Afrika-Çin ilişkileri

Afrika-Çin ilişkileri, Çin ile Afrika arasındaki tarihi, siyasi, ekonomik, askeri, sosyal ve kültürel bağlantıları kapsar.

Afrika-Çin Halk Cumhuriyeti ilişkileri
Afrika
Çin
Yongle'nın 12. senesi (M.S. 1415)nde Somali'den Çin'e getirilmiş bir zürafa.

Çin ile Afrika Kıtası'nın Antik Çağ'daki ilişkiler hakkında çok az bilgi mevcuttur, ancak erken dönem ticari bağların var olduğunu gösteren kanıtlar mevcuttur. Orta Çağ'da Çin ile Afrika Kıtası arasında çeşitli temasların yer aldığı biliniyor: 14. yüzyılda Faslı alim ve gezgin İbn Battuta Çin'in çeşitli yerleri gezdi,[1] ve Somalili alim ve kâşif Mogadişulu Said, Çin'e ziyaret yaptı;[2] 15. yüzyılda ise Ming Hanedanı'na ait Çinli amiral Zheng He, filosuyla beraber Somali sahilini yuvarlayarak Ajura İmparatorluğu'nu geçti ve Doğu Afrika sahilini ta Mozambik Kanalı'na kadar takip etti.[3]

Çin Komünist Partisi'nin Çin İç Savaşı'nda zaferi elde etmesinden sonra, yani Mao Zedong Dönemi'nde, her iki bölge arasındaki çağdaş siyasi ve ekonomik ilişkiler başladı. 21. Yüzyıl'ın başından beri Çin, Afrika'yla gittikçe güçlenen ekonomik bağlar kurmuştur. Afrika'da ikamet eden yaklaşık bir milyon Çin vatandaşı var;[4] Çin'de ise 200.000 Afrikalının orada çalıştığı tahmin edilmektedir.[5] Tek Çin politikası konusunda Afrika ülkeleri büyük çoğunlukla Çin Halk Cumhuriyeti (ÇHC)'ni tanımaktadır, ve 2020 yılı itibarıyla Tayvan ("Çin Cumhuriyeti") ile diplomatik ilişkilerini halen muhafaza eden tek Afrika ülkesi Esvatini'dir.

1990'lar boyunca ÇHC ile Afrika arasındaki ticaret %700 oranında çoğaldı,[6] ve Çin şu an Afrika'nın en büyük ticaret ortağıdır.[7] Bu ilişkiyi güçlendirmek amacıyla Çin-Afrika Kooperasyon Forumu, resmî bir forum olarak 2000 yılı Ekim ayında kuruldu. Askeri ilişkiler konusunda ise 2017 yılında Çin, Cibuti'de Çin Ordusu'nun ilk denizaşırı askeri üssünü kurdurdu.

Çin Dışişleri Bakanlığı, Afrika ile beraber bulunduğu gelişimsel taahütlerin altını çizmekte, ayrıca Çin ile Afrika'nın "gelişmekte olan ülkelerin kanuni hakların korunması ve Dünya'da yeni ve adil bir siyasi ve ekonomik düzenin kurulması için ortak çabalar"da bulunduklarını belirtti.[8]

Kaynakça
  1. Gin Ooi, Keat (2004) [2004]. Southeast Asia: a historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor (İngilizce). ABC-CLIO. s. 626. ISBN 978-1-57607-770-2.
  2. Charles H. Parker, Jerry H. Bentley. Between the Middle Ages and modernity: individual and community in the early (İngilizce). s. 160.
  3. Çin Merkez Televizyonu (CCTV) (24 Aralık 2002). "Zheng He's Voyages" (İngilizce). 19 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2006.
  4. "Africa and China: More than minerals". The Economist (İngilizce). 23 Mart 2013. 15 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mart 2013.
  5. Mathews, Gordon ve Yang Yang (2012). "How Africans Pursue Low-End Globalization in Hong Kong and Mainland China" (İngilizce). Journal of Current Chinese Affairs. 23 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Temmuz 2012.
  6. "China's trade safari in Africa". Le Monde diplomatique (İngilizce). Mayıs 2005. 19 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Aralık 2019.
  7. Peter Wonacott (2 Eylül 2011). "In Africa, U.S. Watches China's Rise". The Wall Street Journal (İngilizce). 19 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Temmuz 2012.
  8. "China-Africa Relations". Çin Halk Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı (İngilizce). 25 Nisan 2002. 19 Aralık 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Aralık 2019.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.