Pratt & Whitney XT57

Pratt & Whitney XT57 (şirket adı: PT5), 1950'lerin ortalarında Pratt & Whitney tarafından geliştirilen eksenel akışlı bir turboprop motordu. XT57, Pratt & Whitney J57 turbojet'ten geliştirilmiştir.[1]

XT57 / PT5
Sanatçının 4 T57 turboproplu C-132 konsepti
Tür Turboprop
Ulusal köken Amerika Birleşik Devletleri
Üretici Pratt & Whitney
Ana kullanıcılar Douglas JC-124C Globemaster II
Douglas C-132 (amaçlanan)
Öncül Pratt & Whitney J57

Tasarım ve gelişim

J57'nin bir turboprop geliştirmesi olan bir XT57 (PT5), JC-124C'nin (BuNo 52-1069) burnuna monte edildi ve 1956'da test edildi.[2][3]

15.000 şaft beygir gücü (11.000 kW) olarak derecelendirilen XT57, o zamanlar var olan en güçlü turboprop motordu[4] ve Amerika Birleşik Devletleri'nde şimdiye kadar üretilmiş en güçlü turboprop olmaya devam ediyor.[1] Motor bölünmüş kompresör tasarımına sahipti.[5]

Douglas C-132 uçağında kullanılmak üzere tasarlanan XT57 turboprop, o sırada uçuşta kullanılacak en büyük çaplı pervane olan 20 fit (6,1 metre) çapında Hamilton Standart Model B48P6A pervane kullandı.[6] Tek dönüşlü pervanenin dört içi boş çelik bıçağı vardı,[7] maksimum 22 inç (56 santimetre) bıçak kirişi, 5 ft 6 inç (1.7 m) uzunluk ve 3.600 pound (1.600 kilogram) ağırlık.[8]

1950'lerin sonlarında XT57, bir Saunders-Roe Princess uçan teknesinin Birleşik Devletler Donanması tarafından önerilen nükleer enerjili dönüşümünde kullanılmak üzere incelendi.[9][10] Hizmete girmemiş olmasına rağmen, motor, 5.000-7.000 saat süreyle çalıştırmayı içeren 150 saatlik Pratt & Whitney test programını geçtiği için seçildi.[11]

Varyantlar
T57 / PT5
Douglas C-132 a Mach 0.8 hızlı askeri nakliye uçağında kullanılacak 20 ft çapında (6.1 m) Hamilton Standart Turbo-Hidromatik pervane[12] 15.000 hp (11.185 kW) turboprop kullanan bir turboprop motor[13]

Ekrandaki motorlar

XT57 motoru Connecticut, East Hartford'daki Pratt & Whitney müzesinde sergileniyor.[14]

Uygulamalar
T57 turboprop

Özellikler (XT57-P-1)

Genel özellikler
  • Tip: Split kompresörlü turboprop
  • Uzunluk:
  • Çap:
  • Kuru ağırlık: 6.600 lb (3.000 kg)
  • Pervane ağırlığı: 3.600 lb (1.600 kg)

Bileşenler
  • Kompresör:
  • Türbin: 4 aşamalı düşük basınç türbini

Verim
  • Maksimum güç çıkışı: 15.000 eşdeğer shp (11.185 kW)
  • Özgül yakıt tüketimi: 0,55
  • Güç-ağırlık oranı:

Kaynakça
  1. Ultra-Large Aircraft, 1940-1970. 2018. ss. 84-87. ISBN 9781476665030. OCLC 1034989209.
  2. Francillon 1979.
  3. Connors 2010.
  4. "United Aircraft Sales near Billion". Wall Street Journal. 17 Ekim 1956. s. 25. ISSN 0099-9660 – ProQuest vasıtasıyla.
  5. "News Digest". Aviation Week. 62 (26). 27 Haziran 1955. s. 7. ISSN 0005-2175.
  6. Guinness Book of World Records. Bantam Books. 1964. s. 195. OCLC 803932209.
  7. Gunston, Bill (1998). World Encyclopaedia of Aero Engines: All Major Aircraft Power Plants, from the Wright Brothers to the Present Day (4th bas.). Patrick Stephens. s. 135. ISBN 9781852605971. OCLC 754087992.
  8. "Nose-Mounted Prop". Aviation Week. 67 (16). 21 Ekim 1957. s. 106.
  9. Martin Nuclear Division (April 1 – June 30, 1959). "Summary to Part I.II: Nuclear Powered ASW System Studies" (PDF). Study of Seaplane Systems Employing Nuclear Power. ss. v to I-28. doi:10.2172/1471210. OCLC 8160144848. OSTI 1471210.
  10. Comassar, S. (April 30, 1962). "2.4: 'Princess' Flying Boat" (PDF). Culver, D. H. (Ed.). Aircraft Nuclear Propulsion Application Studies. Aircraft Nuclear Propulsion Program. ss. 40–48. OCLC 1065745839.
  11. ANP Program, 15 Nisan 1958 Baktığımız bir başka motor da T57. Bu, C-132 uçağı için geliştirilen Pratt ve Whitney turboprop motorudur. 50 saatlik resmi niteliğini geçti. Toplamda 5 ila 7 bin saat süren 150 saatlik bir şirket testini geçti. Tespit edebildiğimiz kadarıyla hiçbir hata yok. Şimdi rafta oturuyor ve C-132 iptal edildiği için kullanılmıyor. Gördüğümüz kadarıyla bu mükemmel bir motor. (Captain Richardson, s. 71)
  12. Jane's All the World's Aircraft 1957-58. Sampson Low, Marston & Company. s. 444. OCLC 495002766.
  13. "First Douglas C-132 Details". Aviation Week. 65 (17). 22 Ekim 1956. s. 35. ISSN 0005-2175.
  14. "Official Program: Third Annual AEHS Convention" (PDF). Aircraft Engine Historical Society (AEHS). Temmuz 6–9, 2006. ss. 3-4. 15 Haziran 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi.

Bibliyografya
  • Connors, Jack (2010). "Chapter 9. Transition to Turbofans". Allen, Ned (Ed.). The Engines of Pratt & Whitney: A Technical History. Reston, Virginia: American Institute of Aeronautics and Astronautics (AIAA). ss. 291-317. doi:10.2514/5.9781600867293.0291.0317. ISBN 978-1-60086-711-8. OCLC 7377808823.
  • Mulready, Richard C. (16 Şubat 2001). "Chapter 2. T57 - The Largest Turboprop". Advanced Engine Development at Pratt & Whitney: The Inside Story of Eight Special Projects, 1946-1971. R. 252. Warrendale, Pennsylvania: Society of Automotive Engineers (SAE). ss. 19-28. ISBN 978-0-7680-0664-3. OCLC 248492401. Diğer özet.
  • James, Carolyn C. (Bahar 2000). "The Politics of Extravagance: The Aircraft Nuclear Propulsion Project". Naval War College Review. 53 (2): 158-190. ISSN 0028-1484. JSTOR 44638305. OCLC 8131851614. Diğer özet.
  • Francillon, René J. (1979). McDonnell Douglas Aircraft since 1920. Londra: Putnam. ISBN 0-370-00050-1. OCLC 442201768.
  • United States Congress, Subcommittee on Research and Development of the Joint Committee on Atomic Energy (15 Nisan 1958). Aircraft Nuclear Propulsion (ANP) Program. Washington, D.C. ss. 71, 77, 82-84, 91-92, 96 – ProQuest vasıtasıyla.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.