Sena Gallica Muharebesi (551)

Sena Gallica Muharebesi, İtalyanın Adriyatik sahillerinde Bizans İmparatorluğu ile Ostrogotlar Krallığı filosu arasında 535 ile 554 arası Gotlar Savaşı sırasında 551 yılının sonbaharında gerçekleşen Deniz Muharebesidir. Bu savaş, Gotların Romalılara kaşı denizde kısa süren öne geçişinin sonu, Narses liderliğinde gerçekleşen savaşta Bizans'ın yeniden dirilişinin başlangıcı kabul edilir.

Sena Gallica Muharebesi
Gotlar Savaşı (535-554)
Tarih 551 Sonbaharı Bölge Sena Gallica açıkları (modern Senigallia) İtalya Sonuç Mutlak Bizans zaferi
Taraflar
Bizans İmparatorluğu	Ostrogotlar
Komutanlar ve liderler
John (Vitalian'ın yeğeni) Valerian	Indulf Gibal (Esir)
Güçler
50 savaş gemisi	47 savaş gemisi
Kayıplar
Çok az	36 gemi kaybı, kalanlar sonra yakıldı

Bu savaştan sonra Akdeniz'de 655 yılında gerçekleşen Zâtüssavârî Muharebesi'ne kadar, bir yüzyıldan fazla bir dönem başka büyük deniz savaşı olmayacaktır.[1]

Arka plan

550 yılında Gotlar Savaşı başlaması üzerinden 15. yıl geçmişti. Savaşın ilk yılları, Belisarius komutasındaki kuvvetlerin görece küçük Bizans işgalleriyle bir sıra başarı görülmüş, bunun sonucu 540 yılında Ravenna ele geçirilip İmparatorluğun hükümdarlığı İtalya'da tekrar tesis edilmişti. Sonuçta, I. Justinianus, Belisarius'u geri çağırdı. arkadan kalan komutanlar kendi aralarında ağız dalaşına girerlerken, Gotlar kuvvetlerini toplama başlamışlardı. Gotların yeni ve karizmatik kralları Totila'nın liderliğinde, durumu tersine döndürüp, imparatorluk kuvvetlerini yenmeye başladılar. Belisarius'un dönmesi bile Ostrogot akışını döndüremedi: 550 yılında, Romalılar anakaranın kıymetli kıyı bölgelerini terk ettiler, aynı yılın baharında, Totila Romalıların stratejik üssü Sicilya'yı bile işgal etti.[2] İmparatorluğun İtalya'ya rahat erişiminin ve taze kuvvetlerin karaya çıkma yeteneğinin ya da ileri karakollarını güçlendirmenin önüne geçmek için, Totila 400 gemilik bir filo kurup İmparatorluğun denizlerde karşısına çıktı. Aynı zamanda Justinianus, hadım Narses komutasında İtalya'yı geri alabilmek için son büyük teşebbüsüne girişti.[3]

Totila gelen tehdidin farkındaydı ve İtalyan topraklarındaki en görünür son üsleri Croton ve Ancona'ya saldırmaya karar verdi.[4] Arkasında hasar bırakarak Sicilya'dan çekildikten sonra,[5] birlikleri Ancona'yı muhasara altına aldı. 47 gemi orayı denizden abluka altına aldı, 300 gemi büyüklüğündeki kalan Got filosu Epirus ve İyonya Adaları'na akın düzenlemeleri için yollandı.[4] Ancona kısa sürede düşecek gibi görünüyordu ve bu yüzdenRavenna komutanı Romalı general Valerian, taze bir kuvvet göndermesi için Vitalian'ın yeğeni John'a başvurdu. John, Narses ve ordusunu beklemek için Dalmaçya'da Salona'da bulunan çok tecrübeli bir generaldi. Yardım için John hemen elindeki askerler ile 38 gemi hazırladı ve bu kuvvete, Valerian'ın kendi komutasında Ravenna'dan 12 gemi katıldı. Birleşik filo Ancona'nın 17 mil (27 km) kuzeyine geldi.[6]

Muharebe ve sonrası

Hemen hemen iki filo eşitti, iki Got komutan Indulf ve Gibal (Belisarius'un sonradan dönek esiri oldu) savaş alanında karşılaşmak için hemen yelken açtılar.[6]

Klasik eski çağ savaşlarından farklı olarak, 6. yüzyıl savaşları koç başı bindirmekten ziyade karşılıklı silah atmak ve güverte saldırılarını içeriyordu.[7] Bu savaş şeklinde, deneyim ve gemilerin dizilişini koruma yeteneği hayati önem taşır ve Bizans mürettebatı bu konuda deneyimsiz Gotlara göre üstündü. Savaşın başlamasından kısa süre sonra, bazı Got gemileri ana kütleden ayrıldılar ve kolayca yok edildiler, diğerleri ise birbirlerine çok yakın yüzüyorlar ve bu yüzden kolay manevra edemiyorlardı.[6] Sonunda yorgun Got filosu dağıldı ve yapabildikleri en iyi şekilde kaçmaya başladılar. 36 gemi kaybettiler ve Gibal esir düşerken Indulf kalan gemilerle Ancona'ya doğru kaçtı. Got ordu kampına en yaklaşabildiği noktada gemileri terk edip, yaktı.[6]

Bu sersemletici yenilgi, Got kuvvetlerinin moralinin bozdu, hemen kuşatmayı kaldırıp geri çekildiler.[8] Sena Gallica Muharebesi'ni bir dizi Roma başarısı izlemiş, Gotlar Savaşında İmparatorluğun lehinde akışı döndürmüştür.[9]

Ayrıca bakınız

• Bizans donanması

Dipnotlar

1. Gardiner (2004), p. 90
2. Bury (1923), Vol. II, pp. 168–258
3. Bury (1923), Vol. II, pp. 252, 256
4. Bury (1923), Vol. II, pp. 258–259
5. Bury (1923), Vol. II, p. 256
6. Bury (1923), Vol. II, p. 259
7. Gardiner (2004), p. 99
8. Bury (1923), Vol. II, pp. 259–260
9. Bury (1923), Vol. II, pp. 260ff.

Kaynakça

• Procopius, De Bello Gothico, Book IV
• Bury, John Bagnell (1923). History of the Later Roman Empire: From the Death of Theodosius I to the Death of Justinian. Londra: MacMillan & Co.
• Gardiner, Robert, (Ed.) (2004). AGE OF THE GALLEY: Mediterranean Oared Vessels since pre-Classical Times. Conway Maritime Press. ISBN 978-0-85177-955-3.