Balkan Federasyonu

Balkan Federasyonu projesi, Yugoslavya, Arnavutluk, Yunanistan, Bulgaristan ve Romanya'yı birleştirerek Balkanlar'da bir ülke kurmaya yönelik sol görüşlü bir siyasi hareketti.[1]

Balkan Federasyonu Komintern projesi.

Balkan federasyonu kavramı bölgedeki sol siyasi güçler arasında 19. yüzyılın sonlarında ortaya çıktı. Ana amaç yeni bir siyasi birlik kurmaktı: Balkan Yarımadası'nı enternasyonalizm, sosyalizm, sosyal dayanışma ve ekonomik eşitlik temelinde birleştiren ortak bir federal cumhuriyet. Temel vizyon, Balkan halkları arasındaki farklılıklara rağmen, tarihsel özgürleşme ihtiyacının birleşme için ortak bir temel olmasıydı.

Bu siyasi kavram, gelişiminde üç aşamadan geçti. İlk aşamada fikir, 20. yüzyılın başlarında Osmanlı İmparatorluğu'nun çöküşüne bir tepki olarak ifade edildi. İkinci aşama, çoğunlukla iki savaş arası dönemde (1919–1936), Balkan federasyonu fikri Balkan Komünist partileri tarafından ele alındı. Üçüncü aşama, Balkan Komünist liderleri ile İkinci Dünya Savaşı sonrası dönemde bu fikre karşı çıkan Joseph Stalin arasındaki çatışmayla karakterize edilir.

Arka plan
Rigas Feraios'un öngördüğü pan-Balkan federasyonu bayrağı

İlk başlangıç 1865'te Belgrad'da, bir dizi Balkan entelektüelinin Alplerden Kıbrıs'a siyasi özgürlük ve toplumsal eşitliğe dayalı bir federasyon öneren Demokratik Şarkiyat Federasyonu'nu kurmasıyla gerçekleşti. Saint-Simon'un federalizmi doğrultusunda ve Karl Marx veya Mikhail Bakunin'in sosyalist fikirleriyle bağlantılı olarak Fransız Devrimi ideallerine bağlılıklarını doğruladılar. Daha sonra Fransa'da, 1894'te Yunan, Bulgar, Sırp ve Rumen sosyalistlerinin katıldığı ve Güneydoğu Avrupa genel federasyonu içindeki Makedon özerkliğini destekleyen Balkan Konfederasyonu için bir Lig kuruldu. Makedonya Sorunu. Bir sonraki girişim, 1908'deki Jön Türk Devrimi'nden hemen sonra geldi. Ertesi yıl Selanik'te Sosyalist İşçiler Derneği iki Bulgar sosyalist grubuyla birleşti ve Osmanlı İşçileri Sosyalist İşçi Federasyonu kuruldu. Bu grup, 1913 yılına kadar milliyetçiliğin siyasi önemini küçümsedi, çünkü bu önem ulusal kendi kaderini tayin hakkında kendini gösteriyordu. Liderliği, Balkan sosyal demokrat partilerindeki milliyetçi eğilimlere göre ılımlı bir pozisyon sürdürdü.

Balkan Sosyalist Federasyonu

Balkan Sosyalist Federasyonu hareketi, 1908'deki Jön Türk Devrimi'nden sonra ortaya çıktı. Birinci Balkan Sosyalist Konferansı 7-9 Ocak 1910'da Belgrad'da yapıldı. Bu konferanstaki ana platformlar Balkan birliği ve yaklaşan savaşlara karşı eylemdi. Bir diğer önemli husus da Makedonya Sorunu'na çözüm çağrısı oldu. 1915'te Bükreş'teki bir konferanstan sonra, Zimmerwald Konferansı'na katılan ve Birinci Dünya Savaşı'na katılmaya karşı çıkan gruplardan oluşan Devrimci Balkan Sosyal Demokrat İşçi Federasyonu oluşturulmasına karar verildi. Başlangıçta Christian Rakovsky liderliğinde idi ve önde gelen aktivistleri arasında Vasil Kolarov ve Georgi Dimitrov vardı. 1915'te Dimitrov, "... üçe bölünmüş olan ..." Makedonya'nın, "Balkan Demokratik Federasyonu çerçevesinde eşit haklara sahip tek bir devlet olarak yeniden birleşeceğini" yazdı.[2] Bu bağımsız ve birleşik Makedonya, Bulgaristan, Yugoslavya ve Yunanistan'ın karşılık gelen coğrafi bölümlerinden oluşacaktı. Federasyon liderleri farklı aralıklarla Balkan hükümetleri tarafından bastırıldı. Rakovsky, çeşitli Balkan ülkelerinden ihraç edildi ve Birinci Dünya Savaşı sırasında, Devrimci Balkan Sosyal Demokratik Emek Federasyonu'nun kurucu üyeliğini üstlendi. Daha sonra, 1917 Ekim Devrimi'nden sonra Bolşevik Partisi'ne katıldığı Rusya'ya gitti ve ardından Dimitrov, Kolarov ve Rakovsky Komintern'in üyeleri oldular.

Balkan Komünist Federasyonu

Rusya Ekim Devrimi'nden sonra, 1920-1921'de bir Balkan Komünist Federasyonu kuruldu ve bu federasyon Vladimir Lenin'in milliyet hakkındaki görüşlerinden etkilenmişti (bkz. Proleter enternasyonalizmi). Balkanlar'daki tüm Komünist partilerin temsil edildiği bir Komünist çatı organizasyondu. Komintern aracılığıyla Sovyetler Birliği tarafından empoze edilen şartlar hakimdi. Bulgaristan, Yugoslavya, Yunanistan ve Türkiye'yi kapsayacak bir "Balkan Federatif Cumhuriyeti" ni savundu; bazı projeler Romanya'yı da içeriyordu, ancak çoğu Romanya'nın yalnızca parçalanmasını öngörüyordu.[3] Böylece organ, Bulgar Komünist Partisi'nin (BKP), Yugoslavya Komünist Partisi'nin (KPJ), Yunanistan Komünist Partisi'nin (KKE), Türkiye Komünist Partisi'nin (TKP) faaliyetlerini ve bir dereceye kadar Romanya Komünist Partisi'nin (PCdR) faaliyetlerini denetledi. 1939'da kaldırıldı.

Mayıs – Haziran 1922'de Bulgaristan'ın Sofya kentinde, "Makedonya, Dobruca ve Trakya'nın özerkliği" sorunu Vasil Kolarov tarafından gündeme getirildi ve toplantıya başkanlık eden Bulgar delegesi Dimitrov tarafından desteklendi. Yunan delegesi, gündemde olmayan bir önergeyi onaylama konusunda isteksiz olduğu için erteleme talebinde bulundu. Aralık 1923'te Balkan Komünist Federasyonu, Moskova'da Beşinci Konferansını yaptı. 1924'te Komintern, Komünistler ile İç Makedon Devrimci Örgütü (IMRO), İç Trakya Devrimci Örgütü (ITRO) ve İç Dobruca Devrimci Örgütü (IDRO) arasındaki işbirliği ve birleşik bir devrimci hareketin oluşturulması konusunda müzakerelere başladı. Yeni bir birleşik örgütlenme fikri, Balkanlar'da devrimi yaymak ve Balkan monarşilerini istikrarsızlaştırmak için bu iyi gelişmiş devrimci hareketleri kullanma şansı gören Sovyetler Birliği tarafından desteklendi.

Birleşik Makedonya kurtuluş hareketinin hedeflerinin sunulduğu 6 Mayıs 1924 tarihli Mayıs Manifestosu yayınlandı: belgede bölünmüş Makedonya'nın bağımsızlığı ve birleşmesi, tüm komşu Balkan monarşileriyle savaş, bir Balkan Komünist Federasyonu oluşturma ve Sovyetler Birliği ile işbirliği yer aldı. 1925'te BKP'nin etkisi altında, birkaç sol kanatlı grup (Sırasıyla İç Makedon Devrimci Örgütü (Birleşik), Dobruca Devrimci Örgütü ve İç Trakya Örgütü) ana örgütlerden ayrıldı. Bu kanatlar, bir "Balkan Komünist Federasyonu"nun parçası olacak olan kendi Sovyet Cumhuriyetleri için savaştı. BKP, Stalin tarafından, Balkan Komünist Federasyonu'na bu yeni ayrı devletleri dahil etmek için Makedonya, Trakya ve Dobruca uluslarının oluşumunu onaylamaya mecbur bırakıldı.[4][5][6] Daha sonra, 7 Ocak 1934'te Komintern'in Balkan Sekreterliği tarafından Balkan Komünist Federasyonu'nun Makedon etnik kökeninin tanınması için bir kararı yayınlandı. 11 Ocak 1934'te Moskova'daki Siyasi Sekreterlik tarafından kabul edildi ve Komintern Yürütme Komitesi tarafından onaylandı.

KKE delegesi Nikolaos Sargologos, önergeyi merkezi izin olmaksızın imzaladı; Atina'ya dönmek yerine Amerika Birleşik Devletleri'ne iltica etti. KKE siyasi organı ve gazetesi Rizospastis, Bulgaristan'daki BKP için iyi, Yunanistan'daki KKE için felaket olarak gördüğü için önergeye karşıydı. KKE, BKF'nin Makedonya konusundaki tutumunu zor bulsa da kısa bir süre onunla birlikte gitti. Haziran 1924'te, 5. toplantısında "Makedon halkını" tanıdı ve Aralık 1924'te,"Yunan ve Bulgar burjuvazisinin ulusal ve sosyal boyunduruğuna karşı "Balkan Federasyonu içinde bir sendikaya girme perspektifiyle" "birleşik ve bağımsız bir Makedonya ve birleşik ve bağımsız bir Trakya" önergesini onayladı.

Ancak KKE, 1928 Yunanistan seçimlerinde, özellikle Yunan Makedonya'sında ezici bir yenilgiye uğradı. KKE içindeki anlaşmazlıklar hareketi 1927 yılına kadar savunulamaz hale getirmişti ve Mart ayında KKE Konferansı, Makedonyalıların "Balkan Sovyet Sosyalist Federasyonu"na katılıncaya kadar ve sadece "Slavomacedonyalıların yaşadığı Makedonya'nın bir bölümü (Florina bölgesi)" için otomatik olarak belirlenmesini istedi[7] "1935 yılına gelindiğinde, "Makedonya'nın Yunan kısmının ulusal kompozisyonunun değişmesi" ve dolayısıyla "Leninist–Stalinist kendi kaderini tayin ilkesi eski sloganın değiştirilmesini talep ettiği" için "herkese eşit haklar" çağrısında bulundu. KPJ'nin kendi sorunları ve muhalefetleri vardı; partinin ve sakinleri kendilerini Bulgaristan'a Yugoslavya Krallığından daha yakın hisseden (özdeşlikleri olmasa da) Vardar Banovina'nın Sırplaşması korkusu. KPJ, 1936'da KKE örneğini takip etti. 1936'da IMRO, ITRO ve IDRO'nun sol kanatları, bölgesel prensiplerle Balkan Komünist Partilerine dahil edildi.

Arnavutluk'ta, komünist fikirler esas olarak komşu ülkelerden etkilendi. Komintern'in daha sonra Kosta Boshnjaku ve Ali Kelmendi olarak elçileri gönderip destekleyerek bir Komünist Parti kurma çabasına rağmen, Komünist gruplar iyi örgütlenmemişlerdi ve zayıftılar. Komünist Parti ancak 1941'de kurulacaktı. Bununla birlikte, Arnavutların Komintern ile temasları çok önceden belirlenmişti. Paris Barış Konferansı, Arnavutluk'un sınırlarını , 1912-13 Londra Konferansı tarafından I. Dünya Savaşı öncesi tanımlandığı şekilde belirledi ve önemli Arnavut nüfuslu bölgeleri sınırlarının dışında bıraktı. Aynı zamanda, 1920'lerin başında, bir tarım reformu ve sınırların dışında kalan Arnavutların kaderi de dahil olmak üzere ülkenin keskin konularını ele alma gücü olmayan bir Osmanlı yönetici sınıfı ülkeye egemen oldu.

1920'lerin başında, iki oluşum Komintern ile temasa geçti: Piskopos Fan Noli'nin önderliğindeki sol muhalefet ve Kosova Komitesi. Kosovalı Arnavut ve her ikisinin de kilit kişisi olan Bajram Curri, Aralık 1921'de Viyana'daki Sovyet bakanına, "Arnavut halkı, sınırlarının acımasız ve kanlı tarihsel düşüncelere dayanarak değil, bugün gerçekten var olan duruma dayanarak belirlenmesini sabırsızlıkla bekliyor. Sovyet Rusya'nın yakın gelecekte Avrupa'nın sınırlarını özellikle Balkanlar'da adil bir şekilde belirleyebileceğine dair kesin inançla, büyük Sovyet hükümetinin o zaman adil taleplerimizi yerine getirmesi için dua ediyorum."[8]

Başarısız Haziran Devrimi'nden sonra, Noli ve diğerleri Viyana'ya yerleştiler ve burada açıkça Sovyet yanlısı bir sol devrimci komite olan KONARE'yi (Devrimci Ulusal Komite) kurdular. Ancak KONARE, sadece kendi başlarına bile olsa, Kosova Komitesi Balkan Federasyonu'na katılarak mali destek alacaktı.[9][10] Todor Aleksandrov ve Petar Chaulev gibi IMRO militanlarıyla işbirliği yapacaklardı.[11] 1928'de KONARE fiilen Komintern'in kontrolüne girdi; 24 genç Arnavut, Sovyet kurumlarında okumak üzere Moskova'ya gönderildi.[12] Ancak 1930'ların başında Yugoslavya'nın savunması resmi bir Komünist çizgi haline geldi. Böylelikle Kosova Komitesine verilen her türlü destek azaldı. Faşist İtalya'nın denklemdeki çıkarlarının dahil edilmesi, Arnavut milliyetçi hareketleri ile Komintern arasındaki herhangi bir bağlantıyı tamamen bozdu. KONARE ayrıca 1930'ların ortalarında dağılacak ve Komintern'i Arnavutluk içinde birkaç dağınık komünist gruba bırakacaktı.

Kominform dönemi (1946–1948)

Kominform sırasında kısa bir süre için, Yugoslav ve Bulgar Komünist liderler Josip Broz Tito ve Georgi Dimitrov, iki ülkesini bir Balkan Federatif Cumhuriyeti'nde birleştirmek için bir proje üzerinde çalıştılar. Yugoslav tarafına bir imtiyaz olarak, Bulgar yetkililer, Makedonya'nın coğrafi bölgesinin Bulgar kısmında kendi nüfusunun bir kısmında farklı bir Makedon etnik kökeninin ve dilinin tanınmasını kabul etti. Bu, 1 Ağustos 1947'de Yugoslavya ile Bulgaristan arasında imzalanan Bled Anlaşması'nın şartlarından biriydi. Kasım 1947'de hem Yugoslavların hem de Sovyetlerin baskısıyla Bulgaristan da Yugoslavya ile bir dostluk antlaşması imzaladı.[13] Bulgar devlet başkanı Georgi Dimitrov, Makedonya Sorunu'na sempati duyuyordu.[14] Bulgar Komünist partisi, duruşunu Balkanlar'daki Sovyet çıkarlarına göre bir kez daha uyarlamak zorunda kaldı.[15] Anlaşmadan kaynaklanan politikalar, Haziran 1948'de Tito-Stalin ayrılığının ardından, Sovyet çıkarlarına tabi olan Bulgaristan'ın Yugoslavya'ya karşı tavır almaya zorlanmasıyla tersine döndü.[16]

Çağdaş dönem

Hırvatistan Anayasasının 142. Maddesi, bir Güney Slav devlet birliğinin veya herhangi bir konsolide Balkan devletinin yenilenmesine yol açması veya buna yol açması durumunda diğer devletlerle herhangi bir ortaklık prosedürünü açıkça yasaklamaktadır.[17][18]

İngiliz siyasi aktivist ve halkın aydınlarından Tarık Ali, Avrupa Birliği içinde Balkan Federasyonu fikrini "dar milliyetçilik"ten çıkış yolu ve "bu işgal bürokratlarından ve oraya yerleştirilmiş ordulardan" kurtulmanın yolu olarak önerdi.[19] Sofya Üniversitesi kültürel antropoloji profesörüİvaylo Ditchev'in, Deutsche Welle için verdiği bir röportajda şöyle belirtir: "Yugoslav açıklık ve kültürel çeşitlilik ruhunun yeniden canlandırılması ve Balkan Federasyonu'nun savaş sonrası ütopik fikrinin yeniden canlandırılması bölge ve Avrupa entegrasyonu için faydalı olacaktır."[20]

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. Balkan federation: a history of the movement toward Balkan unity in modern times, Smith College studies in history, Leften Stavros Stavrianos, Archon Books, 1964, p. 149.
  2. "The Significance of the Second Balkan Conference". 4 Eylül 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2006.
  3. "Internationalism as an Alternative Political Strategy in the Modern History of Balkans". Organization of Communist Internationalists of Greece–Spartacus. June 2003. 9 Ağustos 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Nisan 2017.
  4. The Communist Party of Bulgaria: Origins and Development, 1883–1936. Columbia University Press. s. 126.
  5. Europe Since 1945: An Encyclopedia. Taylor & Francis. 2001. s. 810. ISBN 0-8153-4058-3.
  6. Bulgaria at the Crossroads. Nova Publishers. 1996. s. 166. ISBN 1-56072-305-X.
  7. (Holevas 1992). At the time the term "Slavomacedonian" was not considered offensive: the Greek Helsinki Monitor reports that the term, "was accepted by the community itself". However, today the term has pejorative connotations.
  8. Pano, Nicholas C. The People's Republic of Albania. Baltimore, MD: The Johns Hopkins Press. 1968. pp. 27–28.
  9. The National Question in Yugoslavia: Origins, History, Politics. Cornell University Press. 1988. ss. 305-306. ISBN 978-0-8014-9493-2.
  10. Ballafaqime Politike në Shqipëri (1897–1942): Kujtime dhe Vlerësime Historike, Tiran: Shtëpia Botuese "Neraida", 2000, ISBN 99927-713-1-3, Një pjesë me rëndësi e emigrantëve, me inisiativën dhe ndërmjetësinë e Koço Boshnjakut, u muarrën vesh me "Cominternin", si grup, me emër "KONARE" (Komiteti Revolucionar Kombëtar), për t'u ndihmuar pa kusht gjatë aktivitetit të tyre nacional, ashtu siç janë ndihmuar edhe kombet e tjerë të vegjël, që ndodheshin nën zgjedhë të imperialistëve, për liri e për pavarësi. Përveç kësaj pjese, edhe emigrantët kosovarë irredentistë, të grupuar e të organizuar nën emrin "Komiteti i Kosovës", si grup, u ndihmuan edhe ata nga "Cominterni".
  11. Zija Dibra: Të fshehtat e një vrasjeje (Arnavutça), Gazeta Shqip Online, 13 Ekim 2012, erişim tarihi: 4 Aralık 2014, Çaulev kishte takuar Hasan Prishtinën, ndërsa Aleksandrov Bajram Currin. Zija Dibra, madje u akuzua nga jugosllavët edhe si organizator i një takimi Noli-Aleksandrov, por ky takim u përgënjeshtrua nga Tirana zyrtare. Brenda pak muajsh, agjentët jugosllavë arritën të vrasin krerët e VMRO, Aleksandrovin në gusht të 1924 dhe Çaulevin, në dhjetor të 1924 teksa e kishin ndjekur deri në Milano, pas kthimit të tij nga Shqipëria.
  12. Albania at War, 1939–1945. Central European studies. West Lafayette, Ind.: Purdue University Press. 1999. s. 122. ISBN 978-0-585-06388-1. OCLC 42922446.
  13. Niel Simpson, Macedonia; Its Disputed History, Aristoc Press. 1994
  14. Macedonia; Its disputed history. Aristoc Press. 1994. s. 89. ISBN 0-646-20462-9.
  15. Religion and Nationalism in Soviet and East European Politics. Duke University Press. 1989. s. 374. ISBN 0-8223-0891-6.
  16. Stavrianos, L. (1964)
  17. "Ustav Republike Hrvatske ('Constitution of Republic of Croatia')". Narodne novine. 9 Temmuz 2010. 28 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2019.
  18. "Croatian Constitution (English translation)". Constitution Society. 23 Ağustos 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2019.
  19. "Neo-Liberalism and Protectorate States in the Post-Yugoslav Balkans". CounterPunch Podcast. 26 Şubat 2008. 20 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2019.
  20. "Balkan: nepoželjan ili nevoljan?". Deutsche Welle. 7 Temmuz 2019. 7 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Temmuz 2019.

İleri okumalar
  • Evangelos Kofos (1964) Makedonya'da Milliyetçilik ve Komünizm ; Selanik, Balkan Araştırmaları Enstitüsü.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.