Okul saldırısı

Okul saldırısı, ilkokul, ortaokul, lise veya üniversite gibi bir eğitim kurumuna ateşli silahların kullanıldığı bir saldırıdır. Birçok okul saldırısı, birden fazla zayiat nedeniyle toplu silahlı saldırı olarak da sınıflandırılır.[1][2] Bu olay en çok, okulla ilgili en yüksek sayıda silahlı saldırıya sahip olan Amerika Birleşik Devletleri'nde yaygındır,[3][4] ancak dünyanın pek çok ülkesinde okul saldırıları meydana gelmiştir.

Araştırmalara göre, okulda silahlı saldırıların ardındaki faktörler arasında, diğer birçok psikolojik sorunun yanı sıra, aile işlev bozukluğu, aile gözetiminin olmaması, ateşli silahlara kolay erişim ve akıl hastalığı yer alıyor. Saldırganların en önemli nedenleri arasında zorbalık / zulüm / tehdit (%75) ve intikam (%61) yer alırken,%54'ü birçok nedeni olduğunu bildirdi.[5] Geriye kalan güdüler arasında bir problemi çözme girişimi (%34), intihar veya depresyon (%27) ve dikkat veya tanınma (%24) yer alıyordu.

Okul saldırıları, silahlı şiddet, sıfır tolerans politikaları, silah hakları ve silah kontrolü üzerine siyasi bir tartışmayı ateşledi.

Profiller

Amerika Birleşik Devletleri Gizli Servisi, Aralık 1974'ten Mayıs 2000'e kadar Amerika Birleşik Devletleri'nde 41 kişinin katıldığı 37 okulda silahlı saldırı olayı ile ilgili bir araştırmanın sonuçlarını yayınladı.[6] FBI tarafından 18 okulda silahlı saldırıya ilişkin önceki bir raporda, atıcıları orta sınıf, yalnız / yabancılaşmış, tuhaf, silahlara erişimi olan beyaz erkekler olarak tanımlayan bir profil yayınladılar.[7] En son rapor, bir failin belirli bir 'tip' veya profille tanımlanabileceği varsayımına karşı uyarıda bulundu. Çalışmanın sonuçları, faillerin farklı geçmişlerden geldiğini ve olası bir saldırganı tespit ederken tekil bir profili zorlaştırdığını gösterdi.[8] Örneğin, bazı failler boşanmış çocuklardı, koruyucu ailelerde yaşıyorlardı veya sağlam çekirdek ailelerden geliyorlardı. Bireylerin çoğu okulda nadiren ya da hiç başını belaya sokmuş ve sağlıklı bir sosyal hayata sahipti. Alan Lipman gibi bazıları, profil oluşturma yöntemlerinin ampirik geçerliliğinin eksikliğine karşı uyarıda bulundu.

Aile dinamikleri

Okul saldırılarının katalitik nedenlerine ilişkin bir varsayım, aile yapısının ve aile istikrarının çocukların sonuçlarıyla nasıl ilişkili olduğuna odaklanan "geleneksel olmayan" hane perspektifinden gelmektedir.[9] Genel olarak, bu hipotezin savunucuları, bekar anneler,[10] aynı cinsiyetten ebeveynler,[11] geniş aile veya birlikte yaşama[12] heteroseksüel, evli ebeveynlere göre (genellikle çekirdek aile fikrine eşittir), çocuğun zihinsel sağlığının gelişmesine daha zararlıdır. Bu bakış açısının, 1996 tarihli Kişisel Sorumluluk ve Çalışma Fırsatı Uzlaştırma Yasası (PRWORA)[13] ve ABD federal vergi teşvikleri gibi federal çabaları desteklediği görülmüştür.[14]

Bununla birlikte, "geleneksel olmayan" aile yapılarının zararlı etkilerine ilişkin bu varsayımların, gerçek sorunların sosyo-ekonomik gerçeklerde yattığı, yanlış işaretler olduğu defalarca gösterilmiştir.[15][16] Boylamsal araştırmalar, yüksek gelirin ve yüksek öğrenim seviyelerinin çocuğun refahı ve duygusal gelişimi üzerindeki güçlü ve olumlu etkilerini göstermiştir; bu, aile yapısına değil, aile istikrarına yansır.[17] Dahası, bu hipotezin savunucuları genellikle suç işleyenler için aile istatistiklerine atıfta bulunur, ancak bunların genel nüfus da dahil olmak üzere diğer popülasyonlarla nasıl karşılaştırılacağını dışarıda bırakır. Örneğin, Madde Bağımlılığı ve Ruh Sağlığı Hizmetleri İdaresi (SAMHSA) tarafından 2009 yılında yapılan bir anket, bekar anneler tarafından yetiştirilen çocuklar arasında madde bağımlılığının biyolojik ebeveynleri tarafından yetiştirilen çocuklardan daha yüksek olduğunu ortaya koymuştur. Bununla birlikte, bekar anneler tarafından büyütülen çocuklar arasında madde bağımlılığı yüzdesi sadece dikkat çekici derecede düşük (%5,4) değil, aynı zamanda her iki ebeveyni tarafından yetiştirilen çocuklardan sadece %1,2 daha yüksekti.[18] Bu oranlar, aynı dönemin diğer demografik özelliklerine kıyasla daha da küçük olduğunu ortaya koyuyor. Ulusal Uyuşturucu Suistimali Enstitüsü tarafından yaptırılan anketlere göre, gençlerin %20-30'u yasadışı maddeler kullanmış / kötüye kullanmıştır; bu, bekar annelerin bulunduğu hanelere göre çok daha yüksektir.[19] Bu anlatıyı ilerletmek için yetersiz alıntılanmış istatistiklerin bir başka örneği, en az bir ebeveynini kaybetmiş çocuklarda bulunabilir. ABD'de 16 yaşından önce ebeveyn ölüm oranı %8'dir. Ebeveyn ölüm oranı mahkumlar için orantısız bir şekilde yüksektir (%30-50), ancak aynı zamanda yüksek performanslı bilim adamları (%26) ve ABD başkanları (%34) için orantısız bir şekilde yüksektir. Harvard'ın Baker Vakfı Profesörü Emerita, Dr. Teresa M. Amabile, "Bu tür olaylar çocuğu ezebilir, birçok soruna yol açabilir; Madde bağımlılığına yol açabilirler, çeşitli duygusal hastalık biçimlerine yol açabilirler. Ayrıca, insanlar bu deneyimleri bozulmadan yaşayabilirse, görünüşe göre, inanılmaz bir direnç ve neredeyse insanüstü davranışlara yol açabilirler. Genel olarak sahadayken, anahtarların ne olduğunu, çocuklar için farkı neyin yarattığını keşfettik mi bilmiyorum."[20] Sosyo-ekonomik faktörlerin çocuk gelişimi ve duygusal istikrar üzerinde daha fazla etkiye sahip olduğunun anlaşılması, birçok kişinin tek ebeveynli ve diğer geleneksel olmayan hanelerin devlet tarafından, evli hanelere sağlanan eş değer teşviklerle ve aileye odaklanılması gerektiğini savunmasına yol açtı. aile istikrarı yerine yapı, kitlesel atıcıların gerçeklerini anlama çabalarını raydan çıkarır.

Ebeveyn gözetimi

"Araştırmalar, faillerin ailelerinde sıklıkla denetim eksikliği, düşük duygusal yakınlık ve yakınlık olduğunu ortaya koymuştur."[21] Johns Hopkins Tıp Fakültesi ve Johns Hopkins Bloomberg Halk Sağlığı Okulu'ndan Dr.George S.[22] Etkenlerden biri, atıcıların kendilerini izole etme eğiliminde olmaları ve "Genellikle ayrıntılı planlamaya yol açan saplantılı bir nitelik sergilediler, ancak ironik bir şekilde, davranışlarının sonuçlarını anlamamış görünüyorlardı ve bu nedenle, kolluk kuvvetleriyle olumsuz bir karşılaşma geçmişine sahip olabilirler." Medyadaki geçmiş tetikçilerin eleştirisi, ebeveynleri veya velileri çabaları konusunda uyarmadan bu kadar çok planlamanın nasıl başlayabileceğini sorguluyordu. Bununla birlikte, bu, geçmiş okul saldırılarının herhangi birini tahmin etmek kadar cevaplanması zor bir soru olduğunu kanıtladı.

Ulusal Şiddet Suçları Analiz Merkezi ve Hastalık Kontrol ve Önleme Merkezlerinden alınan on yıllardır ABD'deki okullarda silahlı saldırıları kapsayan veriler, atıcıların %68'inin evlerinden veya bir akrabasının evinden silah aldığını ortaya koyuyor. 1999'dan beri, çocuklar / ergenler tarafından işlenen 145 ABD okul saldırısından, kullanılan silahların %80'i evlerinden veya akrabalarının evinden alındı.[23] Ateşli silahların mevcudiyeti, bir okul çatışması başlatma olasılığı üzerinde doğrudan etkiye sahiptir. Bu, birçok kişinin ebeveynlerinin çocuklarının silahla ilgili suçları nedeniyle cezai ihmalkar olarak tutulması gerekip gerekmediğini sorgulamasına neden oldu. 2018 yılına kadar toplam dört ebeveyn, çocukları tarafından ABD okullarını vurmak için kullanılan silahları kilitlememekle suçlandı. Bu tür olaylar, silah yasaları konusunda ülke çapında tartışmalara da yol açabilir.[24]

FBI, olası okul atıcılarını belirlemeye yardımcı olacak bir rehber sunuyor: The School Shooter: A Threat Assessment Perspective.[25]

"Öğrenci Türünü Yönetir'" "Ebeveynler, çocuğun davranışına çok az sınır koyar veya hiç sınırlamaz ve düzenli olarak onun taleplerini yerine getirir. Öğrenci aşırı derecede mahremiyet konusunda ısrarcıdır ve ebeveynler faaliyetleri, okul hayatı, arkadaşları veya diğer ilişkileri hakkında çok az bilgiye sahiptir. Ebeveynler çocukları tarafından korkutulmuş görünüyor. Kendisiyle yüzleşir veya onu hayal kırıklığına uğratırsa onlara fiziksel olarak saldıracağından korkabilirler veya duygusal bir patlama ile yüzleşmek istemeyebilirler veya çocuğu üzmenin duygusal bir krizi tetiklemesinden korkabilirler. Geleneksel aile rolleri tersine çevrilir: örneğin, çocuk otorite figürü gibi davranırken, ebeveynler çocukmuş gibi davranır."

"TV ve İnternetin Sınırlandırılmaması veya İzlenmesi" "Ebeveynler, öğrencinin televizyon izlemesini veya İnternet kullanımını denetlemez, sınırlamaz veya izlemez. Öğrenci, kendi odasında bir televizyona sahip olabilir veya şiddet içeren veya başka şekilde uygunsuz şovları izlemeyi sevdiği kadar zaman harcamak için herhangi bir sınırlama olmaksızın özgür olabilir. Öğrenci, ailesi veya arkadaşları ile aktiviteler yerine televizyon izleyerek çok zaman geçiriyor. Benzer şekilde, ebeveynler bilgisayar kullanımını veya İnternet erişimini izlemez. Öğrenci, bilgisayarlar hakkında ebeveynlerden çok daha fazla şey biliyor olabilir ve bilgisayar, bilgisayar kullanımı konusunda gizliyken, şiddet içeren oyunlar veya şiddet, silahlar veya diğer rahatsız edici diğer konularla ilgili İnternet araştırmaları içerebilecek şekilde ebeveynlerin yasak olduğu düşünülebilir."

Bu son pasaj, şiddet içerikli video oyunlarının okulda silahlı saldırılara yol açtığı şeklindeki arkaik görüşü içeriyor. FBI, rehberiyle birlikte üç uyarıda bulunur: 1) Hiçbir özellik veya karakteristik tek başına düşünülmemeli veya diğerlerinden daha fazla ağırlık verilmemelidir, 2) Kötü bir gün bir öğrencinin gerçek kişiliğini veya olağan davranışını yansıtmayabilir ve 3) Bunların çoğu özellikler ve davranışlar, şiddet içermeyen diğer sorunları olan ergenlerde görülür.

Klinik Psikiyatrist Daniel Schechter, bir bebeğin daha sonra ölümcül şiddete dönüşen sorunlu bir ergene dönüşmesi için, birden fazla etkileşim faktörünün bir noktada birleşmesinin olması gerektiğini yazdı, yani "Kansas'ta güzel bir bahar gününde bir kasırganın oluşması kadar karmaşık."[26] Böylece, atıcıların mutlaka "kötü" ebeveynlerden gelmemesi sorunu pekiştiriliyor. Dikkatli, eğitimli, ihmalkar, bekar, evli, istismarcı veya sevgi dolu ebeveynlerden gelebileceklerinden fazlası değil.

Genç yaş

Raine'e (2002) göre, olgunlaşmamışlık, bir bireyin suç içeren şiddet eylemleri ve saldırganlık patlamaları gerçekleştirme olasılığını artıran birçok tanımlanmış faktörden biridir.[27] Bu gerçek, bireyler doğumdan itibaren yaşlandıkça ortaya çıkan beyin gelişimi ile ilgili bulgularla desteklenmektedir.

Adolesan Sağlığı Avustralya merkezli Yetiştirme çocuk ağı ve Merkezi'ne göre (ve diğer kaynaklardan bir dizi[28]): Ergenlik döneminde gelişmekte olan beyinde meydana gelen ana değişimdir (sözde) budama düşüncesinde kullanılmayan bağlantıların ve işleme. Bu beyinde meydana gelirken, tutulan bağlantılar güçlendirilir. Sinaptik budama, insanlarda sinir sisteminin öncelikle sinir sistemi parçalarının, aksonların, nöronların ve sinapsların aşırı üretilmesi ile gelişmesi ve daha sonra sinir sisteminin gelişiminde gereksiz kısımların gereksiz hale gelmesi, yani budama nedeniyle oluşur. (veya apoptoz, aksi takdirde hücre ölümü olarak bilinir).[29] Bu değişiklikler öncelikle beynin belirli bölgelerinde meydana gelir; karar vermenin gerçekleştiği beyin yeri olan pre-frontal korteks, gelişim için sonuç alanıdır. Pre-frontal korteks gelişirken, çocuklar ve gençler muhtemelen amigdala olarak bilinen beyin kısmına daha çok güvenebilirler; saldırganlık ve dürtüsellik dahil duygusal olarak daha aktif düşünmeyi içerir. Sonuç olarak, her bireyin daha riskli seçimler yapma ve bunu daha sık yapma isteği daha olasıdır.[30]

Steinberg (2004)[31] ergenlerin tipik olarak yetişkinlerden daha fazla risk aldıkları gerçeğini belirlemiştir; Deakin vd. (2004) ve Overman vd. (2004) ergenlikten yetişkinliğe kadar risk alma konusunda bir düşüşe işaret etmektedir; ve Steinberg (2005), Figner ve ark. (2009) ve Burnett ve ark. (2010) ergen yaştaki bireylerin risk alma olasılığının küçük çocuklara ve yetişkinlere göre daha yüksek olduğunu belirlemiştir.[32]

Okul Zorbalığı

Florida Üniversitesi'nden Dorothy Espelage, zorbalık kurbanlarının yüzde 8'inin "öfkeli ve saldırgan bir şekilde" olduğunu belirtiyor. "Çok sinirlenirler, internette agresif davranabilirler. Geri vuramazlar ama kesinlikle geviş getiriyorlar."[33]

"Zorbalık okullarda yaygındır ve okulu taciz edenlerin çoğunun hayatında bir rol oynadığı görülmüştür".[34] Tipik bir zorbalık etkileşimi üç bölümden oluşur: saldırgan / zorba, bir mağdur ve bir veya daha fazla seyirci. Bu üçlü formül, zorbanın kurbanları için kolayca toplum içinde aşağılama yaratmasını sağlar. Zorbalığa maruz kalan öğrenciler, davranış sorunları, depresyon, daha az öz kontrol ve daha zayıf sosyal beceriler geliştirme ve okulda daha kötü yapma eğilimindedir.[35] Aşağılandıktan sonra, kurbanlar bir daha asla kurban olmak istemezler ve gruplara katılarak imajlarını yeniden kazanmaya çalışırlar. Çoğu zaman, akranları tarafından reddedilirler ve adaletsiz bir durum olarak gördükleri durumda adaleti yeniden tesis ederek yollarına devam ederler. Okulda silahlı saldırganların gösterdiği gibi restorasyon planları birçok kez şiddetle sonuçlanıyor. Nathan Ferris, Edmar Aparecido Freitas, Brian Head, Seung-Hui Cho, Wellington Menezes Oliveira, Jeff Weise, Eric Hainstock, Charles Andrew Williams, Nikolas Cruz, Dimitrios Pagourtzis, Eric Harris ve Dylan Klebold da dahil olmak üzere okuldaki tetikçilerin %75'i zorbalığa maruz kalmış veya zorbalığın kurbanı olduklarına dair kanıt bırakılmıştı.

Şöhret

İngilizce konuşulan ülkelerde katliamlar genellikle zamanla birbirine yakın gerçekleşir.[36] 1966 yazında, iki büyük hikâye patlak verdi: Richard Speck, Chicago'da bir gecede sekiz kadını öldürdü ve Charles Whitman, Austin'deki Texas Üniversitesi'nde bir saat kulesinden 15 kişiyi vurup öldürdü. İkisi de şöhret peşinde değildi, ancak yeni televizyon haber ortamıyla, yine de aldılar. Bunu gören 18 yaşındaki Robert Benjamin Smith bir silah satın aldı ve 12 Kasım 1966'da Arizona, Mesa'daki Rose-Mar Güzellik Koleji'nde dört kadını ve bir çocuğu öldürdü. Smith, "Tanınmak istedim, sadece kendime bir isim bulmak istedim" dedi. Neredeyse on kat daha fazla insanı öldürmeyi ummuştu ama güzellik koleji kampüsüne çok erken gelmişti. Tutuklanması üzerine pişmanlık duymadan basitçe "İnsanların benim kim olduğumu bilmesini istedim" dedi.[37] Towers, vd. (2015), bilinen bir okul cinayetinden sonraki 2 hafta içinde ikinci bir okulda ateş etme olasılığında, ateşli silahların yer aldığı toplu cinayetlerden sonra tekrarlanma olasılığından yalnızca biraz daha düşük olan, küçük ama önemli bir geçici artış buldu. Bununla birlikte, bunun gerçek bir fenomen olup olmadığını anlamak için araştırmalarda daha geniş kapsamlı çok daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır. Bazıları bunu kopya davranışına bağlar,[38][39] bu da medyaya maruz kalma seviyesiyle ilişkilendirilebilir.[40][41] Bu taklitçi silahlı saldırılarda, failler çoğu kez eski bir okulu tacizciyi idol olarak görüyorlar, bu yüzden tanınma veya saygı kazanma umuduyla daha da yıkıcı, ölümcül bir atış yapmak istiyorlar.[42] Bazı toplu katiller, önceki katillerin basında çıkan haberlerini inceliyor.[43]

Son zamanlarda önceden yazılmış yazılar mahkeme belgelerine göre sunuldu ve Joshua O'Connor'ın "ölüm sayısının olabildiğince yüksek olmasını ve böylece vurulmanın rezil olmasını" istediğini yazdığını gösterdi. O'Connor, planını gerçekleştiremeden tutuklandı.[44] Şiddet ve kötü şöhret, "hatırlanma arzusu", çekim öncesi veya sonrası canlı olarak yakalanan çoğu fail tarafından planlanan atışların başlıca nedeni olarak bildirildi.

Adaletsizlik toplayıcıları

Columbine'ın yazarı Dave Cullen, 2015 tarihli bir New Republic makalesinde, "adaletsizlik toplayıcıları" olarak bilinen okul tetikçilerinin (ve diğer toplu katillerin) bir alt kümesini veya saldırmadan önce "asla unutmayan, asla affetmeyen [ve] asla bırakmayan" insanları anlatıyor. Deneme, konuyla ilgili hakemli bir dergi makalesi yayınlayan emekli FBI profilcisi Mary Ellen O'Toole'un çalışmalarını anlatıyor ve genişletiyor.[45] Ayrıca FBI'ın rehine müzakere biriminin kurulmasına ve yönetilmesine yardım eden ve on yıl boyunca Baş Müzakereci olarak görev yapan Gary Noesner'dan alıntı yapıyor.[46]

Zihinsel hastalık

Akıl hastalığının silahlı okul saldırılarına ne derece katkıda bulunup bulunmadığı toplumda tartışılıyor.

Akıl hastası bireylerin büyük çoğunluğu şiddete başvurmuyor olsa da,[47] bazı kanıtlar, akıl hastalığı veya akıl sağlığı semptomlarının okulu tetikçiler arasında neredeyse evrensel olduğunu öne sürüyor. ABD Gizli Servisi ve ABD Eğitim Bakanlığı tarafından 2002 yılında yayınlanan bir rapor, atıcıların çoğunun, genellikle teşhis edilmemiş veya tedavi edilmemiş zihinsel sağlık semptomları gösterdiğine dair kanıtlar buldu.[48] Kriminologlar Fox ve DeLateur, akıl hastalığının konunun yalnızca bir parçası olduğunu ve kitlesel tetikçilerin sorunlarını dışsallaştırma eğiliminde olduğunu, başkalarını suçladığını ve mümkün olsa bile psikiyatrik yardım aramaya pek olası olmadığını belirtiyorlar.[49] Silahlı şiddet ve akıl hastalığı üzerine yazılan bir makaleye göre, bazı durumlarda akıl hastalarına çıkış yolu olarak şiddetin varlığı oldukça belirgindir (Swanson ve diğerleri, 2015). Makalede, ciddi akıl hastalığı olan kişilerin %12'sinin geçen yıl içinde hafif veya ciddi şiddet uyguladığı, hastalığı olmayanların %2'sinin aynı eylemleri gerçekleştirdiği belirtiliyor.[50] Diğer bilim adamları, toplu katillerin ortak bir kronik akıl sağlığı semptomları, kronik öfke veya antisosyal özellikler ve sorunlar için başkalarını suçlama eğilimi sergiledikleri sonucuna varmışlardır.[51] Bununla birlikte, bu tür bir özellikler kümesine sahip atıcıların "profilini çıkarmaya" teşebbüs etmenin muhtemelen birçok yanlış pozitifle sonuçlanacağını, çünkü böyle bir profile sahip birçok kişi şiddet içeren davranışlarda bulunmadığını belirtiyorlar.

McGinty ve meslektaşları, yüksek kapasiteli dergilerin varlığı gibi diğer faktörler pahasına, insanların okulda silahlı saldırıların şiddetini akıl hastalığı ile ilişkilendirme eğiliminde olup olmadıklarını bulmak için bir araştırma yaptı.[52] Yaklaşık 2.000 katılımcı, tetikçiye akıl hastalığı teşhisi konulan ve yüksek kapasiteli dergiler kullanan bir çekimle ilgili bir haber okudu. Bir grup, yalnızca davanın gerçeklerini sunan bir makale okudu. Farklı bir grup aynı cinayetle ilgili bir makale okudu, ancak kitapta yazar, akıl hastalığı olan kişiler için silah kısıtlamalarını savundu. Başka bir grup, silahlı saldırıların bireysel bir sorundan ziyade toplumsal bir sorundan kaynaklanabileceğini savunan büyük kapasiteli dergilerin yasaklanması önerisini öneren bir makalede çekim hakkında okudu. Kontrol grubu hiçbir şey okumadı. Daha sonra katılımcıların hepsinden silah kontrolü konusundaki görüşlerini ve yüksek kapasiteli dergilerde kısıtlama olması gerekip gerekmediğini soran bir anket doldurmaları istendi. Kontrol grubunun %71'i ruhsal hastalığı olan kişilere silah kısıtlaması uygulanması gerektiğini düşünürken, makaleleri okuyan katılımcıların yaklaşık %80'i bu fikre katıldı. Makalenin okuyucuları hem tetikçinin ruhsal hastalığına maruz bırakmasına hem de atıcının yüksek kapasiteli dergiler kullanmasına rağmen, katılımcılar yüksek kapasiteli dergilerde yasaklardan ziyade akıl hastalığı olan kişilere silah kısıtlamalarının yapılmasını savundu. Bu, insanların, silahların erişilebilirliği veya diğer çevresel faktörler yerine, okuldaki silahlı saldırıların suçlusu akıl hastalığına inandıklarını göstermektedir. Yazarlar, akıl hastalığı olan kişilere silah kontrol yasalarını hedefleme tekliflerinin, ciddi akıl hastalığı ve şiddet arasındaki ilişkinin karmaşık yapısını hesaba katmadığı ve çoğu madde bağımlılığı gibi ek faktörlerden kaynaklanan endişelerini dile getirdiler. Bununla birlikte, araştırmalar akıl hastalarında şiddetin kişilerarası ortamlarda daha fazla görüldüğünü gösterdiğinden, bağlantı net değildir.[53]

Atıcıların ruh sağlığı sorunlarının varlığında okul büyüklüğünün de rol oynayabileceği söylenebilir. Social Science Journal'dan araştırmacılar Baird, Roellke ve Zeifman tarafından sunulan bir çalışmada, okul büyüklüğünün ve öğrencilere verilen dikkat düzeyinin şiddet içeren eylemlerden önce gelebileceğini, çünkü daha büyük okullarda toplu silahlı saldırılar gerçekleştiren öğrencilerin daha küçük okullar. Bu, daha küçük bir toplulukta verilen kişisel desteği kaybetmenin getirdiği stresin öğrenciler üzerinde bir ağırlık olduğunu göstererek, daha büyük okulların kitlesel şiddete daha yatkın olduğu fikrine önemli bir nüans ekliyor.[54]

2016 tarihli bir makale, toplu cinayetlerin %22'sinin ciddi bir akıl hastalığından muzdarip insanlar tarafından işlendiği ve %78'inin yapmadığı sonucuna vardı. Bu çalışma aynı zamanda akıl hastalığı olan pek çok kişinin başkalarına karşı şiddet uygulamadığı ve şiddet içeren davranışların çoğunun akıl hastalığı dışındaki faktörlerden kaynaklandığı sonucuna varmıştır.[55]

Sonraki etki

Öğrenciler okulda silahlı saldırı tehdidinin yanı sıra karşı önlemlerle okuldaki değişiklikleri deneyimledikten sonra travmayı yaşamaya devam ediyor. Lowe ve Galea tarafından okulda silahlı saldırıların akıl sağlığı sonuçlarıyla ilgili hakemli birkaç makalede, toplu silahlı saldırıların TSSB'nin başlangıcına ve depresyonun devam etmesine neden olabileceği gösterildi. Bu tür olaylara ev sahipliği yapan şehirlerde, kasaba sürekli paranoya ve abartılı bir korku duygusu yaşayabilir. Lowe ve Galea, okulda silahlı saldırı kurbanlarında meydana gelen zihinsel semptomları tam olarak tespit etmek için araştırmanın sürdürülmesi gerektiğini söylemeye devam ediyor.[56]

Şiddet içeren video oyunları teorisi

Okulda silahlı saldırı failleri ile tükettikleri medya türü arasında bir ilişki olup olmadığı uzun zamandır tartışılıyor. Şiddet içeren video oyunlarına maruz kalmış veya oynamaktan hoşlanan kişiler, okul atıcıları için popüler bir profildir. Bununla birlikte, bu profil birçok araştırmacı tarafından yanlış yönlendirilmiş veya hatalı olarak kabul edilmektedir. Ferguson (2009), üçüncü bir cinsiyet değişkeninin, video oyunu kullanımı ile okulda silahlı saldırılar düzenleyen kişi türleri arasındaki yanıltıcı ilişkiyi açıkladığını ileri sürmüştür. Ferguson, atıcıların çoğunun nüfusun geri kalanından çok daha agresif olan genç erkekler olduğunu açıklıyor. Oyuncuların çoğu aynı zamanda genç erkeklerdir. Bu nedenle, okulu taciz edenlerin genellikle şiddet içeren video oyunları oynayan insanlar olduğu görüşü, üçüncü cinsiyet değişkeni ile daha basit bir şekilde açıklanıyor gibi görünüyor.

Okul atıcılarının oynadıkları video oyunlarıyla profilini çıkarma fikri, şiddet içeren video oyunları oynamanın bir kişinin saldırganlık düzeyini artırdığı ve bunun da insanların okulda silahlı saldırı gibi aşırı şiddet eylemleri gerçekleştirmesine neden olabileceği inancından gelir. Bu hipotezi destekleyen çok az veri var veya hiç yok (Ferguson, 2009), ancak 1999'daki Columbine Katliamı'ndan bu yana medya tarafından kullanılan canlı bir profil haline geldi.

Video oyunu şiddetiyle ilgili geçmiş araştırmaların bir özeti, video oyunlarının saldırganlık üzerinde çok az etkisi olduğunu veya hiç etkisinin olmadığını ortaya koymaktadır (Anderson, 2004; Ferguson, 2007 & Spencer, 2009). Yine, bu, okulu atıcıları şiddet içeren video oyuncuları olmakla ilişkilendirmenin popüler bir görüş olmasına rağmen; bu yanlış anlama genellikle üçüncü değişkenlere atfedilebilir ve saldırganlık ve oyun arasındaki bağlantı üzerine yapılan araştırmalarla desteklenmemiştir.

Edebiyattan ilham almak

Ünlü kitaplardan biri, Stephen King'in 1977 romanı Rage (Richard Bachman takma adıyla yazılmıştır), 1988 ile 1997 yılları arasında meydana gelen beş okul cinayeti ve rehine durumuyla bağlantılıydı; Bunların en sonuncusu olan Heath Lisesi'nin 1997'de çekilmesi, King'in kitabı sonsuza dek baskıdan çıkarma kararında nihayetinde etkili oldu.

Kaynakça

1. The Final Report and Findings of the Safe School Initiative (PDF). Washington, DC: United States Secret Service. 2004. s. 4. 15 Eylül 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
2. "Mass Shootings Are Contagious". Live Science. 29 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Mart 2018.
3. Foxman (14 Aralık 2012). "How school killings in the US stack up against 36 other countries put together". Quartz. Atlantic Media. 4 Eylül 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2018.
4. Wolfe-Wylie (14 Aralık 2012). "Interactive: School shootings around the world since 1996". Postmedia Network. 15 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2018.
5. School Shooter: A Quick Reference Guide. United States. Federal Bureau of Investigation National Center for the Analysis of Violent Crimes (U.S.). Ocak 1969. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
6. The Final Report and Findings of the Safe School Initiative: Implications for the Prevention of School Attacks in the United States (PDF). Washington, DC: United States Secret Service and United States Department of Education. 2004. 20 Nisan 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2018.
7. "What Decades Of Covering School Shootings Has Taught Me". NPR.org (İngilizce). 19 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mart 2018.
8. "The Final Report and Findings of the Safe School Initiative" (PDF). U.S. Department of Education. 1 Mayıs 2002. 13 Haziran 2007 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2007.
9. Brown (Oct 2010). "Marriage and Child Wellbeing". Journal of Marriage and the Family. 72 (5): 1059-1077. doi:10.1111/j.1741-3737.2010.00750.x. PMC 3091824 $2. PMID 21566730.
10. "Catholic Perspectives on Parenting". Dec 2017. 15 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
11. "SBC Statement Opposing Same-Sex Marriage". Haziran 2015. 4 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
12. Manning (Feb 2004). "Adolescent Well‐Being in Cohabiting, Married, and Single‐Parent Families". Journal of Marriage and Family. 65 (4): 876-893. doi:10.1111/j.1741-3737.2003.00876.x.
13. "PRWORA". 23 Kasım 2015. 15 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
14. "Internal Revenue Bulletin 2018-10". 5 Mart 2018. 7 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
15. "Consequences of Growing Up Poor | RSF". russellsage.org. 7 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2020.
16. "Growing Up with a Single Parent – What Hurts, What Helps". 1995. 28 Ağustos 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
17. "Cohabitation, marriage, relationship stability and child outcomes: an update". Temmuz 2011. 25 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Aralık 2019.
18. "National Survey on Drug Use and Health". https://nsduhweb.rti.org/respweb/homepage.cfm. 2009. 4 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020. |çalışma= dış bağlantı (yardım)
19. "Drug Abuse Statistics, NIDA". 1997–2014. 9 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
20. "Creativity in Context". 1996. 26 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
21. Gerard (2015). "Offender and Offence Characteristics of School Shooting Incidents" (PDF). Journal of Investigative Psychology and Offender Profiling. 13: 24. doi:10.1002/jip.1439. 19 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
22. "Profiling School Shooters". Mart 2018.
23. "The gun's not in the closet". Aug 2018. 1 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
24. "Government Vows to Take Action Following Kauhajoki Shootings". YLE. 16 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2008.
25. "The School Shooter". 1999. 24 Kasım 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
26. "Forecasting Aggression: Toward a New Interdisciplinary Understanding of What Makes Some Troubled Youth Turn Violent". Dana.org. Feb 2011. 24 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
27. Raine, A (2002) – Biological Basis for Crime in Crime: Public Policies for Crime control (J.Q. Wilson & J. Petersilia) p. 23 ICS Press 2002 Accessed February 20, 2018
28. 21 Ekim 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., and Accessed February 20, 2018 (1st shown at an earlier date)
29. Feinberg, Irwin – Why synaptic pruning is important for the developing brain 29 Eylül 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Scientific American Accessed February 15, 2018
30. Raising children network, in collaboration with, the Centre for Adolescent Health – Brain development: Teenagers 31 Ağustos 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Australian parenting website Accessed February 15, 2018
31. Steinberg, L (2004) – Risk taking in adolescence: what changes, and why? 5 Ekim 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Annals of the New York Academy of Sciences Accessed February 20, 2018
32. Bjork (2015). "Who are those "risk-taking adolescents"? Individual differences in developmental neuroimaging research". Developmental Cognitive Neuroscience. 11: 56-64. doi:10.1016/j.dcn.2014.07.008. PMC 4324055 $2. PMID 25176616.
33. "How We Talk about Bullying After School Shootings Can Be Dangerous". 25 Şubat 2018. 25 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi.
34. Lanata (Mart–Nisan 2003). "Behind the scenes.: A closer look at the school shooters". Sheriff. 55 (2): 22-26. 14 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
35. "Addressing Bullying in Schools". Centre for Justice and Crime Prevention. 1 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ocak 2014.
36. Yukich (2015). "Contagion in Mass Killings and School Shootings". PLOS ONE. 10 (7): e0117259. doi:10.1371/journal.pone.0117259. ISSN 1932-6203. PMC 4489652 $2. PMID 26135941.
37. "The story of the first copycat mass shooter". 7 Kasım 2016. 25 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
38. Mullen, Paul quoted in Hannon K 1997, "Copycats to Blame for Massacres Says Expert", Courier Mail, March 4, 1997.
39. Cantor (2000). "Mass homicide: the civil massacre". J Am Acad Psychiatry Law. 28 (1): 55-63. PMID 10774842.
40. Phillips (1980). "Airplane accidents, murder, and the mass media: Towards a theory of imitation and suggestion". Social Forces. 58 (4): 1001-1024. doi:10.1093/sf/58.4.1001.
41. Cialdini, Robert 2001. Influence: Science and Practice 4th Ed. Allyn and Bacon, pp. 121–130.
42. Robertz (2007). "Deadly Dreams: What Motivates School Shootings?". Scientificamerican.com. Scientific American. 18: 52-59. doi:10.1038/scientificamericanmind0807-52. 11 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
43. "Term Paper Proposal". Journal of Mass Media Ethics. 1993. 7 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
44. "Student Suspected in Washington State School Shooting Plot". Associated Press. 14 Şubat 2018. 16 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
45. O'Toole (1 Eylül 2014). "The Dangerous Injustice Collector: Behaviors of Someone Who Never Forgets, Never Forgives, Never Lets Go, and Strikes Back!". Violence and Gender. 1 (3): 97-99. doi:10.1089/vio.2014.1509.
46. Cullen (31 Ağustos 2015). "Inside the Warped Mind of Vester Flanagan and Other Shooters". The New Republic. 25 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Eylül 2015.
47. Stuart (Haziran 2003). "Violence and mental illness: an overview". World Psychiatry. 2 (2): 121-124. PMC 1525086 $2. PMID 16946914.
48. ""Safe School Initiative"" (PDF). 4 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ocak 2020.
49. Peters (19 Aralık 2013). "Everything You Think You Know about Mass Murder Is Wrong". Slate. 5 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2020.
50. "Gun Violence and Mental Illness. Vol. First edition". Oxford Academic. American Psychiatric Association Publishing. 3 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Nisan 2020. Text was copied from this source, which is available under a Creative Commons Attribution 3.0 (CC BY 3.0) license.
51. Ferguson (1 Ocak 2011). "Psychological Profiles of School Shooters: Positive Directions and One Big Wrong Turn". Journal of Police Crisis Negotiations. 11 (2): 141-158. doi:10.1080/15332586.2011.581523.
52. McGinty (Mayıs 2013). "Effects of News Media Messages About Mass Shootings on Attitudes Toward Persons With Serious Mental Illness and Public Support for Gun Control Policies". American Journal of Psychiatry. 170 (5): 494-501. doi:10.1176/appi.ajp.2013.13010014. PMID 23511486.
53. Rosenberg (Mar 2014). "Mass Shootings and Mental Health Policy". Journal of Sociology & Social Welfare. 41 (1): 107-121.
54. Baird, Roellke, & Zeifman (2017). "Alone and adrift: The association between mass school shootings, school size, and student support". Social Science Journal. 54 (3): 261-270. doi:10.1016/j.soscij.2017.01.009.
55. "Archived copy". 24 Şubat 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2018.
56. Draucker (2020). "The mental health consequences of mass school shootings: What do we need to know?". Journal of Advanced Nursing. Wiley. 76 (2): 423-425. doi:10.1111/jan.14258. PMID 31713890.