Öldürme

Öldürme bir canlı varlığın yaşamına son verme eylemidir.[1] Bir öldürme eylemi, başka bir kişinin ölümüyle sonuçlanan istemli bir eylemi gerektirir ve bu nedenle, bir zarar verme niyeti olmasa bile, kaza sonucu, umursamazlık veya ihmalkarlık sonucu da öldürme gerçekleşebilir.[2] Öldürme, ölüm şartlarına bağlı olarak cinayet, kasıtsız öldürme, hukuka uygunluk sebebinin var olduğu öldürme, savaşta öldürme (savaş hukukuna göre veya savaş suçu olarak), ötenazi ve idam cezası gibi birbiriyle örtüşen birçok yasal kategoriye ayrılabilir. Bu farklı cinayet türleri genellikle insan toplumlarında çok farklı muamele görür; bazıları suç olarak kabul edilirken, diğerlerine izin verilir veya hukuk düzeni tarafından gerçekleştirilmesine karar verilir. Çoğu dinde bir canlıyı haksız yere öldürmek, büyük günahlardan biri olarak sayılır.

Gustave Dore'un, Kabil'in Habil'i öldürmesini tasvir eden resmi

Cezai öldürme

Cezai öldürme, kaza sonucu öldürme veya cinayet dahil olmak üzere birçok biçimde olabilir. Cezai öldürme, cinayet ve kasıtsız öldürme olmak üzere iki geniş kategoriye ayrılır ve suçu işleyen kişinin ruh hali ve niyetine göre belirlenir.[3]

Birleşmiş Milletler Uyuşturucu ve Suç Ofisi tarafından Temmuz 2019'da yayınlanan bir rapor, 2017 yılında dünya çapında yaklaşık 464.000 kişinin öldürüldüğünü belgeledi; bu rakamın, aynı dönemde silahlı çatışmalarda öldürülen 89.000'den "önemli ölçüde" fazla olduğu belirtilmiştir.[4]

Cinayet
Ana madde: Cinayet

Cinayet, öldürmeden sonra suçlanabilecek en ciddi suçtur.[5] Pek çok yargı sisteminde cinayet müebbet hapis veya ölüm cezası ile cezalandırılabilir.[6] Cinayet kategorileri yargı sistemine göre değişiklik gösterse de, cinayet suçlamaları iki kategoriye ayrıldığı kabul edilmektedir:

  • Birinci derece cinayet: Bir başka kişinin önceden tasarlanarak, hukuka aykırı ve kasıtlı olarak öldürülmesi.
  • İkinci derece cinayet : Başka bir kişinin kasıtlı ve hukuka aykırı ancak önceden tasarlanmaksızın öldürülmesi.

Bazı yargı sistemlerinde, tehlikeli bir suçun işlenmesi sırasında meydana gelen bir öldürme, kişinin öldürme niyetine bakılmaksızın cinayet teşkil edebilir. Amerika Birleşik Devletleri'nde bu, ağır cinayet kuralı olarak bilinir.[7] Basit bir ifadeyle, ağır cinayet kuralı uyarınca, bir suç işleyen bir kişi, suçun işlenmesi sonucunda bir kişi ölürse cinayetten suçlu olabilir; öldürme niyeti - ya da yokluğu - ve hatta ölüm, suçla ilgili bir davalı ya da üçüncü tarafın eylemlerinden kaynaklandığında bile.[5]

Kasıtsız öldürme

Kasıtsız öldürme, öldüren kişinin ya kurbanı öldürme niyetinde olmadığı ya da makul bir kişinin eylemlerinin kontrolünü duygusal ya da zihinsel olarak potansiyel olarak kaybetme noktasına kadar rahatsız olmasına neden olacak koşullar sonucunda kurbanı öldürdüğü bir öldürme türüdür.[8] Cinayet ve kasıtsız öldürme arasındaki ayrımın bazen ilk olarak antik Atinalı milletvekili Drakon tarafından MÖ 7. yüzyılda yapıldığı söylenir. Kasıtsız adam öldürmenin cezası normalde öldürmenin cezasından daha azdır. İki geniş adam öldürme kategorisi şunlardır:[5]

  • Gönüllü öldürme: Rahatsız edici bir zihin durumu veya tutku hararetinin bir sonucu olarak başka bir kişinin kasıtlı ama önceden tasarlanmaksızın öldürülmesi.
  • İstemsiz öldürme: Başkalarının hayatına ve güvenliğine kayıtsızlık gösteren bir pervasızlık veya ölümle sonuçlanması makul olarak öngörülebilecek bir ihmal eylemi yoluyla başka bir kişinin kasıtsız öldürülmesi. Ölümle sonuçlanan eylem, birini öfkeye itmek gibi kasıtlı olabilir, ancak ölümleri (daha sonra düşmeleri, kafalarına vurmaları ve ölümcül bir kafa travması geçirmeleri gibi) değildir.

Bazı yargı sistemlerinde bir başka öldürme biçimi de, bir kişinin kasıtlı olmadan ölümüne neden olması durumunda, ancak önemli bir güvenlik yasası veya yönetmeliğini ihlal etmesi durumunda suçlanabileceği yapıcı öldürmedir.[9]

Meşru sayılabilecek öldürmeler

Öldürmelerin hepsi suç değildir veya cezai kovuşturmaya tabi tutulmaz.[10] Bazıları yasal olarak ayrıcalıklıdır, yani suç teşkil etmez. Diğerleri, davalıya ceza kovuşturmasına karşı tam veya kısmi savunma sağlayan koşullar altında meydana gelebilir. Ortak savunmalar şunları içerir:

  • Meşru müdafaa: Sivil toplumların çoğu öldürmeyi cezai kovuşturmaya tabi olsa da, bir meşru müdafaa hakkını (genellikle başkalarını savunma hakkı dahil),[11] korkunç koşullarda, ölümcül güç kullanımı da dahil olmak üzere yaygın olarak kabul edilmektedir.[12]
  • Zihinsel yetersizlik: Bir sanık, bir akıl hastalığı nedeniyle bir öldürmeden cezai olarak sorumlu olmadığını kanıtlamaya çalışabilir. Bazı yargı sistemlerinde, zihinsel olarak yetersiz katiller, cezai yargılama yerine farklı güvenlik tedbirlerine tabi tutulabilirler. Ceza verme sırasında genellikle akıl sağlığı ve gelişimi dikkate alınır. Örneğin Amerika Birleşik Devletleri'nde zihinsel engelli hükümlü katillere ölüm cezası uygulanamaz.[13]
  • Yaş bakımından cezai ehliyet - Küçük çocuklar, cezai sorumluluk yaşına gelmeden cezai olarak sorumlu tutulmazlar. Öldürme ciddi bir suç olup bazı eski ergin olmayan kimseler yetişkinler gibi yargılandığından, bir çocuk mahkemesi bu yaşın üstünde ancak yasal rüşt yaşının altındaki sanıkları yargılayabilir. Fail cezai sorumluluk alacak yaşta olsa bile, cezalandırma sırasında bazen yaş da dikkate alınır.
  • Hukuka uygunluk nedeni veya ayrıcalık: Koşullar nedeniyle, bir öldürme gerçekleşmesine rağmen, öldürme eylemi hukuka aykırı değildir. Örneğin, savaş sırasında savaş alanında bir öldürme veya bir polis memurunun, memurun kendi hayatını veya başkalarının canını ve güvenliğini korumak için tehlikeli bir şüpheliyi vurması normal olarak yasaldır

Bir öldürmenin ardından suç isnadına karşı savunmanın varlığı, cinayet oranını etkileyebilir. Örneğin, Florida da dahil olmak üzere[14] savunmayı tanıyan ABD yargı sistemlerinde "yerinizde durun" savunmasının mevcudiyetinin cinayet oranlarında artışa neden olduğu öne sürülmüştür.[15][16]

Devlet aktörleri tarafından öldürülme

Devlet görevlileri tarafından öldürülmeler, aşağıdakilere göre yasal veya yasa dışı kabul edilebilir:

  • İç hukuk
  • Hükümetin antlaşmayla kabul ettiği uluslararası hukuk
  • Soykırım, korsanlık ve köleliğe karşı yasaklar gibi fiilen tüm ülkelerde zorunlu olarak uygulanan kalıcı normlar

Devlet cinayetlerinin türleri şunları içerir:

  • İdam cezası, bazı ülkeler tamamen kaldırmış olsa da yargı sisteminde ciddi bir suça karşılık olarak ölüm cezası yetkisi verir,
  • Düşman askerlerinin öldürülmesi gibi savaş sırasında gerçekleşen kanuni öldürme
  • Acil durumlarda kamu güvenliğini sağlamak için kolluk kuvvetleri tarafından kanuna uygun ölümcül güç kullanımı.
  • Hükümet aktörlerinin adli mahkeme işlemleri olmaksızın insanları (genellikle bireyleri veya küçük grupları) öldürdüğü yargısız infaz.
  • Öldürme dahil savaş suçları (hükümet tarafından izin verilmeyen savaş suçları da ayrıca iç askeri yargıya tabi bireyler tarafından işlenebilir)
  • Belirli bir grubun hükümeti tarafından, hedefe bağlı olarak; siyasi, ırki, sınıfsal, dini gibi sebeplerle soykırım adlandırılabilecek yaygın, sistematik öldürme. Bazı durumlarda bu olaylar, insanlığa karşı suç tanımlarına da uyabilir.

Bilim adamları, özellikle büyük öldürme olaylarını (tipik olarak beş yıl veya daha kısa sürede 50.000 ölüm) toplu katliam olarak inceler. Devlet aktörleri tarafından gerçekleştirilen bazı orta ve geniş ölçekli toplu öldürmeler katliam olarak adlandırılır, ancak bu tür öldürmelerin tümü bu şekilde adlandırılmaz. "Demosit" (siyasi nedenlerle soykırım) terimi, Rudolph Rummel tarafından hem yargısız infazları hem de yaygın sistematik öldürmeleri içeren, genel olarak "hükümet tarafından öldürülmeyi" tanımlamak için kullanılmıştır.

Devlet görevlileri tarafından gerçekleştirilen öldürmeler, özellikle yorumcu tarafından etik olarak görülmüyorsa, genel kullanımda "cinayet" veya "toplu katliam" olarak adlandırılabilir, ancak cinayet, adam öldürme vb. için yerel yasal tanımlar genellikle yasal hükümet eylemleri tarafından gerçekleştirilen cinayetleri kapsamaz. .

Yaygın sistematik hükümet cinayetlerine örnekler

Savaş zamanında ya da sivil itaatsizlik dönemlerinde, devletin silahlı güçlerince gerçekleştirilen tutsakların veya sivillerin kasıtlı olarak öldürülmelerini içeren olaylardan bazıları; Cengiz Han, Altın Orda, Kazıklı Voyvoda'nın birlikleri, kolonilerindeki İngiliz İmparatorluğu, Japon İmparatorluğu, Sovyetler Birliği, İkinci Çin-Japon Savaşı ve II.Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanyası, 20. yüzyılda Osmanlı Türkleri tarafından gerçekleştirilen 1. Ermeni Soykırımı, Holokost, Nanjing Katliamı, 1940 Polonya vatandaşlarının Katyn Ormanı Katliamı ve Barbarossa Harekatı'nın başlamasının ardından gerçekleşen NKVD esir katliamları, Üç Alls Politikası, Babi Yar'daki Sovyet Yahudilerinin katliamı, Voyvodina'daki Macar, Sırp ve Alman nüfusun katli, "Bačka İntikamı", 24 silahsız köylünün Malay Krizi sırasında İngiliz birliklerince öldürüldüğü Batang Kali katliamı, Suharto'nun iktidara gelmesi sırasında Endonezya'daki toplu katliamlar, şüpheli solcuların öldürüldüğü Güney Amerika'da Condor Operasyonu,[17] Vietnam Savaşı sırasında My Lai Katliamı'nda Vietnamlı sivillerin Amerikan askerleri tarafından öldürülmesi, Guatemala İç Savaşı sırasında Mayaların katledilmesi, Salvador İç Savaşı sırasındaki El Mozote katliamı[18] ve El-Kubeyr katliamı da dahil olmak üzere Suriye İç Savaşı sırasında sivillere yönelik tekrarlanan saldırılar.

Devletin dolaylı olarak çok sayıda insanın ölümüne neden olduğu eylemler arasında İngiliz yönetimi sırasında Hindistan'daki kıtlıklar gibi devletin yol açtığı insan yapımı felaketler,[19] Özgür Kongo Eyaleti'ndeki zulümler,[20] Kamboçya'daki Kızıl Kmerler yılları , Çin Halk Cumhuriyeti'ndeki Büyük Atılım ve Kültür Devrimi'nin[21] neden olduğu kıtlıklar ve yoksulluk ve ABD destekli Suudi Arabistan önderliğindeki müdahale ve abluka nedeniyle Yemen'deki kıtlık.[22][23][24]

Küresel istatistikler

Küresel öldürme oranları

Birleşmiş Milletler Uyuşturucu ve Suç Ofisi tarafından 2011 yılında yapılan bir araştırma, trendlerin ve gelişmelerin dünya çapında bir resmini oluşturmak için çok çeşitli veri kaynaklarını bir araya getirdi.[25] Kaynaklar arasında Birleşmiş Milletler, Dünya Sağlık Örgütü ve 207 ülkeden ulusal ve uluslararası kaynakların çok sayıda ajansı ve saha ofisi vardı.

Rapor, 2010 yılında dünya çapında toplam öldürme sayısının 468.000 olduğunu tahmin ediyor. Üçte birinden fazlası (%36) Afrika'da, yüzde 31'i Amerika'da, yüzde 27'si Asya'da, yüzde beşi Avrupa'da ve yüzde biri Okyanusya'da meydana geldi. 1995'ten beri, öldürme oranı Avrupa, Kuzey Amerika ve Asya'da düşerken, Orta Amerika ve Karayipler'de neredeyse bir “kriz noktasına” yükseldi. Dünyadaki tüm öldürmelerin yüzde 82'si erkek ve yüzde 18'i kadındı.[26] Kişi başına ölçeklenmiş bir düzeyde, "Afrika ve Amerika'daki öldürme oranı (sırasıyla 100.000 kişi başına 17 ve 16) küresel ortalamanın iki katından fazladır (100.000 kişi başına 6,9), Asya, Avrupa ve Okyanusya'da ise (100.000 kişi başına 6,9) 100.000'de 3 ve 4) kabaca yarısıdır ".

UNODC, 2013 küresel raporunda, dünya çapında toplam öldürme sayısının 2012'de 437.000'e düştüğünü tahmin etmektedir. Amerika, küresel olarak tüm öldürmelerin yüzde 36'sını, Afrika yüzde 21'ini, Asya yüzde 38'ini, Avrupa yüzde 5'ini ve Okyanusya yüzde 0,3'ünü oluşturuyordu. Dünyanın ortalama öldürme oranı 2012'de 100.000 kişi başına 6,2 oldu, ancak Güney Afrika bölgesi ve Orta Amerika kasıtlı cinayet oranları dünya ortalamasından dört kat daha yüksekti. Savaşların ve dini veya sosyopolitik terörizmin yaşandığı bölgelerin dışında, küresel olarak en şiddetli bölgelerdir. Batı Asya ve Orta Asya hariç Asya, Batı Avrupa, Kuzey Avrupa ve Okyanusya, dünyadaki en düşük cinayet oranlarına sahip ülkeler olarak görüldü. Dünyadaki öldürmelerin yaklaşık yüzde 41'i 2012 yılında silah kullanımıyla, yüzde 24'ü bıçak gibi keskin nesnelerle ve yüzde 35'i zehir gibi diğer yollarla meydana geldi. 2012 yılında kasıtlı adam öldürme suçuna ilişkin küresel mahkumiyet oranı yüzde 43'tür.

Öldürme üzerine 2011 Küresel Araştırması, "Öldürme oranlarının yüksek olduğu ve ateşli silahların ve uyuşturucu kaçakçılığı şeklindeki organize suçların önemli bir rol oynadığı yerlerde, 20 yaşındaki 50 erkekten 1'inin 31 yaşına gelmeden öldürüldü. Öte yandan, böyle bir gerçekleşme olasılığı 400 kata kadar daha düşüktür. Öldürme, sosyoekonomik istikrarın öldürme için bir panzehir gibi göründüğü daha eşitlikçi toplumlara kıyasla, insani gelişme düzeyi düşük, gelir eşitsizliği yüksek ve hukukun üstünlüğünün zayıf olduğu ülkelerde çok daha yaygındır. Yakın partner ve aile ile ilgili öldürme vakalarında, geçmiş veya şimdiki erkek partnerleri tarafından öldürülen kadınlar, dünya çapında cinayet kurbanlarının büyük çoğunluğunu oluşturuyor." şeklinde tespitte bulunmuştur.[25]

Avrupa'da 1200-2000 arası öldürme oranları
Avrupa'daki tahmini öldürme oranları
[27]:100		 Yıllık ölüm
(100.000 nüfus başına)
13. - 14. yüzyıllar 32
15. yüzyıl 41
16'ncı yüzyıl 19
17. yüzyıl 11
18. yüzyıl 3.2
19. yüzyıl 2.6
20. yüzyıl 1.4

İkinci milenyumun ortasında, Avrupa'daki yerel şiddet seviyeleri modern gelişmiş ülkelerin standartlarına göre oldukça yüksekti. Tipik olarak, küçük gruplar, bıçak, orak, çekiç ve balta gibi eldeki çiftlik aletlerini kullanarak komşularıyla savaşırdı. Kargaşa ve ölüm kasıtlıydı. Avrupalıların büyük çoğunluğu 1800'lerin sonlarında kırsal alanlarda yaşıyordu. Şehirler az ve küçüktü, ancak nüfus yoğunluğu şiddete elverişliydi ve eğilimleri kırsal alanlardakilere benziyordu.[27] Avrupa genelinde, cinayet eğilimleri istikrarlı bir uzun vadeli düşüş gösteriyor.[28][29] İtalya'nın düşüşünün daha sonra ve daha yavaş olması dışında bölgesel farklılıklar küçüktü. MS 1200'den MS 1800'e kadar, askeri eylemler hariç, şiddetli yerel olaylardan kaynaklanan cinayet oranları, 100.000 kişide yaklaşık 32 ölümden 100.000'de 3.2'ye 10 kat azaldı. 20. yüzyılda cinayet oranı 100.000'de 1,4'e düştü. Şehirlerin dışında polis güçleri nadiren vardı; hapishaneler ancak 1800'den sonra yaygınlaştı. O zamandan önce, cinayet için ağır cezalar verilirdi (şiddetli kırbaçlama veya infaz), ancak şiddetin çoğunu hızlandıran kişiliğe hakareti kontrol etmede veya azaltmada etkisiz kaldılar.[30] Düşüş, ekonomi ya da devlet kontrol önlemleri ile ilişkili değildir. Çoğu tarihçi, öldürmelerde eğilimi, Protestanlık tarafından teşvik edilen ve okullar ve fabrikalar tarafından gerekli kılınan türde sürekli bir öz denetim artışına bağlar. [27]:127–32 Eisner, nezaket, öz disiplin ve ileri görüşlülüğü teşvik etmeye yönelik toplumsal çabalar için makro düzeydeki göstergelerin, son altı yüzyıldaki cinayet oranlarındaki dalgalanmalarla güçlü bir şekilde ilişkili olduğunu savunuyor.[31]

Ayrıca bakınız
  • Öldürme türlerinin listesi
  • Ülkelere göre kolluk kuvvetleri tarafından öldürülen cinayetlerin listesi

Kaynakça
  1. "Öldürmenin tanımı". Cornell University Law School. 30 Haziran 2009. 7 Haziran 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Nisan 2014.
  2. Melenik (9 Eylül 2015). "7 Common Mistakes Regarding Autopsy Reports". Advantage Business Media. Forensic News Daily. 1 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Kasım 2017.
  3. "Chapter 9: Criminal Homicide". Criminal Law: Criminal Homicide. University of Minnesota. 17 Aralık 2015. 11 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.
  4. "Homicide kills far more people than armed conflict, says new UNODC study". www.unodc.org. 3 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Temmuz 2019.
  5. "What Are Homicide and Murder". ExpertLaw. 7 Ekim 2016. 10 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.
  6. "Federal Laws Providing for the Death Penalty". Death Penalty Information Center. 11 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.
  7. Fletcher (1980). "Reflections on Felony Murder". Southwestern University Law Review. 12: 413. 8 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.
  8. "9.6 Manslaughter". Criminal Law: Manslaughter. University of Minnesota. 17 Aralık 2015. 10 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.
  9. Slapper (1 Aralık 1993). "Corporate Manslaughter: an Examination of the Determinants of Prosecutorial Polic" (PDF). Social & Legal Studies. 2 (4): 423-443. doi:10.1177/096466399300200404. 12 Şubat 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Haziran 2019.
  10. Stevens (Şubat 1957). "Manslaughter and Negligent Homicide". Judge Advocate General Journal. 1957. 8 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2017.
  11. Bkz, ör., California Constitution, Art. 1, Sec. 1
  12. Bkz. ör., California Penal Code, Sec. 197.
  13. ABD Anayasa Mahkemesi'nin Atkins v. Virginia davasında verdiği hükme bkz.
  14. "'Stand Your Ground' Linked To Increase In Homicides". All Things Considered. National Public Radio. 2 Ocak 2013. 26 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2018.
  15. Sanburn (14 Kasım 2016). "Florida's 'Stand Your Ground' Law Linked to Homicide Increase". Time. 23 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2018.
  16. Cheng (2013). "Does Strengthening Self-Defense Law Deter Crime or Escalate Violence? Evidence from Expansions to Castle Doctrine" (PDF). Journal of Human Resources. 48 (3): 821-854. doi:10.1353/jhr.2013.0023. Erişim tarihi: 25 Ocak 2018.
  17. "Chapter 5: "Industrial repression" and Operation Condor in Latin America". State Violence and Genocide in Latin America: The Cold War Years (Critical Terrorism Studies). Routledge. 2011. s. 107. ISBN 978-0415664578.
  18. Maslin (13 Aralık 2016). "Remembering El Mozote, the Worst Massacre in Modern Latin American History". The Nation. 21 Eylül 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Ocak 2018.
  19. Late Victorian Holocausts: El Niño Famines and the Making of the Third World. Verso. 2017. s. 9. ISBN 978-1784786625.
  20. King Leopold's Ghost. Houghton Mifflin. 1999. ISBN 978-0618001903.
  21. Akbar (17 Eylül 2010). "Mao's Great Leap Forward 'killed 45 million in four years'". The Independent. Londra. 29 Ekim 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Eylül 2010.
  22. Horesh (30 Nisan 2017). "Is the Trump administration enabling genocide in Yemen? And will Americans ever pay attention?". Salon. 27 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2018.
  23. "Saudi Arabia Threatens Famine, Genocide in Yemen". The Real News. 13 Kasım 2017. 4 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2018.
  24. Kristof (26 Eylül 2018). "Be Outraged by America's Role in Yemen's Misery". The New York Times. 28 Ekim 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2018.
  25. "2011 Global Study on Homicide". UNODC. Birleşmiş Milletler Uyuşturucu ve Suç Ofisi. 2011. 18 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2018.
  26. "United Nations 2011 Global Study on Homicide". Journalist's Resource. 30 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Aralık 2011.
  27. Manuel Eisner, "Long-term historical trends in violent crime." Crime and Justice 30 (2003): 83-142. online
  28. Lawrence Stone, "Interpersonal Violence in English Society, 1300– 1980" Past and Present (1983). 101:22–33.
  29. Helmut Thome, "Explaining long term trends in violent crime." Crime, Histoire & Sociétés/Crime, History & Societies 5.2 (2001): 69–86.
  30. Yerel hükümetin anlaşmazlıkları azaltmasındaki rolü için, bkz. Matthew H. Lockwood, Death, Justice and the State: The Coroner and the Monopoly of Violence in England, 1500–1800 (2014) ve The Conquest of Death: Violence and the Birth of the Modern English State (2017).
  31. Manuel Eisner, "From swords to words: Does macro-level change in self-control predict long-term variation in levels of homicide?." Crime and Justice 43.1 (2014): 65–134. online

Konuyla ilgili yayınlar
    • Lappi-Seppälä, Tapio, and Martti Lehti. "Cross-comparative perspectives on global homicide trends." Crime and justice 43.1 (2014): 135-230.
    • Pinker, Steven. The Better Angels of Our Nature: Why Violence Has Declined (2011)

Dış bağlantılar

 

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.