] Editörü Alan Lewis'in önerisiyle ve grupların müziğinde ortak bir üslup unsuru bulmaya çalışırken, 8 Mayıs 1979'da Londra'daki Music Machine'de Angel Witch, Iron Maiden ve Samson'un yer aldığı Metal Crusade Tour turunda bir konser incelemesinde ilk kez "New Wave of British Heavy Metal" terimini kullandı.[111] Bu terim kısa sürede tüm hareketin tanımlayıcısı oldu. [112]

İlk dalga (1979–1981)

1980'lerde bağımsız metal etiket pazarında lider olan Neat Records, Heavy Metal Records ve Ebony Records tarafından çıkarılan yeni ortaya çıkan hareketten grupların yer aldığı derleme albümleri yayılmaya başladı.[113] Neal Kay'ın listesinin yeni çıkışı, Sounds'un ilgisi ve bağımsız şirketler tarafından yayınlanan birçok derleme, yeni grupların çabalarını demo ve single üretmeye odakladı. [4] Iron Maiden'ın The Soundhouse Tapes demosu, bu tür demoların en bilinen koleksiyonlarından biridir. [3] Barton'un hatırladığı gibi: "Bu gruplardan yüzlercesi vardı. Belki binlerce. Sounds ofisine yeni NWOBHM single debriyajı gelmeden bir gün zar zor geçerdi." [101]

BBC radyo sunucusu Tommy Vance, fenomeni fark etti ve BBC Radio 1'de Friday Rock Show'da gece geç saatlerde yeni metal gruplarının single'larını çaldı. [101] John Peel'in yayınının yanı sıra,[114] Vance's, birçoğu uzun süredir birlikte çalışan ve yapımcı Tony Wilson'nin gözetiminde BBC stüdyolarında canlı çalmaya davet edilen underground metal gösterilerinden şarkılar sunan tek ana radyo şovuydu. [4] Londra'da bir korsan FM radyo istasyonu olan Alice's Restaurant Rock Radio, [115] yeni grupları yayında ve rock pub ve kulüplerinde kendi "roadshow" ları ile savundu. [116]

Steve "Steaming" Clark, Def Leppard'ın baş gitaristi. Genişletilmiş virtüöz gitar soloları 1980'lerde heavy metal müziğinin bir özelliğiydi. [10]

Genç grupların yerel cazibe merkezlerinden Birleşik Krallık'ta yoğun bir şekilde turneye çıkmalarına rağmen, büyük plak şirketlerinin A&R ajansları yükselen yeni eğilimi hala fark etmedi.[117] Bu nedenle, yeni grupların çoğu, sınırlı single ve albüm basımlarını karşılayabilen ve genellikle yalnızca ulusal dağıtım sunan küçük bağımsız şirketlerle sözleşmeler imzaladı.[118] Iron Maiden, Def Leppard ve Diamond Head de dahil olmak üzere diğer birçok grup, ilk albümlerini kendileri yaptılar ve bunları posta siparişi yoluyla veya konserlerde sattılar.[119] Saxon, uluslararası alanda dağıtılan bir plak şirketi olan French Carrere Records ile ilk, Ağustos 1979'da Phonogram ile Def Leppard ve Aralık 1979'da EMI ile Iron Maiden ile birlikte anlaşma imzalayan ilk gruplar oldu. 1980'in başlarında EMI, Neal Kay tarafından derlenen Metal for Muthas albümü ve derlemeye katkıda bulunan grupların Birleşik Krallık turnesinde, angel witch (ilk single'larının yayımlanmasından sonra bırakılan) ve Ethel the Frog ile sözleşme imzaladı.

Sounds, Metal for Muthas'a kötü bir eleştiri verdi, ancak yine de albüm ticari bir başarıydı [4] ve büyük şirketleri birkaç gruba daha imza atmaya teşvik etmede etkili olabilirdi. [5] A II Z, [120] Fist, [4] White Spirit [4] ve Praying Mantis [5] ilk albümlerinin yayınlanmasının ardından bırakılırken, Tygers of Pan Tang [4] Samson, [121] More, [76] Demon [122] ve Girlschool [123] daha fazla başarı elde etti ve büyük plak şirketlerinin kadrolarında daha uzun sürdü. Bu grupların yeni sürümleri daha iyi üretildi ve bazıları İngiltere ve Avrupa'da [4] yoğun turların desteğiyle iyi grafik sonuçları elde etti.[124] Bu dönemin en iyi liste performansları Iron Maiden ve Wheels of Steel by Saxon için yapıldı ve bu albümler UK Albums Chart'ta sırasıyla 4 ve 5 numaraya ulaşırken, single'ları "Running Free", "Wheels of Steel" ve "747 (Strangers in the Night)" Uk Singles Chart Top 50'ye girdi. Bu başarının hemen sonucu, İngiliz müzik TV şovları Top of the Pops ve The Old Grey Whistle Test'te yer alan metal grupları için medyada yer aldı.1978 ve 1980 yılları arasında birçok yeni grubun ortaya çıkması, hareketin ilgili bir ulusal fenomene terfi etmesinin bir başka dikkat çekici etkisiydi. [5] [lower-alpha 1]

NWOBHM'nin arkasındaki ivme, yeni ve beğenilen sürümlerle spot ışığını geri kazanan zaten kurulmuş gruplara da fayda sağladı.[140] Ex-Deep Purple şarkıcısı Ian Gillan, 1979'da [16] Mr. Universe albümüyle heavy metal söylemek için geri döndü ve sonraki yıllarda grubu Gillan ile İngiliz metal sahnesinin ön saflarında yer aldı.[141] Eski Deep Purple grubu arkadaşı Ritchie Blackmore, hard rock grubu Rainbow'un Down to Earth (1979) ve Difugh to Cure (1981) albümleriyle Birleşik Krallık listelerine tırmandı.[142] Black Sabbath iyileşti ve Eski Gökkuşağı şarkıcısı Ronnie James Dio'nun yer aldığı Heaven and Hell (1980) ve Mob Rules (1981) albümleriyle başarıya geri döndü. 1980'de hard rock ve heavy metal gruplarının İngiliz listelerinin ilk 10'unda birkaç girişi daha vardı: MSG'nin ilk albümü 8 numaraya yükseldi, Whitesnake's Ready an' Willing 6 numaraya yükseldi, Judas Priest's best-seller British Steel ve Motörhead's Ace of Spades 4 numaraya yükseldi ve Back in Black ile AC/DC bir numaraya ulaştı. [34]

İngiliz hard rock ve metal sahnesinin başarılı bir şekilde yeniden canlanmasının bir kanıtı olarak, hem ülkesinde hem de hareketin yayıldığı diğer Avrupa ülkelerinde eski ve yeni gösteri turları ve gösterileri satıldı.[143] NWOBHM'den doğan gruplar artık dünya turlarından men edilmedi ve genellikle arenalarda ve stadyumlarda büyük gruplar için açılış eylemleri olarak seçildi. Iron Maiden, 1980'de Kiss'i Avrupa'da destekledi [144], ilk dünya turuna 1981'de [144] başrol [144] olarak başladı ve aynı zamanda ABD'de Judas Priest ve UFO için açılış yaptı. [144] Def Leppard, Pat Travers, Judas Priest, Ted Nugent, AC/DC ve Sammy Hagar'ı destekleyen üç aylık bir turne için 1980'de ilk kez ABD'yi ziyaret etti. [145] Saxon, 1981'de Avrupa'da Judas Priest ve ABD'de Rush ve AC/DC için açıldı.[146] NWOBHM grupları 1980'de [147] ünlü Reading Festival kadrosundaydı ve 1981 [148] ve 1982 etkinlikleri için hızlı bir şekilde manşetlere terfi ettiler. [149] 1980 baskısı, Amerikan pazarına olan ilgisinin İngiliz taraftarları tarafından kötü bir şekilde kabul edildiği Def Leppard'a karşı şiddetli protestolar için de dikkat çekiciydi.[150] Reading'e ek olarak, yalnızca hard rock ve heavy metal gösterilerini sergilemek için İngiltere'nin Castle Donington kentinde 1980'de Monsters of Rock adlı yeni bir festival düzenlendi.[151]

Ana akıma (1981–1986)

NWOBHM nihayetinde Sounds dışındaki gazete ve müzik dergilerinde yer buldu, çünkü gazeteciler Birleşik Krallık'ta meydana gelen "bir sonraki büyük olay" ı yakaladı.[152] Melody Maker, plak dükkanı satışlarına dayalı haftalık bir heavy metal listesi bile yayınladı. [4] Sounds'un yayıncısı, Kerrang! 'ın ilk sayısını başlatmak için harekete verdiği desteği kullandı, Geoff Barton tarafından yönetilen bu renkli dergi, Haziran 1981'de hard rock ve heavy metal'e özel olarak adanmıştır.[153] Kerrang! beklenmedik bir başarıydı ve kısa sürede dünya çapında metalciler için referans dergi haline geldi bunu kısa bir süre sonra Amerikan Circus ve Hit Parader, Hollandalı Aardschok, Alman Metal Hammer ve British Metal Forces izledi.[154] Uluslararası medyanın ilgisi, albümleri birçok yabancı listeye giren NWOBHM grupları için daha fazla satış rekoru ve dünya turu [155] anlamına geliyordu.[156] İngiliz listelerinde tırmanma girişimleri, 10 Nisan 1982'de Iron Maiden'ın The Number of the Beast'in UK Albümler Listesi'nde zirveye çıkması ve iki hafta boyunca 1 numarada kalmasıyla sonuçlandı.[157] Albüm, ABD'de 33 numaraya yükseldi ve albüm kapağında cehennem gibi bir sahnenin tasviri nedeniyle şeytana tapanlar olarak ün kazandı. [144]

Hareketin ürettiği müziğin başarısı ve yeraltı fenomeninden ana akım türe geçişi, ana organizatörü Geoff Barton'u NWOBHM'NİN 1981'de bittiğini ilan etmeye teşvik etti. Yeni grupların kalitesizliğinden hayal kırıklığına uğradı ve plak şirketlerinin heavy metal için coşkudan yararlandığı kolaylıktan hayal kırıklığına uğradı. Tesadüfen, aynı yıl, çoğunluğa kapatıldı ve Prince of Wales pub daha sonra bir restoran inşa etmek için yıkıldı. Her ne kadar bu hareket, Amerikan AOR sürümlerinin ulusal satış anketlerinde artan popülaritesinin kanıtladığı gibi, ölümsüz hayranlara olan çekiciliğinin bir kısmını kaybetse de, yeraltından yükselen ve 1982 ve 1983'te ilk albümlerini yayınlayan ikinci bir grup dalgası başlatmak için yeterli canlılığı korudu. [4] [lower-alpha 2]

NWOBHM grupları Amerika Birleşik Devletleri'nde düzenli bir şekilde turneye çıkıyordu, ancak orada henüz Amerikan listelerinde önemli bir izlenim bırakacak kadar FM radyo yayını almamışlardı. [112] Def Leppard, 1983'ün başında Pyromania'yı piyasaya sürerek, önceki müziklerinin daha agresif seslerine kıyasla daha melodik ve FM dostu bir yaklaşıma sahip bir albüm olduğunu iyileştirdi.[165] Grubun birçok kadın hayranı da dahil olmak üzere daha geniş bir uluslararası kitleye ulaşma hedefi, Pyromania'nın Michael Jackson'ın gerilim filminin arkasındaki Billboard 200 listesinde 2.sırada yer aldığı ABD'de tamamen elde edildi. [145] Bir dizi hit single ve yakın zamanda piyasaya sürülen MTV'deki müzik videolarının yoğun rotasyonu sayesinde albüm, 1984 yılına kadar ABD'de altı milyondan fazla kopya sattı ve Def Leppard'ı süperstar yaptı. [166] Pyromania'nın ezici uluslararası başarısı, hem Amerikalı hem de İngiliz gruplarını Def Leppard'ın örneğini takip etmeye teşvik etti,[167] daha ticari ve melodik glam metali için belirleyici bir destek vererek ve NWOBHM'nin sonunu müjdeledi. [4]

Düşüş
Blitzkrieg, 2000'lerde yeniden kurulan NWOBHM gruplarından biridir. [85]

Birleşik Krallık, müzik videosu öncülerinin yuvası olmuştu. Müzik videosu kablo kanalı MTV 1982 yılında yayına başladığında, videoların önemi aniden büyüdü ve videoyu ara sıra bir tanıtım aracından vazgeçilmez bir izleyici kitlesine ulaşma aracına dönüştürdü. [168] MTV, programlarını birçok hard rock ve heavy metal videosuyla doldurdu, [169] ancak bunlar ya kayıt sözleşmesi olmayan ya da küçük, bağımsız şirketlerle anlaşma imzalayan gruplar için çok pahalıydı. [72] Dahası, müzik videoları bir grubun görsel çekiciliğini yüceltiyordu, bazı İngiliz metal gruplarının yetersiz kaldığı bir alandı.[170] Bu yüzden NWOBHM, düşük bütçeli prodüksiyonlara ve yeraltı takipçilerine dayanan diğer müzik fenomenleriyle aynı düşüşe uğradı. [4] Diamond Head, Tygers of Pan Tang, Angel Witch ve Samson gibi liderlerinin çoğu ilk başarılarını takip edemediler; Daha geniş kitlelerin yeni beklentilerini karşılamak için görünümlerini ve seslerini güncelleme girişimleri sadece başarısız olmakla kalmadı, aynı zamanda orijinal hayranlarını da yabancılaştırdı.[171]

1980'lerin ortalarında, Hollywood'un Sunset Strip'ten çıkan, Van Halen'in öncülüğünü yaptığı ve ardından Mötley Crüe, Quiet Riot, Dokken, Great White, Ratt ve WASP gibi grupların izlediği, görüntü odaklı, seksi kutlayan glam metal hızla diğer stillerin yerini aldı. Birçok İngiliz rock hayranının zevkine göre bir metal türüydü. [4] New Jersey'li Bon Jovi ve İsveç'li Europe, hard rock ve romantik popun başarılı füzyonu sayesinde [49], İngiltere'de 1987 Monsters of Rock Festivalinin başrolünde olduğu gibi İngiltere'de de çok popüler oldu. [172] Plak şirketleri, Avrupa'nın başka yerlerinde bir hayran kitlesini sürdüren, ancak bu Amerikan gruplarının başarısıyla kendilerini Birleşik Krallık ve ABD pazarlarının dışında kalan NWOBHM gruplarına göre daha parlak glam metal alt türüne takıldılar. [4] NWOBHM gruplarına verilen ilgi azalırken, çok daha az ana akım metal alt türlerinden oluşan yeni bir dizi ortaya çıkmaya ve birçok İngiliz metalci kitlesini çekmeye başladı.[173] Hem NWOBHM'den kaynaklanan hem de ahlakının çoğunu koruyan [10] power metal ve thrash metal, daha hızlı ve daha ağır sesleriyle 1980'lerin ikinci yarısında eleştirel beğeni ve ticari başarı kazanıyordu.[174] Helloween, [175] Savatage, [176] Metallica, [177] Slayer, [178] Megadeth, [179] ve Anthrax gibi gruplar, daha ana akım, pop odaklı metal gruplarının sesinden veya tarzından memnun olmayan metalcilerin pazar payının çoğunu ele geçirdi.[180]

Malc Macmillan'ın NWOBHM Ansiklopedisi, 1975 ile 1985 arasındaki on yılda kurulan ve hareketle ilgili 500'den fazla kayıt grubunu listeler. [4] [lower-alpha 3] Muhtemelen aynı dönemde çıkan birçok grup kadar, ancak yerel kulüp sahnelerinden hiç çıkmadı veya demo kasetlerden veya kendi ürettikleri single'ların sınırlı baskılarından başka bir şey kaydetmedi.[185] Plak şirketlerinin ilgisizliği, grupların kötü yönetimi, dahili mücadeleler ve orijinal hayran kitlesinin çoğunu kapatan müzik seçimleri, çoğu grubun on yılın sonunda dağılmasına ve ortadan kaybolmasına neden oldu.[186] Japonya'da Praying Mantis ve anakara Avrupa'da Saxon, Demon ve Tokyo Blade gibi en iyi bilinen gruplardan birkaçı dış pazarlarda hayatta kaldı.[187] Raven,[188] Girlschool [189] ve Grim Reaper [5] diğerleri, Amerikan şirketleriyle imzalayarak ABD pazarına girmeye çalıştı, ancak girişimleri başarısız oldu. Ancak hareketin iki popüler grubu önemli ve kalıcı bir başarıya ulaştı. Iron Maiden, daha ilerici bir tarz benimsedikten sonra bile, [190] ticari olarak en başarılı ve etkili heavy metal gruplarından biri haline geldi. [42] Def Leppard, daha rafine hard rock sesleriyle Amerikan ana akım rock pazarını hedefleyerek daha da başarılı oldu. [47]

Canlanma

1990'ların sonlarında/2000'lerin başlarında İnternet'in yaygın popülaritesi, NWOBHM hayranlarının ve müzisyenlerinin ortak coşkularını yeniden birleştirmelerine ve yeniden canlandırmalarına yardımcı oldu. [5] NWOBHM, eski plaklar ve koleksiyon parçalarının iyi satışları ve yeni performanslara olan talep ile vurgulanan küçük bir canlanma yaşadı. [4] 1990'ların metal gruplarının takdir beyanları,[191] tribute gruplarının başarısı, eski albümlerin yeniden basılması ve yeni baştan düzenlenmiş derlemelerin üretimi medyanın dikkatini çekti ve orijinal grupların çoğunu Festival görünümleri ve turlar için yeniden bir araya gelin. [4] Macmillan ve AllMusic yorum yazarı Eduardo Rivadavia'ya göre, bu derleme albümlerinden muhtemelen en önemlisi, Metallica'nın davulcusu Lars Ulrich ve eski Sounds ve Kerrang! yazarı Geoff Barton tarafından derlenen New Wave of British Heavy Metal '79 Revisited albümüydü. .[29] 1990'da çift CD olarak piyasaya sürüldü ve Hollow Ground gibi belirsiz gruplardan dönemin önemli performanslarına kadar yer aldı. [192]

Barton ve Kerrang'in ilk sayısındaki birçok yazarın yer aldığı Classic Rock adlı yeni bir yayın, NWOBHM'ın yeniden canlanmasını savundu ve dikkatini 1980'lerden kalma rock hareketlerine odaklamaya devam ediyor. [193] 2000'li yıllardan itibaren, birçok grup yeni albümler kaydetti ve 1980'lerin ikinci yarısında terk edilen orijinal tarzlarını yeniden gözden geçirdiler.[194] Metal festivallerindeki ve uluslararası rock kulübü turlarındaki varlıkları o zamandan beri sabitti. [101]

Etkiler ve miras
Venom grubu, Cronos. Venom, hem black metal hem de thrash metalin öncüleri olarak kabul edilir.[195]

NWOBHM, durgun bir rock türünde bir rönesansı tetikledi, ancak tipik olarak vasat müzisyenlerden oluşan bir lejyonu çevreleyen aşırı yerel medya yutturmacası için ağır eleştiriler aldı.[196] Kötüleyenler, önceki on yıllardaki heavy metalin aksine, müziklerinin orijinal olmadığını [197] ve klasik rock kayıtlarını içermediğini düşünüyorlar. Yine de, bu gruplar ve çeşitli çıktıları, Batı dünyasındaki benzerlerinin daha sonra taklit edip genişleyeceği bir plan sundu.[198] NWOBHM'yi karakterize eden stillerin çarpışması, artık 1980'lerin ikinci yarısında heavy metalin 1990'larda öne çıkan çeşitli alt türlere çeşitlendirilmesinin anahtarı olarak görülüyor.[199] ABD'deki Def Leppard'ın yıldızı, glam metalin büyümesi için bir katalizör sağladı,[200] Angel Witch, Witchfynde, Cloven Hoof ve özellikle Venom [lower-alpha 4] gibi grupların müzik, şarkı sözleri, kapak resmi ve Avrupa ve Amerika'da çeşitli şekillerde black metali kıvılcımlandıran tutumdu.[202] Motörhead, Iron Maiden, Raven, Tank, Venom ve birkaç küçük grup, crossover punk'ı ile ileriye taşıyan, hacim, hız ve agresif tonu yükseltirken sert unsurları içeren iki alt tür olan speed metal ve thrash metalin öncüleri olarak görülüyor.[203]

Yaklaşık 1982'den başlayarak, Kuzey Amerika, [3] Batı Almanya [3] ve Brezilya [3] gibi uzak noktaların her biri, kendine özgü thrash metal sahnelerinin mekanı haline geldi. - Doğu Kıyısı ve Körfez Bölgesi, Teutonic ve Brezilya thrash metali. NWOBHM'ye olan borçları, örneğin NWOBHM kayıtlarının ve hatıralarının aktif bir hayranı ve hevesli bir toplayıcısı olan Metallica'dan Lars Ulrich tarafından kabul edildi. [204] Onun etkisi altında, Metallica'nın ilk gösterilerinin set listeleri İngiliz metal gruplarının kapaklarıyla doluydu.[205] NWOBHM'nin sesi, İngiltere'deki 82 sokak punk gruplarının Discharge gibi punk müziğini metal unsurlarla harmanlaması gibi, bir punk alt türünü "çapraz tozlaştırdı".[206] 1980'lerin başlarında speed metalin doğuşu, aynı zamanda, on yılın ikinci yarısında [207], Almanya'dan Helloween, [208] ve Manowar, [209] Savatage ve ABD'den Virgin Steele[176] tarafından örneklendiği üzere, power metal'in evrimi için çok önemliydi. [210] .

NWOBHM'nin başlangıcından bu yana, Anvil, [3] Riot, [3] Twisted Sister, [3] Manowar, [3] Virgin Steele, [211] The Rods,[212] Hellion, [213] Cirith gibi Kuzey Amerikalı gruplar Ungol, [214] ve Exciter [215], müziğinin İngiliz metal kafaları tarafından takdir edildiği Atlantik'in diğer yakasıyla sürekli bir görüş alışverişinde bulundu. [5] Bu karşılıklılık ortamında, Manowar ve Virgin Steele başlangıçta İngiliz indie plak şirketi Music for Nations ile anlaşırken [216] Twisted Sister Londra'da ilk iki albümünü kaydetti. [3]

Japon grupları Earthshaker, Loudness, Anthem ve diğer küçük grupların sesi de ilk albümlerinde İngiliz ses mühendislerinin kullandığı NWOBHM'den etkilendi.[217] Japon grubu Bow Wow, İngiliz metal sahnesinin bir parçası olmak için İngiltere'ye bile transfer oldu. [218] Almanya, İsveç, Danimarka, Belçika, Hollanda, Fransa ve İspanya hemen yeni İngiliz gruplarını memnuniyetle karşıladı ve neredeyse anında taklitçiler üretti. [5] Almanya'dan Accept, Grave Digger, Sinner ve Warlock,[219] İsveç'ten E. F. Band, [220] Danimarka'dan Mercyful Fate, [221] Belçika'dan Killer ve Ostrogoth,[222] Hollanda'dan Picture and Bodine,[223] Fransa'dan Trust ve Nightmare,[224] ve İspanya'dan Barón Rojo ve Ángeles del Infierno,[225] 1978 ile 1982 arasında kuruldu ve NWOBHM'nin sesinden büyük ölçüde etkilendi. Bu grupların çoğu Hollandalı Roadrunner Records veya Belçikalı Mausoleum Records ile, aynı zamanda İngiliz NWOBHM eylemlerinin kayıtlarını yayınlayan bağımsız plak şirketleriyle imzalandı.[226]

Notlar
  1. In chronological order of formation, the most notable being: Savage,[125] Girlschool,[126] Trespass,[127] Demon,[128] Mama's Boys,[129] Fist,[130] Witchfinder General,[131] Satan,[132] Grim Reaper,[133] Venom,[134] Persian Risk,[135] Sweet Savage,[136] Blitzkrieg,[137] Jaguar,[138] and Tank.[139]
  2. Notable bands that moved into the spotlight after 1981 are: Avenger,[158] Rock Goddess,[159] Tysondog,[160] Tokyo Blade,[161] Elixir,[162] Atomkraft,[163] and Rogue Male.[164]
  3. The last notable ones being: Baby Tuckoo,[181] Chrome Molly,[182] Tredegar,[183] and Battlezone.[184]
  4. The black metal subgenre takes its name from Venom's 1982 album Black Metal.[201]

Kaynakça
  1. Zarnowitz & Moore 1977.
  2. BBC News 2005(a) ; BBC News 2005(b)
  3. Christe 2004.
  4. Tucker 2006.
  5. Macmillan 2012.
  6. AllMusic staff & n.d.(a).
  7. Barton 2005.
  8. Barton 2005; Weston Thomas n.d.(a)
  9. Bayer 2009; Macmillan 2012
  10. Weinstein 2000.
  11. Erlewine n.d.(d); Welch 1988
  12. Hatch & Millward 1987.
  13. Walser 1993; Weinstein 2000
  14. Erlewine n.d.(d); Mitchell 2014
  15. Welch 1988.
  16. Thompson 2004.
  17. Bushell & Halfin 1984; Punk77.co.uk n.d.(a)
  18. Johnson 1979; Smith 1978
  19. Queen Charts & n.d.(a).
  20. Hawkwind Charts & n.d.(a).
  21. Budgie Charts & n.d.(a).
  22. Bad Company Charts & n.d.(a).
  23. Status Quo Charts & n.d.(a).
  24. Nazareth Charts & n.d.(a).
  25. Macmillan 2012; Christe 2004
  26. Thin Lizzy Charts & n.d.(a).
  27. UFO Charts & n.d.(a).
  28. Judas Priest Charts & n.d.(a).
  29. Macmillan 2012; Tucker 2006
  30. BOC Charts & n.d.(a).
  31. Kiss Charts & n.d.(a).
  32. Rush Charts & n.d.(a).
  33. Scorpions Charts & n.d.(a).
  34. AC/DC Charts & n.d.(a).
  35. Prato & n.d.(a).
  36. Kilmister & Garza 2004.
  37. Erlewine & n.d.(b).
  38. Anon. 2008; Macmillan 2012; Tucker 2006
  39. Motorhead Charts & n.d.(a).
  40. BBC staff & n.d.(a).
  41. AllMusic staff n.d.(e) ; Christe 2004; Dunn, McFadyen & Wise 2005
  42. Waksman 2009.
  43. Mitchell 2014; Millar 1980
  44. Kilmister & Garza 2004; McIver 2006
  45. Bayer 2009; Weinstein 2000
  46. Vaughan 2010.
  47. Bayer 2009.
  48. Bayer 2009; Moynihan & Søderlind 1998, s. X
  49. Walser 1993.
  50. Duncombe & Tremblay 2011.
  51. Moynihan & Søderlind 1998; Walser 1993
  52. Bayer 2009; Bushell & Halfin 1984
  53. Bayer 2009, ss. 163–165; Dunn & McFadyen 2011
  54. Makowski 1980; Mitchell 2014
  55. Weinstein 2000; van Poorten 2008
  56. Moynihan & Søderlind 1998.
  57. Moynihan & Søderlind 1998, s. X; Weinstein 2000
  58. Mitchell 2014; Rotten Tomatoes n.d.(a)
  59. Mitchell 2014; Yabroff 2009
  60. Daniels 2010; Weinstein 2000, s. 30
  61. Bushell & Halfin 1984; Christe 2004, s. 35
  62. Rivadavia & n.d.(g).
  63. Miller 1986a.
  64. Rivadavia & n.d.(t).
  65. Christe 2004, s. 42; Dunn 1982; Moynihan & Søderlind 1998
  66. Bowar n.d.(a); Waksman 2009, s. 209; Weinstein 2000, s. 44
  67. Christe 2004, s. 34; Tucker 2006, s. 173
  68. Bushell & Halfin 1984, s. 32; Tucker 2006, s. 36
  69. Rivadavia n.d.(s); Shore 2009; Tucker 2006
  70. Christe 2004; Weinstein 2000, s. 80
  71. Christe 2004; Tucker 2006, s. 65
  72. Dunn & McFadyen 2011.
  73. Rivadavia & n.d.(a2).
  74. Corich 1998.
  75. Rivadavia n.d.(z); Tucker 2006, s. 36
  76. Rivadavia & n.d.(r).
  77. Rivadavia & n.d.(b).
  78. Christe 2004, s. 37; Waksman 2009
  79. Christe 2004, s. 42; Moynihan & Søderlind 1998; Waksman 2009
  80. Barton 2005; Tucker 2006, s. 100
  81. Popoff 2005, ss. 96–97; Sinclair 1984
  82. Dunn & McFadyen 2011; Macmillan 2012; Tucker 2006, ss. 129–154
  83. Tucker 2006, ss. 129–154; Watts 1988
  84. Popoff 2005.
  85. Rivadavia & n.d.(e).
  86. Rivadavia & n.d.(w).
  87. AllMusic staff & n.d.(g).
  88. Rivadavia & n.d.(a5).
  89. Rivadavia & n.d.(a3).
  90. AllMusic staff n.d.(j); Christe 2004
  91. AllMusic staff & n.d.(d).
  92. Rivadavia & n.d.(k).
  93. AllMusic staff & n.d.(k).
  94. Christe 2004; Rivadavia n.d.(t)
  95. Bayer 2009; Weinstein 2000, s. 40
  96. Moynihan & Søderlind 1998; Waksman 2009
  97. Christe 2004; Waksman 2009, ss. 197–202
  98. Sharpe-Young n.d.(a); Sharpe-Young n.d.(c); Thin Lizzy Guide n.d.(a)
  99. Anon. 2008.
  100. Barton 2005; Dunn & McFadyen 2011
  101. Mitchell 2014.
  102. Tucker 2006; Weinstein 2000
  103. Radio Rewind.co.uk & n.d.(a).
  104. Anon. 2008; HMSoundhouse staff n.d.(a)
  105. McGee 1992.
  106. Campau 2011.
  107. HMSoundhouse staff & n.d.(a).
  108. HMSoundhouse staff & n.d.(b).
  109. Considine 1990; Dunn & McFadyen 2011
  110. Mitchell 2014; Waksman 2009, ss. 175–181
  111. Barton 1979; Barton 2005
  112. Kirkby 2001.
  113. Roland 1984; Tucker 2006, ss. 95–102; Waksman 2009, ss. 186–189
  114. Mitchell 2014; Fricke 1987
  115. AMFM staff & n.d.(a).
  116. Noble & n.d.(a).
  117. Dunn & McFadyen 2011; Tucker 2006
  118. Roland 1984; Tucker 2006
  119. Fricke 1987; Macmillan 2012; Matthews 2004; Tucker 2006
  120. Rivadavia & n.d.(c).
  121. Johansson et al. & n.d.(a).
  122. Barton 1981a.
  123. Ling 1999.
  124. Def Leppard Charts n.d.(a); Girlschool Charts n.d.(a) ; Tygers of Pan Tang Charts n.d.(a)
  125. Macmillan 2012, ss. 520–521.
  126. Macmillan 2012, s. 244.
  127. Macmillan 2012, s. 647.
  128. Macmillan 2012, s. 155–156.
  129. Macmillan 2012, s. 371.
  130. Macmillan 2012, s. 220.
  131. Macmillan 2012, s. 729.
  132. Macmillan 2012, s. 514–515.
  133. Macmillan 2012, s. 261.
  134. Macmillan 2012, s. 684–685.
  135. Macmillan 2012, s. 439.
  136. Macmillan 2012, s. 601.
  137. Macmillan 2012, s. 81.
  138. Macmillan 2012, s. 319–320.
  139. Macmillan 2012, s. 608.
  140. Thompson 2004; Tucker 2006, ss. 30–31
  141. Charles 1981; Popoff 2005, ss. 131–132
  142. Popoff 2005; Rainbow Charts n.d.(a); Thompson 2004, ss. 221–222
  143. Macmillan 2012; Sinclair 1984; Tucker 2006, ss. 129–154
  144. Bushell & Halfin 1984.
  145. Fricke 1987.
  146. Macmillan 2012; Sharpe-Young n.d.(b)
  147. Tucker 2006, ss. 62–64; Reading staff 1980
  148. Reading staff 1981.
  149. Reading staff 1982.
  150. Fricke 1987; Waksman 2009, ss. 202–206
  151. Christe 2004; Monsters of Rock staff 1980
  152. Bushell & Halfin 1984; Johnson 1984a
  153. Christe 2004; Macmillan 2012
  154. Christe 2004; Johnson 1984b
  155. Bushell & Halfin 1984; Fricke 1987; Sharpe-Young n.d.(b)
  156. AllMusic staff n.d.(b); Infodisc.fr n.d.(a); Infodisc.fr n.d.(b) ; Swedishcharts n.d.(a); Swedishcharts n.d.(b)
  157. Popoff 2005; The Number of the Beast Chart n.d.(a)
  158. Macmillan 2012, s. 51–52.
  159. Macmillan 2012, ss. 484–485.
  160. Macmillan 2012, ss. 672–673.
  161. Macmillan 2012, ss. 627–628.
  162. Macmillan 2012, s. 199.
  163. Macmillan 2012, s. 46.
  164. Macmillan 2012, s. 489.
  165. Bayer 2009; Fricke 1987; Popoff 2005
  166. RIAA database & n.d.(a).
  167. Bayer 2009; Macmillan 2012; Rivadavia n.d.(d)
  168. Konow 2003.
  169. Lane 2006.
  170. AllMusic staff n.d.(d1); Rivadavia n.d.(l); Rivadavia n.d.(m)
  171. Bayer 2009; Sinclair 1984; Tucker 2006
  172. Monsters of Rock staff 1987.
  173. AllMusic staff n.d.(f); AllMusic staff n.d.(i)
  174. Bowar n.d.(a); Marsicano n.d.(a)
  175. Rivadavia & n.d.(o).
  176. Huey & n.d.(a).
  177. Erlewine & n.d.(f).
  178. Huey & n.d.(b).
  179. Erlewine & n.d.(e).
  180. AllMusic staff n.d.(i); Erlewine n.d.(a)
  181. Macmillan 2012, s. 55.
  182. Macmillan 2012, ss. 120–121.
  183. Macmillan 2012, ss. 645–646.
  184. Macmillan 2012, s. 63.
  185. Macmillan 2012; Rivadavia n.d.(s)
  186. Sinclair 1984; Tucker 2006; Watts 1992
  187. Macmillan 2012; Rivadavia n.d.(u); Rivadavia n.d.(y)
  188. Miller 1986c; Tucker 2006
  189. Johnson 1986.
  190. Weber & n.d.(a).
  191. Macmillan 2012; Metallica news 2008(a); Tucker 2006
  192. Rivadavia & n.d.(s).
  193. Brand Republic staff & 2004 (a).
  194. Freeman n.d.(a); Rivadavia n.d.(p)
  195. Moynihan & Søderlind 1998, ss. 11–14; McIver 2010, ss. 20–21
  196. McIver 2006, s. 19; Miller 1986a; Shore 2009
  197. Daniels 2010.
  198. Bayer 2009; Bowar n.d.(a)
  199. Dunn & McFadyen 2011; Rivadavia n.d.(s); Weinstein 2000, s. 44
  200. Popoff 2014, s. 38; Tucker 2006
  201. Moynihan & Søderlind 1998, ss. 11–14.
  202. Moynihan & Søderlind 1998; Popoff 2005
  203. AllMusic staff n.d.(i); McIver 2006; McIver 2010; Mustaine & Layden 2010
  204. McIver 2006.
  205. McIver 2006; Tucker 2006
  206. Glasper 2004, s. 47; Waksman 2009, s. 238
  207. AllMusic staff & n.d.(i).
  208. Marsicano & n.d.(a).
  209. Monger & n.d.(a).
  210. Reesman & n.d.(a).
  211. DeFeis & n.d.(a).
  212. Barton 1981b; Rivadavia n.d.(v)
  213. Rivadavia & n.d.(n).
  214. Miller 1986b.
  215. Hammonds 1983.
  216. Bonutto 1983; DeFeis n.d.(a)
  217. Christe 2004, s. 44; Macmillan 2012, s. 22; Tucker 2006
  218. Johnson 1983.
  219. Christe 2004, s. 43; Norton 2010; Popoff 2005, s. 325; Simmons 1986
  220. Rivadavia & n.d.(h).
  221. Decibel 2011.
  222. Rivadavia n.d.(a7); Rivadavia n.d.(a6)
  223. Picture official n.d.(a); Regular Rocker.nl n.d.(a)
  224. Drum Lessons staff n.d.(a); Stein 2010
  225. Fouce & del Val 2013, s. 128; Heavy Rock 1982
  226. Falckenbach 2002; Roadrunner Records staff n.d.(a)

Diğer Kaynaklar

Kaynakça

 

  • Barton, Geoff (19 Mayıs 1979). "If You Want Blood (and Flashbombs and Dry Ice and Confetti) You Got It". Sounds. ss. 28-29.
  • Barton, Geoff (4 Ekim 1980). "Scrap Metal". Sounds. s. 39.
  • Barton, Geoff (September 1981). "The Night of the Demon". Kerrang!, 3. ss. 6-7.
  • Barton, Geoff (September 1981). "Armed & Ready". Kerrang!, 3. s. 12.
  • Bayer, Gerd (2009). Heavy Metal Music in Britain. Farnham, Surrey, UK: Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-6423-9.
  • Bonutto, Dante (28 July 1983). "Male Orientated Rock". Kerrang!, 47. 4 March 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2016.
  • Bushell, Garry; Halfin, Ross (1984). Iron Maiden – Running Free. London, UK: Zomba Books. ISBN 978-0-946391-50-9.
  • Charles, D. W. (December 1981). "Captain Gillan". Kerrang!, 6. ss. 10, 12.
  • Christe, Ian (2004). Sound of the Beast: The Complete Headbanging History of Heavy Metal. !t Books. New York City: HarperCollins. ISBN 978-0-380-81127-4.
  • Considine, J. D. (15 Kasım 1990). "Metal Mania". Rolling Stone, 591. ss. 100-104.
  • Corich, Robert M. (1998). The Collection (CD booklet). Girlschool. England: Sanctuary Records (CMDD014).
  • Crampton, Luke (30 Aralık 1982). "Best Sellers of 1982". Kerrang!, 32. s. 3.
  • Daniels, Neil (2010). The Story of Judas Priest: Defenders of the Faith. New York City: Omnibus Press. ISBN 978-1-84772-707-7.
  • "Decibel Hall of Fame – No. 74 -Mercyful Fate Melissa". Decibel, 78. April 2011. 17 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2014.
  • Duncombe, Stephen; Tremblay, Maxwell (25 Temmuz 2011). White Riot: Punk Rock and the Politics of Race. London, UK: Verso Books. ISBN 978-1-84467-688-0.
  • Dunn, Jeffrey (30 Aralık 1982). "Kwotes of the Year". Kerrang!, 32. s. 13. We don't do gigs, we do shows. It's fucking massive. If you stand at the front of the stage you're gonna get your head blown off!
  • Fouce, Héctor; del Val, Feràn (2013). "From el Rollo to Heavy Metal". Martinez, Sìlvia; Fouce, Héctor (Edl.). Made in Spain: Studies in Popular Music. New York City: Routledge. ISBN 978-0-203-12703-2.
  • Fricke, David (1987). Animal Instinct: The Def Leppard Story. London, UK: Zomba Books. ISBN 978-0-946391-55-4.
  • Glasper, Ian (1 Ağustos 2004). Burning Britain: The History of UK Punk 1980–1984. London, UK: Cherry Red Books. ISBN 978-1-901447-24-8.
  • Hammonds, Steve (August 1983). "Exciter" (PDF). Metal Forces, 1. s. 33.
  • "Explosion Heavy en el Norte" (JPG). Heavy Rock (İspanyolca), 10. 1982. Erişim tarihi: 26 Nisan 2015.
  • Hatch, David; Millward, Stephen (1987). "After the Flood". From Blues to Rock: An Analytical History of Pop Music. Manchester, UK: Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-1489-5.
  • Iommi, Tony; Lammers, T. J. (2011). "Bill goes to shits". Iron Man: My Journey through Heaven and Hell with Black Sabbath. Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-82054-0.
  • Johnson, Howard (19 Mayıs 1983). "Warning from Tokyo". Kerrang!, 42. ss. 24-26.
  • Johnson, Howard (5 Nisan 1984). "Don't Fear the Reaper ...". Kerrang!, 65. s. 11.
  • Johnson, Howard (1984). "The Big Read". Extra Kerrang!, 1. s. 38.
  • Johnson, Howard (30 Ekim 1986). "Hear No Evil". Kerrang!, 132. ss. 10-11.
  • Johnson, Rick (October 1979). "Is Heavy Metal Dead? Last Drum Solo at the Power Chord Corral". Creem. II (5).
  • Kilmister, Ian; Garza, Janiss (2004). White Line Fever. New York City: Simon & Schuster. ISBN 978-0-684-85868-5.
  • Konow, David (2 Ocak 2003). Bang Your Head: The Rise and Fall of Heavy Metal. New York City: Three Rivers Press. ISBN 978-0-609-80732-3.
  • Lane, Frederick S. (2006). The Decency Wars: The Campaign to Cleanse American Culture. Amherst, New York: Prometheus Books. ISBN 978-1-59102-427-9.
  • Ling, Dave (18 Aralık 1999). "Interview with Gerry Bron". Classic Rock, 9.
  • Macmillan, Malc (2012). The N.W.O.B.H.M. Encyclopedia. Iron Pages Books. 3. Berlin, Germany: I.P. Verlag Jeske/Mader GbR. ISBN 978-3-931624-16-3.
  • Makowski, Pete (9 Ağustos 1980). "Back to Schooldays". Sounds. 27 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  • McGee, Hal (2 Haziran 1992). "Cause and Effect". James, Robin (Ed.). Cassette Mythos. New York City: Autonomedia. ISBN 978-0-936756-69-1.
  • McIver, Joel (9 Ocak 2006). Justice for All: The Truth About Metallica. 2. London, UK: Omnibus Press. ISBN 978-1-84449-828-4.
  • McIver, Joel (1 Ekim 2010). The Bloody Reign of Slayer. 2. London, UK: Omnibus Press. ISBN 978-1-84938-386-8.
  • Millar, Robbi (1 Mart 1980). "The Dinosaur's Daughters". Sounds. 27 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  • Miller, Paul (1986). "UK Dekay?". Mega Metal Kerrang!, 1. ss. 30-31.
  • Miller, Paul (1986). "The Men from Ungol". Mega Metal Kerrang!, 4. ss. 18-19.
  • Miller, Paul (1986). "The Madder They Come ...". Mega Metal Kerrang!, 4. s. 29.
  • "Monsters of Rock" (JPG) (Basın açıklaması). Monsters of Rock. August 1980. Erişim tarihi: 26 Nisan 2016.
  • "Monsters of Rock" (JPG) (Basın açıklaması). Monsters of Rock. August 1987. Erişim tarihi: 26 Nisan 2016.
  • Moynihan, Michael; Søderlind, Difdrik (1998). Lords of Chaos – The Bloody Rise of the Satanic Metal Underground. Port Townsend, Washington, US: Feral House. ISBN 978-0-922915-48-4.
  • Mustaine, Dave; Layden, Joe (2010). "Lars and Me, or What Am I Getting Myself Into?". Mustaine – A Heavy Metal Memoire. New York City: Harper Collins. ISBN 978-0-06-199703-7.
  • Popoff, Martin (1 Kasım 2005). The Collector's Guide to Heavy Metal: Volume 2: The Eighties. Burlington, Ontario, Canada: Collector's Guide Publishing. ISBN 978-1-894959-31-5.
  • Popoff, Martin (15 Ağustos 2014). The Big Book of Hair Metal: The Illustrated Oral History of Heavy Metal's Debauched Decade. Minneapolis, Minnesota: Voyageur Press. ISBN 978-0-7603-4546-7.
  • "Reading Rock '80" (JPG) (Basın açıklaması). Reading and Leeds Festivals. August 1980. Erişim tarihi: 26 Nisan 2016.
  • "Reading Rock '81" (GIF) (Basın açıklaması). Reading and Leeds Festivals. August 1981. Erişim tarihi: 26 Nisan 2016.
  • "Reading Rock '82" (JPG) (Basın açıklaması). Reading and Leeds Festivals. August 1982. Erişim tarihi: 26 Nisan 2016.
  • Roland, Paul (1984). "The State of Independents". Extra Kerrang!, 1. ss. 23, 24, 26, 46.
  • Simmons, Sylvie (1986). "'Lock Jaw". Mega Metal Kerrang!, 4. ss. 8-11.
  • Sinclair, David (5 Nisan 1984). "Only the Strong Survive". Kerrang!, 65. s. 29.
  • Smith, Richard (11 Mayıs 1978). "Will Heavy Metal Survive the Seventies?". Circus, 181.
  • Thompson, Dave (August 2004). Smoke on the Water: The Deep Purple Story. Toronto, Canada: ECW Press. ISBN 978-1-55022-618-8.
  • Tucker, John (2006). Suzie Smiled ... The New Wave of British Heavy Metal. Shropshire, UK: Independent Music Press. ISBN 978-0-9549704-7-5.
  • Waksman, Steve (2009). This Ain't the Summer of Love: Conflict and Crossover in Heavy Metal and Punk. Berkeley, California: University of California Press. ISBN 978-0-520-94388-9.
  • Walser, Robert (15 Mayıs 1993). Running with the Devil: Power, Gender and Madness in Heavy Metal Music. Middletown, Connecticut: Wesleyan University. ISBN 978-0-8195-6260-9.
  • Watts, Chris (19 Kasım 1988). "Once Bitten ... Twice Dry". Kerrang!, 214. ss. 28-29.
  • Watts, Chris (19 Aralık 1992). "Where Are They Now?". Kerrang!, 423. ss. 36-37.
  • Weinstein, Deena (2000). Heavy Metal: The Music and Its Culture. Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80970-5.
  • Welch, Chris (1988). Black Sabbath. London, UK: Bobcat Books. ISBN 978-0-7119-1738-5.
  • Zarnowitz, Victor; Moore, Geoffrey H. (October 1977). "The Recession and Recovery of 1973–1976". Explorations in Economic Research, Volume 4, number 4 (PDF). Cambridge, Massachusetts: National Bureau of Economic Research. ss. 1-87.

Filmografi
  • Anon. (10 Haziran 2008). Iron Maiden and the New Wave of British Heavy Metal (Documentary). New Malden, UK: Prism Films. ASIN B0016GLZ4M.
  • Dunn, Sam; McFadyen, Scot; Wise, Jessica Joy (2005). Metal: A Headbanger's Journey (Documentary). Montreal, Canada: Seville Pictures. ASIN B000EGEJIY.
  • Dunn, Sam; McFadyen, Scot (10 Aralık 2011). "New Wave of British Heavy Metal". Metal Evolution (Documentary). Toronto, Canada: Banger Films, Inc. ASIN B007GFYC0Q.
  • Kirkby, Tim (26 Kasım 2001). Classic Albums: Iron Maiden – The Number of the Beast (Documentary). London, UK: Isis Productions / Eagle Vision. ASIN B00005QJIA.
  • Matthews, Amos (8 Kasım 2004). The History of Iron Maiden – Part 1: The Early Days (Documentary). London, UK: EMI. ASIN B0006B29Z2.

Web siteleri

 

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.