1945 Nazi Almanyası'nda toplu intiharlar

Üçüncü Reich'ın ve Avrupa'daki savaşın son haftalarında, Almanya'daki birçok sivil, hükümet yetkilisi ve askeri personel intihar etti. Adolf Hitler, Joseph Goebbels, Heinrich Himmler, Philipp Bouhler ve Martin Bormann gibi üst düzey Nazi yetkililerine ek olarak, diğerleri Almanya'nın yenilgisini kabul etmek yerine Selbstmord'u (Almanca: "intihar", kelimenin tam anlamıyla "Kendi kendini öldürme") seçti.[1] İntihara motive edici faktörler arasında Müttefiklerin ve özellikle Kızıl Ordu'nun misilleme ve zulüm etme korkusu, intihardan vazgeçmek yerine, intiharı tercih edilen şekilde yücelten Nazi propagandası ve Adolf Hitler'in intiharından sonra umutsuzluk ortamı bulunmaktaydı. Örneğin, Mayıs 1945'te, Kızıl Ordu'nun Alman kasabası Demmin'e girmesinden önce ve sonrasında 1.000'e yakın kişi, Kızıl Ordu askerleri tarafından işlenen bir tecavüz, yağma ve infaz dalgasıyla sonuçlanan kendini öldürdü.[2] Yalnızca Berlin'de 1945'te 7.000'den fazla intihar olayı bildirildi.

Leipzig Belediye Başkan Yardımcısı ve avukat Kurt Lisso, Karısı Renate ve kızı Regina, 20 Nisan 1945'te Amerikan birlikleri şehre girerken Leipzig Belediye Binası'nda birlikte intihar ettiler.

Ocak ve Mayıs 1945 arasında, binlerce Alman'ın kendi hayatına son verdiği üç farklı intihar dönemi tespit edildi. Life dergisi, "Savaşın son günlerinde, mutlak yenilginin ezici bir şekilde fark edilmesi, birçok Alman için çok fazlaydı. Ocak ve Mayıs 1945 arasında, binlerce Alman'ın kendi hayatına son verdiği üç farklı intihar dönemi tespit edildi. Life Magazine, "Savaşın son günlerinde, mutlak yenilginin ezici bir şekilde fark edilmesi, birçok Alman için çok fazlaydı. Kendilerine güç veren süngü ve bombardımandan sıyrıldıklarında, ne fatihleri ne de vicdanları ile bir hesaplaşma ile karşılaşamazlardı. " Alman psikiyatrist Erich Menninger-Lerchenthal, "daha önce Avrupa tarihinde gerçekleşmemiş olan büyük ölçekte organize toplu intiharın [...] akıl hastalığı veya bazı ahlaki ve entelektüel sapmalarla hiçbir ilgisi yoktur, ancak ağırlıklı olarak ağır bir siyasi yenilginin sürekliliği ve sorumlu tutulma korkusuyla ilgilidir" şeklinde görüşünü belirtmiştir.[3]

İntihar metodları
Volkssturm Bataillonsführer (Binbaşı) Walter Dönicke'nin cesedi, Hitler'in yırtık bir portresinin yanında yatıyor. Dönicke, 19 Nisan 1945'te müttefik birliklerin gelişinden kısa bir süre önce Almanya'nın Leipzig kentindeki belediye binasında intihar etti.

Siyanür kapsülleri, savaşın son günlerinde insanların kendilerini öldürmesinin en yaygın yollarından biriydi. 12 Nisan 1945'te Hitler Gençliği üyeleri, Berlin Filarmoni Orkestrasının son konserinde seyircilere siyanür hapları dağıttı.[4] Führerbunker'da intihar etmeden önce Hitler, tüm personeline zehir kapsülleri verilmesini sağladı.

Mart 1945'te İngilizler, sözde Nazi hükümeti tarafından basılmış ve asgari miktarda acıyla kendini nasıl asacağına dair ayrıntılı talimatlar veren Almanca siyah propaganda kartpostalı bastırdı. Ebeveynlerin kendilerini öldürmeden önce çocuklarını öldürdükleri çok sayıda belgelenmiş vaka bulunmaktadır.[5]

Alman silahlı kuvvetleri mensupları, hayatlarını sona erdirmek için sıklıkla silah kullandılar. Örneğin, SS-Obergruppenführer Ernst-Robert Grawitz kendisini ve ailesini bir el bombasıyla öldürdü, Wehrmacht generalleri Wilhelm Burgdorf ve Hans Krebs tabancalarıyla kendilerini başlarından vurdular ve Norveç'in Reichskommissar'ı Josef Terboven bir sığınakta 50 kg (110 lb) dinamit patlatarak kendini havaya uçurdu.

Devlet teşviki

Yenilgiyi kabul etmeden önce intihar etme isteği, İkinci Dünya Savaşı sırasında önemli bir Nazi fikriydi.[6] Adolf Hitler, 1939'da Polonya'nın işgali sırasında Reichstag'da yaptığı bir konuşmada intiharı yenilgiye tercih ettiğini açıklayarak, "Şimdi Alman İmparatorluğu'nun ilk askerinden başka bir şey olmak istemiyorum. Bu yüzden bunu koydum. Benim için her zaman en kutsal ve değerli olan bu üniformayı zafer bizim olana kadar üzerimden çıkarmayacağım, yoksa o günü görecek kadar yaşamayacağım!"[7] şeklinde konuştu.

Nazilerin savaşı kaybetmek üzere olduğu ortaya çıktığında, Almanya'nın liderleri (Goebbels ve Hitler dahil) bir seçenek olarak intihar lehinde açıkça konuştu. 30 Ağustos 1944'te askeri bir brifing sırasında Hitler, "Saniyenin yalnızca [bir kısmı]. Sonra her şeyden kurtulur ve huzur ve sonsuz barışı bulur"[8][9] dedi. Nazi ideolojisi ve partisinin birçok destekçisi bu düşünceye destek verdi. Nasyonal Sosyalizmin kıyamet mesajı ve hayatlarına son vermeyi dört gözle bekliyorlardı.[10] Yıllarca Nazi propagandasına maruz kalması, birçok Almanın intiharın tek çıkış yolu olduğunu varsaymasına da yol açtı.

Şiddet içeren ölümün yüceltilmesinin, Birinci Dünya Savaşı sonrası Nazi güç mücadelesi ve Horst Wessel gibi Nazi aktivistlerinin erken ölümlerinden kaynaklandığına inanılıyor. Aynı şekilde, önde gelen Nazilerin intiharlarının da kahramanca fedakarlıklar olarak görülmesi gerekiyordu.[11] Joseph Goebbels, 28 Şubat 1945'te (1 Mart'ta Reich gazetelerinin çoğunda dolaşan) bir radyo konuşmasında, kamu radyosunda, Almanya yenilirse, Genç Cato gibi "hayatına neşeyle son vereceğini" ilan etti. Aynı yılın 28 Mart'ta Nazi gazetesi Völkischer Beobachter, Wilhelm Pleyer tarafından Almanları ölümüne savaşmaya çağıran "Kişinin Hayatının Riski" başlıklı bir makale yayınladı.

İntihar atmosferi, Nazilerin sayısız Sovyet toplu mezarları ve NKVD ve Kızıl Ordu tarafından savaşın sonuna doğru işlediği diğer zulüm raporlarıyla güçlendirildi.[12] Şubat 1945'te Çek topraklarında dağıtılan bir Nazi broşürü, Alman okurları, zaferi "inanılmaz nefret, yağma, açlık, enseden ateş, sürgün ve imha" ile sonuçlanacak "Bolşevik katil paketi" hakkında uyardı ve Almancaya başvurdu. erkekler "Alman kadınlarını ve kızlarını Bolşevik katliamlarının kirletmesinden ve katledilmesinden kurtaracaklar." Bu korkular ve "Sovyet Bolşeviklerinin" insan altı canavarlar olarak tasvir edilmesi, Doğu Almanya'da bir dizi toplu intihara yol açtı. Pomeranya'nın Schönlanke kentinde bir kadın memur, "Doğudan gelen bu hayvanlardan korktuğu için birçok Schönlanker hayatını sona erdirdi. (500 civarında) Bütün aile bu şekilde yok edildi" dedi. Sovyet işgali korkusu o kadar büyüktü ki, Hamburg'da bir emekli de dahil olmak üzere Sovyet sınırlarından uzakta yaşayan insanlar bile, Sovyet askerlerinin kendilerine yapacaklarından korkarak kendilerini öldürdüler.[13] Sovyet birliklerinin davranışı da önemli bir rol oynadı, çünkü birçok Alman tecavüzden kaçınmak için intihar etti ya da tecavüze uğramaktan utanç duydu. Ayrıca birçok intiharın, harabeler arasında bir savaş bölgesinde yaşamanın neden olduğu veya şiddetlendirdiği depresyon nedeniyle meydana geldiğine inanılmaktadır.

Önemli intiharlar
Himmler'in Müttefiklerin gözaltında zehir içerek intihar ettikten sonra cesedi, 1945

Savaşın son günlerinde birçok tanınmış Naziler, Nazi takipçileri ve silahlı kuvvetler mensupları intihar etti. Diğerleri yakalandıktan sonra kendilerini öldürdü. İntihar listesi, 1926-1945 yılları arasında görev yapmış 41 NSDAP bölge liderinden 8'ini, 47 yüksek SS ve polis liderinden 7'sini, 554 Ordu generalinden 53'ünü, 98 Luftwaffe generalinden 14'ünü, Kriegsmarine'deki 53 amiralden 11'ini ve bilinmeyen sayıda genç yetkiliyi içermektedir.[14]

Kaynakça
  1. "Suicides: Nazis go down to defeat in a wave of selbstmord". Life Magazine. 14 Mayıs 1945. Erişim tarihi: 10 Nisan 2011.
  2. Buske, Norbert (Hg.): Das Kriegsende in Demmin 1945. Berichte Erinnerungen Dokumente (Landeszentrale für politische Bildung Mecklenburg-Vorpommern. Landeskundliche Hefte), Schwerin 1995, in German (The End of the War in Demmin 1945 - Reports, Reminiscences, Documents). 3-931185-04-4.
  3. Goeschel page 165
  4. Sereny, Gitta (1996). Albert Speer: His Battle with Truth (İngilizce). Pan Macmillan. s. 507. ISBN 9780330346979.
  5. "In one German town, 1,000 people killed themselves in 72 hours". www.Timeline.com. 10 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ekim 2016.
  6. Goeschel page 8
  7. Goeschel page 150
  8. Goeschel page 151–152
  9. Bessel page 188
  10. Bessel, Ludtke, Weisbrod pages 78–79
  11. Goeschel page 154
  12. Goeschel page 157
  13. Goeschel page 158, 162
  14. Goeschel page 153

Kaynakça
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.