Çok vatandaşlık

Çok vatandaşlık, çift vatandaşlık, çoklu vatandaşlık veya çifte vatandaşlık, bir kişinin eşzamanlı olarak bu ülkelerin yasalarına göre birden fazla ülkenin vatandaşı olarak kabul edildiği vatandaşlık statüsüdür. Kavramsal olarak vatandaşlık, ülkenin iç siyasi yaşamına odaklanır ve milliyet, uluslararası bir meseledir.[1] Bir kişinin milliyetini veya vatandaşlık statüsünü belirleyen uluslararası bir sözleşme yoktur. Bu kavram, yalnızca birbiriyle farklılık gösterebilen ve çatışabilen ulusal yasalar tarafından tanımlanmıştır. Çok vatandaşlık, farklı ülkelerin vatandaşlık için farklı ve mutlaka birbirini dışlamayan kriterler kullanmasıyla ortaya çıkar. Halk dilinde, insanlar birden fazla vatandaşlığa sahip olabilirler, ancak teknik olarak her ulus, belirli bir kişinin kendi vatandaşı olarak kabul edildiğini iddia eder.

Kişilerin hukuki durumu
Kavramlar
Tanımlamalar
Sosyal politikalar

Birden fazla vatandaşlığa sahip bir kişi, genellikle, vatandaşlığına sahip olduğu her ülkede vatandaşlık haklarına (pasaport hakkı, ülkeye giriş hakkı, ikamet ve çalışma hakkı, oy kullanma hakkı vb.), ancak aynı zamanda vatandaşlık yükümlülüklerine de tabi olabilir (ulusal hizmet için potansiyel bir yükümlülük, dünya çapındaki gelir üzerinden vergilendirmeye tabi olma vb.).

Bazı ülkeler çifte vatandaşlığa izin vermez veya sadece belirli durumlarda izin verir (örneğin, doğum sırasında birden fazla milletten ebeveyn olması). Bu, vatandaşlığa kabul için başvuran bir kişinin mevcut tüm vatandaşlıktan vazgeçmesini istemek veya başka bir vatandaşlığı gönüllü olarak alan birinden vatandaşlığını geri çekmek veya başka araçlar yoluyla olabilir. Bazı ülkeler vatandaşlıktan çıkmaya izin verirken diğerleri izin vermez. Bazı ülkeler genel çifte vatandaşlığa izin verirken, diğerleri çifte vatandaşlığa izin verir, ancak yalnızca sınırlı sayıda ülke için verir.

Çifte vatandaşlığa izin veren ülkeler, kendi topraklarındaki vatandaşlarının diğer vatandaşlığını hala tanımayabilir (örneğin; ülkeye giriş, ulusal hizmet, oy kullanma yükümlülüğü vb.). Benzer şekilde, aynı zamanda vatandaşı olan bir kişinin başka bir ülke tarafından konsolosluk erişimine izin vermeyebilir. Bazı ülkeler, çifte vatandaşlık sahiplerinin silahlı kuvvetlerinde veya polis güçlerinde hizmet etmelerini veya belirli kamu görevlerinde bulunmalarını yasaklamaktadır.[2]

Birden çok ülkenin vatandaşlığı
Çifte vatandaşlık, kişilerin iki pasaporta sahip olabileceği veya iki pasaportla seyahat edebileceği anlamına gelir

Her ülke, zaman zaman değişen ve genellikle daha kısıtlayıcı hale gelen vatandaşlık hakları için kendi kriterlerini belirler. Örneğin; 1982 yılına kadar Birleşik Krallık'ta doğan bir kişi otomatik olarak İngiliz vatandaşıydı, bu 1983'ten itibaren kısıtlamalara tabi tutuldu. Bu kanunlar, bir kişinin aynı anda birden fazla ülkenin vatandaşlık gereklerini karşılayabileceği durumlar yaratabilir. Bu durum, bir ülkenin veya diğerinin çok vatandaşlık ile ilgili yasalarının olmaması durumunda, kişinin birden fazla vatandaşlığa sahip olmasına izin vermektedir. Ulusal kanunlar, eğer varsa; bir kişinin aynı anda başka bir vatandaşlığa sahip olabileceği durum koşullarına ilişkin kriterler içerebilir. Bir kişi başka bir ülkenin vatandaşlığını kazanırsa, diğer bir ülke kendi vatandaşlığını geri çekebilir, örneğin:

  • Soylu vatandaşlık (jus sanguinis). Tarihsel olarak, vatandaşlık baba aracılığıyla aktarılıyordu, ancak bugün çoğu ülke, her iki ebeveyn ve bazıları da bir büyükbaba aracılığıyla miras bırakılmasına izin veriyor. Bugün, çoğu ülkenin vatandaşlık yasaları jus sanguinis'e dayanmaktadır. Çoğu durumda, bu vatandaşlık temeli, ülke dışında doğan çocukları da kapsar ve bazen ebeveyn vatandaşlığını kaybettiğinde bile geçerli olur.
  • Ülke topraklarında doğuştan gelen vatandaşlık (jus soli). Amerika Birleşik Devletleri, Kanada ve birçok Latin Amerika ülkesi koşulsuz doğum hakkı vatandaşlığı vermektedir. Doğum turizmini durdurmak için çoğu ülke bu tip vatandaşlığı kaldırmıştır; Avustralya, Fransa, Almanya, İrlanda, Yeni Zelanda, Güney Afrika ve Birleşik Krallık'ta, en az bir ebeveynin ülkenin vatandaşı (jus sanguinis) veya ülkede birkaç yıldır yaşamış yasal şekilde ikamet eden bir kişi olmasını gerektiren değiştirilmiş bir jus soli sistemi vardır. Bu tür ülkelerin çoğunda -örneğin Kanada'da- diplomatlarda ve toprağın yetki alanı dışındaki kişilerde doğan çocuklara doğumda vatandaşlık verilmez. Genellikle ebeveynlerden biri vatandaşlık aldığında çocuklara otomatik olarak verilir.[3]
  • Evlilik yoluyla vatandaşlık (jure matrimonii). Bazı ülkeler rutin olarak vatandaşlarının eşlerine vatandaşlık verir veya vatandaşlığa geçme süresini kısaltabilir, ancak yalnızca birkaç ülkede vatandaşlık düğün gününde verilir (örneğin İran).[4] Bazı ülkeler sahte evliliklere karşı düzenlemelere sahiptir (örneğin Amerika Birleşik Devletleri) ve bazıları evlilik belirli bir süre içinde sona ererse (örneğin Cezayir) eşin vatandaşlığını iptal eder.
  • Vatandaşlığa kabul yoluyla vatandaşlık.
  • Evlat edinme yoluyla vatandaşlık. En az bir evlat edinen ebeveynin vatandaş olması durumunda başka bir ülkeden evlat edinilmiş bir reşit olmayan kişi ülkenin vatandaşlığına kabul edilebilir.[5]
  • Yatırım yoluyla vatandaşlık. Bazı ülkeler, ülkelerine önemli miktarda parasal yatırım yapan kişilere vatandaşlık verir. Avrupa Birliği'nde bunun mümkün olduğu üç ülke vardır: Malta, Kıbrıs ve Portekiz; yanı sıra beş Karayip ülkesi olan Antigua ve Barbuda, Grenada, Dominika, Saint Kitts ve Nevis ve Saint Lucia da bu ülkelere dahildir. Ayrıca Vanuatu, Karadağ, Türkiye ve Ürdün ülkeleri yatırım programları yoluyla vatandaşlık sunmaktadır. Bu ülkelerin çoğu, ülkede herhangi bir fiziksel mevcudiyet şartı olmaksızın, gerekli özenin gösterilmesi koşuluyla derhal vatandaşlık verir. Malta, vatandaşlığın verilebilmesi için 1 yıllık ikamet gerektirir. Portekiz'in programı hemen bir ikamet vizesi verir, ancak kalıcı ikamet ve vatandaşlık elde etmek için periyodik kısa ziyaretlerle 5 yıllık bir zaman çizelgesi vardır. Kamboçya, yabancıların yatırımla vatandaşlık elde izin çıkarılan yasalara sahiptir, ancak Kmerce dilinin akıcı biçimde konuşulamadığı durumlarda vatandaşlık almak zordur.[6] Komorlar, Nauru, Kiribati, Marshall Adaları, Tonga ve Moldova ülkeleri daha önce yatırım programları yoluyla vatandaşlığa sahipti ancak bu programlar askıya alındı veya durduruldu.
  • Bazı ülkeler etnik kökene ve dine dayalı vatandaşlık verir: İsrail, tüm Yahudilere Geri Dönüş Kanunu ile İsrail'e göç etme hakkı ve hızlı vatandaşlık vermektedir. Çifte vatandaşlığa izin verilir, ancak ülkeye girerken İsrail pasaportu kullanılmalıdır.[7]
  • Bir ofis tutarak vatandaşlık (jus officii). Vatikan'da vatandaşlık, Papa tarafından onaylanan Vatikan vatandaşlığına, Vatikan Şehrinde ikamet eden kardinallere, Vatikan'ın diplomatik servisinin aktif üyelerine ve Vatikan ofis ve hizmetlerinin diğer yöneticilerine sahip bir ofise dayanır. Görev süresi sona erdiğinde Vatikan vatandaşlığı kaybedilir ve çocuklar bu vatandaşlığı ebeveynlerinden miras alamazlar. Vatikan vatandaşlığı sınırlı zamanlığına verilmiş olduğundan, çifte vatandaşlığa izin verilir ve Vatikan vatandaşlığını kaybettiği için vatansız kalacak kişiler otomatik olarak İtalyan vatandaşı olurlar.[8]

Kaynakça
  1. Turner, Bryan S., (Ed.) (2002). "17. Towards Post-National and Denationalized Citzenship". Handbook of Citizenship Studies. SAGE Publications. s. 278. ISBN 978-0-7619-6858-0. 3 Haziran 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2020. r eksik |soyadı1= (yardım)
  2. See, for example, Egyptian nationality law#Dual citizenship
  3. "Guide CIT 0003 - Application for Canadian Citizenship - Minors (under 18 years of age)". 26 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2020.
  4. "Civil Code of Iran (last amended 1985)". United Nations High Commissioner for Refugees. 25 Mart 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Haziran 2007. Article 976 - The following persons are considered to be Iranian subjects: [...] (6) Every woman of foreign nationality who marries an Iranian husband.
  5. For example, this is the case in the United States. Citizenship is automatic when the adoption becomes final, with no need for the naturalization process. See "Information about the Child Citizenship Act". Intercountry Adoption. Office of Children's Issues, United States Department of State. 1 Mart 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Mart 2011.
  6. "Preah Reach Kram NS/RKM/1096/30 – Law on Nationality" (PDF). ilo.org. 28 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2020.
  7. "Arşivlenmiş kopya". 11 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ağustos 2020.
  8. Dual Nationality, Social Rights and Federal Citizenship in the U.S. and Europe: The Reinvention of Citizenship. Berghahn Books. Ocak 2002. ISBN 978-1-57181-804-1.

Bibliyografya
  • Dual Citizenship in Europe: From Nationhood to Societal Integration. Aldershot, UK: Ashgate. Ağustos 2007. ISBN 978-0-7546-4914-4. Dual Citizenship in Europe: From Nationhood to Societal Integration. Aldershot, UK: Ashgate. Ağustos 2007. ISBN 978-0-7546-4914-4. Dual Citizenship in Europe: From Nationhood to Societal Integration. Aldershot, UK: Ashgate. Ağustos 2007. ISBN 978-0-7546-4914-4.
  • "Dual Citizenship in an Age of Mobility" (PDF). Transatlantic Council on Migration (MPI). 2008. 11 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Nisan 2012.
  • "Citizenship Laws of the World: A Directory" (PDF). 2001. 4 Nisan 2006 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2008.
  • Peter J. Spiro (2016). İki Ülkede Evde: Çifte Vatandaşlığın Geçmişi ve Geleceği. New York: NYU Basını. 9780814785829 ISBN  9780814785829 .

Dış bağlantılar
Uluslararası
Avrupa Konseyi
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.