Reyhâne bint Zeyd

Reyhâne bint Zeyd (Arapça: ريحانة بنت زيد), Muhammed'in eşlerinden biri olmuş Yahudi kökenli Arap kadındı.[1][2][3] Kuzey Arap Yarımadasında yaşamış Yahudi kabile Beni Kureyza'dan bir genç bir kadındı. Silsilesi; Reyhâne binti Şem’ûn İbn-i Yezid veya Reyhâne binti Zeyd İbn-i Amr İbn-i Hanefe bin Şem’ûn bin Yezid’tir. Doğum tarihi kesin olarak belli değildir.[4][5][6]

Reyhâne bint Zeyd
Muhammed'in eşi
Eş(leri) Muhammed bin Abdullah
Babası Zeyd bin Amr
Ölüm 631
Dini İslam

Evliliği

İlk kocası Benî Kurayzalı Hakem'dir. Beni Kurayza Muharebesi ardından idam edilen kocasından sonra esir düşmüş, sonradan Müslüman olmuştur. Ancak onun Müslüman olması büyük ihtimal zorlama sebebiyledir. tüm ailesi ve kocasıyla birlikte katledilen tüm kabilesinin ardından sahipsiz kalarak Muhammed'in payına düşen köle olmuştur. Bunun kendinde kin uyandırdığı anlaşılmaktadır. Bu yüzden hiçbir zaman Muhammet'in karısı olmayı tercih etmemiş ve cariye kalmayı yeğlemiştir. Zaman zaman İslam'a karşı açık tavırlarıyla dikkat çekmiştir. Ahzâb Suresi: 26-27 ayetleri Benî Kurayza Gazvesi’ne ve Reyhane bint Zeyd'in esir alınmasına işaret etmektedir:[2][3]

İbn-i İshak'a göre, Muhammed onu esir bir cariye köle olarak yanına almış ve ona İslamı kabul edip eşi olmasını teklif etmiştir. Fakat o bu isteği reddetmiştir. Bazı kaynaklara göre ise Reyhane sonradan Müslüman olmuş fakat hür Müslüman kadınlar gibi başını örtmeyi reddederek cariye bir köle olarak kalmıştır.[7] Peygambere "Beni nikahlamaktansa, cariyen olarak muhafaza et! Ben bir cariye kadın olarak kalmak isterim, zira hür Müslüman kadınlar gibi başıma örtü ve yüzüme peçe takınmak istemiyorum." dediği bazı kaynaklarda kaydedilir.[8] Yine aynı kaynaklarda Reyhane'nin: "kadın köleler tarzında örtünmek istediği" ifadesi yer almaktadır.[9] Reyhane'nin başını örtmeyi reddetmesi[10] Muhammed ile aralarında gerginliğe sebep olmuş fakat daha sonra bu sorun giderilmiştir.[11]

Vefâtı

Muhammed'in ölümünden önce 631 yılında Medine’de yaşamını yitirdi ve Bakî kabristanlığına defnedildi.[4][5][6]

Kaynakça
  1. Annelerimiz Ezvac-ı Tahirat, Hilal Çelikkol Kara, Nesil Yayınevi 14 Temmuz 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ISBN 978-975-269-474-3
  2. http://www.islamkent.org/threads/37323-Her-g%C3%BCn-10-dk-ay%C4%B1r%C4%B1n!-(Hz-Muhammed-(sav)-in-hayat%C4%B1)/page5 28 Eylül 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Doç Dr Casim AVCI Hz.Muhammed (sav)'in hayatı
  3. "Hikmet derneği". 14 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Temmuz 2014.
  4. Tabakât-ı İbn-i Sa’d cild-8, s.129
  5. El-İstiâb cild-4, s.309-310
  6. El-Envâr-ül-Muhammediyye sh-158
  7. "sorularlaislamiyet.com Müslüman olunca Rasulullah ona kendisini kölelikten azat edip nikahlı hanımı olmasını istemiş, fakat o Belazuri'nin Ensâbu'l- Eşraf'ındaki bir hadiste geçtiğine göre kendisine şöyle cevap vermişti: "Beni nikahlamaktansa, cariyen olarak muhafaza et! Ben bir cariye kadın olarak kalmak isterim, zira hür Müslüman kadınlar gibi başıma örtü ve yüzüme peçe takınmak istemiyorum." Hz. Peygamber onun bu cevabı üzerine köle bir Müslüman kadın ve kendi cariyesi olarak kalmasına rıza göstermişti. (bk. Hamidullah, II, 774, nr. 1117)". 17 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2014.
  8. Hamidullah, II, 774, nr. 1117
  9. "Görüldüğü gibi onun başörtü karşıtlığı yaptığı, başörtüsüne karşı çıktığı ve bunu reddettiği söz konusu değildir. Zaten böyle olsa, Rasulullah onu ölünceye kadar evinde câriye hanımı olarak tutar mıydı? O sâdece, kadın köleler tarzında örtünmek istediğini ifade etmek istemiştir". 15 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2014.
  10. "Anlaşılıyor ki Reyhâne, hür kadınların kölelerden daha ağır olan İslâmî sorumluluklarını yüklenmek istememiş ve Rasulullah'ın câriyesi olarak kalmıştır. Rasulullah onu azat edip evlendi mi yoksa câriyesi olarak onunla evlilik ilişkisini mi sürdürdüğü konusu; tarihçiler arasında tartışmalıdır. Kanaatimize göre Reyhâne vâlidemiz, ölünceye kadar câriye kalmıştır". 15 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2014.
  11. Ibn Hajar. Isabaha. Vol. IV, pg. 309.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.