Pelagius

Pelagius (y. AD 354 - 418), özgür iradeyi ve çileciliği savunan bir ilahiyatçıydı. Augustine of Hippo ve diğerleri tarafından iyi işler yapmak için ilahi yardıma olan ihtiyacı reddetmekle suçlandı. Gerekli olan tek lütfun yasanın ilanı olduğunu söylediğini iddia ettiler; insanlar Adem'in günahı tarafından yaralanmamışlardı ve ilahi yardım olmadan yasayı mükemmel bir şekilde yerine getirebilirdiler. Pelagius, Augustine'in ilk günah teorisini yalanladı. Pelagius'un taraftarları, pozisyonlarını desteklemek için Tesniye 24:16'yı gösterdi. Pelagius, 431 yılında Efes Konseyi tarafından kafir ilan edildi. Onun özgür irade doktrini yorumu Pelagianizm olarak tanındı.

Pelagius
Nürnberg Kroniği'ndeki Pelagius'un ahşap baskı çizimi, y. 1493
Doğum 354-360 AD
Britanya Adaları
Ölüm c. 418 AD
Mısır, Roma İmparatorluğu
Dönem Patristics
Tanınma nedeni Pelagyanizm
Stil Özgür irade, çilecilik

İyi eğitimli idi, hem Yunanca hem de Latince biliyordu ve ilahiyat öğrenmişti. Pratik çileciliğe odaklanan bir münzevi olarak zaman geçirdi. Roma'da hem kamusal hayatının sert çileciliği hem de konuşmasının gücü ve ikna edici olmasıyla tanınıyordu. İtibarı, kariyerinin başlarında ona "Aziz bir adam" olarak söz eden Augustine gibi Kilise'nin önemli destekçilerinden bile övgü aldı. Ancak, daha sonra kamuoyunda kınamadan kaçınmak için kendi öğretileri hakkında yalan söylemekle suçlandı. Daha sonraki yaşamının çoğu, doktrinini, Pelagius'un havarisel geleneğin bilmediği İnanç'ta yenilikler yaydığını iddia eden Hristiyan teologlara karşı savunmakla geçti.

Pelagius ve öğretileri bin yıldan fazla bir süredir bir kafir olarak kabul edilmesine rağmen, yirminci yüzyılda yeniden değerlendirildi.

İlk yılları

Pelagius, 354-360 civarında doğdu. Hippo'lu Augustine, Aquitaine'li Prosper, Marius Mercator ve Paul Orosius gibi çağdaşları tarafından İngiliz kökenli olduğu ifade edilir.[1] Jerome, görünüşe göre Pelagius'un İrlandalı olduğunu düşündü ve "İrlanda mayası ile yoğrulmuş" (Scotorum pultibus praegravatus ) olduğunu öne sürdü.[2] Uzun boylu ve iri görünüşlü biriydi. Pelagius ayrıca yüksek eğitimliydi, Latince ve Yunanca'yı akıcı bir şekilde konuşup yazdı ve ilahiyat konusunda çok bilgiliydi. Adı geleneksel olarak Galce adı Morgan'ın ("denizde doğan") Yunanlaştırılmış formu (pélagos, "deniz") veya başka bir Kelt eşdeğerinden türetilmiştir.[3]

Pelagius, Roma'ya taşındığı 380 civarında daha iyi tanındı.[4] Orada kemer sıkma konusunda bir üne kavuştu; Nola'lı Aziz Paulinus ile de yazıştı.[5] Pelagius, toplumun ahlaki gevşekliği konusunda endişelendi. Bu gevşekliği, diğerleri arasında Augustine tarafından vaaz edilen ilahi lütuf teolojisine bağladı. Kurtuluşa ulaşmak için doğal, doğuştan gelen bir insan yeteneğini vurgulayarak çok katı, katı bir ahlakçılık öğretmeye başladı.[6] Başladıktan yirmi beş yıl sonra Augustine, Pelagius'un Augustine'in İtiraflarına (397-401) sert tepki verdiğini, bunun insan sorumluluğunu baltaladığına inandığı için "Ne emrediyorsanız yapın ve ne isterseniz emredin" ifadesini kullandı.[7][8][9] Ancak bu olayın tarihselliği bilim insanları tarafından şüpheli bulunmaktadır.[10]

Alarik 410'da Roma'yı yağmaladığında Pelagius ve takipçisi Caelestius, çalışmalarına devam ettiği Kartaca'ya kaçtı.[4] 415'te Kudüs'teydi.

Karşıtları
Hippo'lu Aziz Augustine

Augustine of Hippo

Pelagianizm, özellikle Kartaca çevresinde hızla yayıldı. Augustine 412'de "De peccatorum meritis et remissione libri III" (Günahların Değeri ve Affediciliği Üzerine Üç Kitap) ve 414'te "De spiritu et littera" (Ruh ve Mektup Üzerine) adlı kitapları yazdı. 414 yılında Sicilya'dan rahatsız edici söylentiler geldiğinde ve Caelestius'un işi olduğu söylenen sözde "Caelestii Tanımları" ona gönderildiğinde, hemen (414 veya 415) "De perfectione justitiae hominis" yanıtını yayınladı. Bunda, orijinal günahın varlığını, bebek vaftizine duyulan ihtiyacı, Mesih'in olmadığı günahsız bir yaşamın imkansızlığını ve Mesih'in lütfunun gerekliliğini kuvvetle onayladı. Augustine, Pelagius'un hayatı ve teolojisi hakkında önemli bir kaynak olarak yer almaktadır ve kendisi de onun hakkında kapsamlı bir şekilde yazdı.[5]

Jerome

Pelagius bir süre sonra piskopsa arkadaşı ile birlikte Filistin'e gitti. Orada yaşayan Jerome de onlara dahil oldu. Pelagius, Efesliler'e Mektup üzerine yazdığı yorumu eleştirmişti.[5] Jerome "Ctesiphon'a Mektup" ve "Dialogus contra Pelagianos" ta Pelagius'a karşı yazdı. Jerome ile birlikte o sırada Augustine'in misafir öğrencisi olan Orosius, Pelagianizmin tehlikeleri konusunda benzer görüşlere sahipti. Birlikte Pelagius'u alenen kınadılar. Pelagius'un kişisel bir arkadaşı olan Kudüs Piskoposu John, 415 Temmuz'unda bir konsey toplanması çağrısında bulundu. Kilise kaynakları, Orosius'un Yunancasının akıcı olmamasının onu ikna edici hale getirmediğini ve John'un Doğu geçmişinin onu insanların doğuştan günahkar olmadığını kabul etmeye daha istekli hale getirdiğini iddia etti, ancak konsey hiçbir karar vermedi ve tartışmayı Latin Kilisesi'ne bıraktı çünkü Pelagius, Jerome, ve Orosius'un tamamı Latindi.

Diospolis

Birkaç ay sonra 415 Aralık ayında, Cæsarea piskoposunun komutasındaki Diospolis'te (Lydda) başka bir sinod Kutsal Topraklara gelen iki görevden alınmış piskopos tarafından çağrıldı. Bununla birlikte, her iki piskopos da ilgisiz nedenlerden ötürü sinoda katılmadı ve Orosius, Piskopos John ile görüştükten sonra oradan ayrıldı. Pelagius sinoda, Tanrı'nın kurtuluş için gerekli olduğuna inandığını çünkü her insanın Tanrı tarafından yaratıldığını açıkladı. Ayrıca Celestius'un birçok eserinin kendi görüşlerini yansıtmadığını iddia etti. Kendisi de dahil olmak üzere, tüm anlaşmazlıklarına rağmen Pelagius'un karakterini fazlasıyla düşünen Augustine de dahil olmak üzere diğer yetkili kişilerin tavsiye mektuplarını gösterdi.

Bu nedenle Diospolis Sinodu şu sonuca vardı: "Pelagius keşişine onun huzurunda yöneltilen suçlamalardan memnuniyet duyduğu ve sağlam doktrinlere onay verdiği, ancak Kilise inancına aykırı olanları kınadığı ve anatematikleştirdiği için, biz Katolik Kilisesi cemaatine üye olmaya karar ver."[11]

Pelagius ve özgür irade doktrini

Pelagius, Diospolis'teki beraatinden sonra, günümüze ulaşamayan iki büyük inceleme yazdı: Doğa Üzerine ve İrade Özgürlüğünün Savunması. Bunlarda günah ve günahsızlık konusundaki görüşünü savundu ve Augustine'i kötülüğü Tanrı ile aynı konuma yükselterek ve pagan kaderciliğini bir Hristiyan doktrini gibi öğreterek Maniheizm'in etkisi altında olmakla suçladı. Maniheizm', maddi öz bozuk ve kötüyken, ruhun Tanrı tarafından yaratıldığını vurgulanırdı. İlahiyatçı Gerald Bonner, Pelagius'un analizinin bir kısmının Maniheistliğe aşırı tepki olduğunu düşünüyordu. Pelagius, Tanrı'nın yarattığı her şeyin iyi olduğuna inanıyordu, bu nedenle Tanrı'nın insanları nasıl düşmüş yaratıklar yaptığını göremiyordu.[12] (Augustine'in Adem'in Düşüşü hakkındaki öğretileri, Augustinyen/Pelagyan anlaşmazlığı başladığında yerleşik bir öğreti değildi.)

İnsanlığın günah işlemekten kaçınabileceği ve insanların özgürce Tanrı'nın emirlerine itaat etmeyi seçebilecekleri görüşü, Pelagyan öğretisinin merkezinde yer almaktadır. Pelagius, insan özerkliğini ve irade özgürlüğünü vurguladı.[6]

Pelagius'un insanın günah işlememe "ahlaki yeteneği" hakkındaki görüşlerinin bir örneği "Demetrias'a Mektup" adlı eserinde görülebilmektedir.[13] 413'te Roma'daki ünlü Anician ailesinden bir mektup aldığında Kutsal Topraklardaydı. Takipçilerinden biri olan aristokrat kadınlardan biri olan Anicia Juliana, 14 yaşındaki kızı Demetrias'a ahlaki tavsiye için Jerome ve muhtemelen Augustine de dahil olmak üzere bir dizi seçkin Batılı teologa yazıyordu. Pelagius mektubu ahlaki iddiasını tartışmak için kullandı, doğal kutsallık ve insanın kutsal bir yaşamı yaşamayı seçme ahlaki kapasitesi hakkındaki görüşlerini vurguladı. Bu belki de Pelagius'un kendi elindeki tek mevcut yazıdır ve Jerome'un yüzyıllarca bir mektubu olduğu düşünülse de Augustine, On the Grace of Christ adlı eserinde ona atıfta bulunur.

Pelagius'un letafeti
Pelagius'u tasvir eden bir 17. yüzyıl Kalvinist baskısı: Altyazıda şöyle not düşülmüştü:
"Doğru Pelagius, Durst'un yanlış iddiasıyla İnsanın iğrenç Zihnini mazur görürsün, Ya da Sin Originall'a ağlarsın ya da Tanrı'nın Sevgisi İnsanın kaderini belirler."

Pelagius için "lütuf", özgür irade armağanı, Musa Kanunu ve İsa'nın öğretilerinden oluşuyordu.[14] Bunlarla, kişi ahlaki hareket tarzını algılayabilir ve onu takip edebilirdi. Dua, oruç ve münzevi iyilik yapma iradesini destekledi. Augustine Pelagius'u Tanrı'nın lütfunun yalnızca dış yardımlardan ibaret olduğunu düşünmekle suçladı.

Pelagius ve takipçilerinin günümüze ulaşan mektupları, tüm iyi işlerin yalnızca Tanrı'nın lütfu ile yapıldığını (ki bunu sağlamayı ancak iyi işler sağlamayı mümkün kıldığını gördü), bebeklerin kurtuluş için vaftiz edilmesi gerektiğini ve azizlerin her zaman günahsız olmadığını iddia etti, ama günah işlemeyi bırakabilirlerdi.

Bunun yerine, "Sizin de düşündüğünüz gibi, bizim açımızdan bu lütuf, sadece yasada değil, aynı zamanda Tanrı'nın yardımında, ancak oluşmasına izin vermiyoruz. Tanrı, kalbimizin gözlerini açarken, O'nun öğrettiği ve ifşasıyla bize yardım eder; O bize geleceğe işaret ederken, şimdiki zamana kapılmayabileceğimizi; O bize şeytanın tuzaklarını keşfederken; O bizi çok çeşitli ve tarif edilemez göksel lütuf armağanı ile aydınlatırken." Papa'ya kendisini savunan bir mektupta, "Bu hür irade her zaman ilahi yardımla desteklenir" dedi ve beraberindeki bir inanç itirafında, "Özgür iradeye sahip olacağımızı söyleyecek şekilde daima Tanrı'nın yardımına muhtaç durun." Ancak, o doğruladı "Ayrıca, imkansız bir şeyin Tanrı tarafından insana emredildiğini söyleyenlerin küfüründen de Tanrı'nın emirlerinin herhangi bir kişi tarafından yerine getirilemeyeceğini söyleyenlerden de nefret ediyoruz." (Papa'nın mektubu aldıktan sonra onayladığı bir açıklama), Augustine ise "non-opossum non peccare" ("günah işleyemem") demişti.

Papa I. Innocentius

416 sonbaharında, Augustine ve diğer dört piskopos, Papa I. Innocentius'a Pelagianizmi kınamaya çağıran bir mektup yazdı. Innocentius, Pelagian öğretilerini reddederek ve Pelagius ve Celestius'u, vazgeçmeleri gerekene kadar Katolik Kilisesi ile bir araya gelmekten hariç tutarak karşılık verdi. Bundan kısa bir süre sonra Innocentius 417 Martında öldü.

Papa Zosimus

Pelagius, mahkumiyetini geri almaya çalışırken, I. Innocentius'un halefi Papa Zosimus'a Ortodoks olduğunu savunan bir mektup ve inanç bildirisi yazdı. Bunlarda inançlarını, sinodların kınadıklarıyla çelişmemek için dile getirdi. Zosimus, Celestius tarafından davayı yeniden açması için ikna edildi, ancak Afrika piskoposları ve İmparator Honorius'un muhalefeti, Zosimus'u 418'de Celestius ve Pelagius'u kınamaya ve aforoz etmeye zorladı.[1]

Pelagianizm, 418'de Kartaca Konseyi'nde kınandı.[6] Augustine, Pelagius ve Celestius'un kafir olarak kınanmadığında şoke oldu, 418'de Kartaca Konseyi'ni aradı ve Pelagianizmin reddettiği kilisenin dokuz inancını belirtti:

  1. Ölüm, insanın fiziksel doğasından değil, günahtan gelir.
  2. Başlangıçtaki günahtan arındırılmaları için bebeklerin vaftiz edilmesi gerekir.
  3. Lütfu haklı çıkarmak geçmiş günahları kapsar ve gelecekteki günahlardan kaçınmaya yardımcı olur.
  4. Mesih'in lütfu, Tanrı'nın emirlerini yerine getirmek için güç ve irade verir.
  5. Tanrı'nın lütfu olmadan hiçbir iyi iş gerçekleşemez.
  6. Günahkar olduğumuzu itiraf ediyoruz çünkü bu doğru, alçakgönüllülükten değil.
  7. Azizler kendi günahları için af dilerler.
  8. Azizler de günahkar olduklarını itiraf ederler çünkü onlar da günahkardırlar.
  9. Vaftiz edilmeden ölen çocuklar hem cennetin krallığından hem de sonsuz yaşamdan dışlanır.

Ölümü ve sonrası

Pelagius, kınanmasının ardından Kudüs'ten kovuldu ve İskenderiyeli Aziz Cyril, Mısır'a yerleşmesine izin verdi. Bundan sonra ondan haber alınmadı.[1]

Onu izleyenler bu öğretileri değiştirmiş olsa da, ölümü öğretilerini sona erdirmedi. Pelagius'un gerçek öğretilerine ilişkin çok az bilgi kaldığı için, onun doktrinlerinden bazıları muhtemelen düşmanları (Augustine'in takipçileri ve o zamanki Kilise liderliği) tarafından gözden geçirilip bastırıldı.

Pelagius ve Caelestius, 431 yılında Birinci Efes Konsili tarafından kafir ilan edildi.[15]

Pelagyanizm ve Yarıpelagyanizme inanç, takip eden birkaç yüzyıl boyunca özellikle Britanya'da, Kutsal Topraklarda ve Kuzey Afrika'da yaygındı. St Germanus MS 429'da veya civarında Pelagyanizm ile savaşmak için Britanya'yı ziyaret etti. Galler'de Aziz David, 6. yüzyılda Pelagius'un takipçilerine karşı Brefi Meclisi ve Zafer Meclisi'ni toplamasıyla tanındı.

Değerlendirme

Beşinci yüzyıldaki kınamaları nedeniyle Pelagius, "en derin renklerin aşkını" olarak tanındı. Georges de Plinval tarafından 1943 tarihli bir biyografinin yayınlanmasından sonra onun değerlendirmesi değişti ve daha yeni bilim insanları, onu ihbar kurbanı olan ortodoks bir Hristiyan ilahiyatçısı olarak gördüler. Pauline yorumları, Orta Çağ boyunca popülerdi, ancak sık sık diğer yazarların çalışmaları olduğunu iddia etti.[16]

Pelagius ve etkisine objektif bir bakış açısı tutunmak zordur. Adı hem Protestanlar hem de Katolikler tarafından yüzyıllardır bir sıfat olarak kullanılmıştır ve kendisinin çok az savunucusu olmuştur. İlk kilise onun fikirlerini kınadı ve Reformasyon Roma Katoliklerini inançlarına bağlı kalmakla suçladı ve hem Pelagius'u hem de Katolik Kilisesi'ni kınadı. Modern bilim, Pelagius'un daha sonra takipçileriyle ilişkilendirilen daha aşırı pozisyonları almadığını gösteriyor.[17] Ronald Hutton, onu "birinci sınıf bir ilahiyatçı" olarak tanımlıyor.[18]

İlahiyatçı Carol Harrison Pelagius'un "Batılı insan insanı anlayışına, insan sorumluluğuna ve özgürlüğüne, etiğe ve kurtuluşun doğasına kökten farklı bir alternatif" sunduğunu yorumladı; bu, Augustine Pelagian tartışmasında galip gelmeseydi ortaya çıkabilirdi.[19] Harrison'a göre, "Pelagyanizm, Tanrı'nın adaletini koruma, Tanrı tarafından yaratılan insan doğasının bütünlüğünü ve insanoğlunun yükümlülüğünü, sorumluluğunu ve kusursuz doğrulukta bir yaşama ulaşma yeteneğini koruma girişimini temsil eder."[20] Ancak bu, insani zayıflığı küçümsemek ve "ilahi lütuf işleyişini sadece dışsal olarak" sunmak pahasına gerçekleşir.[20] Bilgin Rebecca Weaver'a göre, "Pelagius'un en ayırt edici yanı, Tanrı tarafından verilen ve günah ya da koşulların değiştirmesine karşı bağışıklığı olan sınırsız bir seçim özgürlüğüne olan inancıydı."[21]1956'da John Ferguson şöyle yazdı::

Yazmaları

Pelagius şunları yazdı: De fide Trinitatis libri Ⅲ ("Üçlü Birliğe İnanç Üzerine: Üç Kitap"), Eclogarum ex divinis Scripturis liber primus ("İlahi Kutsal Yazılardan Alıntılar: Birinci Kitap") ve Commentarii in epistolas S. Pauli ("Aziz Paul Mektuplarına Eleştiriler"). Ne yazık ki, eserlerinin çoğu sadece muhaliflerinin alıntıları vasıtasıyla günümüze ulaşabilmiştir. Sadece geçtiğimiz yüzyılda Pelagius'a atfedilebilecek eserler böyle tanımlandı.

Ayrıca bakınız
  • Eklanum'lu Julian

Kaynakça
  1. Bonner, Gerald (2004). "Pelagius (fl. c.390–418), theologian". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. doi:10.1093/ref:odnb/21784. Erişim tarihi: 28 Ekim 2012.
  2. Daibhi O Croinin, Early Medieval Ireland 400-1200 (2013), p. 206.
  3. Dods, Marcus (1911). "Pelagius". The Encyclopædia Britannica, vol. 21. Cambridge University Press.
  4. Who's Who in Roman Britain and Anglo-Saxon England. Shepheard-Walwyn. 1989. ss. 11-12. ISBN 0-85683-089-5.
  5. "CATHOLIC ENCYCLOPEDIA: Pelagius and Pelagianism". www.newadvent.org. 24 Nisan 2000 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2020.
  6. "St. Augustine and Pelagianism | Stephen N. Filippo | Ignatius Insight". www.ignatiusinsight.com. 9 Nisan 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2020.
  7. Harrison 2016, s. 79.
  8. Teselle 2014, s. 4.
  9. Scheck 2012, s. 81.
  10. Scheck 2012, ss. 81–82.
  11. "Pie_Pelagius_Synod_Lydda_415AD". www.seanmultimedia.com. 11 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2020.
  12. Bonner, Gerald. St. Augustine of Hippo: Life and Controversies, Philadelphia: The Westminister Press, 1963
  13. "Letter of Pelagius to Demetrias", The Letters of Pelagius (Robert Van de Weyer, ed.)
  14. Stephen J. Duffy, Stephen J., The Dynamics of Grace: Perspectives in Theological Anthropology, Collegeville, Minnesota: The Liturgical Press, 1993
  15. Schaff, Philip. The Seven Ecumenical Councils: Excursus on Pelagianism, Nicene and Post-Nicene Fathers, series II, vol 14.
  16. Bonner 2004.
  17. "Pelagius". 6 Ekim 2011. 6 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2020.
  18. Pagan Britain. New Haven, US: Yale University Press. 2013. s. 280. ISBN 978-0-300-19771-6.
  19. Harrison 2016, s. 78.
  20. Harrison 2016, s. 82.
  21. Weaver 2014, s. xviii.
  22. Beck 2007, s. 694.
  23. Pelagius's Commentary on St Paul's Epistle to the Romans (translated with introduction and notes by Theodore de Bruyn), Oxford: Clarendon Press, 1993 0-19-814399-0
  24. "Pelagius's Expositions of the Thirteen Epistles of St. Paul" (edited by A. Souter) Texts and Studies; 9, 3 vols. in 1. Cambridge: Cambridge University Press, 1922–1931 1: Introduction 2: Text – 3: Pseudo-Jerome interpolations

Kaynakça
  • Beck (2007). "The Pelagian Controversy: An Economic Analysis". American Journal of Economics and Sociology. 66 (4): 681-696. doi:10.1111/j.1536-7150.2007.00535.x.
  • Harrison (2016). "Truth in a Heresy?". The Expository Times. 112 (3): 78-82. doi:10.1177/001452460011200302.
  • "Pelagius's Interpretation of Romans". A Companion to St. Paul in the Middle Ages (İngilizce). Leiden: Brill. 2012. ss. 79-114. ISBN 978-90-04-23671-4.
  • Matz, Brian J.; Casiday, Augustine, (Edl.) (2014). "The Background: Augustine and the Pelagian Controversy". Grace for Grace: The Debates after Augustine and Pelagius (İngilizce). Washington, D.C.: Catholic University of America Press. s. 1–13. ISBN 978-0-8132-2601-9. r eksik |soyadı1= (yardım)
  • Matz, Brian J.; Casiday, Augustine, (Edl.) (2014). "Introduction". Grace for Grace: The Debates after Augustine and Pelagius (İngilizce). Washington, D.C.: Catholic University of America Press. ss. xi-xxvi. ISBN 978-0-8132-2601-9. r eksik |soyadı1= (yardım)

İleri okumalar
  • Bonner, Ali, Pelagianism Efsanesi, Oxford University Press, 2018.
  • Brinley Rees, Pelagius A İsteksiz Kafir, Boydell Press, Woodbridge, 1988.
  • Brinley Rees (ed. ), Pelagius: Life and Letters, The Boydell Press, Woodbridge: 1989, 1991.0-85115-282-1ISBN 0-85115-282-1 Epistle to Demetrias da dahil olmak üzere 18 mektubun çevirisi ve çeşitli zamanlarda Pelagius veya onun takipçilerine atfedilen küçük incelemeler.0-85115-714-9ISBN 0-85115-714-9
  • Robert Van de Weyer (ed. ), Pelagius Mektupları: Kelt Ruh Arkadaşı, Küçük Gidding kitapları, Evesham: Arthur James, 1995.
  • Pelagius, Epistula ve Demetriadem. Brief an Demetrias, Einleitung, Edition und Übersetzung von Gisbert Greshake, [Fontes Christiani], Band 65, Herder, Freiburg, 2015
  • Beyler, Stuart. Pelagian Tartışması: Grace Düşmanlarına ve Kayıp Ruhların Komplosuna Giriş. Eugene: Wipf ve Stok, 2019.
  • Yamada, N. (2020). Pelagius'un Mektuplarında İdeal Hristiyan Kadınlara Bakışı, Scrinium, 1-22. doi: https://doi.org/10.1163/18177565-00160A17bağlantı=|açık erişim yayını - okunması ücretsiz

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.