Yol İyesi

Yol İyesi (Tatarca: Yul İyäse) – Türk, Tatar ve Altay halk inancında Yol Ruhu. Yul İyesi veya Yolak İyesi de denir. Moğollar Col Ezen veya Zol Ezen derler. Yolların koruyucu ruhudur.

Türk mitolojisi

Özellikleri

Her yol için farklı bir İye vardır. Yol aynı zamanda yasa ve düzeni, mutluluk ve huzuru temsil eder.[1] Talih ve doğruluk gibi kavramları içerisinde barındırır. Yol doğru bilineni yapmak demektir. Yol İyesi, kötü niyetli insanları her gün yürüdükleri yoldan şaşırtabilirmiş. Hiç beklenmedik bir anda bu tür insanlar bildik bir yoldan giderken kendilerini karanlık orman içinde bulurlarmış. Bazen de kar fırtınasında insanlar evleri etrafında dolanıp dururlar, eve girecek yolu bulamadan donup ölebilirlermiş.[2] Sabah olunca köylüler yolunu şaşırmış ve donmuş insanı evin etrafında bulurlarmış. Çerçi sözcüğü köy köy gezen seyyar satıcı demektir ve masallarda yollarda hep onlara rastlanır. Çerçi/Carçı Moğollarda da aynı anlama gelir. Eskiden eşek veya katırlarla gezen çerçilere 1900’lü yılların sonrasında dahi rastlamak mümkündü, bir kısmı ise küçük kamyonetlerle bu işi yapmaktaydılar. Yolların diğer vazgeçilmezleri ise Haydutlar (Uğrular) ve Çingenelerdir. Yolak İyesi ise patikanın koruyucu ruhudur. Geçitlerin de İyeleri vardır, mesela Yakutlarda Attuk İçi, geçitleri ve aşakları koruyan ruhları ifade etmekte kullanılan bir kavramdır. Yollar Türk kültüründe yönler ile bağlantılıdır ve kalelerde ve şehirlerde çıkış kapıları da yönlerle belirtilir, bu kapılardan yollar belirtilen yönlere doğru gider. Başlıca yönler değişik şive ve lehçelerde şöyle adlandırılır:

  1. DOĞU (Doğı): Çığış, Şığıs. Künçığış, Könsığış. Gündoğusu.
  2. BATI (Batu): Batıs, Bayış. Künbatıs, Könbayış. Günbatısı.
  3. KUZEY (Kuzay): Tündük, Tönyek, Güntündük. Tüney.
  4. GÜNEY (Küney): Tüştük, Könyek, Güntüştük. Tüşey.

Moğollarda Zol Zayağçı (Yol Yaratan)[3] yani kaderi tayin eden şeklinde tanımlanan bir ongun vardır ve Zar Zargaçı (Yar Yargıcı)[4] yani adalet sağlayan ile bir ikli teşkil ederler. Moğolca zol, talih demektir. Yol Yayağçı 19 yolun birleştiği yerde yaşar. Yar, yarım anlamında olabilir çünkü tek kolludur. Örneğin, bu anlayış ve yaklaşım Pir Sultan Abdal’da en keskin biçimde aşağıdaki şekilde ifadesini bulmaktadır.

Kadılar müftüler fetva yazarsa
İşte kement işte boynum asarsa
İşte hançer işte başım keserse
Dönen dönsün ben dönmezem yolumdan

L. Potapov'un izlenimlerine göre, "Ala Atlı Yol İyesi" denilen şaman hakkındaki inanç. 20. yüzyılın başlarına kadar Teleğütlerde "Yer Yol Payana" adındaki bir ruhta korunmuştur.[1]

Etimoloji

(Yol/Yul) kökünden türemiştir. Ulaşımda kullanılan düzenlenmiş, uzayıp giden arazi parçası. Yerleşim alanlarını birbirine bağlayan düzlenmiş toprak parçası. Ayrıca yöntem, üslup, dinsel uygulama ve yaşam anlamlarını da mecazen içerir. Yol kavramı doğu toplumlarında ve Türklerde önemli bir yere sahiptir. Moğolca’da Col/Zol[5], Buryatça’da Zol olarak geçer. Colay, ayağı uğurlu demektir. Yolçu sözcüğünün peygamber anlamı da bulunur. Yula sözcüğü de aynı kökten gelir ve meşale, pınar, ruh demektir.

Kaynakça
  1. Türk Mitolojisi Ansiklopedik Sözlük, Celal Beydili, Yurt Yayınevi (Sayfa-619)
  2. Türk Söylence Sözlüğü, Deniz Karakurt, Türkiye, 2011 (OTRS: CC BY-SA 3.0) 27 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  3. Chosen by the Spirits, Julie Ann Stewart 22 Ocak 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Zol Zayaaci) (İngilizce)
  4. Chosen by the Spirits, Julie Ann Stewart 22 Ocak 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (Zar Zargaaci) (İngilizce)
  5. "Mongolian Dictionary, Andras Rajki ("zol") (İngilizce)". 16 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ocak 2012.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.