Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti

Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti (Ukraynaca; Zakhidnoukrayins’ka Narodna Respublika,) Kasım 1918'den Temmuz 1919'a kadar doğu Galiçya'da bulunan kısa ömürlü bir cumhuriyetti. Lviv, Przemyśl, Ternopil, Kolomyia, Boryslav ve Stanislaviv (şimdi Ivano-Frankivsk) şehirlerini içeriyordu ve Bukovina ve Karpat Ruthenia'nın bazı kısımlarını talep etti. Siyasi olarak, Ukrayna Ulusal Demokrat Partisi (savaşlar arası Ukrayna Ulusal Demokratik İttifakının öncüsü), değişen derecelerde Yunan Katolik, liberal ve sosyalist ideolojinin rehberliğinde yasama meclisine egemen oldu.[1] Temsil edilen diğer partiler arasında Ukrayna Radikal Partisi ve Hıristiyan Sosyal Partisi de vardı . Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti arması masmavi, bir aslan yaygın veya (mavi bir alanda altın bir aslan yaygın). Bayrağın renkleri mavi ve sarı idi.

Ukrayna
Західноукраїнська Народна Республіка
Zakhidnoukrayins’ka Narodna Respublika
Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti
1918-1919
Millî marş
Ukraynaca: Ще не вмерла Україна  (Ukraynaca)
Ukrayna henüz ölmedi (Çeviri)
Ukrayna ölmedi
Tür Tanınmayan Devlet
Konum Orta Avrupa
Başkent Lviv (21 Kasım 1918)
Ternopil (1918'in sonu)
Stanislaviv (Ivano-Frankivsk)
Zalishchyky (Haziran 1919'un başı)
Yaygın diller Ukraynaca, Lehçe, Rusince, Yidiş
Hükûmet cumhuriyet
Devlet Başkanı  
• 1918
Kost Levytsky
• 1919
Yevhen Petrushevych
Yasama organı Ukrayna Ulusal Konseyi
Tarihî dönem I. Dünya Savaşı
• Kuruluşu
1 Kasım, 1918
• Act Zluky
22 Ocak, 1919
Temmuz 1919
Nüfus
• 1910
5,400,000
Öncüller		Ardıllar
Avusturya-Macaristan İmparatorluğu
Ukrayna Halk Cumhuriyeti
İkinci Polonya Cumhuriyeti
Birinci Çekoslovak Cumhuriyeti
Romanya Krallığı
Günümüzdeki durumu

Tarih

Öncesinde

1910'daki Avusturya-Macaristan nüfus sayımına göre, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti tarafından talep edilen bölge yaklaşık 5.4   bir milyon nüfusa sahipti. Bunlardan 3.291.000 (yaklaşık% 60) Ukraynalı, 1.351.000 (yaklaşık% 25) Polonyalı, 660.000 (yaklaşık% 12) Yahudi idi ve geri kalanı Ruslar, Almanlar, Macarlar, Romenler, Çekler, Slovaklar, Romanlar, Ermeniler ve diğerler milletlerden oluşuyordu.Drohobych'teki Lviv ve yukarı Dinyester Nehri'ndeki Borıslav yakınlarındaki petrol rezervleri, Avrupa'nın en büyükleri arasındaydı. Rusya tarafından yönetilen Ukrayna veya Romanya'ya demiryolu bağlantıları azdı: Lviv'den yukarı Styr Nehri'ne giden bir hat üzerinde Brody, Ternopil'den Proskurov'a (şimdiki Khmelnytskyi) ve Podmylia'daki Prut boyunca bir hat üzerinde Pidvolochysk (Podwoloczyska) Bukovina'daki Chernivtsi (Czernowitz) den geçmekteydi. Bu sebeple Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile Polonya arasında çatışma yaşanmaktaydı .

Bağımsızlık ve varoluş mücadelesi

Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti 1 Kasım 1918'de ilan edildi.[2] Ukrayna Ulusal Rada (Avusturya parlamentosunun her iki evinden ve Galiçya ve Bukovina'daki eyalet diyetlerinden gelen tüm Ukrayna temsilcilerinden oluşan bir konsey) 3 Kasım 1918'de Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti'ni ilan etmeyi planlamıştı, ancak Polonya Tasfiye Komitesi'nin Kraków'dan Lviv'e transfer edileceği raporları nedeniyle tarihi 1 Kasım'a taşıdı.[3] Cumhuriyetin Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'ndan bağımsızlığını ilan etmesinden kısa bir süre sonra, çoğu sakinlerin Polonyalı olduğu ve Polonya olmayan bir devletin parçası olmak istemediği Lviv'de popüler bir ayaklanma gerçekleşti. Birkaç hafta sonra Lviv'de isyan eden Polonyalılar, Polonya'dan destek aldı. 9 Kasım'da Polonya kuvvetleri Drohobych petrol sahalarını aniden ele geçirmeye çalıştı, ancak Ukraynalılar sayıca daha fazla olduğu için geri çekilmek zorunda kaldılar.[4] Ortaya çıkan çıkmaz, Polonyalıların Lviv üzerindeki kontrolünü ve şehri Polonya'ya bağlayan bir demiryolunun etrafındaki dar bir araziyi korurken, doğu Galiçya'nın geri kalanı Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti'nin kontrolü altında kaldı. Bu arada, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti'nin hemen batısındaki iki küçük devlet, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu'nun dağılması sonucu bağımsızlık ilan etti.[5]

  • Komancza Cumhuriyeti, doğu Lemkivshchyna'daki Komańcza merkezli otuz Lemko köyünden oluşan bir birlikti. 4 Kasım 1918 ve 23 Ocak 1919 arasında varlığını sürdürebildi. Ukrayna yanlısı olarak Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile birleşmeyi planladı, ancak Polonya-Ukrayna Savaşı'nın bir parçası olarak Polonya hükümeti tarafından bastırıldı.
  • 5 Aralık 1918'de Ruska Narodna Respublika Lemkiv (Lemko-Rusyn Ulusal Cumhuriyeti) bağımsızlığını ilan etti. Lemko Rusyn Ulusal Cumhuriyeti, bugünkü Polonya'nın güneydoğusundaki Florynka'da yoğunlaştı. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile bir sendikaya karşı olan ve bunun yerine Rusya ile birleşme arayışında olan sakinleri arasında Rusofil hissi hüküm sürdü.

Batı Ukrayna'yı Ukrayna'nın geri kalanıyla birleştirmek için 1 Aralık 1918 gibi erken bir anlaşma yapıldı. Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti 22 Ocak 1919'da Ukrayna Halk Cumhuriyeti ile resmi olarak birleşti.[2] Ancak bu çoğunlukla sembolik bir eylemdi. Batı Ukrayna'nın yasal, sosyal ve politik normlarında farklı bir geleneği olduğu için, birleşik bir Ukrayna içinde özerk olacaktı.[6] Ayrıca, batı Ukraynalılar kendi Ukrayna Galiçya Ordusu ve hükûmet yapısını korudu.[7] Resmi sendikaya rağmen, Batı Ukrayna Cumhuriyeti ve Ukrayna Halk Cumhuriyeti ayrı savaşlarda savaştı. İlki, Sovyet ve Rus güçleri ile mücadele ederken Polonya ile de savaşa girdiler.[6] Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti (ZUNR) ile Kiev merkezli Ukrayna Halk Cumhuriyeti arasındaki ilişkiler bir süre sonra gerildi. İlkinin liderliği yönelimde daha muhafazakâr olma eğilimindeydi.[8] Avusturya parlamenter sistem kültürü ve hükûmete düzenli bir yaklaşım konusunda bilgili olanlar, Kiev merkezli akranlarının sosyalist devrimci tutumunu bazı dehşetle ve Doğu'daki sosyal huzursuzluğun Galiçya'ya yayılacağı endişesiyle tedirgin bir hal aldılar.[9] Benzer şekilde, Batı Ukrayna birlikleri daha disiplinliyken, Kiev Ukrayna Halk Ordusu orduları daha kaotik ve pogromlar yapmaya eğilimliydi,[10] Bu durum Batı Ukraynalıların aktif olarak karşı çıktığı bir şeydi.[11] Kiev ordusundaki kötü disiplin ve subaylarının başkaldırısı Galiçya delegelerinin Kiev'e gönderilmesinde etkili oldu.[9] Batı Ukrayna'daki ulusal hareketi diğer Doğu Avrupa ülkelerinde olduğu kadar güçlüydü [12] ve Ukrayna hükûmeti, 40.000'i savaşa hazır olan 100.000'den fazla askeri seferber edebildi.[13] Ludwik Mroczka, Ukrayna milliyetçi güçlerinin gücüne rağmen, yerel Ukrayna halkından çok az destek ve coşku aldıklarını, genel olarak tutumun genellikle kayıtsızlık olduğunu ve Ukraynalı erkek nüfusun genellikle ordusunda hizmetten kaçınmaya çalıştıklarını yazmaktadır.[14] Polonya-Ukrayna Savaşı sırasında, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti ordusu yaklaşık dokuz ay boyunca Polonya ile baş edebildi[6] ancak Temmuz 1919'a kadar, Polonya kuvvetleri Batı Ukrayna Halkının iddia ettiği toprakların çoğunu ele geçirdi.

Sürgün ve diplomasi

Yenilen ordunun bir kısmı Çekoslovakya'ya sığındı ve orada Ukrajinská brigáda (Çek) adı altında bilinirken, yaklaşık 50.000 askerden oluşan ordunun çoğu Ukrayna Halk Cumhuriyeti topraklarına geçti ve Ukrayna bağımsızlığı mücadelesine orada devam etti. Temmuz 1919'da, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti, Kamianets-Podilskyi şehrinde sürgünde bir hükûmet kurdu.[15] Sürgündeki Batı Ukrayna hükûmeti ve Kiev merkezli hükümet ile arasındaki ilişkiler bozulmaya devam etti, çünkü Batı Ukraynalılar Polonyalıları ana düşman olarak gördü (Ruslarla potansiyel bir müttefik), Kiev'deki Symon Petliura Polonyalıları karşı bir müttefik olarak gördü Rusları ise düşmanları. Kiev hükümetinin Polonya ile diplomatik görüşmelerine yanıt olarak, Batı Ukrayna hükûmeti Sovyet 12. Ordusuna bir heyet gönderdi, ancak nihayetinde bir ittifak için Sovyet koşullarını reddetti. Ağustos 1919'da, Batı Ukrayna devlet sekreterliği başkanı Kost Levytsky, Anton Denikin'in Beyaz ordu'suna bir Rus devletinde garantili özerkliği içerecek bir ittifak önerdi. Paris'teki Batılı Ukraynalı diplomatlar o şehirde Rus meslektaşlarıyla temas kurmaya çalıştılar.[16] Ruslar, önerilen bu ittifak hakkında karışık görüşlere sahipti. Bir yandan Galiçyalıların Rusofobisine karşı temkinliydi ve böyle bir ittifakın Polonya ile olan ilişkileri üzerindeki etkisinden endişe ediyorlardı. Öte yandan, Ruslar Galiçya askerlerinin disiplinine ve eğitimine saygı duyuyordu ve Batı Ukraynalılarla yapılan bir anlaşmanın Kiev'in Ukrayna Halk Ordusunu Ruslar ile savaşta en iyi askerlerinden mahrum edeceğini anlamıştır.[8] Kasım 1919'da Ukrayna Galiçya Ordusu, hükûmetlerinin izni olmadan Beyaz ordu ile ateşkes imzaladı ve ordularını Beyaz ordu makamlarına yerleştirdi. Kiev Direktörlüğü hükümetiyle görüşmelerde, Batı Ukrayna cumhurbaşkanı Petrushevych, Beyaz ordunun yine de yenileceğini, ancak onlarla ittifakın, Beyaz orduyu destekleyen Batı güçleriyle ilişkileri güçlendireceğini ve Ukrayna askeri güçlerine karşı daha sonraki mücadeleleri için yardımcı olacağını savundu. Savaşın galibi Sovyetler olmuştu. Bu tür argümanlar Petliura tarafından kınandı. Sonuç olarak, Petrushevych Batı Ukrayna hükûmetinin artık Petliura Direktörlüğü ile çalışamayacağını fark etti ve 15 Kasım'da Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti Viyana'da sürgüne gitti.[16]

Varşova Antlaşması (1920)

Nisan 1920'de Józef Piłsudski ve Symon Petliura , Varşova Antlaşması'nda Zbruch nehri üzerindeki bir sınır için anlaştılar ve Doğu Galiçya'nın tartışmalı bölgesi üzerindeki Polonya kontrolünü resmen tanıdılar. Polonya, batı Ukrayna'daki son Polonya toprak kazanımlarının yanı sıra Volhynian, Kholm ve diğer bölgelerin batı kısımlarını tanıyan Zbruch Nehri boyunca bir sınırı kabul etmek için, Ukrayna Halk Cumhuriyeti'ni Petliura'nın önderliğinde 2-3. maddelerle tanımlanan sınırları belli bağımsız bir devlet olarak Ukraynayı tanıdı.[17] Ancak ne Varşova'daki Polonya hükûmeti ne de sürgündeki Batı Ukrayna hükûmeti bu anlaşmayı kabul etti.

Otonom durum

Batı Ukraynalılar Paris Barış Konferansı'nda Birinci Dünya Savaşı'nın ardından müzakereler sırasında çıkarlarını sürdürmeye devam ettiler. Bu çabalar sonuçta Milletler Cemiyeti'nin 23 Şubat 1921'de Galiçya'nın Polonya topraklarının dışında olduğunu, Polonya'nın o ülkede idari kontrol kurma yetkisine sahip olmadığını ve Polonya'nın sadece Doğu'nun işgalci askeri gücü olduğunu ilan etmesiyle sonuçlandı. Kaderi , Milletler Cemiyeti Büyükelçiler Konseyi tarafından belirlenecek olan Galiçya, uzun bir dizi müzakereden sonra, 14 Mart 1923'te doğu Galiçya'nın Polonya'ya dahil edilmesi ile sonuçlandı.[18] Daha sonra Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti dağıldı, Polonya hükûmeti doğu Galiçya için özerklik vaadinden istifade etti.

Hükümet
  Ruthenian (Ukraynaca)-kuzeydoğu yerleşim bölgeleri Avusturya-Macaristan, 1911

22 Kasım - 25 Kasım tarihleri arasında, yasama organı olarak hizmet verecek olan 150 üyeli Ukrayna Ulusal Konseyi için Ukrayna'nın kontrolündeki bölgede seçimler yapıldı. Konsey başkanı ve Avusturya-Macaristan parlamentosunun eski bir üyesi olan Yevhen Petrushevych otomatik olarak Cumhuriyet başkanı oldu. Ülkenin Ukrayna Ulusal Demokratları ve daha küçük rakibi Ukrayna Radikal Partisi'nin egemen olduğu iki partili bir siyasi sistemi vardı. İktidardaki Ulusal Demokratlar, hükûmetin geniş bir ulusal koalisyonu temsil etmesini sağlamak için bazı sandalyelerini küçük partilere verdi.[19] Ukrayna Ulusal Konseyi'nin sosyal geçmişi açısından, üyelerinin% 57.1'i rahip ailelerden ,% 23.8'i köylü hanelerden,% 4.8'i kentsel kesimden ve% 2.4'ü küçük soylulardan geliyordu .[20] Belirlenen konsey üyelerinin mesleki geçmişi açısından, yaklaşık% 30'u avukat,% 22'si öğretmen,% 14'ü çiftçi ,% 13'ü rahip ve% 5'i memurdu.[21] Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti yaklaşık 4 nüfuslu bir alanı yönetti. Lviv, 1 Kasım'dan 21 Kasım'da Polonya'nın güçlerini kaybetmesine kadar Cumhuriyetin başkenti olarak işlev gördü, ardından Aralık 1918'in sonuna kadar Ternopil ve daha sonra 26 Mayıs 1919'a kadar Stanislaviv (günümüzdeki Ivano-Frankivsk) tarafından görev yaptı.[19] Savaşa rağmen, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti, savaş öncesi Avusturya yönetiminin istikrarını korudu ve Ukraynalı ve Polonyalı profesyonelleri istihdam etti. İlçelerin ve toplulukların sınırları, Avusturya-Macaristan İmparatorluğu döneminde olduğu gibi kaldı. Ülke, bölge ve yerel mahkemeler, okullar, posta hizmetleri, telgraflar ve demiryolları gibi ülke Avusturya'nın bir parçasıyken nasılsa aynı şekilde çalışmaya devam etti.[19] Avusturya yasaları geçici olarak yürürlükte kaldı. Benzer şekilde, hükûmet genel olarak Avusturya'nın vergi tahsilat sistemini elinde tutsa da, savaş kayıpları nüfusu fakirleştirmiş ve toplanan vergi miktarı asgari düzeyde kalmıştır. Hükûmetin gelirlerinin çoğu petrol ve tuz ihracatından geldi. Etnik Polonyalılar kırsal alanlarda sadece küçük bir azınlığı temsil etseler de, I. Dünya Savaşı öncesinde Doğu Galiçya topraklarının neredeyse% 39'u büyük Polonya toprak sahiplerinin elindeydi.[16] Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti, özel toprak sahiplerinden geniş manastır arazilerine el konan ve bu toprağı topraksız köylülere dağıtan yasalar çıkardı. Bu sınırlı durumlar dışında, özel mülkiyet hakkı temel haline getirilmiş ve arazilerin kamulaştırılması yasaklanmıştır.[19] Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti toprakları, komutanları askere almaktan sorumlu olan 12 askeri bölgeden oluşuyordu. Hükûmet 1919 ilkbaharında 100.000 askeri seferber edebildi, ancak askeri malzeme eksikliği nedeniyle sadece 40.000 asker savaşa hazırdı. Genel olarak, Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti hükûmeti düzenli ve iyi organize olmuştu. Bu, eski Rus İmparatorluğu topraklarında ortaya çıkan Ukrayna hükümetlerinin kaotik durumu ile benzerlik göstermiyordu.

Ulusal azınlıklara ve etnik gruplar arası ilişkilere yönelik politikalar

Tarihçi Yaroslav Hrytsak, Avusturya'da Birinci Dünya Savaşı'ndan önce gelişen Ukrayna milliyetçiliğinin Polonya karşıtı olmadığını, ancak ne "çok yabancı düşmanlığı" ne de antisemitik olduğunu belirtmektedir.[22] Kasım 1918'de, Polonya, Yahudi ve Alman işlerinden kabine düzeyindeki devlet sekreterleri dahil edildi.[6] Hrytsak'a göre, var olduğu süre boyunca Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti tarafından düzenlenen bölgelerde ulusal azınlıklara karşı kitlesel baskı vakaları yoktu, Hrytsak bu durumun Ukrayna hükûmetini Polonya'dan ayırdığını ifade etmektedir.[19] Katarzyna Hibel, Polonya gibi resmen Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti'nin ulusal azınlıklarının haklarını garanti ettiğini açıklarken, her iki ülkenin de onları ihlal ettiğini ve beşinci sütun gibi diğer yabancı uyruklara davrandığını yazıyor.[23] 15 Şubat 1919'da Ukraynaca'yı devlet dili yapan bir yasa çıkarıldı. Ancak bu yasaya göre, ulusal azınlıkların üyeleri hükûmetle kendi dillerinde iletişim kurma hakkına sahiptiler.

Polonya nüfusuna yönelik muameleler

Tarihçi Rafał Galuba, Polonya nüfusunun Batı Ukrayna makamları tarafından ikinci sınıf vatandaş olarak muamele edildiğini yazıyor [24] 1 Kasım 1919'dan sonra Polonya derneklerinin birkaç üyesi Ukrayna makamları tarafından tutuklandı. Benzer bir kader, aynı şekilde Ukrayna devletine sadakat yemini etmeyi reddeden yetkilileri de bekliyordu.[25] 6 Kasım'da Ukraynalı yetkililer tarafından Lviv'de Polonya basını ve yayınları yasaklandı ve matbaalar yıkıldı.[26] Polonyalılar kontrol ettikleri bölgelerde Ukraynalı yayınları da benzer şekilde yasakladılar.[27] Ukraynalı yetkililer göndererek Lviv'deki Polonya nüfusunu sindirmeye çalıştı askerler ve silahlı kamyonlar sokaklara döküldü ve kalabalıkları dağıtarak Polonya gösterilerine yöneldi.[28] Christoph Mick, başlangıçta Ukrayna hükûmetinin Polonya rehinelerini almayı reddettiğini belirtti [29] ancak Polonya sivilleri ve Ukrayna kuvvetlerine karşı direniş arttıkça, Polonyalı siviller, Ukraynalı komutanlar tarafından Ukrayna'ya saldırı ve atış iddiaları nedeniyle özetlenen infazlarlar gerçekleştirildi. Buna karşılık, Polonya tarafı, kentteki kamu güvenliğini denetlemek için çatışma ve ortak Polonya-Ukrayna milislerine barış önerdi.[29] Ancak Zloczow'da 17 Polonyalı, Ukraynalı yetkililer tarafından idam edildi.[30] Brzuchowice'de Ukraynalı iş emirlerine uymayı reddeden Polonyalı demiryolu görevlileri idam edildi.[31] 29 Mayıs 1919'da başpiskopos Jozef Bilczewski, Paris'teki Barış Konferansı'na katılan Ignacy Paderewski'ye bir mesaj gönderdi ve Ukraynalılar tarafından Polonyalı rahiplerin ve sivillerin acımasızca öldürülmesi konusunda yardım istedi.[32] Polonyalılar Ukrayna makamlarını desteklemedi ve sabotaj eylemleriyle uğraşan bir yeraltı direniş örgütü kurdular.[27] Tüm saha çalışması durduruldu, hasatlar imha edildi ve makineler bilerek kırıldı; Halk arasında motivasyonu korumak için kutuplaştırmalar başladı. Buna karşılık, Ukraynalı yetkililer kitle infazları, işlenceler ve bazı Polonyalıların tutulduğu gözaltı merkezleri de dahil olmak üzere bu durum karşısında mücadele etmeye çalıştı.[33] Bu gözaltı merkezlerindeki koşullar ısıtılmamış ahşap kışla, yatak eksikliği ve tıbbi bakım eksikliğiyle tifodan yüksek düzeyde morbidite ile sonuçlandı. Mikulińce'de 300 ila 600 (tifodan ölüyor), Kołomyja'da 100 ve Brzeżany'de ısıtılmayan kışla nedeniyle 16 ila 40 arasında çeşitli kaynaklara göre, bu kamplarda tahmini kayıplar yaşandı Kosiv'deki bir kampta yaklaşık 900 ölü vardı. Polonyalı mahkumların soyulması, dövülmesi, işkence edilmesi veya vurulması vakaları birçok kez bildirildi.[34] Christopher Mick'e göre, Ukrayna hükûmeti genel olarak Polonya nüfusu kontrolündeki bölgelerde Polonya hükûmeti kontrolündeki Ukraynalılara olan muamelelerde daha kötü sonuçlar yaşatmıştır[27] Ayrıca Ukraynalı yetkililerin Polonyalı nüfusa "nazikçe" muamele etmediğini belirtmiştir.[35] Mick, Lviv kuşatması sırasında Ukrayna tarafının kente ulaşan malzemelerin bakımını durdurduğunu ve şehre su tedarikini bozmaya çalıştığını kabul etmektedir. Şiddetli topçu ateşi, kadınlar ve çocuklar da dahil olmak üzere birçok sivili öldürüldüğünü iddia ediyor[27]

Yahudi azınlığa yönelik muamele

Polonyalılar ve Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti arasındaki ilişkiler düşmanca olsa da, Cumhuriyet ile Yahudi vatandaşları arasındaki ilişkiler genellikle tarafsız ya da pozitifti. Yahudi ve Polonya cemaatleri arasında derin bir rekabet vardı ve özellikle Polonya Ulusal Demokrat Partisi tarafından desteklenen antisemitizm Polonya ulusal ideolojisinin bir özelliği haline geldi. Sonuç olarak, birçok [nicel] Yahudi Polonya bağımsızlığını Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra en az arzu edilen seçenek olarak görmeye başladı. Polonya makamları tarafından Yahudilere karşı alınan karşıt konumun aksine, Ukrayna hükûmeti Yahudi kültürel ve politik özerkliğini kendi meşruiyetini geliştirmenin bir yolu olarak aktif olarak destekledi. Batı Ukrayna hükûmeti, Yahudi kültürel ve ulusal özerkliğini garanti etti, Yahudi topluluklarına kendi kendini yönetme statüsü verdi ve Batı Ukrayna hükûmetinin onayı ile Aralık 1918'de Merkezi Yahudi Ulusal Konseyi'ni temsil eden Yahudi ulusal konseylerinin oluşumunu destekledi.[36] Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti Bakanlar Konseyi, Yahudi okulları için Yidce dilinde ders kitapları ve görsel yardımlar satın almış ve Lviv'deki Polonyalı Pogrom'un Yahudi kurbanlarına yardım sağlamıştır. Ukrayna basını Batı Ukrayna Cumhuriyeti'nin Yahudi vatandaşlarına karşı dostane bir tutum sergilemiştir. İbranice ve Yidiş okulları, kültür kurumları ve yayıncılarının müdahale etmeden çalışmasına izin verilmiştir.[36] Cumhuriyetin demografik özelliklerini yansıtarak, ulusal parlamentodaki koltukların yaklaşık üçte biri ulusal azınlıklara (Polonyalılar, Yahudiler, Slovaklar ve diğerleri) ayrıldı. Polonyalılar seçimleri boykot ederken, Yahudiler Polonya-Ukrayna çatışmasındaki tarafsızlıklarını ilan etmelerine rağmen delegelerin yaklaşık yüzde 10'u tarafından temsil edildi. Ukraynalı köylülerin ve askerlerin yerel Yahudi karşıtı saldırıları ve soygunları, Polonyalıların benzer eylemlerinden çok daha az sayıda ve daha az acımasızken, Ocak ve Nisan 1919 arasında gerçekleşti. Hükûmet bu tür eylemleri alenen kınadı ve Yahudi cemaatinin savunmasına müdahale etti, bu tür suçları işleyenleri hapsetti ve hatta idam etti.[36] Hükûmet ayrıca Polonya-Ukrayna ihtilafı sırasında Yahudi'nin tarafsızlığını ilan etti. Yevhen Petrushevych'in emriyle, Yahudileri iradesine karşı harekete geçirmek ya da Ukrayna askeri çabalarına katkıda bulunmaya zorlamak yasaklandı.[11] Batı Ukrayna ekonomisine yardım etme çabasıyla, Batı Ukrayna hükûmeti Yahudi tüccarlara taviz verdi.[36] Batı Ukrayna hükûmetinin Yahudilere karşı samimi tutumu, Yahudi cemaatinin birçok üyesi tarafından karşılık verildi. Her ne kadar Yahudi siyasi örgütleri resmi olarak Polonya-Ukrayna mücadelesinde tarafsızlıklarını ilan etseler de, birçok bireysel Yahudi desteklerini teklif etti veya Polonya ile çatışmasında Batı Ukrayna hükûmetine sempati duydu. Dağılan Avusturya-Macaristan ordusunun Yahudi subayları Batı Ukrayna ordusuna katıldı ve Yahudi hakimler, avukatlar, doktorlar ve demiryolu çalışanları Batı Ukrayna kamu hizmetine katıldı.[37] Kasım 1918'den itibaren, Batı Ukrayna hükûmetine sadakat sözü vermeyi reddeden kamu hizmetindeki etnik Polonyalılar ya topluca bırakıldı ya da kovuldu; onların pozisyonları Ukrayna devletini desteklemek isteyen çok sayıda Yahudi tarafından dolduruldu. Yahudiler Ternopil, Stanislaviv ve Kolomyia'daki mahkemelerde yargıç ve hukuk danışmanı olarak hizmet verdiler .[36] Yahudiler de kendi polis birimlerini oluşturabildiler,[38] ve ayrıca bazı yerlerde Ukrayna hükûmeti yerel Yahudi milislere güvenlik ve düzenin sağlanmasında sorumluluk vermiştir. Sambir ve Radekhiv bölgelerinde polis gücünün yaklaşık üçte biri Yahudi idi.[36] Yahudiler Batı Ukrayna Ulusal Cumhuriyeti ordusuna kendi taburlarını yerleştirdiler ve [39] Yahudi gençler Batı Ukrayna ordusu için izci olarak çalıştılar.[36] Batı Ukrayna ordusuyla işbirliği yapan ve hizmet veren Yahudilerin çoğu Siyonistlerdi .[21] Genel olarak, Yahudiler Batı Ukrayna hükûmetinin tüm şubelerine katılan etnik olmayan Ukraynalıların en büyük grubunu oluşturdu.[36] Batı Ukrayna hükûmeti tarafından Yahudilere yönelik liberal tutum atfedilebilir. Habsburg'un etnik gruplar arası hoşgörü ve işbirliği geleneğine on dokuzuncu ve yirminci yüzyılın sonlarındaki aydınlar ve askeri subaylar üzerinde iz bıraktı.[36]

Posta pulları
1919'da Avusturya-Macaristan beş heller baskısı

Cumhuriyet, kısa bir süre boyunca, ikisi dışında Avusturya, Avusturya-Macaristan veya Bosna'nın damgalarının üst baskısı olan yaklaşık yüz tip posta pulu çıkardı.[40]

Galeri
  • 1897 öncesi Galiçya demiryolu hatları
  • 1918'de Ukrayna'nın toprak iddiaları
  • 1919'da Batı Ukrayna Halk Cumhuriyeti

Kaynakça
  1. John Armstrong (1963). Ukrainian Nationalism. New York: Columbia University Press, pp. 18-19.
  2. Russia And Ukraine 28 Haziran 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. by Myroslav Shkandrij, McGill-Queen's University Press, 2001, 0-7735-2234-4 (page 206)
  3. Encyclopedia of Ukraine, vol. 5, 1993 3 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. entry written by Andrzej Chojnowski
  4. Alison Fleig Frank. (2005). Oil empire: visions of prosperity in Austrian Galicia. Cambridge MA: Harvard University Press. pp. 207-228
  5. Magocsi (Sonbahar 1993). "The Ukrainian question between Poland and Czechoslovakia: The Lemko Rusyn republic (1918-1920) and political thought in western Rus'-Ukraine". Nationalities Papers. 21 (2). ss. 95-103.
  6. Michael Palij. (1995). The Ukrainian-Polish defensive alliance, 1919-1921: an aspect of the Ukrainian revolution. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press at University of Alberta, pp. 48-58
  7. Anna Procyk. (1995). Russian nationalism and Ukraine: the nationality policy of the volunteer army during the Civil War. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press at the University of Alberta, s. 134-144.
  8. Anna Procyk. (1995). Russian nationalism and Ukraine: the nationality policy of the volunteer army during the Civil War. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press at the University of Alberta, pp. 134-144.
  9. Peter J. Potichnyj. (1992). Ukraine and Russia in their historical encounter. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, University of Alberta pg. 148: Dr. Lonhyn Tsehelsky, the western Ukrainian negotiator with the Kiev government and primary author of the Union between the West Ukrainian Republic and the Kiev-based Ukrainian People's Republic, expressed shock at the actions of the "rabble" (holota) when the Ukrainian People's Republic came to power.
  10. Andrew Wilson (1997). Ukrainian nationalism in the 1990s: a minority faith. Cambridge University Press pg. 13
  11. Myroslav Shkandrij (2009). Jews in Ukrainian literature: representation and identity. New Haven: Yale University Press. pp. 94-95
  12. Subtelny, Orest. (1988). Ukraine: a History. Toronto: University of Toronto Press, pg. 378
  13. Subtelny, Orest. (1988). Ukraine: a History. Toronto: University of Toronto Press, pg. 369
  14. Spór o Galicję Wschodnią 1914-1923 Ludwik Mroczka. Wydawnictwo Naukowe WSP, January, 1998 page 106-108
  15. Paul Robert Magocsi. (2002). The roots of Ukrainian nationalism: Galicia as Ukraine's Piedmont. Toronto: University of Toronto Press, pg. 28
  16. Christopher Gilley (2006). A Simple Question of ‘Pragmatism’? Sovietophilism in the West Ukrainian Emigration in the 1920s 30 Eylül 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Working Paper: Koszalin Institute of Comparative European Studies pp.6-16
  17. "Warsaw, Treaty of". www.encyclopediaofukraine.com. 14 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2019.
  18. Social-Political Portrait of the Ukrainian Leadership of Galicia and Bokovyna during the Reovlutionary Years of 1918-1919 Oleh Pavlyshyn (2000). Modern Ukraine, volume 4-5
  19. Jarosław Hrycak. (1996). Нариси Історії України: Формування модерної української нації XIX-XX ст 12 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Ukrainian; Essays on the History of Ukraine: the Formation of the Modern Ukrainian Nation). Kiev, Ukraine: Chapter 3.
  20. Social-Political Portrait of the Ukrainian Leadership of Galicia and Bokovyna during the Reovlutionary Years of 1918-1919 18 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Oleh Pavlyshyn (2000). Modern Ukraine 24 Eylül 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., volume 4-5
  21. Christoph Mick. (2015). Lemberg, Lwow, Lviv, 1914-1947: Violence and Ethnicity in a Contested City. West Lafayette, Indiana: Purdue University Press, pg. 177-184
  22. Bandera - romantyczny terrorysta 28 Mayıs 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. "Bandera - Romantic Terrorist, interview with Jarosław Hrycak. Gazeta Wyborcza, May 10, 2008. Hrytsak, a history professor at Central European University states: "Before the First World War Ukrainian nationalism under Austrian rule was neither very xenophobic nor aggressive. It was anti-Polish, which was understandable, but not antisemitic."
  23. "Wojna na mapy" - "wojna na słowa". Onomastyczne i międzykulturowe aspekty polityki językowej II Rzeczpospolitej w stosunku do mniejszości ukraińskiej w Galicji Wschodniej w okresie międzywojennym page 106 Katarzyna Hibel LIT Verlag 2014
  24. „Niech nas rozsądzi miecz i krew.” ... Konflikt polsko-ukraiński o Galicję Wschodnią w latach 1918-1919, Poznań 2004, 83-7177-281-5, pages 145-146, 159-160
  25. Wojna polsko-ukraińska 1918-1919: działania bojowe, aspekty polityczne, kalendarium Grzegorz Łukomski, Czesław Partacz, Bogusław Polak Wydawn. Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie ; Warszawa, 1994 page 95-96
  26. Spór o Galicję Wschodnią 1914-1923 Ludwik Mroczka. Wydawnictwo Naukowe WSP, January, 1998 page 102
  27. Christoph Mick. (2015). Lemberg, Lwow, Lviv, 1914-1947: Violence and Ethnicity in a Contested City. West Lafayette, Indiana: Purdue University Press, pg. 175
  28. Lwów 1918-1919 Michał Klimecki Dom Wydawniczy Bellona, 1998, page 99
  29. Christoph Mick. (2015). Lemberg, Lwow, Lviv, 1914-1947: Violence and Ethnicity in a Contested City. West Lafayette, Indiana: Purdue University Press, pg. 150
  30. Konflikt polsko-ukraiński w prasie Polski Zachodniej w latach 1918-1923 Marek Figura Wydawn. Poznańskie,page 120, 2001
  31. Wojna polsko-ukraińska 1918-1919: działania bojowe, aspekty polityczne, kalendarium Grzegorz Łukomski, Czesław Partacz, Bogusław Polak Wydawnictwo Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie ; Warszawa, 1994 - 285 page 96 Kiedy w Brzuchowicach kolejarze polscy odmówili pracy, zostali rozstrzelani
  32. Udział duchowieństwa w polskim życiu politycznym w latach 1914-1924 page 300 Michał Piela RW KUL, 1994 - 359
  33. Czesław Partacz - Wojna polsko-ukraińska o Lwów i Galicję Wschodnią 1918-1919 Przemyskie Zapiski Historyczne - Studia i materiały poświęcone historii Polski Południowo-Wschodniej. 2006-09 R. XVI-XVII (2010) page 70
  34. Rafał Galuba. (2004) "Let the sword and the blood judge us ...". Polish-Ukrainian conflict of Eastern Galicia in 1918-1919. Poznan. 83-7177-281-5
  35. Christoph Mick. (2015). Lemberg, Lwow, Lviv, 1914-1947: Violence and Ethnicity in a Contested City. West Lafayette, Indiana: Purdue University Press, pg. 180
  36. Alexander Victor Prusin. (2005). Nationalizing a Borderland: War, ethnicity, and anti-Jewish violence in Eastern Galicia, 1914-1920. Tuscaloosa, AL: University of Alabama Press, pp.97-101.
  37. Alexander V. Prusin. (2010). The Lands Between: Conflict in the East European Borderlands, 1870-1992. Oxford: Oxford University Press pg. 93
  38. Aharon Weiss. (1990). Jewish-Ukrainian Relations During the Holocaust. In Peter J. Potichnyj, Howard Aster (eds.) Ukrainian-Jewish relations in historical perspective. Edmonton, Alberta: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, pp.409-420.
  39. "Jewish Battalion of the Ukrainian Galician Army | Encyclopedia of Ukraine, vol. 2". encyclopediaofukraine.com. 1989. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2017.
  40. Michel Europa-Katalog Ost 1985/86, Westukraine

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.