İyi ve kötü

Din, etik ve felsefede iyi ve kötü, ahlak bakımından olumlu bir anlam taşıyan iyi ile olumsuz bir çağrışım uyandıran kötünün simgelediği nesne, istek ve davranışlar bütünü.

Maniheist kültürler ile İbrahimi dinler kötü kavramını iyinin karşıtı olarak görmekte ve kötülüğün yok edilmesi gerektiğini savunmaktadır.[1] Budizm'den etkilenmiş inanç sistemleri ise iyi ve kötünün gerçekte bir anlam ifade etmediğini, bu kavramların her ikisinin de ortadan kaldırılıp monizme ulaşılması gerektiğini vurgulamaktadır.[1]

Kaynakça

1. Paul O. Ingram, Frederick John Streng. Buddhist-Christian Dialogue: Mutual Renewal and Transformation. University of Hawaii Press, 1986. s. 148-149