Arjantin'e büyük Avrupalı Göçü

Arjantin'e büyük Avrupalı Göçü Arjantin’in kapılarını Avrupalı göçmenlere açmasıyla başladı.[1] Arjantin’in yöneticileri, özellikle Cumhurbaşkanı Sarmiento ile başlayarak ülkenin iktisadi ve sosyal açıdan modernleşmesini, Avrupa’dan gelecek göçe bağladır.[2]

19. yüzyılda Arjantin’e gelen göçmenler gemiyi terk ederken

Bu amaçla, Avrupalıların ülkeye gelip yerleşmeleri teşvik edildi. Bu dönemde Arjantin, Amerika kıtasında, ABD’nden sonra en fazla göç alan ikinci ülkeydi.[3]

Nedenleri
Toplam nüfusa göre 1914 nüfus sayımına göre İtalya'da doğanların oranı

Göç birçok Avrupa ülkesinden geldiğinden, göçmenlerin kendi ülkelerinden ayrılmalarına yol açan tek bir neden yoktu.[3] Arjantin’e olan ilgi Arjantin’in 1853 Anayasası § 25’si göç konusundaki tüm engelleri yasaklamasıyla ortaya çıkan liberal göç yasalarına dayanmaktadır.[3] Göçmenlerin çoğu Arjantin’de daha iyi bir hayat aramaktaydı.[3] Göçmenlerin bir kısmı Avrupa’da hala devam eden I. Dünya Savaşı ve İspanya İç Savaşı gibi çatışma ve savaşlardan kaçmaktaydı.[3]

Göçmenlerin bir kısmı da politik sebeplerden Arjantin’e gitmeyi seçmişti.[2] Bunların çoğunu da İtalyan ve İspanyol göçmenlerinin çoğuluğunu oluşturan Uluslararası Emekçiler Birliği üyeleri ve Otto von Bismarck’ın 1878 sosyalizmi yasaklayan kararnamesiyle Almanya’dan gelen sosyalist sempatizanlarıydı.[2]

Arjantin'e etkisi
4000 göçmeni ağarlıyabilen ve Buenos Aires'te 1906 yılında inşa edilen Hotel de Inmigrantes

Arjantin’e en büyük etkisi nüfustaki artış ve ekonominin güçlenmesiydi.[2] 1869 yılında 1,8 milyonun altında bir nüfusa sahip olan Arjantin, 1895 yılına gelindiğinde nüfusu 4 milyona ulaşmış, 1914 yılında ise nüfusu 7,885.237 milyonluk bir seviyeye çıkmıştır. Göçmenler 1914’de Arjantin nüfusunun %76’sını oluşturdular.[2]

Göçmenler aynı zamanda kay­nak­la­rı bol, iş gü­cü az olan Ar­jan­tin’in özellikte tarım sektöründeki iş gücü açığı kapatarak Arjantin’in 50 yıl içinde dünyanın en zengin ikinci ülkesi olmasına yardımcı oldu.[2]

Göçmenlerin kökenleri
Milliyete göre toplam göçmen sayısı (1857-1940)
Milliyet Göçmen sayısı Tüm göçmenlerin yüzdesi
 İtalya 2 970 000 44,9 %
 İspanya 2 080 000 31,5 %
 Fransa 239 000 3,6 %
 Polonya[Nota 1] 180 000 2,7 %
Rusya[Nota 2] 177 000 2,7 %
Osmanlı Devleti[Nota 3] 174 000 2,6 %
 Almanya 152 000 2,3 %
Avusturya-Macaristan[Nota 4] 111 000 1,7 %
 Birleşik Krallık[Nota 5] 75 000 1,1 %
Portuguesa 65 000 1,0 %
Yugoslavya 48 000 0,7 %
  İsviçre 44 000 0,7 %
 Belçika 26 000 0,4 %
 Danimarka 18 000 0,3 %
 ABD 12 000 0,2 %
 Hollanda 10 000 0,2 %
 İsveç 7000 0,1 %
Diğer milletler 223 000 3,4 %
Total[Nota 6] 6 611 000

Fuente: Dirección Nacional de Migraciones (DNM).

Notas

Şablon:Listaref

Kaynakça
  1. Galasso, Norberto (2011). Historia de la Argentina, vol. I&II (İspanyolca). Buenos Aires: Colihue. ISBN 978-950-563-478-1.
  2. Lewis, Daniel K. (2003). The History of Argentina. Palgrave Essential Histories Series (İngilizce). New York: Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-6254-6.
  3. Abad de Santillán, Diego (1971). Historia Argentina (İspanyolca). Buenos Aires: Tipográfica Editora Argentina.
  1. Incluye a ucranianos, judíos y bielorrusos en la región oriental de Polonia. Los colonos eslavos del Nordeste Argentino
  2. Incluye a ucranianos, alemanes del Volga, bielorusos, polacos, lituanos etc. que por estar entonces sometidos al zarato ruso ingresaron con pasaporte ruso.
  3. Cabe aclarar que la distinción entre turcos, palestinos, sirios, libaneses, y árabes sólo se hizo en el ámbito oficial después de 1920. Hasta ese período, todos emigraban con pasaporte turco —lo cual generalizó el uso del calificativo hasta la actualidad— por estar jurídicamente residiendo dentro del Imperio otomano. De hecho, cada uno de ellos se identificaba con su aldea o pueblo de origen.
  4. En 1867 el Imperio Austríaco y el reino de Hungría firmaron un tratado conocido como Ausgleich, creando una monarquía dual: el Imperio Austrohúngaro. Se desintegró a finales de 1918 con el fin de la Primera Guerra Mundial. Lo que era el Imperio Austrohúngaro se reparte actualmente en trece estados europeos que son en la actualidad las naciones de Austria, Hungría, República Checa, Eslovaquia, Eslovenia, Croacia, Bosnia y Herzegovina y las regiones de Voivodina en Serbia, Bocas de Kotor en Montenegro, Trentino-Alto Adigio y Trieste en Italia, Transilvania y parte del Banato en Rumanía, Galicia en Polonia y Rutenia (región Subcarpática en Ucrania), la mayor parte de los inmigrados con pasaporte «austrohúngaro» han sido personas de los colectivos: croata, polaco, húngaro, esloveno, checo, rumano e incluso italianos del noreste.
  5. El Reino Unido hasta 1922 incluyó a toda Irlanda. Por eso, gran parte de los inmigrantes británicos —llamados entonces comúnmente «ingleses»— fueron de procedencia irlandesa, sumada a la población de origen inglés, galés, y escocés.
  6. Alrededor del 52 % de los inmigrantes del período 1857-1939 se radicaron definitivamente.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.