Resmî dil

Resmî dil bir ülkede anayasa veya kanun ile kabûl edilen dili tanımlamak için kullanılan terimdir. Örneğin Türkiye Cumhuriyetinin devlet dili olan Türkçe aynı zamanda Türkiye'nin tek resmî dilidir.

Devlet ile birey ve bireyler arasındaki tüm resmî işlemlerin resmî dilde yapılması gerekmektedir. Bir ülke sınırları dâhilinde yaşayan kişiler ya da topluluklar farklı bir dil konuşsalar dahi resmî işlemlerini gerçekleştirirken resmî dil kullanmak durumundadırlar.

Bir ülkede birden fazla dil resmî dil olarak kabul edilebileceği gibi resmî bir dilin olmaması da mümkündür.

Örneğin Kanada'da hem İngilizce hem Fransızca resmî dildir. Filipinler'de Filipince hem resmî dil hem de devlet dilidir ve İngilizce ise resmî dildir.

Bazı ülkelerdeki resmî diller:

•  Arnavutluk
  • Arnavutça
  • Yunanca (Azınlık dili)
•  Bosna-Hersek
  • Boşnakça
  • Hırvatça
  • Sırpça
•  Kuzey Kıbrıs
  • Türkçe
•  Azerbaycan
  • Azerice
•  Finlandiya
  • Fince
  • İsveççe
  • Sami (Azınlık dili)
•  Almanya
  • Almanca
  • Danca (Azınlık dili)
•  Yunanistan
  • Yunanca
  • İtalyanca (Rodos'ta)
•  Irak
  • Arapça
  • Kürtçe
  • Türkçe (Bölgesel Dil)
  • Süryanice (Bölgesel Dil)
•  İrlanda
  • İrlandaca
  • İngilizce
  • İskoç dili (Azınlık olarak)
•  İtalya
  • İtalyanca
  • Arnavutça (Güney İtalya'da)
  • Katalanca (Sicilya'da)
  • Hırvatça (Bazı bölgelerde)
  • Fransızca (Bazı bölgelerde)
  • Almanca (Bazı bölgelerde)
  • Yunanca (Bazı bölgelerde)
•  Lüksemburg
  • Lüksemburgca
  • Felemenkçe
  • Fransızca
  • Almanca
  • Portekizce
•  Rusya
  • Rusça
  • Tuvaca (Bölgesel dil)
  • Tatarca (Bölgesel dil)
  • Yakutça (Bölgesel dil)
•  Romanya
  • Rumence
  • Macarca (Azınlık dili)
  • Almanca (Azınlık dili)
  • Türkçe (Azınlık dili)
•  Slovenya
  • Slovence
  • Macarca (Azınlık dili)
  • İtalyanca (Azınlık dili)
  • Hırvatça (Azınlık dili)

Kaynakça