Onoguris Kuşatması

Onoguris Kuşatması
	Lazika Savaşı
Tarih	MS 554 veya 555
Bölge	Onoguris, Lazika
Sonuç	Kesin Sasani zaferi Bizans üssü Arhaiopolis yok edildi.;
Taraflar
Bizans İmparatorluğu; Heruliler;	Sasani İmparatorluğu
Komutanlar ve liderler
Martinus; Bouzes; Rusticus; Wilgang;	Nahvaragan
Güçler
50,000	3,000 süvari; Bilinmeyen sayıda garnizon
Kayıplar
Ağır	Bilinmiyor

Lazika Savaşının bir parçası olan Onoguris Kuşatması, Bizans ve Sasani kuvvetlerinin arasında, MS 554 veya 555 yılında gerçekleşti.

Bizansla müttefik olan Lazika Kralı II. Gubaz'a suikast düzenleyen Martinus ve komuta ettiği Bizans generalleri, dikkat dağıtmak için hızlı ve kolay bir zafer kazanmak istiyordu. Bu yüzden ana Bizans kalesi Arhaiopolis'in yakınlarındaki Onoguris'te konumlanmış olan Sasani kalesine tam kapsamlı bir saldırı başlattılar. Yeni görevlendirilmiş Sasani komutan Naçoragan'ın komutasındaki küçük yardım kuvvetinin beklenmedik bir şekilde gelmesi savaşın gidişatını değiştirdi ve savaş, Sasanilerin kesin zaferiyle sonuçlandı. Ardından Bizanslılar Arhaiopolis'taki üslerini de terk ettiler ve hız kazanan Sasaniler üssü de yok etti.

Arka planı

Bizanslıları Telephis-Ollaria'da yerinden etmeyi başaran Sasani komutan Mihr-Mihroe, zaferden sonra Moçeresis'e döndü ve Onoguris'teki Sasani garnizonunu güçlendirdi. Garnizon, bölgedeki ana Bizans kalesi Arhaiopolis'in yakınlarındaydı. Mihr-Mihroe kısa bir süre sonra öldü ve yerine Naçoragan geçti.[1]

Telephis'teki yenilgiden sonra, Kral II. Gubaz Bizans generallerini İmparator I. Justinianus'a şikâyet etti. Şikayetle beraber Bessas sürgüne gönderildi. Gubaz'ın şikayet ettiği diğer generallerden Martinus ve Rusticus, Lazika Kralını suikastle öldürdü. Bu durum, Lazlar arasında kargaşaya neden oldu ve Bizans'a desteği kestiler.[1]

Martinus, suikastten sonra Onoguris'teki Sasani kalesini ele geçirmek için büyük bir birlik hazırladı. Martinus, kolay bir zaferle kaleyi ele geçirmeyi bekliyordu. Agathias'a göre, Martinus ve Lazika kralı suikastinin arkasındakiler, İmparator Justinianus'un suçlu olduklarını fark etmesi durumunda geçici olarak tansiyonu düşürecek bir başarı elde etmek istemişti.[2]

Kuşatma

554 veya 555'te, Martinus'un emrindeki 50,000 Bizans askeri hasır çatılar (spaliones), balista, ve diğer işgal ekipmanları kullanarak Sasani kalesi Onoguris'i kuşattı. Yakalanan bir Sasani askeri, Naçoragan komutasındaki yardım kuvvetlerinin Moçeresis ve Cutais'ten geleceğini ifşa etti. Bu bilgi üzerine kuvvete karşı tam kapsamlı bir saldırı fikri reddedildi; onun yerine, Dabragezas ve Usigardus komutasındaki 600 kişilik bir kuvvet yardım kuvvetlerini pusuya düşürmek için gönderilirken, ana Bizans kuvvetleri kaleyi kuşatmaya gitti. Agathias, kuşatmanın daha çok meydan savaşına benzediğini belirtmiştir.[3]

Sasani yardım kuvveleri (veya öncü birlik?) hazırlıksız yakalandı. Yine de 3,000 kişilik süvarilerden oluşan Sasani birliği, gelenlerin ana Bizans ordusu olmadığını fark etti ve onların tersi yönde hareket edip 600 kişilik birliği peşinden sürükledi. Her iki birlikte ana Bizans ordusunun yanına geldiğinde, ana Bizans birliğindekiler korkuya kapıldı ve komutanlarıyla birlikte kaçtı. Sasani garnizonları daha sonra hücuma geçti ve Bizans birliklerinin tereddütte kalmasına neden oldu. Bizans süvarileri kaçarken, piyadeler geride kaldı ve Katharus Nehri üzerindeki köprünün darlığı nedeniyle daha fazla kaçamayıp sonraki izdihamda öldürüldü. Bouzes ve süvarileri durumu fark etti, geri dönüp Sasanilerin geri çekilmesini sağladı. Böylece piyadelerin tamamının öldürülmesinin önüne geçildi.[2][3]

Bizanslıları kovalayan Sasaniler, Arhaiopolis'e ulaştıklarında bölgeyi terk edilmiş buldular; ardından Bizans tahkimatlarını boşaltıp, kampları yağmaladılar ve sonrasında geri döndüler.[2]

Kaynakça

Greatrex, Geoffrey; Lieu, Samuel N. C. (2002). The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars, Part II, 363–630 AD: A Narrative Sourcebook. New York and London: Routledge (Taylor & Francis). ss. 120-121. ISBN 0-415-14687-9. 19 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Aralık 2019.
Frendo, Joseph D., (Ed.) (1975), Agathias: The Histories, Berlin and New York: Walter de Gruyter, ISBN 978-3-11-003357-1, 23 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 3 Aralık 2019 |pages=72-75}}
Syvänne, Ilkka (2004). The Age of Hippotoxotai: Art of War in Roman Military Revival and Disaster (491-636) (İngilizce). Tampere University Press. s. 474. ISBN 9789514459184.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[Greatrex-1] Greatrex, Geoffrey; Lieu, Samuel N. C. (2002). The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars, Part II, 363–630 AD: A Narrative Sourcebook. New York and London: Routledge (Taylor & Francis). ss. 120-121. ISBN 0-415-14687-9. 19 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Aralık 2019.

[Agathias-2] Frendo, Joseph D., (Ed.) (1975), Agathias: The Histories, Berlin and New York: Walter de Gruyter, ISBN 978-3-11-003357-1, 23 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 3 Aralık 2019 |pages=72-75}}

[Ilkka-3] Syvänne, Ilkka (2004). The Age of Hippotoxotai: Art of War in Roman Military Revival and Disaster (491-636) (İngilizce). Tampere University Press. s. 474. ISBN 9789514459184.