Vittorio Veneto (zırhlı)

Vittorio Veneto, II.Dünya Savaşı sırasında Regia Marina'da (İtalya Kraliyet Donanması) hizmet veren Littorio sınıfı zırhlıların ikinci üyesiydi. Geminin omurgası Ekim 1934'te inşa edildi, Temmuz 1937'de denize indirildi ve Ağustos 1940'ta İtalyan filosunda hizmete girdi. Adını, Birinci Dünya Savaşı sırasında Vittorio Veneto'daki İtalyan zaferinden aldı. Üç kardeş gemisi vardı: Littorio, Roma ve Impero, savaş sırasında Imperio tamamlanamadı. Üç adet üçlü tarette dokuz adet 381 milimetrelik (15 inç) bir ana bataryaya sahipti ve 30 knot hız yapabiliyordu.

Vittorio Veneto, 1940'ta tamamlanmadan kısa bir süre önce
Tarihçe
İtalya
İsmi:	Vittorio Veneto
Adının geldiği yer veya kişi:	Vittorio Veneto Savaşı
Sipariş:	10 Haziran 1934
İnşa eden:	'San Marco' Trieste, Cantieri Riuniti dell' Adriatico (C.R.D.A.)
Kızağa konulması:	28 Ekim 1934
Denize indirme:	25 Temmuz 1937
Görevlendirme:	28 Nisan 1940
Hizmetten çıkışı:	1 Şubat 1948
Liste dışı:	1 Şubat 1948
Akıbet:	1951–54'te hurdaya çıkarıldı
Genel karakteristik
Sınıf ve tipi:	Littorio sınıfı zırhlı
Deplasman:	Standart: 40 723 ton(41 376 tw) Tam yük: 45 237 ton(45 963 tw)
Uzunluk:	237,76 m
Genişlik:	32,82 m
Su çekimi:	9,6 m
İtme gücü:	128 000 ihp buhar motoru
Hız:	30 knot (56 km/h; 35 mph)
Menzil:	20 knot hızda 3920 deniz mili
Kişi kapasitesi:	1830–1950
Silah donanımı:	3 × 3 381 mm top 4 × 3 152 mm top 4 × 1 120 mm top 12 × 1 x 90 mm top 20 × 37 mm'lik uçaksavar topu 10 x 2 20 mm uçaksavar topu
Zırh:	Kemer: 350 mm Taret: 350 mm Kule: 260 mm
Uçak mevcudu:	3 uçak (IMAM Ro.43 veya Reggiane Re.2000)

Vittorio Veneto, dünya savaşı sırasında uzun bir hizmet gördü. Savaşın başlarında, Kasım 1940'ta Teulada Burnu Deniz Muharebesi'ne ve Mart 1941'de Matapan Burnu Muharebesi'ne katıldı. Matapan Burnu ve Aralık 1941'de birkaç kez torpidolar yüzünden hasar görmesine rağmen, Kasım 1940'ta Taranto'ya yapılan İngiliz baskını sırasında hasar görmeden kurtuldu. 1941 ve 1942'nin başlarında Malta'ya giden İngiliz konvoylarına saldırmak için kullanıldı, ancak İtalyan filosundaki akaryakıt sıkıntısı yüzünden faaliyetleri azalttı. Vittorio Veneto, İtalya'nın savaştan çekilmesinin ardından Eylül 1943'te Müttefiklere teslim olan İtalyan gemileri arasında yer aldı ve sonraki üç yılı Mısır'da İngiliz kontrolü altında geçirdi. Savaştan sonra Britanya'ya savaş ödülü olarak verildi ve ardından hurdaya ayrıldı.

Özellikler

"Littorio" sınıfı savaş gemileri planları

Vittorio Veneto, toplam 237,76 metre (780,1 ft) uzunluğundaydı ve 32,82 m (107,7 ft) genişliğe ve 9,6 m (31 ft) drafta sahipti. Washington Deniz Antlaşması'nın 35.000 tonluk (36.000 ton) kısıtlamasına aykırı olan 40.724 uzun tonluk (41.377 ton) standart deplasman ile tasarlandı. Gemi, 128.000 beygir gücünde (95.000 kW) dört şaft Belluzo dişli buhar türbini ile itiliyordu. Motorlar, 30 knot (56 km / s; 35 mph) maksimum hız ve 20 knot (37 km / s; 23 mph) hızda 3.920 mil (6.310 km; 3.410 nmi) menzil sağlıyordu. Vittorio Veneto, kariyeri boyunca 1.830 ila 1.950 kişi arasında bir denizci ekibiyle yüzmüştür.[1][2]

Vittorio Veneto'nun ana silahı, üç tarette üçlü olmak üzere dokuz adet 381 milimetre (15 inç) 50 kalibrelik Model 1934 silahtı. Üst üste yerleştirilmiş taretler düzeninde iki taret öne yerleştirildi ve üçüncüsü kıç tarafa yerleştirildi. İkincil silahı, üst yapının 4 köşesine yerleştirilmiş üçlü tarette on iki adet 152 mm (6 inç) toplardı. Bunlar, dört adet 120 mm (4,7 inç) / 40 Model 1891/92 topla desteklendi; bu silahlar eski silahlardı ve öncelikle yıldız mermilerini ateşlemek için tasarlanmıştı. Vittorio Veneto, on iki adet 90 mm (3,5 inç) / 53 Model 1939 silahtan, sekiz ikili ve dört tekli düzende yirmi adet 37 mm (1,5 inç) / 54 silahtan ve on altı adet 20 mm'lik uçaksavar bataryasına sahipti.[3] 30 kilometre (19 mil) menzilde yüzey hedeflerini ve 80 km'de (50 mil) uçakları tespit edebilen "EC 3 ter Gufo" radarı Temmuz 1943'te gemiye sonradan eklendi.[4]

Kariyer

İnşaası

Vittorio Veneto, 1934 inşaat programı kapsamında sipariş edilmiş ve I.Dünya Savaşı sırasında 1918'de Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'na karşı belirgin bir İtalyan zaferi olan Vittorio Veneto Muharebesi üzerine adlandırılmıştır. 28 Ekim 1934'te ( kardeş gemisi Littorio ile aynı gün ) Cantieri'de omurgası kızağa konulmuştur. Vittorio Veneto 25 Temmuz 1937'de denize indirildi ve büyük inşaatı Ekim 1939'da tamamlandı. Tasarımda tekrar tekrar yapılan değişiklikler ve ağır zırh plakasındaki eksiklikler nedeniyle montaj işlemi sürekli ertelendi. Vittorio Veneto, denemelerine başlayamadan 4 Ekim'de, altını biriken kirlerden arındırmak için Venedik'e taşındı. Littorio sınıfının sığabileceği İtalya'daki tek kuru havuz Venedik Arsenaliydi.[5]

II. Dünya Savaşı

Vittorio Veneto, 27 Kasım 1940'ta İtalyan filosunun uzun menzilli ateşgücünü kullanarak ingiliz gemilerini geri çekilmeye zorladıkları Teulada Burnu Deniz Muharebesine katıldı.

Vittorio Veneto ve Littorio Cape Teulada deniz savaşı sırasında

Matapan Burnu Muharebesi sırasında Vittorio Veneto, İngiliz Fairey Swordfish uçaklarından atılan bir torpidoyla vuruldu. Torpido zırhındaki yapısal bir zayıflık nedeniyle gemiye büyük zarar verdi ve İtalya'ya dönmek zorunda bıraktı. İngiliz Akdeniz filosu Vittorio Veneto'yu geçemedi, fakat Regia Marina'dan üç ağır kruvazör ve iki muhrip'i batırmayı başardılar.

1942'de Vittorio Veneto, İngilizlerin başlattığı Harpoon Operasyonu sırasındaki çatışmalara katıldı.

8 Eylül 1943'teki İtalya ve Müttefikler arasında ateşkesten sonra, diğer italyan gemileri ile irlikte müttefiklere teslim edildi. Savaşın geri kalanında Süveyş Kanalı'ndaki Acıgöl'de kardeş gemisi Italia (eski Littorio) ile birlikte zapt altında tutuldu. İtalya'nın Mihver Devletleri'ne savaş ilanından sonra Müttefikler tarafında gemilerin yeniden kullanılması önerilerildi fakat siyasi ve diğer nedenlerle öneri reddedildi.

Savaşın sona ermesinden sonra Vittorio Veneto, İngiltere'ye tazminat olarak verildi, ancak İngilizler gemiden feragat etti. 1948'de Vittorio Veneto İtalya'da hurdaya çıkarıldı.

Kaynakça

1. Garzke and Dulin, p. 435
2. Gardiner & Chesneau, p. 289
3. Gardiner & Chesneau, pp. 289–290
4. Bagnasco & De Toro, pp. 100–102
5. Bagnasco & De Toro, pp. 118–119