Ewald Lindloff

Ewald Lindloff (27 Eylül 1908 – 2 Mayıs 1945), II. Dünya Savaşı sırasında Hitler'in intihar ettiği 30 Nisan 1945'te Führerbunker'de bulunan bir Waffen-SS subayı idi. Hitler'in cesedini elden geçirmekle görevlendirildi. Lindloff, daha sonra Berlin'de ağır ateş altında Weidendammer Köprüsü'nü geçerken 2 Mayıs 1945'te patlak veren olay sırasında öldürüldü.

Biyografisi

Ewald Lindloff Danzig yakınlarındaki Stuba'da (şimdi Stobna, Polonya) doğdu. 1928-1933 yılları arasında mühendislik kolejine gitti. 1 Mayıs 1932'de Schutzstaffel'e (SS) katıldı. 15 Temmuz 1933'te Leibstandarte SS Adolf Hitler'e (LSSAH) kabul edildi. 4 Şubat 1938'de Hitler'in kurmay subay sekreteri Ilse Borchert ile evlendi. 30 Ocak 1941'de SS-Untersturmführer subay rütbesine terfi etti. 20 Ekim 1942'den 10 Mayıs 1943'e kadar, LSSAH ile aktif muharebe görevindeydi. 9 Kasım 1941'de SS-Obersturmführer rütbesine terfi etti; ve 30 Ocak 1945'te SS-Hauptsturmführer'e (yüzbaşı) terfi etti.[1]

Berlin 1945

Daha sonra Nisan 1945'te Berlin'de Hitler'i korumakla görevli Leibstandarte (LSSAH) Muhafız Tabur ve Führerbegleitkommando (Führer Escort Komutanlığı; FBK) üyesiydi.[1] Lindloff, Fürhrbunker'da Hitler'in kendisini vurduğu[2] ve Eva Braun'un siyanür (zehir) almasıyla hayatını sona erdirdiği 30 Nisan 1945 öğleden sonrasında hazır bulundu.[3] Daha sonra Lindloff, Hans Reisser, Peter Högl ve Heinz Linge, Hitler'in battaniyeye sarılmış cesedini merdivenlerden yere indirdi ve bunkerin Reich Şansölyesi'ndeki bombalamış bahçedeki acil çıkışından geçti. Hitler'in ve Braun'un cansız bedenlerine benzin döktüler.[4] Benzini ateşlemeye yönelik ilk girişimlerin başarısız olmasının ardından Linge, bunkerin içine geri döndü ve sonra kalın bir kâğıt rulosu ile geri döndü. Martin Bormann kâğıtları yaktı ve meşaleyi cesetlere attı. İki ceset ateş alırken, Otto Günsche, Bormann, Högl, Linge, Lindloff, Reisser, Erich Kempka ve Joseph Goebbels gibi küçük bir grup, silah sığınağının tam girişinde Nazi selamı vererek kollarını kaldırdılar.[4][5]

Selamdan sonra bunker kompleksine geri döndüler. Yaklaşık 30 dakika sonra, SS-Sturmbannführer Günsche, Lindloff'a kremasyonun ne derece ilerlediğini görmek ve ceset kalıntılarını Bakanlar bahçesine gömmesini emretti;[6][7] Böylece Hitler'in ceset kalıntılarını Sovyet Kızıl Ordusundan saklamaya çalışılıyordu. Lindloff dışarı çıktı ve durumu kontrol etti. Günsche'ye, cesetlerin "yakılmış ve parçalanmış" olduklarını bildirdi.[8] Sovyet topçularının patlaması nedeniyle cesetler "korkunç durumda" küçük bir bölümde yoktu.[7][9] Öğleden sonra Sovyetler, Reich Şansölyesi'ndeki ve çevresinde düzenlenen saldırıları durdurdu. SS muhafızları, cesetleri daha da yakmak için ilave benzin kutuları getirdi. Lindloff, saat 18: 30'dan hemen sonra Günsche'ye SS-Obersturmführer Hans Reisser'in yardımıyla kalıntıların bertaraf edilmesi yönündeki emirlerini yerine getirdiğini bildirdi.[10]

30 Nisan 1945'e gelindiğinde, Sovyet Ordusu sığınak kompleksine 500 metreden daha kısa mesafede kaldı. Hitler'in son emirlerinden birinde, ölümünden sonra sığınaktakilerin Sovyet kuşatmasının kaçmalarına izin vermişti.[11] Berlin Savunma Bölgesi Komutanı General Helmuth Weidling ve merkez hükûmet bölgesi (Kommandant) Savaş Komutanı SS-Brigadeführer Wilhelm Mohnke, Elbe'nin batı yakasındaki Berlin'den batılı Müttefikler'e kaçma planı hazırladılar. Mohnke Reich Şansölyesi ve Führerbunker askerlerini ve personelini on ana gruba ayırdı. Lindloff, Reich Şansölyesini gruptan ayrılmaya çalışan gruplardan birinin parçası olarak terk etti. 2 Mayıs 1945'teki gece yarısından sonra Lindloff, Sovyet tanklarından ve silahlardan ağır ateş altında iken Weidendammer Köprüsünü geçip giden büyük bir Alman asker ve siviller grubunun bir parçasıydı. Lindloff ve Högl köprü geçişinde öldürüldü. Lindloff 36 yaşındaydı.[12]

Kaynakça
  1. Joachimsthaler 1999, s. 293.
  2. Joachimsthaler 1999, ss. 160-182.
  3. Linge 2009, s. 199.
  4. Linge 2009, s. 200.
  5. Joachimsthaler 1999, ss. 197, 198.
  6. Kershaw 2008, s. 957.
  7. Joachimsthaler 1999, ss. 212, 217.
  8. Joachimsthaler 1999, s. 212.
  9. Kershaw 2008, ss. 957, 958.
  10. Joachimsthaler 1999, ss. 217, 220.
  11. Beevor 2002, s. 358.
  12. Joachimsthaler 1999, ss. 55, 293.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.