Otoriteryanizm

Otoriteryenizm, siyaset üzerinde otokratik bir pozisyondur. Otorite ve bu otoritenin idaresine yönelik itaat ile nitelenen bir sosyal organizasyon biçimidir. Bireysel özgürlük karşıtıdır ve mutlak itaate dayanır.[1]

Bu madde siyaset bilimi alanındaki otoriteryanizm konusunu ele almaktadır hakkındadır. Psikolojide otoriteryanizm konusu için Otoriter kişilik sayfasına bakınız. Siyasi yetkilerin tek kişide toplandığı yönetim biçimi için Otokrasi sayfasına bakınız.
Temel hükûmet biçimleri
Siyasal serinin bir parçası
İktidar yapısı
İktidar kaynağı
Siyaset portalı

Politik anlamda; otoriteryen bir hükûmette siyasal otorite, küçük bir siyasetçi grubunun odağındadır.[2]

Örnekler

Otoriteryanizmin tek bir konsensüs tanımı yoktur, ancak Freedom House'un yıllık Dünya Özgürlüğü raporu dahil olmak üzere birkaç yıllık ölçüm denenmektedir.

Günümüz

Şu anda (veya sık sık) otoriter olarak nitelendirilen devletlerin örneklerinin kapsamlı olmayan bir listesi aşağıdadır:

State Zaman periyodu Yönetici grup veya kişi Notlar
 Angola 1975– Halkın Angola'nın Kurtuluşu Hareketi [3]
 Azerbaycan 1993– Yeni Azerbaycan Partisi [4]
 Bahreyn 1746– Halife Hanedanı [5]
 Belarus 1994– Alexander Lukashenko [6][7][8][9][10]
 Sırp Cumhuriyeti 2006– Milorad Dodik [11][12][13]
 Burundi 2005– Pierre Nkurunziza [14]
 Kamboçya 1985– Hun Sen [15][16]
 Kamerun 1982– Paul Biya [17][18]
 Çad 1990– Idriss Déby [19]
 Çin 1949– Çin Komünist Partisi “Bazı akademisyenler Çin sistemini 'parçalanmış bir otoriterlik' (Lieberthal), 'müzakere edilmiş bir devlet' veya 'danışma otoriter rejimi' olarak nitelendirdiler” John Kennedy'nin (2018) araştırmasına göre, yüksek öğrenim gören Çinli vatandaşlar yerel seçimlere daha az katılma eğilimindedir ve yalnızca zorunlu eğitime sahip olanlara kıyasla daha düşük demokratik değerlere sahiptir.[20]
 Kongo Cumhuriyeti 1979– Denis Sassou Nguesso [21]
 Küba 1959– Küba Komunist Partisi [22]
 Mısır 2014– Abdülfettah es-Sisi [23]
 Ekvator Ginesi 1979– Teodoro Obiang Nguema Mbasogo [24]
 Eritre 1993– Isaias Afewerki [25]
 Etiyopya 1991– Etiyopya Halkının Devrimci Demokratik Cephesi [26]
 Gabon 1961– Gabon Demokrat Partisi [27]
 Macaristan 2010– Viktor Orbán Son zamanlarda liberalizme daha çok yöneldi[28][29][30]
 İran 1981– Ruhollah Khomeini ve Ali Khamenei [31] Linz, 2000 yılında "totaliterliğin ideolojik eğilimini otoriterizmin sınırlı çoğulculuğu ile birleştirdiği ve farklı politika ve görevlileri savunan adayların sık sık yenildiği için İran rejimini mevcut tipolojiye sığdırmanın zor olduğunu" yazdı.[32]
 Ürdün 1946– Haşim Hanedanı [33]
 Kazakistan 1990– Nur Otan [17]
 Laos 1975– Lao Halkın Devrimci Partisi [34]
 Fas 1957– Alevî Hanedanı [33][35][36]
 Karadağ 1990– Karadağ Sosyalistleri Demokratik Partisi [37][38][39][40][41]
 Kuzey Kore 1947– Kim Hanedanı ve Kore İşçi Partisi [42]
 Umman 1970– Bu Said Hanedanı [43]
 Filistin 1964–2006 Filistin Kurtuluş Örgütü [44]
2006– Hamas
 Katar 1971– Sani Hanedanı [45]
 Rusya 1999– Vladimir Putin yönetiminde Birleşik Rusya (bkz. daha fazlası için Putinizm) Otoriter eğilimlere sahiptir ve bazıları tarafından "gerçekten otoriterizmin ve yönetilen demokrasinin bir karışımı" olarak tanımlanır."[46][47][48]
 Ruanda 2000– Paul Kagame [49]
 Suudi Arabistan 1744– Suud Hanedanı [50]
 Sırbistan 2012– Aleksandar Vučić yönetiminde Sırp İlerleme Partisi [51][52][53][54]
 Singapur 1965– Halk Hareketi Partisi [55][56]
 Güney Sudan 2011– Salva Kiir Mayardit yönetiminde Sudan Halk Kurtuluş Hareketi [57]
 Suriye 1963– Baas rejimi ve Esad ailesi [58]
 Tacikistan 1994– Emomali Rahmon [59]
 Türkiye 2003– Recep Tayyip Erdoğan yönetiminde Adalet ve Kalkınma Partisi “Rekabetçi otoriter rejim” olarak tanımlanmaktadır.[60]
 Türkmenistan 1991– Türkmenistan Demokratik Partisi [61]
 Birleşik Arap Emirlikleri 1972– Birleşik Arap Emirlikleri kraliyet aileleri [62][63]
 Uganda 1964– [64]
 Özbekistan 1989– Özbekistan Liberal Demokrat Partisi [65][66][67]
 Venezuela 1999– Nicolás Maduro yönetiminde Venezuela Birleşik Sosyalist Partisi [68]
 Vietnam 1976– Vietnam Komünist Partisi [69]

Ayrıca bakınız
  • Personalismo

Dipnotlar
  1. ""Authoritarianism" at the free dictionary". 9 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2014.
  2. Shepard, Jon (2007). Sociology and You. Ohio: Yin Chi Lo-Hill. ss. A-22. ISBN 0-07-828576-3. 8 Mart 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Eylül 2012.
  3. "Freedom in the World Angola Report". 6 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  4. Vincent, Rebecca (19 Mayıs 2013). "When the music dies: Azerbaijan one year after Eurovision". Al Jazeera. 7 Haziran 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Haziran 2013. Over the past several years, Azerbaijan has become increasingly authoritarian, as the authorities have used tactics such as harassment, intimidation, blackmail, attack and imprisonment to silence the regime’s critics, whether journalists, bloggers, human rights defenders, political activists or ordinary people taking to the streets in protest.
  5. Nebil Husayn, Authoritarianism in Bahrain: Motives, Methods and Challenges 28 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., AMSS 41st Annual Conference (September 29, 2012); Parliamentary Elections and Authoritarian Rule in Bahrain 17 Aralık 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (January 13, 2011), Stanford University
  6. Rausing, Sigrid (7 Ekim 2012). "Belarus: inside Europe's last dictatorship". The Guardian. Londra. 26 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2014.
  7. "Belarus's Lukashenko: "Better a dictator than gay"". Berlin. Reuters. 4 Mart 2012. 6 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020. ...German Foreign Minister's branding him 'Europe's last dictator'
  8. "Profile: Alexander Lukashenko". BBC News. BBC. 9 Ocak 2007. 23 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ağustos 2014. ..an authoritarian ruling style is characteristic of me [Lukashenko]
  9. "Essential Background – Belarus". Human Rights Watch. 2005. 15 Ocak 2005 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2006.
  10. "Human rights by country – Belarus". Amnesty International Report 2007. Amnesty International. 2007. 12 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2007.
  11. Bieber, Florian (Temmuz 2018). "Patterns of competitive authoritarianism in the Western Balkans". East European Politics. 38 (3). ss. 337-54. doi:10.1080/21599165.2018.1490272. Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  12. "Milorad Dodik Wants to Carve Up Bosnia. Peacefully, if Possible". The New York Times. 16 Şubat 2018. 16 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2019.
  13. "Correction: Bosnia-Journalist Beaten story". Associated Press. 28 Eylül 2018. 27 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2019.
  14. "Freedom in the World Burundi Report". 18 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  15. Elisabeth Bumiller (16 Kasım 2012). "In Cambodia, Panetta Reaffirms Ties With Authoritarian Government". The New York Times. 2 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020.
  16. Morgenbesser, Lee (2020). "The Rise of Sophisticated Authoritarianism in Southeast Asia". Cambridge University Press (İngilizce). doi:10.1017/9781108630061. 1 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mayıs 2020.
  18. "Amnesty International Report 2009: State of the World's Human Rights". Amnesty International. 2009. 8 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020.
  19. "Freedom in the World Chad Report". 4 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  20. Kennedy, John; Nagao, Haruka; Liu, Hongyan (2018). "Voting and Values: Grassroots Elections in Rural and Urban China". Politics and Governance. 6 (2). s. 90. doi:10.17645/pag.v6i2.1331. Geçersiz |doi-access=free (yardım)
  21. "Freedom in the World Republic of Congo Report". 21 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  22. Ariana Eunjung Cha, China, Cuba, Other Authoritarian Regimes Censor News From Iran 18 Eylül 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (June 27, 2009), The Washington Post; Shanthi Kalathil and Taylor Boas, Internet and State Control in Authoritarian Regimes: China, Cuba and the Counterrevolution 28 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (July 16, 2001), Carnegie Endowment for International Peace.
  23. Amr Adly, The Economics of Egypt’s Rising Authoritarian Order 28 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Carnegie Middle East Center, June 18, 2014; Nathan J. Brown & Katie Bentivoglio, Egypt's Resurgent Authoritarianism: It's a Way of Life 28 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Carnegie Endowment for International Peace, October 9, 2014; Roula Khalaf, Sisi’s Egypt: The march of the security state 26 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Financial Times (December 19, 2016); Peter Hessler, Egypt's Failed Revolution 2 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New Yorker, January 2, 2017.
  24. "Freedom in the World Equatorial Guinea Report". 24 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  25. "Freedom in the World Eritea Report". 20 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  26. "Freedom in the World Ethiopia Report". 20 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  27. "Freedom in the World Gabon Report". 4 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  28. Rohac, Dalibor. "Hungary and Poland Aren't Democratic. They're Authoritarian". Foreign Policy (İngilizce). 5 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2019.
  29. Mounk, Yascha (9 Nisan 2018). "The Re-election of Hungary's Anti-Semitic, Authoritarian Prime Minister Disproves Everything We Thought We Knew About Democracy". Slate Magazine (İngilizce). 10 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2019.
  30. Viktor Orbán Is Exploiting Anti-Semitism 18 Haziran 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Ira Forman, The Atlantic, 14 December 2018
  31. Mehrdad Kia, id=BaE3AAAAQBAJ&pg=PA75#v=onepage&q&f=false The Making of Modern Authoritarianism in Contemporary Iran 3 Ocak 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., in Modern Middle East Authoritarianism: Roots, Ramifications, and Crisis (Routledge: 2013; eds. Noureddine Jebnoun, Mehrdad Kia & Mimi Kirk), pp. 75–76.
  32. Juan José Linz, Totalitarian and Authoritarian Regimes 26 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Lynne Rienner, 2000), p. 36.
  33. Yom, Sean (16 Mayıs 2017). "Why Jordan and Morocco are doubling down on royal rule". Washington Post. 2 Ekim 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2017.
  34. Beckert, Jen. "Communitarianism." International Encyclopedia of Economic Sociology. London: Routledge, 2006. 81.
  35. "Governance of Morocco". Fanack.com. 19 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020.
  36. "Morocco: The Promise of Democracy and the Reality of Authoritarianism". IAI Istituto Affari Internazionali (İtalyanca). 27 Nisan 2016. 28 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020.
  37. "Montenegro's Prime Minister Resigns, Perhaps Bolstering Country's E.U. Hopes". The New York Times. 26 Ekim 2016. 27 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  38. "Montenegro's Djukanovic Declares Victory In Presidential Election". Radio Free Europe. 16 Nisan 2018. 15 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  39. "Djukanovic si riprende il Montenegro con la benedizione di Bruxelles". eastwest.eu. 17 Nisan 2018. 19 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  40. "Đukanović - posljednji autokrat Balkana". Deutsche Welle. 18 Haziran 2013. 17 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  41. "Montenegro veteran PM Djukanovic to run for presidency". France 24. 19 Mart 2018. 20 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  42. Daniel Byman, Pyongyang’s Survival Strategy: Tools of Authoritarian Control in North Korea 28 Ekim 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., International Security, Vol. 35, issue 1, pp. 44–74 (Summer 2010); Chico Harlan, In authoritarian North Korea, hints of reform 26 Kasım 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Washington Post, September 3, 2012.
  43. "Oman". freedomhouse.org (İngilizce). 24 Ocak 2017. 9 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2019.
  44. "Authoritarianism in Palestine". Middle East Monitor (İngilizce). 11 Ekim 2014. 23 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2019.
  45. "Dictators Continue to Score in International Sporting Events". Freedom House. 11 Kasım 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  46. Nikolay Petrov and Michael McFaul, The Essence of Putin's Managed Democracy 28 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (October 18, 2005), Carnegie Endowment for International Peace; Tom Parfitt, Billionaire tycoon Mikhail Prokhorov who is running in the 4 March election says it is time for evolution not revolution 26 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (January 11, 2012), The Guardian; Richard Denton, Russia's 'managed democracy' 26 Temmuz 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (May 11, 2006), BBC News.
  47. "Nations in Transit 2014 – Russia". Freedom House. 30 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020.
  48. "The Myth of the Authoritarian Model – How Putin's Crackdown Holds Russia Back" (PDF). The Freeman Spogli Institute for International Studies, Stanford. 6 Ekim 2014 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2014.
  49. "Freedom in the World Rwanda Report". 6 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  50. Toby Craig Jones, Desert Kingdom: How Oil and Water Forged Modern Saudi Arabia (2011), Harvard University Press, pp. 5, 14–15; Kira D. Baiasu, Sustaining Authoritarian Rule 2 Ocak 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Fall 2009, Volume 10, Issue 1 (September 30, 2009), Northwestern Journal of International Affairs.
  51. "Serbia election: Pro-EU Prime Minister Vucic claims victory". BBC. 24 Nisan 2016. 24 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  52. "A Serbian Election Erodes Democracy". The New York Times. 9 Nisan 2017. 15 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  53. "Thousands march against Serbian president's autocratic rule". The Washington Post. 8 Aralık 2018. 9 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  54. Eror, Aleks (9 Mart 2018). "How Aleksandar Vucic Became Europe's Favorite Autocrat". Foreign Policy. 9 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Aralık 2018.
  55. "Lee Kuan Yew leaves a legacy of authoritarian pragmatism". 23 Mart 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2017.
  56. "January 5, 2017 Fear, smear and the paradox of authoritarian politics in Singapore". 6 Ocak 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mayıs 2017.
  57. "Freedom in the World South Sudan Report". 21 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  58. Heydemann, Steven; Leenders, Reinoud (2013). Middle East Authoritarianisms: Governance, Contestation, and Regime Resilience in Syria and Iran. Stanford University Press. s. 13. ISBN 978-0804793339.
  59. "Freedom in the World Tajikistan Report". 20 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  60. Esena, Berk; Gumuscub, Sebnem (2016). "Rising competitive authoritarianism in Turkey". Third World Quarterly. Cilt 37. ss. 1581-1606. doi:10.1080/01436597.2015.1135732. 23 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2020.; Ramazan Kılınç, Turkey: from conservative democracy to popular authoritarianism 22 Temmuz 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., openDemocracy (December 5, 2015).
  61. "Turkmenistan". hrw.org. 2 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Eylül 2016.
  62. "The dark side of the United Arab Emirates". newint.org. 7 Eylül 2015. 10 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2017.
  63. "United Arab Emirates profile". 29 Ağustos 2017. 27 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2017 – www.bbc.com vasıtasıyla.
  64. "Freedom in the World Uganda Report". 14 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2018.
  65. Neil J. Melvin, Uzbekistan: Transition to Authoritarianism on the Silk Road (Harwood Academic, 2000), pp. 28–30.
  66. Shahram Akbarzadeh, "Post-Soviet Central Asia: The Limits of Islam" in Constitutionalism in Islamic Countries: Between Upheaval and Continuity (Oxford University Press, 2012: eds. Rainer Grote & Tilmann J. Röder), p. 428.
  67. "An Uzbek spring has sprung, but summer is still a long way off". The Economist. 14 Aralık 2017. ISSN 0013-0613. 7 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ekim 2019.
  68. Human Rights Watch, Venezuela: Chávez’s Authoritarian Legacy: Dramatic Concentration of Power and Open Disregard for Basic Human Rights 10 Haziran 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., March 5, 2013; Kurt Weyland, Latin America's Authoritarian Drift: The Threat from the Populist Left 1 Ekim 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Journal of Democracy, Vol. 24, No. 3 (July 2013), pp. 18–32.
  69. Thomas Fuller, In Hard Times, Open Dissent and Repression Rise in Vietnam (April 23, 2013), The New York Times
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.