Montagnardlar

La Montagne (Türkçe: Dağ), Fransız Devrimi sırasında etkinlik gösteren siyasi bir gruptu. Parti üyelerine Montagnardlar (Fransızca telaffuz: [mɔ̃taɲaʁ]) denmekteydi bu isimlendirme Fransız Devrimi Ulusal Meclis’in en yüksek sıralarında oturmalarından kaynaklanmaktaydı. Dağlılar olarak da adlandırılmaktadırlar.[1] Jakobenlerin içerisinden çıkmış bir oluşumdur.

Devrim sırasında faaliyet gösteren en radikal grup olmakla beraber Jirondenlerin uygulamak istediği çeşitli politikalara karşı çıkmıştır. İlk olarak Yasama Meclisi'nin bir oturumunda kullanılan terim 1793'te genel kullanıma girdi.[2] 1793 yazına gelindiğinde, Jakobenler içerisinde yer alan karşıt azınlık gruplar Ulusal Konvansiyon'u karşılıklı olarak feshetti. Bunun üzerine Maximilien Robespierre liderliğindeki Montagnardlar, Terör Dönemi olarak adlandırılan gelişmelerin yaşanmasına ön ayak oldu.

La Montagne partisi esas olarak orta sınıf üyelerden oluşuyordu, ancak Paris'in seçim bölgelerini temsil ediyordu. Bu nedenle, La Montagne şehrin kaygılarına karşı duyarlıydı ve işçi sınıfının sans-culottes'larından gelen taleplere güçlü bir şekilde yanıt verdi.[3] Montagnardlar, Paris'in dışındaki şehir ve kasabalardaki insanların günlük yaşamı ve ihtiyaçları hakkında çok az bilgiye sahipti. Bazı kırsal arazi reformu girişimlerinde bulunsalar da, bu girişimlerin çoğu hiçbir zaman yasalaştırılmadı ve Montagnardlar genellikle Fransa'nın kırsal kesimlerinde yaşayan insanlardan ziyade kentlerinde yaşayan yoksulların ihtiyaçlarına odaklandılar. La Montagne, Paris için en iyisinin tüm Fransa için en iyisi olacağı inancını benimsemekteydi.[4]

Jirondenler, Yasama Meclisi döneminde oluşturulan ılımlı bir siyasi hizipti.[5] Dağ içindeki daha radikal temsilcilerin siyasi muhalifleriydi. Jirondenler, XVI. Louis'in infazını önlemek istemişlerdi ve halk oylamasının yasaları alt üst etmesine yol açacak bir anayasa oluşturulmasını desteklediler. Dağ, Jirondenleri Paris'e komplo kurmakla suçladı, çünkü üzerinde çalışılan anayasa, Fransa'nın kırsal bölgelerinin, Dağ'ın ana seçim bölgesi olan Paris'e fayda sağlayan yasalara karşı oy kullanmasına izin verecekti. Bununla birlikte, Konvansiyondaki gerçek uyuşmazlık Dağ ve Jirondenler arasında değil, Dağ'ın azınlığının saldırgan antikleri ile Konvansiyonun geri kalanı arasında meydana geldi.[6]

Dağ bir parti olarak birleşmemişti ve kendileri farklı grupları temsil etmeye gelen Maximilien Robespierre, Georges Danton ve Jacques Hébert gibi liderlere güveniyordu.[7] Bir gazeteci olan Hébert, radikal bir yurtsever Montagnard (kendisiyle özdeşleşen üyeler Hébertistler olarak biliniyordu) olarak bilinirken, Danton Dağ'ın daha ılımlı bir hizibini yönetti (takipçileri Dantonistler olarak bilinmeye başladı).[8] Bölümlerden bağımsız olarak, Saint-Honoré caddesinde bir araya gelen Jakoben kulübünün gece seansları, Dağ için bir tür parti olarak kabul edilebilir.[9] Haziran 1793'te, Dağ, radikal sans-culottes'lerin yardımıyla Konvansiyonun ılımlı Jironden üyelerinin çoğunu başarılı bir şekilde görevden aldı.[10]

Darbelerinin ardından, Hérault de Séchelles liderliğindeki Dağ, sekiz gün içinde tamamlanacak olan yeni bir anayasanın yapımına hızla başladı.[11] Kamu Güvenliği Komitesi anayasayı 10 Haziran'da Konvansiyona bildirdi ve son taslak 24 Haziran'da kabul edildi. Süreç, Dağ'ın önde gelen üyelerinden Robespierre'nin 10 Haziran'da "iyi vatandaşların anayasa talep ettiğini" ve "Anayasa'nın Dağ'ın işi olduğu için vatansever milletvekillerinin cevabı olacağını" duyurduğu için hızlı bir şekilde gerçekleşti.[12] Ancak bu anayasa hiçbir zaman fiilen yasalaşmadı.[13] Robespierre daha sonra kendisine ve Kamu Güvenliği Komitesine "Devrimi savunmak" için diktatörlük yetkileri verdiğinde 1793 Anayasası terk edildi.[14]

Tarihi

Kökenleri

Montagnard grubu kavramını tam olarak saptamak zordur, çünkü onu tanımlayan satırların kendileri de erken dönemlerde oldukça belirsizdi. Başlangıçta Dağ üyeleri, Jakoben Kulüplerinin en üst sıralarında oturan, gevşek bir şekilde halka açık siyasi tartışma kulüpleri olan kişilerdi.[15] Montagnard üyeleri 1793'ten önce radikal siyasi kararlara olan bağlılıklarıyla biliniyor olsalar da, siyasi grupların sınırları, olaylara tepki olarak değişen, sürekli gelişen bir gerçeklik sunuyordu. Jean-Baptiste Robert Lindet ve Jean Bon Saint-André gibi önde gelen Montagnard liderleri, erken Jironden'in önerilerinden etkilenmişlerdi ve kısa bir süre sonra birçok ılımlı-hatta anti-radikal-hem ülke içinde hem de ülke dışında tehditler ışığında radikal çabalar için baskı yapma ihtiyacını hissettiler [16] Ancak Aralık 1792'de Louis XVI'nın yargılanmasından sonra, Montagnardları bir regicide (kral katili) pozisyonunda birleştiren, grubun idealleri ve gücü tamamen konsolide edildi.

Yükseliş ve terör

Montagnardların yükselişi, Jironden'lerin düşüşüne karşılık gelir. Jirondenler, 20 Haziran 1791'de Fransa'dan kaçma girişiminden sonra Louis XVI ile doğru eylemde tereddüt etti. Jirondenlerden bazıları kralı figür başı olarak kullanabileceklerine inanıyordu. Jirondenler tereddüt ederken, Montagnardlar Aralık 1792 - Ocak 1793'teki duruşmada birleşik bir tavır aldılar ve kralın idam edilmesini desteklediler.[17]

Bu zaferei kullanan Montagnardlar, Jirondenleri gözden düşürmeye çalıştı. Jirondenlertarafından daha önce kullanılan taktikleri, onları Devrimin yalancıları ve düşmanları olarak suçlamak için kullandılar.[18] Ayrıca Nicolas Hentz'in mirasların sınırlandırılmasını önerdiği ve Montagnardlara daha fazla destek sağladığı bir yasama komitesi kurdular. Jironden üyeleri daha sonra Jakoben kulübünden men edildi ve 31 Mayıs – 2 Haziran 1793'te Ulusal Konvansiyondan ihraç edildi. Herhangi bir direniş girişimi bastırıldı. Maximilien Robespierre daha sonra Kamu Güvenliği Komitesinin kullanımı ile Montagnardlar üzerindeki gücünü pekiştirmeye devam etti.[19]

Dağın Politikaları

Araziyi yeniden dağıtma girişimleri yoluyla, Dağ kırsallarda yaşayan yoksullara bir miktar destek gösterdi. Ağustos 1793'te Montagnard üyesi Jean Jacques Régis de Cambacérès, tarım reformuyla ilgili bir yasa tasarısı hazırladı; özellikle, "hasat kaybını takiben kiradan muafiyet, iyileştirmeler için tazminat ve kullanım hakkının sabitliği" çağrısında bulundu.[20] Bu, kısmen güneybatıdaki paylaşımcıların huzursuzluğuyla mücadele etmek içindi. Bu taslak hiçbir zaman yasalaşmadı, ancak sert reformlar, Dağ'ın hem kırsal hem de kentsel yoksullar için destek tabanlarını memnun etme ihtiyacının farkında olduğunu gösterdi.

Maximilien Robespierre ve takipçilerinin tutuklanması. Jandarma Merda'nın Robespierre'e ateş edişi görüntünün merkezinde. (Fulchran-Jean Harriet'in resminden esinlenen Jean-Joseph-François Tassaert'in renkli gravürü, Carnavalet Müzesi)

Yoksulları desteklemeyi amaçlayan diğer politikalar, 1793'te Dağ tarafından yürürlüğe konan fiyat kontrollerini içeriyordu. Genel Maksimum olarak adlandırılan bu yasa, Dağ'da Enragés olarak bilinen bir grup ajitatör tarafından destekleniyordu. Fransa genelinde fiyatları ve ücretleri sabitledi.[8] Aynı zamanda, emtia kıtlaştıkça ekmek fiyatları yükseliyordu ve Collot d'Herbois ve Billaud- Varenne'in öncülük ettiği bir girişimde, Temmuz 1793'te "günlük ihtiyaçların" istiflenmesini yasaklayan bir yasa çıkarıldı.[21] Tahıl istifleme, ölümle cezalandırılacak bir suç haline geldi.[22]

Dağ tarafından yürürlüğe konulan diğer ekonomik politikalar arasında Fransız mallarının ihracatına ambargo vardı. Bu ambargo neticesinde Fransa, esasen dış pazarlarla ticaret yapamadı ve mal ithalatı etkin bir şekilde sona erdi.[23] Teoride, bu, Fransız pazarlarını yabancı mallardan korudu ve Fransızların Fransız mallarını desteklemesini sağladı. Yabancı mallara yönelik ambargoya ek olarak, Ekim 1793'te Dağ tarafından kabul edilen 1651 sayılı Kanun, yabancı gemilerin Fransız kıyılarında ticaret yapmasını yasaklayarak Fransa'yı Avrupa'nın geri kalanından daha da izole etti.[24]

Etkinliğin kaybolması ve düşüş

Montagnardların Ulusal Konvansiyondan düşmesi ve dışlanması, Devrim'in radikal aşamasının çökmesi ve Robespierre'nin 10 Thermidor'da (28 Temmuz 1794) ölümüyle başladı. Montagnardlar birliği kutlarken, Robespierre ve onun Kamu Güvenliği Komitesi ordu üzerindeki sıkı kontrolleri ve hükümetteki yolsuzluğa aşırı muhalefetiyle kendilerini aşırı genişlettikçe, grup içinde artan bir heterojenlik meydana geliyordu.[25] Aşırı genişlemeleri, diğer devrimci liderlerin öfkesini çekti ve Dantonistler, Robespierre'nin onları infaz etmeyi planladığı korkusuna yanıt olarak, daha ılımlı bir grupla işbirlikçilerinin harekete geçmesiyle 9 Thermidor'da ( Thermidor Reaction ) bir dizi komplo gerçekleşti.[17]

Robespierre'nin tasfiyesi, Montagnardlar tarafından Jirondenler gibi hizipleri kovmak için kullanılan önceki önlemlere büyük ölçüde benziyordu. Ancak Robespierre, Montagnardların kalbi olarak kabul edildiğinden, ölümü onların çöküşünü simgeliyordu. Daha sonra Montagnardlar adını almak isteyen çok az kişi, yalnızca yaklaşık 100 kişi kaldı.[16] Nihayet, sonunda Dağ, büyük ölçüde The Crest (Fransızca: crête) olarak adlandırıldı ve herhangi bir gerçek güçten yoksun kaldı.[26]

Gruplar ve önde gelen üyeler

Dağ, 1792'de iki önde gelen sol görüşlü kulübün birleşmesiyle doğdu: Jacobenler ve Cordelierler. Jakobenler başlangıçta ılımlı cumhuriyetçilerdi ve Cordelierler radikal popülistti. 1792'nin sonlarında, Danton ve destekçileri Jirondenler ile Robespierre ile bir kopuşa neden olan bir uzlaşma istedi. Jirondenlerin 1793'te yargılanmasından sonra, Robespierre otoriter politikalarını sürdürürken Danton son derece ılımlı oldu.

Danton'ın ılımlıları, Montagnard olmayanlara zalimdi ve Fransa'nın Hıristiyanlaşmasını isteyen Jacques Hébert'in takipçilerine de karşıttı. Robespierre önce Hébertistleri (Mart 1794) ve ardından Dantonistleri (Nisan 1794) ortadan kaldırdığında, grubu Dağ'ı yönetti. Bu, The Plain tarafından desteklenen birkaç komplocunun bir darbe başlattığı, Thermidor Reaction'a kadar sürdü. Robespierre ve destekçilerini idam ettiler ve Termidorcu Sol'u oluşturmak için Dağ'dan ayrıldılar. Hayatta kalan Montagnardlar tutuklandı, idam edildi veya sınır dışı edildi. 1795'e gelindiğinde Dağ etkili bir şekilde yok edilmişti.

Robespierristler
Hébertistler
  • Jacques Hébert
  • Pierre Gaspard Chaumette
  • Jean-Paul Marat (destekçi)
  • Jean-Baptiste-Joseph Gobel
  • Anacharsis Cloots
  • François Chabot
  • Jean Baptiste Noël Bouchotte
  • Stanislas-Marie Maillard
  • François-Nicolas Vincent
  • Antoine-François Momoro
  • Charles-Philippe Ronsin
  • Joseph Le Bon
  • Jean-Baptiste Taşıyıcı
Ingulgentler

Seçim sonuçları
Seçim yılı Genel oyların sayısı Genel oyların yüzdesi Kazanılan genel koltukların sayısı +/– Önder
Ulusal kongre
1792 907.200 (2.) 26.7
200 / 749
64
Maximilien Robespierre
Yasama organı
1795 Katılmadı Katılmadı
64 / 750
136
1798 Bilinmeyen (1.) 70.7
175 / 750
111
1799 Bilinmeyen (1.) Bilinmeyen
240 / 500
65

Kaynakça
  1. Aynur Demirli (2018). "Devrimin Çocuklarını Yargılamak: Jakobenler" (PDF). Hacettepe Üniversitesi. Erişim tarihi: 13 Aralık 2020.
  2.  Chisholm, Hugh, (Ed.) (1911). "Mountain, The". Encyclopædia Britannica. 18 (11. bas.). Cambridge University Press. s. 937.
  3. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), pp. 75–76.
  4. William D. Edmonds, "The Siege" in Jacobinism and the Revolt of Lyon, (Clarendon Press, 1990), p. 249.
  5. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), pp. 50–51.
  6. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 26.
  7. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution: Sixth Edition, (Pearson Education, Inc. 2006), p. 62.
  8. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), pp. 64–66.
  9. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 25.
  10. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 66.
  11. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 34.
  12. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 35.
  13. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 67.
  14. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 71.
  15. "Definition of 'mountain' - Collins English Dictionary". Collins English Dictionary. 25 Mayıs 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  16. François Furet and Mona Ozouf, A Critical Dictionary of the French Revolution (Belknap Press, 1989), pp. 380–390.
  17. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 5th ed. (Pearson, 2009), pp. 72–77.
  18. Marisa Linton, Choosing Terror: Virtue, Friendship, and Authenticity in the French Revolution (Oxford University Press, 2013), pp. 174–175.
  19. Robert J. Alderson, This Bright Era of Happy Revolutions: French Consul Michel-Ange-Bernard Mangourit and International Republicanism in Charleston, 1792-1794 (University of South Carolina Press, 2008), pp. 9–10.
  20. P. M. Jones, "The 'Agrarian Law': Schemes for Land Redistribution during the French Revolution", Past & Present, no. 133 (1991), p. 112.
  21. Jeremy D. Popkin, A Short History of the French Revolution, 6th ed. (Pearson Education, Inc. 2006), p. 68.
  22. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press), 2005. p. 226.
  23. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), 226.
  24. R. R. Palmer, Twelve Who Ruled: The Year of the Terror in the French Revolution with a new foreword by Isser Woloch (Princeton University Press, 2005), p. 227.
  25. Peter McPhee, Robespierre: A Revolutionary Life (Yale University Press, 2012), p. 271.
  26. "Montagnard". Encyclopædia Britannica. 16 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.

Bibliyografya
  • François Furet ve Mona Ozouf. Fransız Devriminin Eleştirel Bir Sözlüğü . (Belknap Press, 1989).
  • Jeremy D. Popkin, Fransız Devriminin Kısa Tarihi, 5. baskı. (Pearson, 2009).
  • Marisa Linton, Fransız Devriminde Terörü Seçmek: Erdem, Dostluk ve Özgünlük . (Oxford University Press, 2013).
  • Morris Slavin. Bir Ayaklanmanın Yapılması: Paris Bölümleri ve Gironde . (Harvard University Press, 1986).
  • Peter Kropotkin, Çev. NF Dryhurst Büyük Fransız Devrimi, 1789–1793 . (New York: Öncü Baskılar, 1927).
  • Peter McPhee, Robespierre: Devrimci Bir Yaşam . (Yale University Press, 2012).
  • Robert J. Alderson, Bu Mutlu Devrimlerin Parlak Çağı: Fransız Konsolosu Michel-Ange-Bernard Mangourit ve Charleston'daki Uluslararası Cumhuriyetçilik, 1792-1794 . (South Carolina Üniversitesi Yayınları, 2008).
  • "Dağ (Dağ)" . Collins İngilizce Sözlük Çevrimiçi . Alındı 24 Mayıs 2014.
  • "Montagnard (Fransız tarihi)" . Encyclopædia Britannica Çevrimiçi . Erişim tarihi: 8 Mayıs 2014.

İleri okumalar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.