Van Morrison

George Ivan Morrison (genellikle Van Morrison olarak bilinir), 31 Ağustos 1945 doğumlu, Grammy Ödülü ve İngiliz Şövalyelik Nişanı sahibi, şarkıcı, yazar, şair, müzisyen ve şarkı yazarı. 1950'lerin sonundan beri profesyonel olarak müzikle ilgilenmektedir. Gitar, mızıka, klavye, davul ve saksafonun içinde bulunduğu pek çok enstrümanı çalabilir. Sesindeki karakteristik hırıltı sebebiyle -folk, blues, caz, kelt ve soul türlerinin bir karışımı gibidir- rock'n roll tarihinin en farklı ve etkileyici vokalistlerinden biri kabul edilir.[1][2][3] Eleştirmen Greil Marcus daha da ileri giderek şöyle dedi: "Hiçbir beyaz adam Van Morrison gibi şarkı söyleyemez."

Van Morrison
Marin Civic Center, 2007.
Genel bilgiler
Doğum adı George Ivan Morrison
Doğum 31 Ağustos 1945 (1945-08-31)
Belfast, Kuzey İrlanda
Tarzlar rock, Folk, Country, Caz, Blues
Meslekler Müzisyen, şarkıcı, besteci
Çalgılar Vokal, gitar, klavye, mızıka, alto saksafon, tenor saksafon, davul, tef
Etkin yıllar 1958–günümüz
Müzik şirketi Decca, Bang Records, Warner Bros. Records, Exile/Polydor Records, Lost Highway Records
Resmî site VanMorrison.co.uk

Hayranları tarafından "Van The Man" olarak anılan Morrison, ilk çıkışını bir Kuzey İrlanda grubu olan Them'in solisti olarak yaptı. 1964'te hit olan parçaları "Gloria"'nın kazandığı başarının birkaç sene sonrasında grubu terk eden Morrison, o günden beri solo kariyerine devam ediyor.

Morrison, nev'i şahsına münhasır bir müzikal yol izledi. Müziği çoğunlukla Amerikan soul müziği ve R&B çevresinde şekillendi. Popüler single'ları "Brown Eyed Girl", "Moondance", "Into the Mystic", "Domino" ve "Wild Night"'ta bu şekillenme net bir şekilde görülebilir. Müziğinde en az bu yapılanma kadar fark edilen, kelt ve caz müziğiyle donatılmış ve anlatımında bilinç akışına rastlanan upuzun, gevşek olarak birbirine bağlanmış, ruhen ilham verici müzikal seyahatlerdir. Klasikleşmiş albümü "Astral Weeks" ve "Veedon Fleece", "Common One" gibi daha az bilinen albümleri bu etkinin örnekleri olarak gösterilebilir.[4][5] Bu iki tarza birlikte "Kelt Soul" dendi.[6]

Morrison kariyeri boyunca pek çok popüler sanatçıya ilham kaynağı oldu. 1993'te "Rock and Roll Hall of Fame"'e kabul edilen müzisyen, 2003'te ise "Songwriters Hall of Fame"'e girdi. 2000 yılında ABD'deki kablolu müzik kanalı VH1 tarafından Rock'n Roll'un en iyi 100 sanatçısı arasında 25 numarada gösterildi. 2004'te ise Rolling Stone Dergisi Van Morrison'ı "Efsaneler:Tüm Zamanların en iyi 100 Sanatçısı" listesinde 42 numaraya yerleştirdi.[7][8] Paste Dergisi, 2006 yılında "Yaşayan en iyi 100 şarkı yazarı" listesinde Morrison'a 20. sırada yer verdi. Nisan 2007'de, Q Dergisinin, "En iyi 100 şarkıcı" listesinde ise Morrison 22. sıradaydı.[9][10]

Biyografi

Çocukluğu ve Müziğinin Temelleri

George Ivan (Van) Morrison, 31 Ağustos 1945 tarihinde Kuzey İrlanda'da doğdu ve Bloomfield-Belfast'teki Hynford Sokağı, 125 numarada büyüdü. Tersane işçisi babası George Morrison ve gençliğinde şarkıcılık ve dansçılık yapan annesi Violet Stitt Morrison'ın tek çocuklarıydı.[11][12] Van Morrison'ın ailesinin temelleri Belfast'e yerleşmiş olan Ulster İskoçları'na dayanıyordu.[13] Van müzikle ilgilenmeye küçük yaşlarda, babasının Detroit-Michigan'da çalışırken topladığı caz, country, blues albümlerini dinleyerek başladı.[14] Babası müzik zevkini, oğluna da aşıladı. Morrison, küçük yaşlarında babasının da etkisiyle Jelly Roll Morton, Ray Charles, Lead Belly ve Solomon Burke gibi sanatçıları dinledi. 2005'te Rolling Stone dergisine Morrison "Bu herifler bana devam etmemi sağlayan ilhamı verdiler. Eğer bu tür müzikler dinlemeseydim, şu anda yaptıklarımı yapamazdım." dedi.[15]

1969 yılında kaydedilen bir röportajda, annesi, Morrison'ın iki yaşından itibaren müzik dinlemeye başladığını ve daha fazla müzik çalması için önlüğünü çekiştirdiğini anlattı. Anneannesi Alice Stitt ise "Sabah, öğlen ve akşam plak çalmamızı istediğinden bu işi nöbetleşe yapardık" dedi. Ailenin evinde cumartesi geceleri arkadaşlar ile buluşulup şarkılar söylenirdi. Genç Morrison çok utangaç olmasına rağmen ısrar edildiğinde onlara katılırdı. Sanatçının ilk söylediği şarkı Lead Belly'nin "Goodnight Irene"i idi.[16] Aynı şarkıyı seneler sonra bir başka çocukluk kahramanı olan Lonnie Donegan ile The Skiffle Sessions - Live in Belfast 1998 albümünde birlikte söyleyecekti.

Oğlunun müziğe olan ilgisini fark eden babası, Morrison'a ilk gitarını, oğlu 12 yaşında iken aldı. "The Carter Family Style" ismindeki şarkı kitabı, Morrison'ın müzikle ilgili ilk eğitimini almasını sağladı. Daha sonraları, okul arkadaşları ile birlikte Sputniks isimli bir grup kurdular. Grup, yerel sinemalarda sahneye çıktı. Morrison, genç yaşına rağmen şarkıların çoğunu söyledi ve düzenlemeleri yaptı. 14 yaşındayken, Midnight Special isminde bir başka grup kuran sanatçı, grubuyla okul konserlerine çıktı. Midnight Special dağıldığında, Thunderbolts isimli bir gruba girmek istedi. Fakat grup zaten bir gitaristleri olduğunu öne sürerek Morrison'ı reddetti. Babasıyla bir saksafon almak üzere anlaşan genç Morrison, daha sonra George Cassidy'den bir ay boyunca tenor saksafon ve nota okuma dersleri aldı.[17] Derslerden sonra, Thunderbolts'a girdi. Grupla beraber kiliselerin dans salonlarında ve hastanelerde çaldı. O günlerde grup arkadaşları, Morrison'ın konuşkan olmayan doğasını ve eksik sosyal özelliklerini, sanatçının tek çocuk olmasına ve ailesinin onun üzerine çok fazla düşmesine bağladılar. Annesi bir gün sanatçıyı köşeye çekmiş ve insanlarla konuşmayı öğrenmesi gerektiği konusunda oğlunu uyarmış. Morrison ise aslında konuşmak istediğini fakat kafasında sürekli notalar dolaştığını ve müziğin beynini hiç terk etmediği için kutsanmış mı yoksa lanetlenmiş mi olduğuna karar veremediğini söylemiş.[18]

Van 14 yaşında okulu bitirdiğinde, ailesinin maddi durumu sebebiyle iş bulması gerekti. Tam zamanlı bir iş bulmaya çalışırken, kısa süre değişik yerlerde çırak oldu ve sonunda cam temizleyicisi olarak çalışmaya başladı. O günlerini daha sonraları, otobiyografik şarkıları "Cleaning Windows" ve "Saint Dominic's Preview"'da anlattı.[19] Genç Morrison, aynı zamanda iş arkadaşı Geordie Sproule ile birlikte, Harry Mack'in grubu olan The Great Eight'te de çalıyordu. Daha sonraları Sproule'un ismini kendisini en çok etkileyen insanların arasında verecekti. Morrison, 15 yaşından itibaren düzenli olarak şarap içmeye başladı. O günlerde Sproule'dan dışa dönük ve dikkat toplayan sahne gösterileri yapmayı da öğrendi.[20]

1961'deki noel tatilinde Morrison'ın en sevdiği kuzeni olan Gloria Gordon kansere yenik düştü. Kuzeninin vefatından bir hafta sonra ise anneannesi Alice Stitt beyin kanaması geçirerek öldü. Annesinden sonra hayatta en yakın olduğu iki kadını kısa aralıklarla kaybeden Morrison, yazar Johnny Rogan'ın yorumuna göre hala devam etmekte olan bir matem yaşamaya başladı.[21]

Onlar, Morrison'ın dadıları gibiydiler ve çocuğa büyük bir arkadaşlık ve destek göstermişlerdi. Sanatçı daha sonraları "Gloria"yı söylerken geçmiş güzel günleri düşünüyor olmalı. Özellikle de 'Tanrım, kendimi çok iyi hissetmemi sağlıyordu derken. (Rogan)'

Morrison çocukluğunu geçirdiği, "Cyprus Avenue", Fitzroy, Hyndford Street, Sandy Row ve devam ettiği erkekler okulu olan Orangefield Lisesi gibi pek çok mekanı, bazıları çok ünlü olan şarkı sözlerinde kullandı. Mutlu ve içine kapanık çocukluğu, uzun kariyeri boyunca, nostaljik ve rengini arayan müzik yapmasının önemli etkenlerinden biri oldu.

Babasının Nisan 1988'deki ölümünden sonra, Morrison, babasının hatırasını "Choppin' Wood" isimli şarkıyla yaşattı. Sanatçı bu şarkıyı sık sık konserlerinde de seslendirdi.[22]

1960'lar – Müzik kariyerindeki gelişmeler
Shana ve Van Morrison, 2006, Berkeley

Morrison, 17 yaşında iken The Monarchs isimli bir grupla Avrupa'yı turlamak üzere evi terk etti. Grupta daha sonraları "Clubsound"'u kuracak olan çocukluk arkadaşo George Jones da vardı. Belfast'e döndüklerinde The Monarchs dağıldı.[23] Tekrar Geordie Sproule ile iletişime geçen Morrison, onunla ve gitarist Herbie Amstrong'la birlikte "Manhattan Showband"'de çalmaya başladı. Armstrong, Brian Rossi ve Golden Eagles'ı beğendiğini açıkladıktan sonra Morrison da onun bu fikrine katıldı ve iki müzisyen de gruba katıldılar. Grup bir saksafoncuya ihtiyaç duymadığı için ilk defa blues şarkıcısı pozisyonuna geçen Morrison, gruptan Maritime Hotel'de bir R&B Kulübü açmak için ayrıldı. Daha sonra ise kulüpte çalmaları için The Gamblers ile anlaştı ve gruba katıldı. Nisan 1964'te, Maritime'daki gösterilerinden hemen önce grubun ismini Them olarak değiştirdiler. "Them" ismi ellili yılların bir korku filminden alınmıştı.[24] Morrison, gruptaki tek şarkı yazarı olduğundan grubun öne çıkan ismi oldu. Grubun listelere giren içlerinde "Gloria"'nın da bulunduğu bazı şarkıları oldu. "Gloria" daha sonraları içlerinde Patti Smith, The Doors, Jimi Hendrix, Shadows of Knight'ın da bulunduğu pek çok sanatçı/grup tarafından yorumlandı. Haziran 1966'da Them ünlü Whisky-a-Go-Go'da 3 hafta süreyle sahneye çıktı. Son haftalarında Jim Morrison ve The Doors da açılışta sahneye çıktılar.[25] Van'in Jim'in sahne performansı geliştirmesi üzerindeki etkisini John Densmore kitabı "Riders On The Storm"'da şöyle anlattı: "Jim Morrison, adaşının sahnede yarattığı sanatı, gözle görülür kayıtsızlığını, zorlayıcı tehditkarlığını, şiiri rock beat'ine çevirmesini, hatta enstrumental aralarda bas davulun hizasında çömelmesini hızlıca öğrendi."[26] Son gecelerinde, iki Morrison ve grupları birlikte "Gloria"'yı söylediler.[27] Van ve Jim iyi arkadaş olmuşlardı ve çoğunlukla kardeş olduklarına dair şakalar yapıyorlardı.

Morrison ve Them'in diğer elemanları, Decca Records'tan olan menajerleri Phil Solomon ile ABD'nin batı yakasında yapacakları turla ilgili, maddi sebepler dolayısıyla anlaşmazlığa düştüler.[28] Bunun üzerine, Van, müzik işini bırakmaya karar vererek, Belfast'e döndü. Them'in bir kere yapımcılığını üstlenmiş olan Bert Berns sanatçıyı New York'a dönmeye ve orada Bang Records adına bir solo kayıt yapmaya ikna etti.[29] Morrison'ın bu dönemde kaydedilmiş şarkılarının içinde yer alan "Brown Eyed Girl" 1967'de ABD listelerinde 10 numaraya kadar yükseldi. Şarkının ilk ismi tuhaf bir şekilde "Brown skinned girl" idi.[30] Şarkının ana kayıtlarında davulcu Gary Chester çaldı.[31] Bu kayıt günleri sonucunda ortaya çıkan albümün ismi Blowin' Your Mind! oldu. Van Morrison, albümün çıkışı ile ilgili bilgilendirilmediğini, bir arkadaşının arayıp albümünü aldığını söylemesi üzerine haberi olduğunu söyledi. 1973'te Donal Corvin ile yaptığı röportajda ise konuyla ilgili şu açıklamayı yaptı: "Bu albüm beni mutlu etmedi. Çalacak grubu ve melodileri Bert ayarladı. Benim daha farklı fikirlerim vardı."[32] Bu kayıtlar daha sonraları Bang tarafından farklı isimlerle yeniden yayınlandı. Son olarak 1991 yılında, Bang Masters ismiyle çıktı. Bu derlemede "Brown Eyed Girl"ün alternatif bir versiyonu ve "Beside You" ile "Madame George"un eski versiyonları da yer aldı.

1967'de Berns'ün ölümünden sonra, Morrison Berns'ün dul eşi ile New York'ta herhangi bir kayıt yapmamak ve konser vermemek üzere antlaşma imzaladı.[33] 1991'de yayınlanan şarkısı "Big Time Operators" sanatçının New York müzik endüstrisi ile bu dönemde yaşadığı problemleri anlatır.[34] Daha sonra, Boston'a taşındı. Orada kısa zaman içinde kişisel ve finansal problemlerle karşılaştı. Yine de ayakta durmayı başaran Morrison, Warner Bros Records'ta yeni şarkılar kaydetmeye başladı.[35][36] Warner Bros, sanatçının Bang Records'ta olan haklarını satın aldı.

Warner Bros'tan çıkardığı ilk albüm Astral Weeks kimilerince sanatçının en iyi çalışması kabul edilir.[37] Morrison: "Astral Weeks çıktığında gerçekten açtım." açıklamasını yapmıştı.[38] Albümün 1968'teki çıkışından sonra eleştirmenlerden çok iyi tepkiler almasına rağmen halktan aldığı tepkiler farklı farklıydı. Bugüne kadar, sınıflandırılamayan albüm, hipnotize edici, derin düşüncelere sürükleyen ve benzersiz bir müzikal güce sahip olarak tanımlandı. Fransız izlenimciliği ve mistik Kelt şiirleri ile karşılaştırıldı.[39][40][41] 2004 yılında Rolling Stone Dergisi'nde çıkan albümle ilgili bir eleştiri şöyle başlıyordu: "Çıkışının üzerinden 35 sene geçmiş olmasına rağmen "Astral Weeks"'in güzelliği hala bilmece gibi. Basitliğe meydan okuyor."[42] Büyük ihtimalle rock tarihindeki en bilinen eleştiri yazısı da müzik yazarı Lester Bang'in Astral Weeksin hayatı üzerindeki etkisini anlattığı makalesidir.[43] Albüm ayrıca otoriteler tarafından yapılan tüm zamanların en iyi albümlerinde listelerinde çoğunlukla yer bulur.[44] 1995'te Mojo Dergisinin hazırladığı "En iyi 100 albüm" listesinde Astral Weeks iki numarada yer aldı.[45] 2003'te Rolling Stone tarafından hazırlanan "Tüm zamanların en iyi 500 albümü" albümü listesinde ise 19. sıradaydı.[46]

1970'ler – Amerikan Rüyası

Morrison, 1970'te Woodstock, New York'a taşında ve bir sonraki albümü olan "Moondance"'i çıkardı. Albüm, Billboard dergisinin listelerinde 29 numaraya kadar çıktı. Albümün tarzı Astral Weeks ile tamamen zıddı. Astral Weeks'in kederli ve hassas havasına karşılık Moondance iyimser ve neşeli bir yapıdaydı. Albüme ismini veren şarkı ABD'de single olarak 1977'ye dek çıkmamasına rağmen pek çok radyoda çalındı. "Into the Mystic" de sonraki senelerde çok sevilen bir parça oldu. Single olarak çıkan "Come Running" ABD'nin ilk 40 listesine girmeyi başardı. Moondance, iyi ve takdir gören eleştiriler aldı. Müzik eleştirmenleri Lester Bangs ve Greil Marcus Rolling Stone Dergisi'nde albüme tam sayfa ayırdılar ve Morrison'ın bilincinin dikkat çekici bir hayalgücüne sahip olduğunu vurguladılar.[47] Moondance Rolling Stone Dergisi'nin "Tüm zamanların en iyi 500 albümü" listesinde 65. sırada yer aldı.[48] Mart 2007'de ise albüm "Rock and Roll Hall of Fame"in "Nihai 200" listesinde 72 sırada yer aldı.[49]

Morrison, bundan sonraki senelerde, içlerinde yine 1970'te çıkardığı ikinci bir albümün de bulunduğu pek çok takdir gören albüm çıkardı. His Band and the Street Choir, "Moondance"'e göre daha bağımsız ve rahat bir yapıya sahipti fakat eleştirmen Jon Landau'ya göre "Moondance"'in sahip olduğu kusursuzluğa sahip değildi. Albümün hit parçası "Domino" idi.

1971'de ailesi ile birlikte Kaliforniya, Fairfax'te tepeüstünde bir eve taşındı[50] ve bir diğer popüler albümü olan "Tupelo Honey"'i yayınladı. Albümün hit şarkısı "Wild Night" idi ve country tarzındaydı. Albüm bir başka country tarzında olan "Moonshine Whiskey" isimli şarkıyla son buluyordu. Morrison, albüme başlarken niyetinin tamamen country tarzında bir albüm yapmak olduğunu açıkladı.[51] Yardımcı yapımcılığını üstlenen Ted Templeman, Morrison'ın müzisyen, albüm yapımcısı ve düzenleyici olarak yeteneğinden çok etkilendiğini söyledikten sonra "Bir daha Van ile bana iki milyon dolar da önerse çalışmak istemem. Çalıştığımız üç albüm boyunca on yıl yaşlandım." itirafında bulundu.[52]

1972'de çıkardığı Saint Dominic's Preview albümü ile önceki üç albümünün erişilebilir tarzından uzaklaşıp, tıpkı "Astral Weeks"'de olduğu gibi daha cesur, maceracı ve derin düşüncelerle dolu görünüşe büründü. İki farklı tarz müziği birleştirmesi, bu albüme, önceki albümlerinde olmayan birçok yönlülük kazandırdı. İki şarkısı ("Jackie Wilson Said (I'm in Heaven When You Smile)" ve "Redwood Tree") Hot 100 listelerine girdi. "Listen to the Lion" ve "Almost Independence Day" ise 10 ve 11 dakikalık şarkılardı ve "Astral Weeks"'ten beri duyulmayan şiirsel betimlemeler içeriyorlardı.[53][54]

1972 yılı içinde neredeyse 10 senedir sahneye çıkıyor olmasına rağmen, sahne korkusu yaşamaya başladı. Kariyerinin önceki yıllarında yüzlerce kişiye seslenirken artık binlerce kişiye seslenmesinin bu korkuda etken olduğu söylenebilir. Sahnede sinirli hareketler yapmaya başlayan Morrison, dinleyicilerle göz kontağı kurmakta da zorluklar yaşıyordu. Bir keresinde, bir röportajında "Şarkı söylemeyi seviyorum ama sahnedeyken bazı zamanlar oluyor ki orada değil de dışarıda olmak için kıvranıyorum." açıklamasını yaptı.[55] Müziğe bir süre ara verdikten sonra, yeteneklerini yeniden kazanabilmek için, küçük dinleyici kitlelerinin olduğu kulüplerde sahneye çıkmaya başladı. Bunun hemen ardından "The Caledonia Soul Orchestra" isimli bir grup kurarak, grupla birlikte üç aylık bir Amerika Birleşik Devletleri turnesine çıktı. Canlı albümleri It's Too Late to Stop Now bu turne sırasında kaydedildi. Albüm rock tarihinin en iyi canlı albümlerinden biri olarak kabul edilir.[56][57] Albümü kaydettikten kısa bir süre sonra Morrison, Caledonia Soul Orchestra'da yeniden yapılanmaya gitti ve grubu küçültüerek ismine Caledonia Soul Express koydu. Sanatçının ailesi de seneler boyunca, Fairfax-Kaliforniya'da Caledonia Records isminde bir plak mağazasının sahibiydi.

Sanatçı, 1973'te, beş yıllık karısı aktris ve model Janet (Planet) Rigsbee'den boşandı.[58][59] Bu evlilikten olan kızı, şarkıcı ve besteci Shana Morrison, babasının pek çok konserinde sahneye çıktı. 1994'teki A Night in San Francisco ve 1995'teki Days Like This konserlerinde baba-kız düet yaptılar.

Morrison'ın 1973'te çıkardığı Hard Nose the Highway albümü genellikle olumsuz eleştiriler aldı. Albümde kayda değer tek şarkı olarak, çok popüler de olan "Warm Love" bulundu.[60] Buna rağmen, Rolling Stone Dergisi eleştirmeni, albümle ilgili yazısını "Hard Nose the Highway, psikolojik olarak kompleks, müzikal olarak istikrarsız ve sözleri mükemmel" olarak bitirdi.[61] Müzisyenin bir sonraki albümü çok içe dönük ve dokunaklı bir albüm olan 1974'te çıkan Veedon Fleece oldu. Çıktığı zamanda çok ilgi çekmeyen çalışma, yıllar geçtikçe değer kazandı. Şu günlerde ise sanatçının en başarılı albümlerinden biri kabul ediliyor.[62]

Morrison, bu albümün ardından üç yıl boyunca başka bir albüm çıkarmadı. Bir röportajda, hiç dinlenmeden, sürekli müzikle uğraşarak geçen yılların ardından müzikten tamamen uzaklaşmayı, hatta aylarca dinlemek bile istemediğini açıkladı. Yazarlıkta bir tıkanma yaşayan ve bunun acısını çeken Morrison, daha sonraları, kendi iyiliği için, o dönem müzik işini ciddi olarak bırakmayı düşündüğünü itiraf etti. Bu sıkıntılı dönem boyunca yalnız kalmayı tercih etti ve şarkılarından uzakta yaşadı.[63] Yeni albümü piyasaya çıkmaya hazır olduğunda albüme Mechanical Bliss (Mekanik Saadet), Naked in the Jungle (Ormanda Çıplak) ve Stiff Upper Lip (Sert üst Dudak) gibi mizahi isimler vermeyi düşündüler. Morrison konuyla ilgili olarak projede doğaçlama müzikten daha fazla bir şey yapmadıklarını söyledi.[64]

1976'nın Şükran Gününde, Morrison The Band'in veda konserinde şarkı söyledi. Bu performans aynı zamanda sanatçının uzun bir aradan sonra sahnelere dönüşünün habercisiydi. Son dakikaya kadar sahneye çıkıp çıkmamakta kararsız kalan Morrison, ismini anons ettiklerinde dahi yerinden kımıldamadı. Menajeri olan Harvey Goldsmith, sanatçıyı, kelimenin tam anlamı ile tekmeleyerek sahneye ittiğini açıkladı.[65] Müzisyenin, The Band ile ilişkileri hem Woodstock hem de sahne korkusu tecrübesi paylaştıkları için iyiydi. Konserde, Van içlerinde, 1970 yılı albümü Moondance'de yer alan Caravan'ın da yer aldığı iki parça seslendirdi. All Movie Guide'ın yorumu: "Heyecanlandırıcı bir performans" oldu.[66] Konser, Martin Scorsese'nin 1978 yapımı filmi "The Last Waltz"'e temel oluşturdu.[67]

The Band ile olan işbirliği sırasında, daha sonraları hayranları tarafından çok benimsenen iki lakap sahibi oldu: "Belfast Cowboy" (Belfast Kovboyu) ve "Van The Man". Robbie Robertson ve Richard Manuel ile birlikte yazdığı "4% Pantomime" isimli şarkıda düet yaparlarken, Richard Manuel, Van'i "Oh, Belfast Cowboy" olarak çağırdı. Bu lakap The Band'in albümü "Cahoots"'da da duyulabilir. "Caravan"'i söyledikten sonra sahneyi terk ederken ise Robbie tarafından "Van The Man!" diye anons edildi.[68]

Morrison, 1977'de A Period of Transition albümünü yayınladı. Bu albümde "The Last Waltz"'de de yer alan Dr. John ile çalıştı. Ilımlı eleştiriler alan çalışma, Van'in şarkı üretmesinde bereketli bir dönemin de başlangıcı oldu. Müzisyen, bir sonraki sene Wavelength albümünü yayınladı. Kariyerinde en hızlı satılan albümü olan Wavelength ile kısa zamanda Altın Plak kazandı. Albümle aynı ismi taşıyan parça listelere 42 numaradan girdi. Açılış parçası olan Kingdom ise sanatçının Yehova Gönüllüleri çevresinde geçen kendi çocukluğuna ait anıları içerir. Bu şarkı aynı zamanda Morrison'ın bir sonraki albümü "Into the Music"'de olacak dini dönüşün habercisi gibidir.

1979'da çıkan Into the Music, sanatçının "Astral Weeks"'ten sonra çıkardığı başyapıt kabul edildi.[69] Bu albümde ilk defa müziğin ateşleyici gücüne dokunduran Morrison, daha sonraları bu yolda devam etti. Albümde yer alan "Bright Side of the Road", 1996'da vizyona giren "Michael"'ın da film müziği olmuş neşeli, coşkulu bir parçadır.

1980'ler – Avrupa'ya ve maneviyata dönüş
Van Morrison, 2007

Morrison, bir sonraki albümünde, ilham perisinin peşi sıra daha önce denenmemiş çalışmalar yaptı ve böylece ilk defa acımasız eleştirilere hedef oldu. Morrison 1980'de bir grup müzisyenle birlikte Fransız Alpleri'ndeki Super Bear stüdyosuna gitti. Eski bir manastır olan bu stüdyoda Astral Weeks'ten sonraki "en cesur ve sınıflandırılamaz"[70] albümünü kaydetti. Common One isimli bu albüm farklı uzunluktaki altı parçadan oluşuyordu. En uzun şarkı olan Summertime in England on beş buçuk dakika sürüyordu ve "Can you feel the silence? (Sessizliği hissedebiliyor musun?)" sözleriyle bitiyordu. NME dergisinden Graham Locke albüm için "çok büyük ölçüde kendini beğenmiş ve duygusuz; bitmeyen, anlamsız, ruhaniliği ümitsiz bir egoizm ile bıçaklayan bir çalışma" yorumunu yaptı.[71] Önceki yazılarında her zaman Morrison'ı öven Greil Marcus bile "Van olması gerektiğine inandığı gizemli şair gibi davranmaya çalışmış" dedi.[72] Morrison, albümün ticari olmadığı konusunda ısrarlıydı.[73] Biyografi yazarı Clinton Heylin'in ise yorumu şuydu: "Bu albümden sonra bir daha tutkulu bir şeyler yapmaya çalışmadı. Bundan böyle her türlü radikal fikir ticari düşüncelerle yumuşatıldı."[73] Bu albümü takip eden "Summertime in England"'ın başarısı, bu albümün bir daha değerlendirilmesine sebep oldu ve bazı şarkılar canlı performanslarda söylenmeye başlandı. Lester Bangs, 1982 yılında, "Van, öyle olmadığını düşünse bile ruhani bir müzik yapıyordu ve biz rock müzik eleştirmenleri her zaman yaptığımız hataya düşüp sözlere çok önem veriyorduk." diye yazdı.[74]

1981'de, iki sene önce İrlanda'daki bir konserinde kaydedilmiş Van Morrison in Ireland videosu yayınlandı. Bu konserde Wavelength albümünü yaptığı grupla birlikte sahne aldı. Konserde ayrıca 1979 çıkışlı albümü "Into the Music"'de birlikte çalıştığı kemanist Toni Marcus ile çaldıkları bir bölüm de vardı. Konserde "Wavelength"'ten iki parça vardı: Albüme ismini veren Wavelength ve Checking It Out. Bu iki şarkı haricindeki bütün şarkılar en az yedi sene önce kaydedilmişlerdi: "Saint Dominic's Preview" ve Morrison'ın Them'le birlikteyken kaydettiği "Don't Look Back" ve "Gloria".

Müzisyenin bir sonraki albümü Beautiful Vision 1982'de yayınlandı. Bu albümle sanatçı Belfastli köklerine geri döndü. Hem eleştirmenlerden hem de dinleyicilerden iyi eleştiriler alan bu albümün popüler parçası "Cleaning Windows" oldu. Bu şarkıda Morrison, okulu terk ettikten sonraki ilk işi olan cam siliciliğini anlatıyordu.[75] Albümde yer alan "Vanlose Stairway", "She Gives Me Religion", ve enstrümantel "Scandinavia" parçalarında Morrison piyano çaldı. 1973 ya da 1974'te alkolü bırakmış olan şarkıcı, arkadaşlarının söylediğine göre, bu albümün çıktığı dönemde, günde galonlarca kahve tüketiyordu. Ve fakat sanatçı, seksenlerin sonunda babasını kaybettiğinde yeniden alkole dönecekti.[76]

Seksenlerin başında Morrison Avrupa'ya geri taşındı. İlk ikametgâhı ise Londra'daki Notting Hill Gate oldu.[77] Daha sonraları Bath'e taşınan sanatçı, orada Wool Hall Stüdyolarını satın aldı.[78] Orada geçirdiği her günde ürettiği müzik için daha fazla çaba sarf etmeye ve kontrolü tamamen eline almaya başladı.[79] Sanatçının 1980'ler boyunca ürettiği müziklerin temaları da ruhani ve inançla ilgili olmaya devam etti.[80] Inarticulate Speech of the Heart isimli, 1983 yılında çıkardığı albümde scientology akımı kurucusu olan L. Ron Hubbard'a özel bir teşekkür vardı. Fakat, Morrison, 18 ay boyunca Scientology kurslarına katıldıktan sonra bu inançtan vazgeçti.[81]

1985 yılında yeni bir albüm yayınladı: A Sense Of Wonder. Bu albümün açılış parçası "Tore Down a la Rimbaud" idi. Morrison, 1974'te yazma sıkıntısı yaşadığı günlerde Rimbaud hakkında okuduğunu açıkladı. Bu şarkıyı ise sekiz sene boyunca düşünmüş ve ancak tamamlayabilmişti.[82] Yine 1985'te, Liam Neeson'ın başrolünü oynadığı sinema filmi "Lamb"'in müziklerini yaptı.

Morrison, 1986'da, No Guru, No Method, No Teacher isimli yeni bir albüm çıkardı. Bu albüm, sanatçının, akıl ve vücudu arasındaki ayrımı bitirmek için müziği kullanma isteğine bir kanıt gibiydi. Kayıtlar sırasında, Morrison'ın karakteristik derinden gelen hırıltılı sesi en görkemli halindeydi ve bu albüm Astral Weeks albümü günlerinden sonraki en cesur akustik düzenlemelere sahipti. Çalışmayla ilgili pek çok olumlu eleştiri geldi. Albümde, sonraları popüler bir konser şarkısı olan "In the Garden" da vardı. Bu şarkı Morrison'a göre "kendine transaldantal meditasyonu temel alan bir tür meditasyon süreci formu"ydu. Albüme ismini verirken, medyanın kendisini yerleştirdiği Scientology gibi akımlardan uzak olduğu mesajını vermek istiyordu. Observer'dan Anthony Denselow'u yaptığı röportajda, gazeteciye şu açıklamayı yaptı[83]:

Hakkımda pek çok yalan haber çıkartıldı. Bu albümün ismiyle kendi pozisyonumu tanımlıyorum. Herhangi bir organizasyona girmedim, girmeyi planlamıyorum da. Herhangi bir gurudan etkilenmiş değilim, herhangi bir yola girmiş değilim ve gurunun ne demek olduğunu bilmeyen insanlar için açıklamak isterim ki, herhangi bir öğretmene/yol göstericiye de sahip değilim.

Mayıs 1986'da, Dublin'de, o günlerde İrlanda'da büyümekte olan işsizlik problemine dikkat çekmek için bir yardım konserine katıldı. O güne kadar İrlanda'da düzenlenmiş bu en kalabalık konsere Morrison haricinde Elvis Costello, Christy Moore ve U2 gibi otuza yakın grup ve müzisyen katıldı.[84]

"No Guru" albümünü yayınladıktan sonra, sanatçının müziği daha az cesur bir hal aldı. Yetişkin dinleyicilere hitap eden bu müzik tarzı 1987'de çıkardığı Poetic Champions Compose albümünde de devam etti. Poetic Champions Compose, Morrison'ın seksenlerde kaydettiği en parlak albümlerden biri kabul edilir.[85] Bu albümdeki Someone Like You isimli romantik parça pek çok sinema filminde kullanıldı. Bu filmler arasında 1995 yapımı "French Kiss" (Fransız Öpücüğü), 2001 yapımı Someone Like You ve gene 2001 yapımı Bridget Jones's Diary (Bridget Jones'un Günlüğü) sayılabilir.

1988 yılında, İrlandalı grup The Chieftains ile birlikte Irish Heartbeat isimli bir albüm çıkarttı. Dinleyiciler tarafından sevilen albüm, iyi bir satış rakamına ulaştı. Bu albümdeki şarkılarda Morrison'ın geleneksel İrlanda şarkıları üzerindeki vokal gücü fark edilebilir. 1983 yılında, Inarticulate Speech of the Heart isimli albümünde seslendirdiği "Irish Heartbeat" isimli şarkıyı bu albümde bir kez daha İrlandalı Chieftains ile söyleyince yorumu daha da güçlendi.[86] Morrison, bu albümde bateri de çaldı.

1989 yılında, Morrison, bir önceki albümüne göre daha fazla satış rakamlarına ulaşan Avalon Sunset ismindeki albümünü çıkarttı. Albüm, müzisyenin, Cliff Richard'la yaptığı ve çok popüler olan "Whenever God Shines His Light" isimli şarkıyı ve yine bir başka hit olan parça olan "Have I Told You Lately"'i içinde barındırıyordu. "Have I Told You Lately" ile ilgili "Dünyevi aşkı tanrı için olan aşka dönüştürüyor" gibi yorumlar da yapıldı.[87] Bu çalışma, Morrison'ın en ruhani albümü kabul edildi. Buna rağmen albümde, "Daring Night" gibi tensel mesajlar içeren bir şarkı vardı. Daring Night ile ilgili Brian Hinton "Kilise orgu ve tonundaki kibar iniş çıkışlara rağmen tamamen ateşli bir seks hakkında" yorumunu yaptı.[88] Bu şarkı, sanatçının zihninin erotik ve dini temalarla dolu olmasına da kanıttır. Şarkının sonlarında tempoyu düşürmesi rahatça fark edilebilir. Tempodaki bu düşüş Van'in müziğin spontane olması gerektiği inancınını gösterir.

1990'lar – Tanınma ve işbirliği

Morrison 1990'da The Best of Van Morrison albümünü çıkarttı ve bu albümden elde ettiği geliri Avalon Sunset albümünü çıkartmak için sermaye olarak kullandı. Her ne kadar 1967'de çıkardığı toplama şarkılardan oluşan albümünün ismi de "Best of" olarak geçse de bu albüm Morrison'ın kariyerindeki ilk "Best of" çalışması olarak bilinir. Genellikle hit olmuş şarkılarından oluşan, içindeki parçaları bizzat müzisyenin seçtiği albüm senenin yarısında Britanya listelerinde kalmayı başardı ve Allmusic'in yorumu "kariyeri boyunca en çok satan albümü" şeklinde oldu.[89][90][91] Aynı yıl Enlightenment' isimli başka bir albüm daha yayınladı. Bu albüm, ilk olarak 10 sene önce kaydedilmiş, hit single "Real Real Gone"'ı da içeriyordu.[92]

Morrison, 1990'da ayrıca, kariyerindeki ikinci videoyu çıkardı:Van Morrison The Concert. 1989'da New York'ta kaydedilen konser, iki özel konuk da içeriyordu. Uzun yıllardır sanatçının dostları olan Mose Allison ve John Lee Hooker kendi şarkılarını seslendirdiler. Videoda çoğunlukla müzisyenin son iki albümünden çalışmalar yer aldı. Hem "Avalon Sunset"'ten hem de "Irish Heartbeat"'ten dört şarkı vardı.

21 Temmuz 1990'da, Morrison pek çok başka misafir sanatçıyla beraber, Roger Waters'ın Berlin'deki The Wall konserine katıldı. Bu konserde izleyici sayısı 300.000 ile yarım milyon arasında idi ve konser televizyondan canlı yayınlandı.[93] Morrison, bu konserde, Roger Water ve The Band'den arkadaşları Levon Helm, Garth Hudson ve Rick Danko ile birlikte Comfortably Numb'ı söyledi. Konserin sonunda da tüm diğer katılımcılarla birlikte "The Tide is Turning"'i seslendirdi.

1991 yılının Mart ayında BBC2 televizyon kanalı Morrison'ın kariyerini özetleyen "One Irish Rover" isimli bir televizyon programı yayınlamaya başladı. Film, Van Morrison ve Bob Dylan'ın Atina'da yaptıkları bir düet ile başlıyordu. İki sanatçı toplam üç şarkıda düet yaptılar: "Crazy Love", "Foreign Window" ve "One Irish Rover". Televizyonda yayınlanan bir başka Van Morrison belgeseli ise Channel 4'ta yayınlanan Without Walls oldu. Bu belgesel diğerinden birkaç gün sonra yayınlandı. Programda Morrison'ın İrlandalı şairler Michael Longley, Seamus Deane ve John Montague ile olan sohbeti yer aldı. Şairler ve Morrison şiir, müzik ve mistisizm arasındaki ilişkiyi tartıştılar.[94] Yine 1991 yılında Morrison, Tom Jones'un yeni albümü "Carrying a Torch" için albüme ismini veren parça da dahil olmak üzere dört şarkı besteledi. Tom Jones, sanatçının kendisine, şarkıyı besteleyip kaydettikten sonra "Bu şarkı Tom Jones için" diye düşündüğünü söylediğini açıkladı.[95] Morrison, daha sonra bu şarkıyı, 1991'de çıkardığı duble albüm olan "Hymns to the Silence"'a da aldı.

Ocak 1993'ta Rock and Roll Hall of Fame'e kabul edilen Morrison, kendi kabul törenine katılmayan ilk sanatçı oldu.[96] The Band'den Robbie Robertson onun yerine ödülünü aldı.[97] Törende, Counting Crows sanatçının "Caravan" isimli parçasını seslendirdiler.[98]

1990'ların ortasına gelirken, Morrison'ın müzik kariyeri de 30. senesine gelmişti. Kariyeri boyunca İngiltere'de ilk beşe girmiş albümler çıkartmış, tüm biletleri tükenen konserler vermiş ve toplum tarafından tanınma ve takdir yaşamıştı. Ocak 1993'te The Best of Van Morrison Volume Two isimli bir toplama albüm daha yayınlayan sanatçı, aynı yıl yayınladığı Too Long in Exile ile gene İngiltere'nin en iyi beş listesine girdi.

14 Şubat 1994'te, Britanya müziğine yaptığı katkılardan ötürü Brit ödülü aldı.[99]

Morrison, 30 Kasım 1995'te, Amerika Birleşik Devletleri başkanı Bill Clinton'ın Kuzey İrlanda'da Belfast'i ziyareti sırasında sayıları 60.000 ile 80.000 arasında değişen izleyici kitlesine konser verdi. Şarkısı "Day Like This", Kuzey İrlanda'daki barış hareketinin simgelerinden biri oldu.[100]

14 Haziran 1996'da, İngiltere kraliçesi 2. Elizabeth, Buckingham Sarayı'nda sanatçıya müziğe olan katkılarından ötürü şövalyelik unvanı verdi.[101]

1997'de, The Healing Game albümünü çıkardı. Bir sonraki sene ise önceden kaydettiği ve fakat yayınlamadığı şarkılardan oluşan "The Philosopher's Stone" isimli iki disklik bir albümü dinleyenlerine sundu. Bundan sonra ise 1999 yılında "Back on Top" isimli, 1978'den sonra ilk defa ABD listelerine girebilen bir albüm çıkardı.

Eylül 1999'da Morrison, yeni açılmış olan Irish Music Hall of Fame'e kabul edilen ilk müzisyen oldu. Bob Geldof Morrison'ı ödül vermek üzere çağırırken, sanatçıyı: "İrlanda müziğinde tek bir dahi var. O da Van Morrison" diyerek sundu. Niall Stokes bu konuyla ilgili şöyle konuştu[102]:

Van Morrison İrlanda'nın yaşayan en büyük efsanesidir, çok derin ve inanılmaz güzellikte işler çıkartan yaratıcı bir güçtür.

Bu dönemde Morrison, birbirinin zıddı kariyerler yapan iki vokalle yakın çalışmaya girdi: Georgie Fame ve Brian Kennedy. Daha önceleri ara sıra Morrison ile çalışmış olan Fame, onun için vokal yaptı ve klavye çaldı. Brian Kennedy ise hem stüdyoda hem de canlı performanslarda Morrison'ın sesini tamamladı.

Milenyuma yaklaşırken, sahnede yaptığı işbirlikleri, albüm kayıtlarına da yansıdı. 1995 yılında, İrlandalı folk grubu The Chieftains ile The Long Black Veil isimli bir albüm kaydetti. 1996 yılında, bu albümde The Chieftains ile birlikte tekrar seslendirdiği, "Have I told you lately" isimli şarkısıyla Grammy kazandılar. 1997 yılında ise blues efsanesi olan John Lee Hooker'ın albümü "Don't Look Back"'in yapımcılığını üstlendi ve pek çok şarkıya destek verdi. Bu albüm, 1998 yılında, En iyi blues albümü kategorisinde Grammy kazandı. Albümle aynı ismi taşıyan, Morrison-Hooker düeti olan "Don't Look Back" isimli şarkıyla da Hooker ve Morrison Grammy aldılar. Morrison, ayrıca, Tom Jones'un 1999 yılında çıkardığı "Reload" albümüne de destek oldu ve Jones ile birlikte "Sometimes we cry" isimli şarkıda düet yaptı. Son olarak, 2000 yılında "Mark Knopfler"'in "Sailing to Philadelphia"'da vokal yaptı.[103]

2000'ler - Basite ulaşmak için ilerlemek

Van Morrison, 2000'lerde de kayıtlara ve turlara devam etti ve haftada iki ya da üç kere sahneye çıktı. Kendi alanındaki diğer şarkıcılar gibi konserlerinde iyi bilinen şarkılarına yer vermedi ve konserlerinin nostaljik bir havada geçmesine izin vermedi. 2006 turnesinde, kendisiyle röportaj yapan Paul Sexton'a şöyle dedi: "Gerçekte konser turunda değilim. Bu tamamen bir yanlış anlama. Ben, 1970'lerin sonunda ve 1980'lerin başında tura çıkmayı bıraktım. Şu anda sadece çalıyorum. Haftada ortalama iki kere çalıyorum. Sadece Amerika'da ortalamam yükseliyor çünkü orada, iki kere çalamıyorsunuz aksine on ya da daha fazla sayıda çalmanız gerekiyor."[104] Kendini müzik endüstrisinin insafına bıraktığını düşündüğü günlerin aksine, artık kendi bağımsız plak şirketi Exile Productions Ltd.'i kuran Morrison, her kaydettiği albümün yapımıyla ilgili her şeyi üstleniyordu. Bu sorumluluklara albümün başlangıcından bitişine kadar olan bütün kayıtları, pazarlaması ve dağıtımı dahildi.[105]

2000 yılında, sanatçı, Jerry Lee Lewis'in kardeşi olan Linda Gail Lewis ile ortaklaşa çalıştığı You Win Again isimli albümü çıkarttı. R&B ve country tarzındaki bu çalışmada harika bir düet ortağı olduğunu kanıtlayan Lewis ile bir sonraki albüm "Choppin' Wood"'da da birlikte çalıştı. 2000'inin sonlarında bu albümün tamamlandığı günlerde Morrison ve Lewis bozuştular.[106] Sonuç olarak, Morrison yeniden kayda girerek, çalışmadan Lewis'in katkılarını çıkardı ve albümün neredeyse tamamını yeniden kaydetti. Bu sırada bazı şarkıları tamamen sildi ve yenilerini ekledi. Bu çalışmanın sonucunu 2002 yılında "Down the Road" ismiyle yayınladı.

Temmuz 2001'de, kendi memleketi olan Belfast'teki Queen's University of Belfast, sanatçıya fahri doktora verdi. Bu dokuz sene önce, 1991'de gene Kuzey İrlanda'daki üniversitelerden biri olan University of Ulster'in verdiği fahri doktoradan sonra aldığı ikinci doktoraydı.[107] "Geçmiş yüzyılın en önemli şarkı yazarlarından biri olması" sebebiyle Van Morrison, Haziran 2003'te, New York'ta "Songwriters Hall of Fame"'e kabul edildi.[108] Ödülünü Ray Charles'ın elinden alan Morrison, daha sonra efsane şarkıcı ile birlikte Moondance albümünde yer alan, daha önce Bob Dylan'la da düet yaptığı "Crazy Love"'ı seslendirdi.[109] Charles'a olan hayranlığı ödül töreninde iyice açığa çıkan Morrison, daha sonra Rolling Stone Dergisi'nde yayınlanacak bir makale de yazdı. 2004 yılında yayınlanan bu makalede Ray Charles'ın müziğini ve kişiliğini nasıl etkilediğini anlattı.[110] Aynı yıl, "What's Wrong with This Picture?" isimli bir albüm de yayınladı. Albüm, ünlü caz plak şirketi Blue Note Records'tan çıktı. Sanatçı bu albümle En iyi Blues Albümü Grammy Ödülü'ne aday olacaktı.[111] Yine 2004 yılı içerisinde, 1979'da çıkardığı Into the Music albümünde yer alan "Bright Side of the Road" isimli şarkısı UNESCO'nun Dünya Basın Özgürlüğü Günü reklamlarında kullanıldı. Ekim 2004'te ise Van Morrison Londra Ödülleri'nde Müzik yapımcıları nesline sonsuz ilham kaynağı oluşturduğu için BMI ICON ödülünü aldı.[112]

2005 yılında Magic Time isimli bir albüm çıkarttı. Bu albümle kamuoyunda hala popüler olduğunu ispatlayan Morrison, Amerika Birleşik Devletleri listelerine 25 numaradan girdi. Rolling Stones Dergisi'nin "2005 yılının 50 albümü" listesinde ise 17 numarada yer aldı.[113] Bu yılın ilerleyen günlerinde ise "Hurricane Relief: Come Together Now" isimli bir albüm çıkardı. Bu albümün tüm geliri Katrina ve Rita kasırgalarında zarar gören afetzedelere aktarıldı.

7 Mart 2006'da ise Pay the Devil isimli country tarzında bir albüm çıkardı. Albümün çıkış günü Nashvilleliler tarafından "Van Morrison Günü" olarak ilan edildi. ve Morrison, kendine ait bu ilk günde "Ryman Auditorium"'da sahneye çıktı. Bu konserin biletleri satışa çıktıktan 12 dakika sonra tükendi.[114] Albüm, Billboard 200 listesine 26 numaradan girdi ve En iyi Country albümleri listesinde yedi numaraya kadar yükseldi.[115][116] Bu albüm, amazon.com'un 2006 yılı country müzikte editörün seçimi listesinde ise 10 numarada yer aldı.

15 Eylül 2006'da Austin City Limits Music Festivali'nde sahneye çıktı. Rolling stone dergisi bu festivaldeki performansını 2006 senesinin en iyi 10 performansından biri seçti.[117] Kasım 2006'da ise sadece konserlerinde ve resmi sitesinde satılan "Live at Austin City Limits Festival" albümünü çıkarttı.[118] Ekim 2006'da yayınlanan Live At Montreux 1980/1974 DVD'si, Morrison'ın ticari amaçla yayınladığı ilk DVD oldu.

Van Morrison, 22 Şubat 2007'de, 50'den fazla filme yaptığı katkılardan ötürü her sene düzenlenen Oscar Wilde: Honouring Irish Writing in Film partisinde ödüllendirildi. Ödülü veren Al Pacino, Morrison ve Oscar Wilde'ı kıyasladı ve ikisinin de sınırları zorlayan insanlar olduğunu söyledi.[119] Bu ödülle birlikte, Morrison, kendi şirketi Exile Productions Ltd'den "Van Morrison at the Movies - Soundtrack Hits" isimli albümü 12 Şubat 2007'de çıkardı. Albümde 19 şarkı vardı. 8 Mayıs 2007'de ise Londra'da bulunan Ronnie Scott's Jazz Club tarafından 2007'nin En iyi Erkek Şarkıcısı seçildi.[120]

11 Haziran 2007'de "The Best of Van Morrison Volume 3" isimli yeni bir derleme albüm çıkarttı.[121] Çift CD'li bu albümde bazıları daha önce yayınlanmamış 31 adet şarkı vardı.

22 Ekim 2007'de ise 37 şarkıdan oluşan, çift CD'li bir derleme albüm çıkarttı. "Still On Top - The Greatest Hits" ismini taşıyan bu albümle birlikte kısıtlı sayıda 3 CD'lik versiyonu da dağıtıldı.[122] 29 Ekim 2007'de albüm İngiltere En iyi 75 Albüm listesinde iki numaraya yükseldi. Bu rakam aynı zamanda Morrison'ın Britanya listelerindeki ulaştığı en yüksek yerdi.[123]

Morrison, Ekim 2007'de Polydor Records ile anlaştı ve bu anlaşma müzik endüstrisinin 2007'deki en önemli anlaşmalarından biri kabul edildi. Böylece Polydor, sanatçının eski albümlerini de yeniden yayınlama haklarını satın aldı. Polydor ilk aşamada 28 Ocak 2008'de yedi adet Morrison albümünü yeniden yayınladı. Bunlar Tupelo Honey, It's Too Late to Stop Now, Wavelength, Into the Music, A Sense of Wonder, Avalon Sunset ve Back on Top idi. Her yeniden yayınlanan albümün içinde ya hiç yayınlanmamış şarkılar ya da eski şarkıların yeniden yorumlanmış halleri vardı.[124][125] Sanatçının 33. albümü tamamen yeni şarkılardan oluşan "Keep It Simple"'dı. Albüm Exile ve Polydor Records'un ortaklığında İngiltere'de 17 Mart 2008'de, Amerika Birleşik Devletleri'nde 1 Nisan 2008'de çıktı.[126][127]

Etkileri

Morrison'ın müzik dünyasındaki önemli sanatçılara olan etkisi bilinmektedir. 2001'de, Simon & Shuster tarafından yayınlanan, The Rolling Stone's Encyclopedia of Rock and Roll isimli kitapta bu etki şöyle anlatılmaktadır: "Morrison'ın diğer rock şarkıcı ve şarkı yazarları üzerindeki etkisi bir başka dikenli efsane olan Bob Dylan dışarıda bırakılacak olursa rakipsizdir. Yazdığı sert sözler ve boğuk, ateşli, duygulandırıcı vokallerinin etkileri Bruce Springsteen'den Elvis Costello'ya uzanan değişiklikteki müzisyenlerde görülebilir.[128] U2(özellikle "The Unforgettable Fire"'da), Jim Morrison[26], Rickie Lee Jones[129], Rod Stewart[130], Tom Petty[131], Elton John[132] Van Morrison'dan etkilenen sanatçılar arasındadır. Ayrıca, Joan Armatrading, kendisini etkileyen tek müzisyenin Morrison olduğunu açıkladı.[133] Bono ise "Van Morrison gibi bir müzisyen karşısında dehşete düşüyorum. "The Unforgettable Fire"'ı yapmaya başlamadan altı ay evvel Morrison'ı dinlemeye bırakmak zorunda kaldım. Çünkü onun orijinal sesinin benimkine hükmetmesini istemedim." dedi.[134]

Bob Seger, Creem'e verdiği röportajda "Bruce Springsteen'in Van Morrison'dan ne kadar etkilendiğini biliyorum. Ben de o kadar etkilendim." dedi.[135] Patti Smith, sanatçının "Gloria" isimli parçasına yeni bir yorum getirip "Horses" albümünde yer verdi. "Gloria"'yı seslendiren bir diğer isim ise Jimi Hendrix oldu. Jeff Buckley ise müzisyenin "The Way Young Lovers Do" ve "Sweet Thing" parçalarını yorumladı.[136]

Morrison'ın genç nesil şarkıcı ve şarkı yazarları üzerindeki etkisi de büyüktür. Örneğin İrlandalı şarkıcı Damien Rice kendini sanatçının doğal mirasçısı olarak gördüğünü açıkladı.[137] Müzisyenden etkilenen diğer genç nesil sanatçılar arasında Ray Lamontagne[138], James Morrison [139][140], Paolo Nutini [141], Eric Lindell[142] ve David Gray[143][144] sayılabilir. İrlandalı rock grubu The Frames'in solisti olan Glen Hansard, Van Morrison, Bob Dylan ve Leonard Cohen'i kutsal üçlüsü olarak listeledi. Hansard, konserlerinde çoğunlukla müzisyenden şarkılar da seslendirir.[145] The Wallflowers, "Into the Mystic"'i yorumladı. Kanadalı blues/rock şarkıcısı Colin James de konserlerinde "Into the Mystic"'i söyler.

Ayrıca, Morrison diğer sanatçılara kariyerleri için destek verir ve çoğunlukla konserlerinde sahneyi başka sanatçılarla paylaşmak için isteklidir. Örneğin, canlı konser kaydını içeren albümü, "A Night in San Francisco"'da çocukluk idolleri Jimmy Witherspoon, John Lee Hooker ve Junior Wells'i sahnesine konuk etti. Bunun dışında, hem şarkılarında hem de röportajlarda müzik endüstrisinden memnun olmadığını açıklamasına rağmen başka müzisyen ve şarkıcılara kariyerlerinde yükselmeleri için yardımcı da oldu. Bu isimlere örnek olarak Brian Kennedy[146] ve James Hunter[147] verilebilir.

Grubu
  • Van Morrison - vokal, alto saksafon, mızıka, ukelele
  • John Platania - gitar
  • Mick Green - gitar
  • Sarah Jory- steel gitar, slide gitar, banjo[148]
  • Paul Moore - bas gitar
  • Paul Moran - klavye, borazan
  • Bobby Ruggiero - vurmalı çalgılar
  • Tony Fitzgibbon - keman, mandolin
  • Neal Wilkinson - davul
  • Karen Hamill - geri vokal
  • Patti Revell - geri vokal
  • Vanessa Haynes - geri vokal[149]

(Not:Bu liste Haziran 2008'e aittir)

Diskografi
Ana madde: Van Morrison diskografisi

Ödül ve Takdirler

Grammy Ödülleri:

  • Pop Dalında, Vokallerde En İyi İş Birliği, 1996, "Have I Told You Lately" (The Chieftains ile)
  • Pop Dalında, Vokallerde En İyi İş Birliği, 1998, "Don't Look Back" (John Lee Hooker ile)
  • Grammy Ünlüler Geçidi Ödülü, 1999, Astral Weeks
  • Grammy Ünlüler Geçidi Ödülü, 1999, Moondance
  • Grammy Ünlüler Geçidi Ödülü, 1999, "Gloria"
  • Grammy Ünlüler Geçidi Ödülü, 2007, "Brown Eyed Girl"

Diğerleri:

  • "Rock and Roll Hall of Fame"'e kabul, 1993
  • BRIT Ödülleri- Müziğe katkılarından ötürü, 1994
  • İngiliz Şövalyelik Nişanı - 2. Elizabeth tarafından müziğe olan katkılarından ötürü, Haziran 1996
  • "Irish Music Hall of Fame"'e kabul edilen ilk sanatçı, 1999
  • "Songwriters Hall of Fame"'e kabul, 2003
  • BMI ICON, Ekim 2004
  • Ronnie Scotts Kulübü 2007'nin en iyi erkek şarkıcısı
  • Oscar Wilde Award - Irish Contribution to Film, Şubat 2007

Kaynakça
  1. "Rolling Stone: Van Morrison biography" (İngilizce). 2 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  2. "Allmusic: Van Morrison biography" (İngilizce). 28 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Temmuz 2008.
  3. "R&R Hall of Fame:Van Morrison" (İngilizce). 4 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  4. "SHOF: Van Morrison biography". 13 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  5. "Musthear review: Veedon Fleece" (İngilizce). 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Haziran 2008.
  6. "Van Morrison Keeps It Simple" (İngilizce). 17 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Haziran 2008.
  7. "Van Morrison" (İngilizce). 2 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  8. "The Immortals: The First Fifty" (İngilizce). 11 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  9. "100 Best Living Songwriters" (İngilizce). 3 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Temmuz 2007.
  10. "100 Greatest Singers" (İngilizce). 28 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Nisan 2007.
  11. Hinton, Brian (1997). Celtic Crossroads: The Art of Van Morrison, Sanctuary, ISBN 1-86074-169-X. sayfa 18.
  12. "It's Van:The Mam" (İngilizce). Belfast Telegraph. Erişim tarihi: 26 Eylül 2007.
  13. "Van Morrison biyografisi" (İngilizce). 9 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  14. Rogan, Johnny (2006). Van Morrison:No Surrender, London:Vintage Books ISBN 978-0-09-943183-1. sayfa 17.
  15. "Renaissance Van" (İngilizce). Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  16. Rogan 2006. sayfa 20-21.
  17. Turner 1993. sayfa 26.
  18. Rogan 2006. sayfa 23-31.
  19. Rogan 2006. sayfa.48.
  20. Rogan 2006. sayfa 43-44.
  21. Rogan 2006. sayfa 53.
  22. Rogan 2006. sayfa 375
  23. Rogan 2006. sayfa55-70.
  24. Rogan 2006. sayfa 71-83.
  25. "The Doors and Them: twin Morrisons of different mothers" (İngilizce). waiting-forthe-sun.net. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  26. Hinton 1997. sayfa 67.
  27. "The History of the Whisky-A-Go-Go" (İngilizce). 6 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Haziran 2008.
  28. Turner 1993. sayfa 72-73.
  29. Rogan 2006. sayfa 188.
  30. Collis 1996. sayfa 81.
  31. "Gary Chester web sitesi" (İngilizce). 14 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  32. Rogan 2006. sayfa 204
  33. Rogan 2006. sayfa 212-215.
  34. Rogan 2006. sayfa 216.
  35. Heylin, Clinton (2003). Can You Feel the Silence? Van Morrison: A New Biography, Chicago Review Press, ISBN 1-55652-542-7. sayfa 170.
  36. Heylin 2003. sayfa 176,177.
  37. Rogan 2006. sayfa 223.
  38. Hinton 1997. sayfa 100.
  39. "Let's record gratitude for Van's monumental talent by David Adams" (İngilizce). 10 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Haziran 2008.
  40. "Van Morrison" (İngilizce). 26 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  41. Hinton 1997. sayfa 88,89.
  42. "(19)Astral Weeks" (İngilizce). 13 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  43. "Astral Weeks from Stranded by Lester Bangs". Erişim tarihi: 1 Haziran 2008.
  44. "Astral Weeks:Van Morrison" (İngilizce). 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2008.
  45. "100 Greatest albums ever made (1995)". 1 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Haziran 2008.
  46. "The RS 500 Greatest Albums of all time" (İngilizce). 17 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2008.
  47. Rogan 2006. sayfa 250,251.
  48. "65 Moondance" (İngilizce). Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  49. "NARM The Definitive 200"" (İngilizce). 19 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  50. Rogan 2006. sayfa 259.
  51. Rogan 2006. sayfa 267,268.
  52. Hinton 1997. sayfa 135.
  53. Heylin 2003. sayfa 255,256.
  54. "Saint Dominic's Preview Music Review" (İngilizce). 1 Temmuz 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2008.
  55. "Van Morrison" (İngilizce). 22 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Ocak 2008.
  56. "MOJO Top 50 Live Albums". 23 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2007.
  57. "Top 50 Live Albums". 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2007.
  58. Heylin 2003. sayfa 260.
  59. Rogan 2006. sayfa 280
  60. Heylin 2003. sayfa 265-267.
  61. "RS review Hard Nose the Highway" (İngilizce). 23 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  62. Rogan 2006. sayfa 301.
  63. Heylin 2003. sayfa 305.
  64. Rogan 2006. sayfa 304.
  65. Heylin 2003. sayfa 313.
  66. "The Last Waltz" (İngilizce). Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  67. "The Last Waltz". 9 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
  68. "Van Morrison: Into the music" (İngilizce). Erişim tarihi: 3 Temmuz 2008.
  69. Dave Marsh, The Rolling Stone Album Guide, 2. Baskı
  70. Rogan 2006. s. 330.
  71. Rogan 2006. sayfa 330,331.
  72. Heylin 2003. sayfa 334.
  73. Heylin 2003. sayfa 365.
  74. Heylin 2003. sayfa 364.
  75. Rogan 2006. sayfa 337,338.
  76. Rogan 2006. sayfa 384.
  77. Rogan 2006. sayfa 342.
  78. Rogan 2006. sayfa 400.
  79. Rogan 2006. sayfa 340.
  80. Collis 1996. sayfa 152.
  81. Heylin 2003. sayfa 375.
  82. Heylin 2003. sayfa 308.
  83. Hinton. 1997 sayfa 253,254
  84. "Self Aid: 20 Years On" (İngilizce). 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Kasım 2007.
  85. "AllMusic review:Poetic Champions Compose" (İngilizce). 27 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  86. "Allmusic: Irish Heartbeat" (İngilizce). Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  87. Hinton 1997. sayfa 278.
  88. Hinton 1997. sayfa 280.
  89. Heylin 2003. sayfa 437.
  90. "He's still got it" (İngilizce). 1 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  91. "Van Morrison Biography" (İngilizce). 28 Aralık 2011 tarihinde allmusic.com kaynağından |url= değerini kontrol edin (yardım) arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  92. Heylin 2003. sayfa 253.
  93. "The Wall Live in Berlin" (İngilizce). 22 Aralık 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  94. Turner 1993. sayfa 167.
  95. Turner 1993. sayfa 170.
  96. Rogan 2006. sayfa 411.
  97. Turner 1993. sayfa 177.
  98. "Counting Crows". 28 Şubat 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  99. "Brit Award Shows-1994" (İngilizce). 3 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  100. Rogan, 2006, sayfa 437
  101. Rogan 2006. sayfa 443.
  102. "Van's the man for rock museum". 6 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  103. "Mark Knopfler:Sailing to Philadelphia" (İngilizce). 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  104. "Van Morrison:seeking the man inside" (İngilizce). 28 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2008.
  105. Collis 1996. sayfa 181.
  106. Heylin 2003. sayfa 490,491.
  107. "Doctorate for Van the Man" (İngilizce). 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Temmuz 2008.
  108. "Keep It Simple review" (İngilizce). 13 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  109. "Songwriting hitmakers donning their laurels" (İngilizce). Erişim tarihi: 1 Temmuz 2008.
  110. "Ray Charles by Van Morrison" (İngilizce). 16 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2007.
  111. "Grammy award nominees in top categories" (İngilizce). 28 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  112. bmi.com news "Morrison to be honored as BMI ICON" |url= değerini kontrol edin (yardım) (İngilizce). Erişim tarihi: 26 Mayıs 2007.
  113. "The Top 50 Records of 2005" (İngilizce). 16 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Mayıs 2007.
  114. "Van Morrison Ryman Auditorium Nashville TN by Barry Mazor" (İngilizce). 3 Temmuz 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2007.
  115. "Rapper Juvenile tops the charts" (İngilizce). 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  116. "Van Morrison, Norah Jones visit the country top 10" (İngilizce). 15 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  117. "10 Best Shows at Austin City Limits" (İngilizce). 31 Ağustos 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2007.
  118. "discography:Live at Austin City Limits" (İngilizce). 6 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz. Tarih değerini gözden geçirin: |erişimtarihi= (yardım)
  119. "Van Morrison, Terry George and Bill Monahan honored in LA" (İngilizce). 5 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  120. "Van Morrison receives jazz award" (İngilizce). 21 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2007.
  121. "Van Morrison Resmi Sitesi". 6 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Temmuz 2008.
  122. "Van Morrison releases Still On Top" (İngilizce). 16 Ekim 2007 tarihinde subba cultcha.com kaynağından |url= değerini kontrol edin (yardım) arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2007.
  123. "Van Morrison Scores Highest Ever Album Chart Placing". Erişim tarihi: 11 Kasım 2007.
  124. "Van Morrison to reissue entire back catalogue" (İngilizce). Erişim tarihi: 30 Kasım 2007.
  125. "Forty Years After Releasing His First Album, Van Morrison Signs New Record Deal" (İngilizce). 26 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2008.
  126. "Van Morrison to release new album-Keep It Simple" (İngilizce). 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ocak 2008.
  127. "First album of all new material in two years" (İngilizce). 13 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  128. "Van Morrison Biography:Rolling Stone" (İngilizce). 2 Eylül 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  129. "Rickie Lee Jones" (İngilizce). 11 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  130. "Concert review: Rod Stewart seranades Valley crowd with career retrospective" (İngilizce). Erişim tarihi: 5 Temmuz 2008.
  131. "Tom Petty and the Heartbreakers" (İngilizce). Erişim tarihi: 5 Temmuz 2008.
  132. Rosenthal 2001. sayfa 25.26
  133. "The Pop Life" (İngilizce). 5 Aralık 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  134. Bayles, Martha. Hole in Our Soul: Loss of Beauty and Meaning in American Popular Music. New York: Free Press, 1994, p.321.
  135. "The Seger File" (İngilizce). 17 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  136. "Assisted Listen: TV homage boost Buckley" (İngilizce). 20 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Temmuz 2008.
  137. "Damien Rice, Wembley Arena London" (İngilizce). 8 Eylül 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2007.
  138. "Ray Lamontagne Under the Influence" (İngilizce). 25 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  139. popmatters music reviews "James Morrison Undiscovered" |url= değerini kontrol edin (yardım) (İngilizce). Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  140. "Morrison Tries to Live up to Hype" (İngilizce). 22 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2007.
  141. "Bonnaroo 2007 Artists Paolo Nutini" (İngilizce). 1 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  142. "Eric Lindell shines on new Low on Cash, Rich in Love" (İngilizce). 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Şubat 2007.
  143. "David Gray" (İngilizce). 29 Nisan 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2007.
  144. "David Gray" (İngilizce). 16 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Kasım 2007.
  145. "Dylan support slot a dream come true". 23 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2007.
  146. "Biography-Brian Kennedy" (İngilizce). 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  147. "James Hunter in Concert" (İngilizce). 10 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Mart 2007.
  148. "Country artists- Sarah Jory" (İngilizce). 22 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.
  149. "Vanessa Haynes - Sweet Soul Vocals" (İngilizce). 6 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2008.

Diğer Okumalar
  • Gerald Dawe (2007). My Mother-City, Belfast:Lagan Press — (Van Morrison üzerine bir bölüm içeriyor. Kitabın geri kalan kısmı ise Belfast tarihi ile ilgili, 1998)
  • Peter Mills (2008). Hymns to the Silence: Inside the Music and Lyrics of Van Morrison, Continuum International Publishing Group, ISBN 0-8264-2976-9 — 1 Haziran 2008)
  • Ritchie Yorke (1975). Into The Music, Londra:Charisma Books, ISBN 0-85947-013-X

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.