Radiohead

Radiohead, Oxfordshire'lı bir İngiliz alternatif rock grubudur. Grubun üyeleri (baş vokal, ritim gitar, piyano ve elektronik ses işleme cihazları), Thom Yorke, (baş gitarist, ve diğer enstrümanlar) Jonny Greenwood, (gitar, arka vokal) Ed O'Brien, (bas gitar, synthesizer) Colin Greenwood ve (davul, perküsyon) Phil Selway'dır. Radiohead,müzik otoriteleri tarafından en yaratıcı çağdaş rock grupları arasında gösterilir. Bunun en büyük nedenleri de birkaç katmandan oluşan şarkıları ve bir albümlerinden diğerine müzik tarzlarındaki radikal değişikliklerdir. Her ne kadar albümleri EMI gibi büyük ve ana akım bir yapımcı tarafından yayımlanıyorsa da, çoğunluk tarafından hem müzikal hem de politik bağımsızlıklarını korudukları düşünülmektedir. Radiohead albümleri, şimdiye kadar 27 milyondan fazla satış rakamına ulaştı.[1]

Radiohead
Genel bilgiler
Başladığı yer Abingdon, Oxfordshire, Birleşik Krallık
Tarzlar Alternatif rock, sanatsal rock,
deneysel rock, elektronik
Etkin yıllar 1986-günümüz
Müzik şirketi XL, TBD (2007-günümüz)
Parlophone, Capitol (1991-2003)
Resmî site www.radiohead.com
Üyeler Thom Yorke
Jonny Greenwood
Ed O'Brien
Colin Greenwood
Phil Selway

Kuruluş yılları

1986 yılında bir grup okul arkadaşı tarafından kurulan grubun ilk teklisi, 1992 yılında piyasaya sürülen Creep'tir. Başlarda fazla ilgi görmeyen parça, grubun çıkış albümlü olan Pablo Honey (1993)'te de yayımlandıktan sonra dünya çapında bir hit haline geldi ve özellikle radyolardan fazlaca ilgi gördü. Radiohead, İngiltere dışında "tek-hitlik mucize" olarak görülmüş olsa da, 1995 tarihli ikinci albümleri The Bends ile büyük bir hayran kitlesine erişti. Bu ilginin büyük bir kısmını Thom Yorke'un etkileyici vokal ile grubun yoğun gitar atmosferlerine borçluydular. Thom Yorke'un falseto yorumlamaları hayranlar ve eleştirmenler tarafından beğeni topladı. Radiohead'in üçüncü albümü OK Computer (1997), grubun çok daha büyük ilgi görmesini sağladı. Hem zengin müziği hem de modern yaşamdaki yabancılaşma temalarıyla OK Computer, müzik eleştirmenleri tarafından 1990'ların en belirgin eserleri arasında gösterildi.

Kid A (2000) ve Amnesiac (2001) yayınlandığında grup şöhretinin zirvesine ulaştı, fakat tarz değişiklikleri eleştirileri beraberinde getirdi. Grup, "Kid A" ve sonraki albümlerde deneysel elektronik müzik ve caza eğilim gösterdi. Altıncı albümleri Hail to the Thief (2003), gitar temelli rock müziği ve elektronik müziğin modern şarkı sözleriyle harmanlanmış halidir.

Radiohead, yedinci albümlerini yayınlamadan önce kayıt şirketleri EMI ile biten sözleşmelerini yenilemedi. Kayıt şirketi anlaşmazlığın sebebini grubun çok fazla para talep etmesi olarak gösterdiyse de, Thom Yorke, grubun resmi blog sitesi Dead Air Space'de taleplerinin sadece kendi müzikleri ve müziklerinin gelecekte nasıl kullanılacağı üzerinde yetki istemek olduğunu, astronomik para talep ettikleri iddiasının "koca bir yalan" olduğunu belirtmiştir.[2] Böylece grubun yendici albümü In Rainbows (2007) etiketsiz olarak sadece internet üzerinden piyasaya sürüldü. Müzik piyasasında ilk kez uygulanan bir sistemle, fiyat belirleme kararı müşteriye bırakıldı (ücretsiz indirmek de mümkündü). Grup, 2011 yılında çıkardığı The King of Limbs albümünde ise sampling ve ritim öğeleri üzerine yoğunlaştı. Grubun dokuzuncu albümü, A Moon Shaped Pool 8 Mayıs 2016'da yayınlandı.

Grup 2005 yılında Rolling Stone dergisinin "Tüm Zamanların En Büyük 100 Sanatçısı" listesinde 73. oldu.[3] Grubun gitaristlerinden Jonny Greenwood ile Ed O'Brien de aynı derginin "Tüm Zamanların En İyi 100 Gitaristi" listesine 59. sıradan girmişlerdir.[4]

Grubun geçmişi

Kuruluş ve ilk yıllar
Grup, Oxfordshire'daki özel lise "Abingdon School"da oluştu.

Radiohead grubunun kurucuları, Oxfordshire'deki köklü bir erkek okulu olan Abingdon School'da öğrenciyken tanıştı.[5] Thom Yorke ve Colin Greenwood aynı dönemde, Ed O'Brien ve Phil Selway bir üst dönemde, Jonny Greenwood da iki dönem alttaydı. 1986 yılında, grubun bütün üyeleri sadece cuma günleri müsait olduğundan sadece cuma günleri okulun müzik salonunda çalışabildikleri için, Türkçe "Bir Cuma Günü" anlamına gelen "On A Friday" ismini verdikleri bir grup kurdular. [6] Jonny Greenwood başta klavyeci olarak gruba girdi ama bir süre sonra baş gitarist oldu.[7] 1987'de Jonny hariç bütün üyelerin üniversiteye başlamasına rağmen, grup haftasonlarında ve tatil günlerinde çalışmaya devam etti.[8] 1991'de Jonny hariç bütün üyeler üniversiteyi tamamlayınca, grup Manic Hedgehog gibi demo kayıtlar yapmaya başladı ve Oxford'da bazı canlı performanslarda bulundu. Aslında Thames vadisinde bağımsız müzisyenlerin sıkça kullandığı sahneler vardı ama On A Friday'in müzik tarzı buralarda sahne alanların tarzıyla uyuşmuyordu.[9] "On A Friday" duyulmaya başlayınca prodüktörler ve müzik şirketleri grupla ilgilenmeye başladı. "Oxford's Courtyard Studios" isimli müzik stüdyosunun ortağı Chris Hufford, "Jericho Tavern"de "On A Friday"ı canlı seyretti ve çok etkilendi. Stüdyonun diğer ortağı Bryce Edge ile On A Friday'e menajerlik yaptılar ve bir demo kaset hazırladılar;[8] ikili hala grubun menajerliğini yürütüyor. 1991 yılında Colin Greenwood çalıştığı kayıt atölyesinde EMI şirketinin temsilcisi Keith Wozencroft ile yaptığı görüşme sonucunda, grup adına altı albümlük bir kayıt anlaşması imzaladı. Daha sonra isimlerini, Talking Heads grubunun True Stories albümündeki "Radio Head" şarkısından esinlenerek "Radiohead" olarak değiştirdiler.

Pablo Honey, The Bends ve ilk başarılar (1992-1995)

"Courtyard" stüdyolarından Hufford ve Edge, Radiohead'in Mart 1992'de çıkan ilk EP albümü Drill'in prodüktörlüğünü yaptılar. Albüm listelerde başarı gösteremeyince, ilk uzunçalar albümlerinin prodüktörlüğü için -daha önce Pixies ve Dinasour Jr'ın da prodüktörlüğünü yapan- Paul Kolderie ve Sean Slade ile anlaştılar. Albüm 1992 sonlarında Oxford stüdyosunda kaydedildi.[7] Creep teklisinin 1992 sonlarında yayımlanmasıyla, hepsi olumlu olmamakla birlikte, İngiliz müzik basınının dikkatini çekmeye başladılar. İngiliz müzik dergisi NME, Radiohead ile alakalı "bir rock grubu için korkaklık kusurlu" yorumu yaptı.[10] BBC Radyo 1'de, müziklerini "fazla depresif" bulduğu için yayınlamadı.[11] Grup çıkış albümleri Pablo Honey'i Şubat 1993'te çıkardı. Müzik tarzı 1990'ların başlarında popüler olan "grunge"a yakın bulundu ve Nirvana grubunun izinden gittikleri düşünüldü.[12] Fakat bu albüm de Birleşik Krallık listelerinde başarı gösteremedi. Sonraki teklileri "Stop Whispering" ve "Anyone Can Play Guitar" da aynı şekilde başarısızdı.

Fakat "Creep" beklenmedik bir şekilde, başta İsrail ve ABD radyolarında başta olmak üzere, bütün dünyada ses getirdi.[8] Grup 1993 başlarında Amerika turnesine çıktığında "Creep"in klibi MTV'de sıklıkla yayınlanıyordu.[13] Şarkı, listelerde iki numaraya kadar yükseldi. Aynı yılın sonlarında tekrar yayınlandığında B.K. tekliler listesinde yedi numaraya kadar yükseldi. Ani gelen başarıdan sarsılan grup, Pablo Honey turnesi ikinci yıla sarktığında neredeyse dağılıyordu.[14] Grup bir yıldan uzun süren turnenin sonlarına doğru, hâlâ iki sene önce kaydettikleri şarkıları çaldıkları için, hislerini "berbat bir deneyim, sanki bir zaman sarmalında sıkışmak gibi"[15] diyerek ifade etmişlerdir.

Deneysel çalışmayı seven grubun baş gitaristi Jonny Greenwood bir konserde arşeyle gitar çalarken.

Amerika turnesinden sonra grup prodüktör olarak John Leckie ile anlaşarak Abbey Road Stüdyoları'nda ikinci albümleri üzerinde çalışmaya başladı. Üyeler "Creep" başarısı, ve sonraki albüm üzerindeki beklentiler yüzünden gergindi.[16] Üzerlerindeki baskıyı azaltmak için Asya, Avustralya ve Uzak doğu'ya turnelere çıktılar. Fakat şöhretleriyle tekrar yüzleştikleri bu turnelerde Thom Yorke, "seksi, küstah ve göze hoş gelen MTV tipi yaşam tarzının" dünyaya pazarlanmasına yardımcı olduğunu düşünüp hayal kırıklığına uğradı.[17] 1994'te çıkardıkları EP My Iron Lung, ikinci albümleri için öngördükleri daha derin müziğe geçiş niteliğindeydi.[18] Satışlar memnun ediciydi ve albüm, grubun sadık hayran kitlesinin oluşmasında etkili oldu.[19] Turnelerde yeni şarkılar üreterek ikinci albümleri The Bends'in kayıt işlemleri 1994 sonlarında tamamlandı. Albüm 1995'te yayınlandı.

Britanya medyasının ilgilendiği britpop tarzının dışında kalan grup, The Bends ile, sonunda vatanlarında medyanın dikkatini çekmeyi başardı.[9] Sıkça tekrarlanan kısa bestelerin hakim olduğu kaset, grubun üç gitaristinin başarısıyla ve klavyenin daha etkin kullanımıyla, birinci albümlerine göre daha etkileyici bir atmosfer oluşturuyordu.[7] "Fake Plastic Trees", "Just", ve "Street Spirit (Fade Out)" teklileri Birleşik Krallık listelerinde başarılı oldu. 1995 ortalarında, o sırada dünyadaki en büyük rock gruplarından biri olan, ilk esin kaynakları R.E.M.'in desteğiyle turneye çıktı.[15] Turnenin başlangıcında Michael Stipe "Radiohead o kadar iyi ki, beni korkutuyor" demiştir.[20] Bu şekilde ünlü hayranlarının ve "Just" ve "Street Spirit (Fade Out)" şarkılarının avangart kliplerinin etkisiyle, şöhretleri Birleşik Krallık dışına yayıldı. Jonny Greenwood "Bence grubumuzun dönüm noktası, The Bends albümünün yayımlanmasından sonraki dokuz veya 12 ay ve senenin sonuna doğru yapılan "en iyi şarkılar" anketlerine girmeye başlamamızdır. O zaman grubu oluşturmakla iyi ettiğimizi hissettik" demiştir.[21]

OK Computer, şöhret ve olumlu eleştiriler (1996-1998)

OK Computer için iki şarkının kaydı tamamlanmıştı. War Child girişiminin The Help Album projesi için Lucky isimli parçalarını seslendirdiler[22] ve Baz Luhrmann'ın yönettiği Romeo ve Juliet uyarlaması film için Exit Music (For a Film) şarkısını bağışladılar. Kayıt yapımcıları Nigel Godrich'in yardımıyla, grup 1996'nın başlarında sonraki albümlerini kendi kayıt stüdyolarında kaydetmeye başladı. Haziran 1996'da Oxfordshire yakınlarındaki bir elma ambarından dönüştürülmüş "Canned Applause" isimli kayıt stüdyolarında dört şarkının kaydını tamamladılar.[23] Kayıtları tamamlamadan önce şarkıları dinleyici karşısında canlı söyleyerek mükemmelleştirmeye karar verdiler ve Alanis Morissette'in turnesinde ön grup olarak konserler verdiler. Geriye kalan parçalar Jane Seymour'un Bath yakınlarındaki 15. yüzyıldan kalma malikânesinde kaydedildi.[24] Kayıtlar çok rahat bir ortamda, farklı odalarda, istedikleri herhangi bir saatte kayıt yaparak, esinlenme için The Beatles, DJ Shadow, Ennio Morricone ve Miles Davis dinleyerek gerçekleşti.[7][21] 1996 sonlarında kayıtlar tamamlandı.

Üçüncü albümleri OK Computer Haziran 1997'de yayımlandı. Genelde melodik rock tarzında olan bu albümde deneysel müzik yapıları, elektronik müzik ve avangart akımları da denediler.[25] OK Computer, Birleşik Krallık listelerine 1 numaradan giriş yapan ilk albümleri oldu ve dünya çapında yüksek ticari başarı getrirdi. Amerikan listelerinde en yüksek 21 numaraya yükselebilmesine rağmen dinleyiciler tarafından büyük kabul gördü ve o seneki Grammy Ödülleri'nde "En iyi alternatif albüm" ve "Yılın en iyi albümü" dallarında aday oldu, fakat sadece "En iyi alternatif albüm" ödülünü kazandı.[26] "Paranoid Android", "Karma Police" ve "No Surprises" albümün teklileri olarak yayımlandı, Karma Police 14 numarayla Amerikan modern rock listelerinde en beğenilen parçaları oldu.[27]

Sonuç olarak OK Computer çok olumlu eleştiriler aldı ve Thom Yorke "Böyle bir geri dönüşüm beni çok şaşırttı. Artık hiçbirimiz (albümün) iyi veya kötü olduğunu bilmiyorduk. Aklımı başımdan alan şey ise, insanların gerçekten her şeyi, yaratmak istediğimiz dokuyu, sesleri ve atmosferi almış olduğuydu." demiştir.[28] OK Computer'ın yayımlanmasını "Against Demons" (Canavarlara Karşı) dünya turnesi izledi. "No Surprises" şarkısının klibinin yönetmeni Grant Gee, turne boyunca grupla birlikte oldu ve grubu filme çekti; bu görüntüler 1998'de Meeting People Is Easy (İnsanlarla Tanışmak Kolaydır) başlığıyla bir tür belgesel olarak yayımlandı.[29] Belgesel, grubun müzik endüstrisi ve basın konusundaki hoşnutsuzluğunu ve 1997 ortalarından 1998 ortalarına kadar yaklaşık bir yıl süren turnein grubu tüketişini gösteriyordu.[7] Bu sürede grup 7 Television Commercials (7 Televizyon Reklamı) adında bir klip derlemesi ve OK Computer albümünün B-yüzlerinden oluşan 2 EP çıkardı.

Kid A, Amnesiac ve müzikal değişim (1999-2001)
Everything in its right place
"Everything in its right place", Kid A albümünün
ilk parçası. Bu parça elektronik müziğin
ağırlığı ve Yorke'un sesi üzerindeki
oynamalar sebebiyle dikkat çekicidir.

Radiohead, 1997-1998 turnesinden sonra oldukça durgun bir dönem geçirdi. Turne bittikten sonra tek konserleri, bir insan hakları savunma kuruluşu olan Uluslararası Af Örgütünün Paris konseri oldu.[30] Daha sonra Thom Yorke, bu dönemde grubun dağılma eşiğine geldiğini ve kendisinin ağır bir depresyon geçirdiğini ifade etmiştir: "1998 yılbaşı arefesi hayatımın en kötü günlerinden biriydi. Çıldıracakmış gibi hissediyordum. Gitarı her elime aldığımda içimi bir korku sarıyordu. Bir şarkı yazmaya başladığımda 16 satır sonra duruyor, kağıdı bi çekmeceye koyuyordum. Sonra tekrar bakıp parçalıyor, imha ediyordum."[31] 1999 başlarında grup sonraki albüm için çalışmaya başladı. Kayıt şirketlerinin bir son teslim tarihi vermemesine ve üzerlerinde artık baskı olmamasına rağmen kayıt gergin bir ortamda geçiyordu. Her üye grubun geleceği için farklı fikirler yürütüyordu. Thom Yorke hala şarkı yazamıyordu ve bu onu daha soyut şarkılar yazmaya itiyordu.[31] Sonuçta, farklı bir müzikal istikamet belirlemeye karar verdiler, herkes gruptaki fonksiyonunu tekrar belirledi.[12] Grup, yapımcıları Nigel Godrich ile Paris, Kopenhag ve Gloucester'daki ve Oxford'da yeni tamamlanan stüdyolarda inzivaya çekildi. Yaklaşık 18 ay sonra, Nisan 2000'de kayıtlar tamamlandı.[31]

Radiohead, dördüncü albümleri Kid A'i, stüdyolarda geçirdikleri sürenin ilk meyvesi olarak, Ekim 2000'de yayımladı. Tarz olarak OK Computer albümünün devamı olarak algılanan bu albüm, daha minimalsit bir tondaydı. Gitar önceki albümlerdeki kadar müziğe hakim değildi ve ondes martenot, programlanmış elektronik vuruşlar ve yaylılar ile pirinç üflemelilerin de dahil olduğu, daha çeşitli enstrümanlar kullanıldı.[31] Albüm, grup için o zamana kadarki en büyük ticari başarıyı getirdi. Şarkıları, ABD başta olmak üzere birçok ülkede listelere bir numaradan giriş yaptı.[32] Bu başarı bazıları tarafından abartılı bir tanıtım kampanyasının sonucu olarak görüldü; albüm, yayımlanmadan birkaç ay önce dosya paylaşım ağı Napster'a sız(dırıl)mıştı. Ayrıca OK Computer'den sonra yoğun bir beklenti vardı.[12][12] Grup Kid A albümünden tekli çıkarmamasına rağmen, radyo promosyonları "Optimistic" ve "Idioteque" radyolarda sıklıkla yayınlandı. Şarklılara çekilen kliplerin ve internetten de dağıtılan "Blip" adındaki kısa reklam filmlerinin de tanıtımda büyük etkisi oldu.[33]

2001 başlarında grup tekrar "En iyi alternatif albüm" ve "Yılın en iyi albümü" dallarında Grammy Ödülleri'ne aday oldu ve "En iyi alternatif albüm" ödülünü kazandı. Kid A bağımsız müzik çevrelerinden olumlu olumsuz birçok eleştiri aldı. Eleştirmenlerin çoğunluğu albüm için "ticari bir intihar notu" yorumu yaptı ve grubun artık eski tarzına geri dönmesinin çok zor olduğunu ifade ettiler.[9][10] Aynı şekilde, grubun hayranları da ikiye bölündü; bir kısmı bu yeni tarzı korkunç bulup hayrete düşerken, diğer yarısı da bu albümün grubun en iyi albümü olduğunu düşünüyordu.[17][34] Diğer yandan Thom Yorke, değişimin ticari kaygılardan kaynaklandığını inkar ediyordu; "Kid A"in bu denli hor görülmesi beni çok şaşırttı. Çünkü müzik, algılanması bu kadar zor olan bir şey değil. İşi zorlaştırmaya çalışmıyoruz. Aslında iletişim kurmaya çalışıyoruz, ama yolda bir yerde galiba birilerini kızdırmışız. Yaptığımız o kadar radikal değildi."[9] Kid A albümünün konserlerinde, Naomi Klein'in anti-küreselleşmeyle alakalı kitabı No Logo'yu okumuş olan grup, Avrupa turnesinde sponsorsuz, çadır tipi bir sahnede; Kuzey Amerika turnesini de küçük sahnelerde gerçekleştirdi.[33]

Kid A albümündeki şarklıarla aynı dönemde kaydettikleri diğer parçaları kapsayan sonraki albüm Amnesiac, Haziran 2001'de yayımlandı. Bu albümdeki parçalar da Kid A tarzında, grubun elektronik müzik ve sanatsal rock eğilimlerini pekiştiren tarzdaydı, fakat daha fazla caz etkisi vardı. Amnesiac, ticari başarısının yanında eleştirmenlerden de olumlu yorumlar topladı; Amerikan listelerinde 2 numaraya kadar yükseldi ve Grammy ile birlikte Mercury Music Prize ödülüne de aday olarak gösterildi.[10][35] 1997'den beri çıkardıkları ilk tekliler olan "Pyramid Song" ve "Knives Out" oldukça başarılıydı, üçüncü tekli olarak "I Might Be Wrong" düşünüldü fakat sonradan, o zamana kadarki ilk konser çekimi olarak I Might Be Wrong: Live Recordings ismiyle Kasım 2001'de piyasaya sürüldü. Bu vidyo dağıtımında, Kid A ve Amnesiac parçalarının konser kayıtları ve daha önce yayımlanmamış şarkıları "True Love Waits"in akustik versiyonu bulunuyordu. Amnesiac'ın yayımlanmasından sonra grup Japonya, Avrupa ve Kuzey Amerika'yı kapsayan bir turneye çıktı.

Hail to the Thief ve bir kesinti (2002-2004)

Radiohead Temmuz ve Ağustos 2002'de Portekiz ve İspanya turnelerinde birkaç yeni şarkı söyledi. Altıncı albümlerinin kayıtları için Nigel Godrich ile Los Angeles'taki bir stüdyoda iki hafta geçirdiler. Daha sonra Oxford'da birkaç şarkı daha kaydettiler. Grup üyeleri bu dönemi, Kid A/Amnesiac kayıt döneminin aksine, sorunsuz ve rahat bir dönem olarak anlatırlar.[5] Yeni albüm Hail to the Thief Haziran 2003'te yayımlandı. Bu albüm bir anlamda grubun müzikal sergüzeştiydi; gitar egemen rock parçaları ve elektronik müziğin, güncel şarkı sözleriyle harmanlanmış haliydi.[36] Eleştiriler genel olarak olumluydu. Çoğu eleştirmen, artık grubun OK Computer ile başlayan tarz değişimini bırakıp, yaratıcı bir şekilde ilerlediğini ifade ediyordu.[37] Ticari olarak çok başarılı olan albüm Billboard listesine üç numaradan giriş yaptı, sonra da Birleşik Krallık'ta Platin plak, ABD'de Altın Plak sertifikalarını aldı. Albümün teklileri "There There", "Go to Sleep" ve "2+2=5" radyolarda sıklıkla çalındı. Albüm 2003 Grammy Ödülleri için "En iyi alternatif albüm" dalında aday gösterildi. Albümün yapımcıları Nigel Godrich ve Darrell Thorp da "Mühendisliği en iyi yapılan albüm" dalında Grammy Ödülü kazandı.[38]

Thom Yorke, Hail to the Thief albümünün adının, o sırada gündemi meşgul eden ABD başkanlık seçimleri hakkında olduğu iddialarını yalanlamış ve bu deyişi ilk kez [[BBC|BBC Radio 4'ta, zamanında seçimlere hile karıştırdığı için başkanlığı boyunca "hırsız" olarak bilinen John Quincy Adams hakkındaki bir tartışmada duyduğunu söylemiştir.[5] Fakat Yorke albümün 2001 ve 2002 yıllarında dünya gündemindeki olaylardan etkilendiğini, ve Hail to the Thief deyişinin kendisi için çok etkileyici ve güçlü bir deyiş olduğunu, bunun belli bir konuda bir protesto olarak algılanmasına üzüleceğini, çünkü grubun ve kendisinin bir protesto şarkısı yazma niyetinde olmadığını belirtmiştir.[5] Hail to the Thief'in yayımlanmasından sonra grup Haziran 2003'te Glastonbury Festivali'nde başlayıp 2004 ortalarında Coachella Festivali'nde sona eren, dünya çapında bir turneye çıktı. Turneleri sırasında Hail to the Thief albümünün B taraflarından oluşan COM LAG EP'sini çıkardılar. Turne bittikten sonra Oxford'daki stüdyolarında yeni albüm için çalışmaya başladılar, fakat hiçbir şirketle anlaşmaları olmadığından araya bir fasıla girdi. Bu sürede üyeler kendi solo projelerine ağırlık verdi.[39]

In Rainbows ve "gönlünüzden ne koparsa" (2005 - 2008)

Radiohead, Şubat 2005'te kayıt çalışmalarına başladı.[39] Eylül 2005'te savaş bölgelerindeki çocuklara yardım amaçlı gönüllü bir kuruluş olan War Child'ın yardım amaçlı albümü Help!: A Day in the Life için piyano ağırlıklı bir şarkı olan "I Want None of This"i bağışladı. Albümün parçaları internet üzerinden satışa sunuldu ve en çok indirilen parça "I Want None of This" oldu. Fakat şarkı tekli olarak yayımlanmadı.[40] Bu sırada Radiohead'ın EMI şirketiyle olan anlaşması COM LAG EP'sinin yayımlanmasıyla sona remişti. Grup yeni albüm için şarkılar yazmaya başlamadan hemen önce Thom Yorke Time dergisine şöyle bir mülakat verdi: "Aslında ben kayıt şirketimizdeki insanları seviyorum, fakat onlara neden ihtiyacımız olduğunun sorulacağı vakit geliyor. Ve, evet, bu çürümüş işletme modeline "canınız cehenneme" demek bize alhaksızca bir zevk verebilir.[41] Grup sonraki albümlerini prodüktörleri Mark Stent ile birlikte kendi başlarına kaydetmeye başladılar, fakat 2006 sonlarında, 13 yeni şarkı seslendirdikleri Avrupa ve Kuzey Amerika turnesinden sonra yollarına Nigel Godrich ile İngiliz kırsal kesimlerindeki birkaç stüdyoda devam ettiler.[42] Albüm Haziran 2007'de tamamlandı ve New York'ta bir stüdyoda ana kopya işlemleri tamamlandı. [33]

Grubun yedinci albümü In Rainbows Ekim 2007'de internet üzerinden, müşterilerin istedikleri fiyatı verip indirebileceği şekilde yayımlandı. Albümün 1.2 milyon kez indirildiği iddia edilmesine[43] rağmen grup tarafından resmi bir açıklama yapılmadı. İnternet üzerinden yapılan satışın, ilerde yapılması planlanan CD albüm satışlarını yükseltmek için bir taktik olduğu ifade edildi.[43][44] Thom Yorke, Radiohead'in In Rainbows'un internet üzerinden sataşından elde edilen gelirin, grubun önceki albümlerinin hepsinin internet üzerinden yapılan satışlarının gelirinin toplamından daha fazla olduğunu ifade etmiştir.[45] Aralık 2007 başlarında, içinde albümün taş plak kaydı, stüdyo kayıtlarından bir bonus CD ve karton ciltli bir kitapçık bulunan bir "discbox" piyasaya sürüldü.[46] In Rainbows fiziksel olarak Birleşik Krallık'ta Aralık sonunda XL Recordings, Kuzey Amerika'da ise Ocak 2008'de TBD Records tarafından satışa sunuldu.[47] Albümü dağıtımını Türkiye'de Equinox Müzik gerçekleştirdi.[48] Albüm, grubun Kid A'dan sonra ABD'deki en büyük başarısı oldu. Birleşik Krallıkta da zirveye çıkan 5. albümleri oldu. Albümün ilk teklisi "Jigsaw Falling into Place" Birleşik Krallık'ta Ocak 2008'de yayımlandı.[49] Grup Mayıs 2008'de Kuzey Amerika, Avrupa, Güney Amerika ve Japonya'yı kapsayan bir turneye çıkacak.[43]

In Rainbows genelde olumlu eleştiriler aldı, hatta kariyerlerinin en iyi albümü olduğu söylendi. Eleştirmenler, albümün daha erişilebilir tonda olduğunu ve eski şarkılarına nazaran daha kişisel şarkı sözleri içerdiğini söylediler.[50] Jonny Greenwood albümün dağıtım ve fiyatlandırma politikasının sebepleri hakkında "Denemeye değer bir deneydi... İnsanları, bir an durup müziğin ne değerde olduğunu düşündürmek eğlenceliydi"[51] şeklinde bir demeç verdi. Thom York da albüm için "En uyumlu ve kesin biçimde, 'bizi neyin hareket ettirdiği'ni anlatma çabası. In Rainbows bizim klasik albümümüz, Transformer'ımız, Revolver'ımız, Hunky Dory'miz."[52] demiştir. Grup 2009 yılının Haziran ayında 1. Dünya savaşının son gazilerinden Harry Patch'in ölümü anısına yaptıkları şarkıyı internet siteleri üzerinden satışa sunmuştur. Ardından These Are My Twisted Words adlı single'larını ağustos ayında çıkaran grup Thom Yorke 'un bir röportajında, bundan sonra albüm çalışmaları yerine solo ağırlıklı ve single ağırlıklı çalışmalara yöneleceklerini belirtmiştir. 9 Ekim 2009'da grubun gitaristi Ed O'Brien her ne kadar Thom Yorke'un bir daha albüm yapmayacağız demesine karşın 2010 yılında Radiohead hayranlarını yeni bir albümün beklediği haberini verdi. [53]

The King of Limbs (2009 - 2012)

Mayıs 2009'da grup, prodüktör Nigel Godrich ile yeni albüm çalışmalarına başladı. Bu çalışmalar sonucunda ağustos ayında iki single yayınladılar: "These Are My Twisted Words" ve Birinci Dünya Savaşı'nda hayatta kalan son İngiliz asker Harry Patch anısına yaptıkları "Harry Patch (In Memory Of)". Thom Yorke Radiohead'in alışılagelmiş albüm formatlarından uzaklaşabileceğini söyledi fakat bir süre sonra grup, sekizinci uzun albümlerine odaklandı.

Ocak ayında İngiliz yardım kuruluşu Oxfam adına Los Angeles'ta verilen konser aynı zamanda grubun 2010 yılındaki tek konserleri oldu. 2010 Haiti depremine yardım için açık artırmayla satışa sunulan bilet fiyatları, yarım milyon dolardan fazla yükseldi. Aralıkta Radiohead'in Oxfam performansını kaydeden hayranların hazırladıkları video, grup üyelerinin desteğiyle Youtube ve torrent platformlarında yayınlandı. Ayrıca Oxfam'a bağışta bulunulması için "pay-what-you-want" linki oluşturuldu.

Radiohead sekizinci albümlerinin kayıtlarını ocak 2011'de bitirdi. Sevgililer gününde duyurulan The Kings of Limbs, 18 şubatta Radiohead'in resmi web sitesinde yayınlandı. Albüm mart ayında CD ve plak formatlarında yayınlandı. Mayıs ayında da albümün "newspaper edition"ı yayınlandı. Albüm internet sitesi üzerinden tahmini 300 bin ile 400 bin arası satış gerçekleştirdi. The King of Limbs fiziksel olarak ilk haftasında 69 bin kopya satışıyla Billboard 200 listesine 6 numaradan giriş yaptı. Birleşik Krallık'ta ise 33,469 satışla 7 numarada kaldı.

A Moon Shaped Pool (2012-günümüz)

30 Nisan'da daha önceden Radiohead'den alışveriş yapmış olan hayranlara "Burn the Witch" single'ı ile ilgili bir afiş gönderildi. 1 Mayıs 2016'da Radiohead websitelerindeki ve sosyal medya hesaplarındaki bütün içeriği sildi. "Burn the Witch" single'ı 3 Mayıs'ta bir stop-motion animasyonla birlikte yayımlandı. 6 Mayıs'ta "Daydreaming" single'ı Paul Thomas Anderson'ın yönettiği bir video ile birlikte yayımlandı. Radiohead'in dokuzuncu stüdyo albümü A Moon Shaped Pool 8 Mayıs 2016'da dijital olarak satışa sunulmuştur.

Tarz ve şarkı üretimi

Değişen görevler

Radiohead'ın devamlı değişen müzik tarzının sebebi, grup üyelerinin farklı hünerleri ve müzikal zevkleri olmuştur. Grupta sadece baş gitarist Jonny Greenwood klasik müzik eğitimi almıştır.[54] Greenwood, gitarın yanında klavye, ondes martenot, banjo, viyola, armonika ve bilumum enstrüman çalabilen bir multi-enstrümantalisttir. Geçtiğimiz yıllarda elektronik ve dijital ses oynama araçları da kullandığı enstrümanlar arasına girdi. Fakat bunların bir bölümünü sadece konserlerde kullanmaktadır. Greenwood aynı zamanda "Climbing Up the Walls", "How to Disappear Completely", "Pyramid Song" ve "Faust Arp" gibi Radiohead şarkılarındaki yaylı orkestralarının aranjörlüğünü de yapmaktadır. Thom Yorke da gitar ve piyano çalar. Bir zamanlar Exeter Üniversitesi'ndeki "Flickernoise" isimli bir techno grubunda DJ'lik de yapmıştır.[12] Son zamanlarda iyice elektronik müziğe odaklanan Yorke, 2003'te katıldığı bir radyo programında eğer sadece gitarla veya sadece elektronik müzik yapmak arasında seçim yapmaya zorlansaydı, elektronik müziği tercih edebileceğini söylemiştir.[55]

Grup kurulduğundan beri hem şarkı sözü üretimi hem de müzikal olarak gruba Thom Yorke liderlik etmektedir. 2000 yılında bir söyleşide Yorke; "Biz Birleşmiş Milletler gibiyiz ve ben Amerika'yım.[12] demiştir. Bunun bir istisnası şarkı sözü yazarlığı olabilir. Her ne kadar neredeyse bütün şarkı sözleri Thom Yorke'un olarak görünse de, aslında bütün üyelerin şarkı sözlerine katkısı olmaktadır. Bir röportajlarında şarkı sözü yazımında bütün üyelerin bir bütünün bileşenleri gibi olduğunu belirtmişlerdir.[31] Sonuç olarak bütün şarkı sözleri, muhtemelen en büyük katkıyı yapan Thom Yorke'un adı altında gösterilmektedir. Kid A/Amnesiac kayıt dönemi grubun müzik tarzında değişim getirdiği gibi, çalışma tarzında da değişiklikler getirmiştir.[31] Ed O'Brien durumu şöyle belirtmiştir: "Eğer farklı tonda bir müzik yapmaya karar verdiyseniz, metodolojiyi değiştirmek zorundasınız... Herkes endişeli olur. Ben bir gitaristim ve birden mesela bir parçada hiç gitar kullanılmıyordur, veya davul yoktur. Jonny, Coz, (Collin Greenwood) Phil ve benim buna alışmamız gerekiyordu.[31]

Grubun müzik tarzındaki gitardan elektroniğe doğru kayma sürecinde, grup üyeleri enstrüman kullanımında daha fazla esneklik geliştirdi. Bu durumda bir parçanın enstrüman gereksinimlerine göre bütün üyeler konumlarını tekrar belirleyebilmektedir.[31] Kid A ve Amnesiac kayıtlarında Thom Yorke klavye ve bas gitar çalarken, baş gitarist Jonny Greenwood gitardan ziyade ondes martenot başında bulunuyor; bas gitarist Colin Greenwood da örneklemeyle meşgul oluyordu. Ed O'Brien ve Phil Selway de asıl enstrüman olarak gitar ve davul kullanırken, davul makinesi ve dijital ses oynama araçlarını da kullanmaktaydı.[31] 2003 yılındaki Hail to the Thief kayıtlarında da farklı açılımlar oldu. Bunu Yorke; "gruptaki gücüm açıkça dengesizdi ve ne pahasına olursa olsun grubun düzenini altüst edebiliyordum. Şimdi durum daha sağlıklı, eskisinden daha demokratik."[56] şeklinde ifade etmiştir.

Esinlendikleri sanatçılar

Başlarda Radiohead'ın esin kaynakları Queen ve Elvis Costello; Joy Division,[57] Siouxsie and the Banshees[57] ve Magazine gibi post-punk müzisyenleri ile R.E.M., Pixies, The Smiths, ve Sonic Youth gibi 1980'lerin alternatif rock müzisyenleriydi.[7][8][17] 1990 ortalarında OK Computer albümünden sonra, grup elektronik müziğe ve özellikle Massive Attack gibi trip-hop gruplarına ve DJ Shadow gibi enstrümantal hip hop tarzına eğilim gösterdiler. Grup üyeleri OK Computer albümlerinde bu şekilde bir tarz değişiklik geçirdiğini ifade etmiştir.[58] Bu albümde esinlendikleri diğer sanatçılar Miles Davis ve Ennio Morricone, ile The Beatles ve The Beach Boys gibi 1960'ların gruplarıydı.[7][21] Jonny Greenwood, besteci Krzysztof Penderecki'yi de OK Computer şarkısının tonu için esin kaynağı olarak gösterir.[21] Bu dönem içerisinde, eleştirmenler OK Computer ile Pink Floyd gibi progresif rock gruplarının albümleri arasında benzerlikler olduğunu söylemişlerdir,[59] fakat grup, müzik tarzlarının progressive rock müzisenlerinden ciddi şekilde etkilendiğini inkar etmiştir.[60]

Kid A ve Amnesiac albümlerindeki elektronik müzik ağırlığı, Thom Yorke'un Autechre, Aphex Twin, Boards of Canada ve Squarepusher gibi Warp Records müzisyenlerinin gliç, ambient techno ve IDM olarak tanımlanan müzik tarzlarına olan hayranlığından kaynaklanıyordu.[12] Ayrıca caz müzisyenleri Charles Mingus ve Alice Coltrane, ile Can and Neu! gibi 1970'lerin Krautrock grupları da bu dönemdeki başlıca esin kaynaklarındandır.[61] Jonny Greenwood'un 20. yüzyıl klasik müziğine ve Penderecki ile Olivier Messiaen'e olan ilgisi de gittikçe artıyordu ve bu Kid A'daki birkaç parçada iyice belirginleşiyordu. Greenwood bu albümde en eski elektronik enstrümanlardan biri olan Ondes Martenot'u kullandı.[8]

Elektronik müziğin etkisi Hail to the Thief albümünde de görülür, fakat bu albümde gitar, Kid A ve Amnesiac albümlerine nazaran daha çok kullanılmıştır.[36] Bu dönemde de The Beatles, Neil Young, Can ve klasik müzik, grup üzerindeki etkisini sürdürmüştür.[62][63] In Rainbows albümünün hazırlıklarına başladıkları 2005 yılı ve sonrasında grup deneysel rock, elektronik ve hip-hop müziklerine hala ilgi duyduğunu belirtirken özellikle Liars, Modeselektor, Spank Rock ve M.I.A. isimleri öne çıkmıştır.[64][65] Grup üyeleri reggae ve dub müziğe ilgi duyduklarını belirtmiştir.[66] 2007 yılında Trojan Records şirketinin çıkardığı Jonny Greenwood Is the Controller isimli çalışmada Jonny Greenwood'un en beğendiği dub müzikelerinden bir seçki sunulmuştur.

Etkiledikleri sanatçılar

Özellikle Kid A ve Amnesiac albümleri grubun popülerliğini arttırdıysa da,[35] The Bends ve OK Computer albümlerinin uzun süre devam eden etkisi Britrock müziği etkilemeye devam etti. 1990 sonlarında ve 2000 başlarında birçok eleştirmen başka grupların müziklerini Radiohead'inkilerle kıyaslıyordu. 2000 yılında MTV'de gruba "Travis, Coldplay ve Muse gruplarının kariyerlerini tıpkı sizin 1997'de yaptığınız gibi inşa etmesi konusunda ne hissediyorsunuz?" diye sorulduğunda, Thom Yorke "Kid A'e başarılar" diyerek cevap vermiştir.[8] Ayrıca Bloc Party[67][68], The Roots[69] ve Hanson[70] grupları ile John Mayer'ın da[71] Radiohead'den etkilendikleri iddia edilmiştir. Rock müzisyenlerinin yanında, caz ve klasik batı müzisyenleri de Radiohead'in Kid A ve Amnesiac şarkılarından örnekleme ya da "cover" yapmışlardır.[72]

Birlikte çalıştıkları sanatçılar

Grup, prodüktörleri, ses mühendisleri, (özellikle Nigel Godrich) ve grafik tasarımcıları Stanley Donwood ile sıkı ilişki içerisindedir. Godrich The Bends albümünden beri grupla birlikte çalışıyor ve OK Computer albümünden beri de grubun eş-prodüktörü.[73] Hatta bazen kendisi hakkında, George Martin'in The Beatles ile olan ilişkisine benzer olarak, grubun görünmez altıncı üyesi benzetmesi yapılmaktadır.[73] Grubun uzun süre birlikte çalıştığı isimlerden biri olan Donwood da, 1994 yılından beri grubun bütün kapak tasarımlarını yapmaktadır.[74] Donwood genellikle sanat okulunda tanıştığı Thom Yorke ile çalışır; bu çalışmalarda Yorke müstear ismi "Tchock" ya da "The White Chocolate Farm"ı kullanır.[75] Donwood'un yapımları yağlı boyalar, dijital illüstrasyonlar, kolajlar, antika posterler ve grubun internet sitesi tasarımını kapsamaktadır. Röportajlarda, tasarımlarında grubun müziğinin görsel eşdeğerini oluşturabilmek için grubun kayıt stüdyosunda çalıştığını belirtmiştir.[76] Donwood, Thom Yorke ile birlikte yaptığı kütüphane kitabı şeklinde tasarlanmış Amnesiac albümüyle "En iyi kayıt ambalajı" dalında Grammy ödülü kazandı.[74]

Grubun birlikte çalıştığı diğer sanatçılar Graeme Stewart, Dilly Gent ve Peter Clemens'tir. Stewart, Kid A/Amnesiac döneminden beri Radiohead'in ses mühendisliğini yapmaktadır. Ayrıca Jonny Greenwood'un ve Thom Yorke'un solo albümleri Bodysong ve The Eraser için de ses mühendisliği yapmıştır. Grant, OK Computer albümünden beri grupla birlikte çalışıp, şarkı kliplerini çekecek uygun yönetmen bulma göreviyle vazifelendirilmiştir.[77] Takma adı "Plank" olan grubun konser teknisyeni Peter Clemens de The Bends albümünden beri grupla çalışmakta ve hem konser hem stüdyo kayıtlarında enstrümanları ayarlama görevini yerine getirmektedir.[7]

Diskografi
Ana madde: Radiohead diskografisi

Ayrıca bakınız

Kaynakça
  1. "Radiohead Biography". Virgin Radio. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2008 2008. Tarih değerini gözden geçirin: |erişimtarihi= (yardım)
  2. "F Y I_____ if you care". Radiohead. 5 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2008.
  3. Matthews, Dave (22 Nisan 2005). "73) Radiohead". Rolling Stone. 9 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2007.
  4. "The 100 Greatest Guitarists of All Time". Rolling Stone. 27 Ağustos 2003. 16 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2008.
  5. McLean, Craig (14 Temmuz 2003). "Don't worry, be happy". The Sydney Morning Herald. 4 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Aralık 2007.
  6. Clarke, Martin (2006-05-05). Radiohead: Hysterical and Useless. Plexus. 0859653838.
  7. Randall, Mac (1 Nisan 1998). "The Golden Age of Radiohead". Guitar World.
  8. Ross, Alex (2001-08-20). "The Searchers 25 Mayıs 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.". The New Yorker
  9. Kent, Nick (1 Haziran 2001). "Happy now?". Mojo.
  10. "Radiohead: The right frequency". BBC News. 22 Şubat 2001. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2007.
  11. "BBC Music Profiles: Radiohead". BBC. 20 Şubat 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mart 2007.
  12. Andrew, Smith (2000-12-01). Sound and Fury 26 Aralık 2003 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. The Observer. 17 Mart 2007 tarihinde erişildi.
  13. "Creepshow" Melody Maker 30 Mayıs 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. (1992-12-19).
  14. Richardson, Andy (1995-12-09). "Boom! Shake The Gloom!", NME
  15. Nigel, Harding (1995). "Phil Selway". consumable.com. 28 Mayıs 2007 tarihinde erişildi.
  16. Black, Johnny (1 Haziran 2003). "The Greatest Songs Ever! Fake Plastic Trees". Blender. 9 Nisan 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Nisan 2007.
  17. Reynolds, Simon (Haziran 2001). "Walking on Thin Ice". The Wire. Tarih değerini gözden geçirin: Tarih ve yıl parametreleri birlikte kullanılmamalı (yardım)
  18. Mallins, Steve (1 Nisan 1995). "Scuba Do". Vox magazine.
  19. Randall, Mac (12 Eylül 2000). Exit Music: The Radiohead Story. Delta. ss. 98-99. 0385333935.
  20. Randall, Mac (12 Eylül 2000). Exit Music: The Radiohead Story. Delta. ss. 127. 0385333935.
  21. DiMartino, Dave (2 Mayıs 1997). "Give Radiohead Your Computer". LAUNCH. 14 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2007.
  22. Kevin, Courtney (1997-17 Mayıs). Radiohead Calling 13 Mart 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Irish Times. 2007-12-24 tarihinde erişildi.
  23. Glover, Adrian (1 Ağustos 1997). "Radiohead - Getting More Respect". Circus.
  24. "The All-Time 100 albums". Time. 13 Kasım 2006. 7 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mart 2007.
  25. "Subterranean Aliens". Request Magazine. 1 Eylül 1997.
  26. "Screen Source presents: The 40th Annual Grammy Awards". Screen Source. amug.com. 27 Şubat 1998. 9 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  27. "Radiohead: Artist Chart History". Billboard. 22 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Kasım 2007.
  28. "Renaissance Men". Select. Aralık 1997.
  29. Deming, Mark (2007-20 Kasım11-20]]). Meeting People is Easy (1999) 16 Ocak 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., New York Times. 2007-11-20 tarihinde erişildi.
  30. "Art for Amnesty". 1 Ağustos 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2007.
  31. Eccleston, Danny (1 Ekim 2000). Q. Eksik ya da boş |başlık= (yardım);
  32. Evangelista, Benny (2000-12 Ekim10-12]]). CD Soars After Net Release: Radiohead's 'Kid A' premieres in No. 1 slot 27 Ağustos 2011 tarihinde WebCite sitesinde arşivlendi, San Francisco Chronicle. 2007-03-17 tarihinde erişildi.
  33. Zoric, Lauren (2000-22 Eylül09-22]]). I think I'm meant to be dead, The Guardian.
  34. "Kid A by Radiohead". Metacritic. 9 Haziran 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Mayıs 2007.
  35. "US success for Radiohead", BBC News, (2002-14 Haziran06-14]])
  36. "Radiohead: Hail to the Thief (2003): Reviews". Metacritic. 26 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mart 2007.
  37. Petridis, Alexis (2003-6 Haziran06-06]]). Radiohead: Hail to the Thief 23 Nisan 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Guardian. 2007-11-22 tarihinde erişildi.
  38. "Rock on the Net: 45th Annual Grammy Awards". rockonthenet.com. 23 Şubat 2003. 10 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2007.
  39. O'Brien, Ed (21 Ağustos 2005). "Here we go". Dead Air Space. 21 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Aralık 2007.
  40. (2005-19 Ekim10-19]]). Rush to download War Child album, BBC News. 2007-10-19 tarihinde erişildi.
  41. Tyrangiel, Josh (1 Ekim 2007). "Radiohead Says: Pay What You Want". Time. 27 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2007.
  42. Marshall, Julian (2007-2 Ekim10-02]]). Radiohead: Exclusive Interview, NME. 2007-10-21 tarihinde erişildi.
  43. Brandle, Lars (18 Ekim 2007). "Radiohead Returning To The Road In 2008". Billboard.com. 8 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2007.
  44. Edgecliffe-Johnson, Andrew (2007-11 Ekim10-11]]). Radiohead MP3 release a tactic to lift CD sales, Financial Times.
  45. Byrne, David (2007-18 Kasım11-18]]). David Byrne and Thom Yorke on the Real Value of Music 26 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Wired. 2008-01-06 tarihinde erişildi.
  46. Grossberg, Josh (2007-6 Kasım11-06]]). Fans Shortchanging Radiohead's Rainbows?.
  47. Griffiths, Peter (6 Ocak 2008). "Radiohead top album chart". Reuters. 3 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ocak 2008.
  48. Gürer, Sühan (12 Ekim 2007). "n Rainbows". Radyokafa.com. 13 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2008.
  49. (2007-8 Kasım11-08]]). Radiohead's 'In Rainbows' to be released on CD this year 8 Şubat 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., NME. 2007-11-19 tarihinde erişildi.
  50. "Radiohead: In Rainbows (2007): Reviews". Metacritic. 10 Mayıs 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Kasım 2007.
  51. Hiatt, Brian (16 Ekim 2007). "Radiohead's Jonny Greenwood on "In Rainbows": "It's Fun to Make People Think About What Music is Worth?". Rolling Stone. 14 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Aralık 2007.
  52. Dallach, Christoph (3 Ocak 2008). "Thom Yorke: Why he's glad to have made such a big noise". The Independent. 15 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2008.
  53. O'Brien, Ed (9 Ekim 2009). "Radiohead say they will still keep making albums". NME. 12 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Aralık 2009.
  54. "Radiohead star composes for BBC". BBC News. 18 Mayıs 2004. 15 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Mayıs 2007.
  55. Jo Whiley radio show, Haziran 2003
  56. Dalton, Stephen (1 Nisan 2004). "Are we having fun yet?". The Age. 12 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Mart 2007.
  57. "10 Bullet Points From The Thom Yorke Interview with Marc Baron" 29 Haziran 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. thelmagazine.com. 22/07/2013
  58. Gillespie, Ian (17 Ağustos 1997). "It all got very surreal". London Free Press.
  59. Rolling Stone. 1 Ekim 1997. Eksik ya da boş |başlık= (yardım)
  60. "Questions and Answers". Spin With a Grin. 6 Mart 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mayıs 2007.
  61. Zoric, Lauren (1 Ekim 2000). "Fitter, Happier, More Productive". Juice.
  62. Duno, Borja (30 Mayıs 2003). "Ed & Thom interview". Mondosonoro.
  63. Hail to the Thief albüm kitapçığı, 2003.
  64. Solarski, Matthew (23 Ocak 2007). "Yorke Pimps Liars, Spank Rock, Malkmus on iTunes". Pitchfork Media. 30 Nisan 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Nisan 2007.
  65. "Radiohead's Secret Influences, from Fleetwood Mac to Thomas Pynchon". Rolling Stone. 24 Ocak 2008. 12 Haziran 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Şubat 2008.
  66. Greenwood, Jonny (23 Eylül 2005). "Dead Air Space: Clocking on again". Radiohead.com. 8 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Nisan 2007.
  67. Lash, Jolie (23 Şubat 2006). "Bloc Party Get Experimental". Rolling Stone. 22 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2008.
  68. Cripps, Charlotte (27 Nisan 2005). "Bloc Party: Rock around the Bloc". The Independent. 10 Eylül 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2008.
  69. Relic, Peter (23 Ağustos 2006). "Game Theory". Rolling Stone. 29 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ocak 2008.
  70. "Hanson Wraps a Decade into a Complete Sound". NPR. 30 Eylül 2007. 28 Aralık 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2008.
  71. D'Angelo, Joe (17 Mart 2004). "John Mayer Covers Radiohead, Shares Sting Fantasy". VH1. 20 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2008.
  72. Baca, Ricardo (28 Aralık 2007). "Connections, under the covers". Denver Post. 30 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2008.
  73. McKinnon, Matthew (24 Temmuz 2006). "Everything In Its Right Place". CBC. 3 Temmuz 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mart 2007.
  74. "Stanley Donwood". Eyestorm. 22 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Mayıs 2007.
  75. "Thom Yorke to exhibit Radiohead artwork?". NME. 13 Kasım 2006. 30 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2007.
  76. "Interview with Stanley Donwood". Latest Art. 2006. 22 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Mart 2007.
  77. "Dilly Gent videography". mvdbase.com. 18 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Haziran 2007.

Dış bağlantılar

Wikimedia Commons'ta Radiohead ile ilgili çoklu ortam kategorisi bulunur.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.