Laurence Olivier
Laurence Kerr Olivier, Baron Olivier (Liyakat Nişanı) (22 Mayıs 1907 - 11 Temmuz 1989), Oscar, Altın Küre, BAFTA ve dört Emmy ödüllü İngiliz tiyatro ve sinema yönetmeni, oyuncusu ve yapımcısı. Birçok kişi tarafından Anglofon dünyada, 20. yüzyılın en büyük oyuncusu olarak kabul edilmektedir.[1]
Laurence Olivier | |
|---|---|
 Carl Van Vechten, 1939 | |
| Doğum |
Laurence Kerr Olivier 22 Mayıs 1907  Birleşik Krallık, Surrey |
| Ölüm |
11 Temmuz 1989 (82 yaşında) Birleşik Krallık, Sussex |
| Evlilik |
Jill Esmond (1930-1940) Vivien Leigh (1940-1960) Joan Plowright (1961-1989) |
Olivier'in kariyeri hem tiyatroda hem de sinemada oldukça üretken onlarca yıla yayılmıştır. İki alanda da Shakespeare'in Othello'sundan Vahşi Koşu'daki Nazi dişçisine ve Onikinci Gece'deki Sir Toby Belch'e kadar birçok farklı rol oynamıştır.
Kilisede görevli bir babanın oğlu olan ve şöhreti Londra West End'deki profesyonel tiyatro sahnelerinde bulan Olivier, Shakespeare uzmanı olmayı kafasına koydu ve ozanın 20. yüzyılda başı çeken yorumcularından biri oldu. Daha sonraki yıllarda, Olivier ikinci karısı Vivien Leigh'ı terk etmenin suçluluğu altında ezilerek kendini işine adadı.[2] Olivier 120'den fazla tiyatro oyununda rol aldı. Bunlardan bazıları: Macbeth, Romeo ve Juliet, Hamlet, Othello ve Vanya Dayı. Yaklaşık 60 filmde rol aldı: William Wyler'ın Uğultulu Tepeler, Alfred Hitchcock'un Rebecca, Stanley Kubrick'in Spartaküs, Otto Preminger'in Bunny Lake is Missing, Richard Attenborough'nın Oh! What a Lovely War, Joseph L. Mankiewicz'in Sleuth, John Schlesinger'in Vahşi Koşu ve kendisinin Hamlet filmleri gibi.
1999'da, Amerikan Film Enstitüsü Olivier'i 100 Yıl 100 Yıldız - En İyi Erkek Yıldızlar listesinde 14. sıraya koydu.
Hayatının ilk yılları
Olivier 1907'de Dorking, Surrey'de doğdu. Anglikan rahibi olan babası Gerard Kerr Olivier'in aile reisi olduğu katı, tutucu ve dindar bir ortamda büyüdü.[3] Genç Laurence annesi, Agnes'de teselli buldu ve daha o 12 yaşındayken annesi öldüğünde (48 yaşında) yıkıldı.[4] Oxford'da St Edward's Okulu'nda öğrenim gördü ve 15 yaşında, okulunda sahnelenen Hırçın Kız'da Katherine rolünü oynadı. Abisi Richard'ın arkasından Hindistan'a gitti. Laurence'ın — ya da ailesinin kullandığı isimle "Kim"— aktör olmasına babası karar verdi.[5]
Kariyerinin ilk yılları
Olivier 17 yaşında Central School of Dramatic Art'a yazıldı.[6] 1926'da, Birmingham Repertuvar Tiyatrosu'na katıldı.[7] Önceleri tiyatroda zili çalmak gibi önemsiz işler verildi. Zamanla daha önemli roller almaya başladı. 1937'de Hamlet ve Macbeth gibi roller oynuyordu.[2] Kariyeri boyunca oyunculuğunun tamamen teknik olduğunu üsteledi ve çağdaşlarının Lee Strasberg tarafından yaygınlaştırılan "metod"u kullanmalarını eleştirdi. Olivier oyuncu Jill Esmond ile 1930 yılında tanıştı ve evlendi. Oğulları Tarquin 1936 yılında doğdu.
Ama başından beri bu evlilikten memnun değildi. Dindar yetiştirilme tarzıyla bastırılmış olan Olivier, otobiyografi'sinde düğün gecesi yaşadığı hayal kırıklıklarının cinsel açıdan başarısız olmasına neden olduğundan bahseder. Olivier sonsuza dek dini inkar etti. Kısa sürede karısıyla arası bozulmuş olmasına rağmen evlilikleri 10 yıl sürdü.
Filme girişi The Temporary Widow ile olmuştur ve ilk film başrolünü The Yellow Ticket ile almıştır. Ama filmi çok önemsememektedir.[6] Sahne başarısı Noël Coward'ın 1930'daki Private Lives ve John Gielgud ile dönüşümlü olarak Mercutio ve Romeo'yu oynadıkları, 1935'teki Romeo ve Juliet ile gelmiştir. Olivier, Gielgud'ın Shakespeare oyunculuğunu beğenmemektedir ve onun kendinden daha iyi yorumlar almasından hoşlanmamaktadır.[8] Filmi sürekli eleştirmesine rağmen düzenli olarak Alexander Korda ile çalışmıştır. Yine de kendini en çok sahnede rahat hissetmiştir. İlk Shakespeare filmi, Paul Czinner ile yaptığı Size Nasıl Geliyorsa'yı Shakespeare'in filme uymadığını düşünerek beğenmemiştir. Daha sonra The Mask of Virtue adlı oyunu görmüş ve özellikle bir kişi dikkatini çekmiştir: Vivien Leigh.
Vivien Leigh
Olivier Leigh'ı performansından dolayı kutlar ve arkadaşlıkları başlar. Bir öğle yemeğinde arkadaşlıkları ilerler.[9] Alexander Korda ikisini Fire Over England için başrole koyar ve film bittiğinde ilişkileri başlar. Beraber iki film de daha rol almışlardır: 21 Days ve Olivier'in Lord Nelson'ı oynadığı Korda'nın epiği, That Hamilton Woman. Evlenmek istediler, ama hem Leigh'ın kocası hem de Olivier'in karısı boşanmayı reddetti. Sonunda önceki eşlerinden boşanarak 31 Ağustos 1940'ta, Santa Barbara, Kaliforniya'daki San Ysidro Çiftliği'nde evlendiler. Gelinin nedimesi olarak Katharine Hepburn düğüne katıldı.
Olivier ve Leigh New York'ta Romeo ve Juliet'i oynamak istediler. Çok harcama yapılan bir yapımdı ve ticari olarak başarısız oldu.[10]
Uğultulu Tepeler
Olivier filmin sadece çabuk para kazanmak için kolay bir yol olduğunu iddia ederek sinemayı eleştirmeyi sürdürdü.[6] Samuel Goldwyn'in Uğultulu Tepeler filmindeki Heathcliff rolüyle Hollywood'a girdi. Merle Oberon ile ikinci kez beraber çalışıyorlardı (ilki The Divorce of Lady X), ama ilk filmde birbilerine ne kadar tahammül etseler de Uğultulu Tepeler'de ortam gergindi. Buna neden olarak, Olivier'in rolün Leigh'a verilmesini istemesi ama Leigh'ın reddedilmesi varsayılabilir.
Yönetmen William Wyler, Olivier ile oyunculuğu hakkında birçok konuda anlaşamıyordu. Özellikle sürekli bağırması hoşuna gitmiyordu. Tiyatroda gerekli olan bu teknik sinemaya uymuyordu ve Olivier'i tarzını değiştirmeye zorluyordu. Olivier daha sonra bunu kabullendi ve performansı ona ilk Oscar adaylığını getirdi. Ama yine de mutsuzdu ve kendini sahnede daha rahat hissediyordu.[6] Bu başarısı ona Alfred Hitchcock'un Rebecca filminde Maxim de Winter, ve MGM'in Gurur ve Önyargı filminde Bay Darcy gibi başka başroller de getirdi.
Savaş
II. Dünya Savaşı başladığında Olivier Hava Kuvvetleri'ne katılmayı düşündü ama başkalarıyla hâlen sözleşmesi vardı. Charles Laughton ve Cedric Hardwicke gibi savaş seferberliği için hayırsever kriket maçları düzenleyen aktörleri sevmiyordu.[11] 200 saat kadar uçuş dersleri aldı.[6] İki yıllık hizmetten sonra Deniz Kuvvetleri'nin Hava kolunda çavuş oldu ama hiç savaş görmedi.
Londra'ya ve sahneye döndüğünde insanlar onda bir değişiklik fark etti. Olivier'in tek cevabı: "Belki de yaşlanıyorumdur" oldu.[6]
Shakespeare Üçlemesi
Sinemada popüler olan Olivier'e sahne yapımlarına dayanan Shakespeare filmleri yapmak için bazı yatırımcılar yanaştı (Filippo Del Giudice, Alexander Korda ve Joseph Arthur Rank). Olivier yönetmenliği denedi ve sonuç olarak oldukça başarılı üç film yaptı: V. Henry, Hamlet ve III. Richard.
V. Henry
Olivier yönetmenlikteki ilk adımını Shakespeare'in V. Henry ile attı. İlk başlarda bunu yapabileceğine inanmıyordu ve teklifi William Wyler, Carol Reed, ve Terence Young'a götürmeye çalıştı. Film İrlanda yaylalarının Agincourt alanları haline geldiği İrlanda'da (tarafsız olduğu için) çekildi. Bir savaş sahnesinin çekimleri sırasında, bir at Olivier'in kullandığı kamera ile çarpıştı. Olivier vizörden bakmaktaydı. At kameraya çarptığında kamera üzerinde parçalandı ve dudağını kesti. Bıraktığı yara izi daha sonraki rollerinde etkin oldu.
Olivier'in baştaki isteksizliğine rağmen film gösterime girdiğinde oldukça olumlu eleştiriler aldı. Başarılı olan ilk Shakespeare filmiydi ve birçok kişi tarafından başyapıt olarak görüldü. En iyi film ve en iyi aktör dallarında Oscar'a aday oldu ama Olivier'e göre, Akademi bütün önemli ödüllerini bir yabancıya vermek istemedi. Bu yüzden ona özel bir Onur Ödülü verildi. Olivier ödülü bir kandırmaca olarak gördü.[12]
Hamlet
Olivier başarısını bir Hamlet uyarlaması ile devam ettirdi. Bu rolü Henry'den daha çok oynamıştı ve bu melankolik Danimarkalı'yı iyi tanıyordu. Yine de Hamlet rolüyle o kadar da rahat değildi çünkü canlandırmakta ünlü olduğu dışa dönük karakterlerin aksine Hamlet oldukça içe dönüktü. Hamlet'in 2,5 saati geçmemesi gerekiyordu. Bu yüzden Olivier, Shakespeare'in metninin hemen hemen yarısını kesmek zorunda kaldı. Bu nedenle de püristler tarafından şiddetle eleştirildi, özellikle Ethel Barrymore tarafından. Barrymore'a göre, Olivier'in uyarlamasının, Shakespeare'e bağlılık bakımından kendi kardeşi John Barrymore'un 1922'de sahnelediği yapımının yanına bile yaklaşamıyordu. İronik olarak, Barrymore o sene En İyi Film Oscar'ını sunuyordu ve Hamlet yazısını görünce gözle görülür bir şekilde bozulmuştu.
Film Britanya ve ötesinde hem ticari hem de eleştirel başarı kazanmıştı[2] ve Olivier'e 1948'de hem En İyi Film hem de En İyi Aktör Oscar'ını getirdi. Bu En İyi Film Oscar'ını kazanan ilk İngiliz filmi ve Olivier'in En İyi Aktör ödülünü aldığı tek zamandı. Ölümüne dek beş kere daha aday gösterilmişti. Olivier ayrıca kendini, Oscar getiren bir performans sergilemek yolunda yönlendiren, ilk kişi oldu. Bu durum 1999'da Hayat Güzeldir'le En İyi Aktör ödülünü alan Roberto Benigni'ye kadar tekrarlanmadı. Ayrıca Olivier bugün bir Shakespeare rolü ile Oscar alan tek aktördür. O yıl, Olivier En İyi Yönetmen ödülünü alamadı. Aksi takdirde bu bütün büyük ödüllerin toplandığı gerçek anlamda bir temizlik sayılabilirdi.
III. Richard
Olivier'in yönetmen ve yıldız olarak üçüncü büyük Shakespeare projesi III. Richard'ın uyarlamasıydı. Alexander Korda Olivier'e öncelikle 1940'larda Old Vic'te başarıyla oynadığı rolü filmde tekrarlaması için yanaştı. Bu rol Olivier'in en iyi performansı olarak görülüyordu (1955'te Macbeth'in sahnelenmesine dek). İspanya'da savaş sahneleri çekilirken okçulardan biri Olivier'i ayak bileğinden yaraladı. Film için zaten topallaması gerektiğinden bu çok sorun yaratmadı.
Film iyi eleştiriler almasına rağmen ticari açıdan başarısız oldu. Korda haklarını Amerikalı televizyon kanalı NBC'ye sattı ve film hem televizyonda hem de sinemalarda aynı anda gösterime giren ilk film oldu. NBC'nin aldığı yüksek izlenme oranları III. Richard'ı tek gösterimde televizyondan izleyenlerin sayısının daha önce görmeye gidenlerden çok daha yüksek olduğunu gösterdi.
Macbeth Olivier'in bir sonraki Shakespeare filmi olacaktı, fakat III. Richard'ın başarısızlığından, Alexander Korda ve Mike Todd'un ölümlerinden sonra film yapılamadı. Olivier bunu en büyük hayal kırıklıklarından biri olarak kabul etti çünkü Macbeth'i en büyük başarısı olarak gösteriliyordu.
The Entertainer
Olivier, İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra, Shakespeare Üçlemesi dışında, çok az filmde göründü. 1950'lerin sonlarına doğru İngiliz tiyatrosu, "Angry Young Men"in yükselişiyle değişime uğramıştı. İngiliz tiyatrosunun II. Dünya Savaşı sonrası değişimine büyük etkisi olduğu kabul edilen "Öfke" adlı kitabın yazarı John Osborne, Olivier için The Entertainer diye bir oyun yazdı. Oyun modası geçmiş sahne komedyeni Archie Rice karakteri üzerineydi. Olivier daha sonraları, "Ben Archie Rice'ım. Hamlet değilim" demiştir. The Entertainer'ın provaları esnasında Olivier Joan Plowright ile tanıştı.[13] Vivien Leigh'ı Plowright için terk eden Olivier, hayatının sonuna kadar bu kararından dolayı suçluluk duydu.[2] Olivier Plowright ile 1961'de Aziz Patrick gününde evlendi. Leigh 1967'de öldü.
Ulusal Tiyatro
Olivier Ulusal Tiyatro'nun kurucularından biridir. Kurucu yönetmeni olmasına rağmen tiyatrodaki kariyeri ihanet ve trajediyle sona erdi.[2]
Othello
Olivier Othello için büyük bir değişimden geçti. Venedikli zenci karakteri oynayacak fiziğe sahip olabilmek için vücudunu geliştirdi ve rol üzerinde uzun araştırmalar yaptı. Gerekli olan ses derinliğini elde edebilmek için bir saat boyunca ineklere bağırdığı söylenir. 1965'te John Dexter'in yapımcılığını üstlendiği film Olivier'in 6. kez, en iyi aktör dalında, Oscar'a aday gösterilmesini sağladı.
Üç Kızkardeş
Olivier'in yönetmen olarak çalıştığı son filmi, 1970 yılında çektiği ve aynı isimli Çehov oyunundan ve Ulusal Tiyatro yapımından uyarlanan Üç Kızkardeştir. Olivier'in yönetmen olarak en iyi eseri kabul ettiği filmdir.[5]
Kariyerinin Sonraki Yılları
Olivier romantik imajını bırakarak, karakter rolleriyle beyaz perdede daha sık görünmeye başladı. Othello oyununun Ulusal Tiyatro yapımından uyarlanan filminde tanınamayacak kadar çok değişmişti. Ulusal Kraliyet Tiyatrosu'ndaki yönetmenliğinden zamanla uzaklaştırılınca ölümünden sonra ailesine kalacakları ön planda tutmaya başladı. Sonuç olarak 1973 ve 1986 yılları arasında, yani sağlığı bozuluncaya kadar, para getirecek birçok sinema ve televizyon projesinde çalıştı. Tek şartı, filmlerin tanıtımlarının onun tarafından yapılmamasıydı. Bu filmlerin bazılarından, örneğin Inchon, sonradan nefret ettiği bile söylenir.[13]
1967'de Olivier prostat kanseri için radyasyon tedavisi görmeye başladı. Aynı yıl zatürreden de hastaneye kaldırıldı. Hayatının sonuna kadar, bronşit, amnezi ve plörezi gibi farklı sağlık problemleriyle uğraşmak zorunda kaldı. 1974'te bir çeşit kas hastalığı teşhisi kondu ve bir sonraki yıl az kalsın ölüyordu. Fakat 10 yıl daha hastalıkla savaşıp para kazanmayı başardı.
Olivier'in en kalıcı başarılarından biri ne tiyatro ne de sinemayla alakalıydı. 1974'te İngiliz Thames Televizyon şirketi The World at War dizisini yayınladı. Bu oldukça detaylı, 26 bölümlük bir II. Dünya Savaşı belgeseliydi. Olivier, biraz gönülsüz de olsa, bu belgeseli seslendirdi. Anlatımı savaşın yarattığı yıkım karşısında derin bir yas tutan Tanrı'nın sesi oldu.
1985 yılında Oscar ödüllerini sunarken, En İyi Film Ödülünü adayları açıklamadan, sahneye çıkıp sadece "Amadeus" diyerek sundu. Oldukça unutkan olmuştu.[14]
Olivier Sussex, İngiltere'de, 1989 yılında, 82 yaşında, polimiyozit hastalığından dolayı yaşamını yitirdi. Mezarı Londra'da Westminster Manastırı'nda Şairler Köşesi'nde bulunmaktadır. Bu onura sahip ikinci oyuncudur. (Birincisi David Garricktir.)
Biseksüellik Yakıştırmaları
Olivier'in ölümünden sonra birçok biyografisi yazıldı. Bunlardan bazıları Olivier'in biseksüel olduğunu iddia ediyordu. Joan Plowright konuda şunları söyledi:
| “ | Larry'nin Vivien Leigh ile olan evliliğinin sona ermesine neden olarak gösterilmekten hep rahatsızlık duydum. Danny Kaye Larry'ye benden çok daha önce bağlanmıştı.[15] | „ |
Donald Spoto'nun yazdığı biyografideki Kaye ve Olivier'in ilişkileri olduğuna dair iddiasına gönderme yapıyor.[16] Sör Noël Coward'a göre, cinsellik açısından, Olivier'in her türlü deneyime "yavru bir köpek benzeri boyun eğişi söz konusuydu."[17] Terry Coleman'ın Olivier resmi biyografisi Olivier ve eski bir aktör, Henry Ainley'nin ilişkisi olduğundan bahseder. Bunu Olivier ve Ainley arasında geçen yazışmalara dayandırmaktadır.[2] Olivier'in oğlu Tarquin bu "affedilemez saçmalığı" reddetmiş [18] ve bastırmaya çalışmıştır. Bunu takiben Joan Plowright'ın özel olarak şunları söylediği kaydedilmiştir: "Eton'a giden ve Kraliçe'nin askerlerinden olan bir adamın daha açık görüşlü olmasını beklerdim."[19]
Ağustos 2006'da, Desert Island Discs adlı radyo programında, Plowright kendisine Olivier'in biseksüelliği üzerine sorulan soruya cevabı: "Eğer bir adam dahiyse, sıradan bir adam değildir. Sıradan bir hayat sürmez. Aşırı uçlara giden davranışları olur. Siz bunları anlar ve elinizden geldiği kadar bunların sizi savurmasını engellemeye çalışırsınız. Biraz uzakta durursunuz. Kendinizi işinize ve ailenize verirsiniz. Ve sonunda bu diğer şeyler çok da önemli değildir." .
Onur Nişanları
Olivier Chichester Festival Tiyatrosu (1962–1966) ve Birleşik Krallık'ın Ulusal Kraliyet Tiyatrosu'nun kurucu yönetmeniydi (1962–1973). Bunlar için ömür boyu asilzade ilan edildi. 1947'de şövalyelik unvanı aldı. 1970'te Sussex bölgesindeki Brighton'ın Baron'u olarak asilzade ilan edildi. Bu onurun verildiği ilk aktördür. 1981'de Liyakat Nişanı verildi. Londra Tiyatro Birliği tarafından verilen ödüller 1984'te Laurence Olivier Ödülleri olarak yeniden adlandırıldı. Asilzade ilan edilmesi ve sektörün en saygı duyulan adamı olmasına rağmen insanların onu Lord ve Sör gibi unvanlarla değil "Larry" diye çağırmasını isterdi.[2]
Ölümünden on beş yıl sonra tekrar bir filmin yıldızı olarak adı geçti. Bilgisayar grafikleri ve gençlik döneminden görüntüler 2004'te çekilen Sky Captain ve Yarının Dünyası'nda kullanıldı. Bu filmde Olivier kötü adamı "canlandırdı."
Ödülleri
Laurence Olivier'in kazandığı ve aday gösterildiği ödüller:
Akademi Ödülleri
| Yıl | Akademi Ödülleri | Eser |
| 1947 | Onur Ödülü - Oyuncu, yapımcı ve yönetmen olarak V. Henry'yi Beyazperde'ye uyarlamakta gösterdiği büyük başarıdan dolayı verildi. | V. Henry |
| 1948 | En İyi Erkek Oyuncu | Hamlet |
| 1948 | En İyi Film | Hamlet |
| 1979 | Ömür Boyu Başarı Onur Ödülü | --- |
| Aday gösterildiği akademi ödülleri: | ||
| 1939 | En İyi Erkek Oyuncu | Uğultulu Tepeler |
| 1940 | En İyi Film | Rebecca |
| 1944 | En İyi Film | V. Henry |
| 1948 | En İyi Yönetmen | Hamlet |
| 1955 | En İyi Erkek Oyuncu | III. Richard |
| 1960 | En İyi Erkek Oyuncu | The Entertainer |
| 1965 | En İyi Erkek Oyuncu | Othello |
| 1972 | En İyi Erkek Oyuncu | Sleuth |
| 1976 | En İyi Yardımcı Erkek Oyuncu | Vahşi Koşu |
| 1978 | En İyi Erkek Oyuncu | The Boys from Brazil |
Diğer Ödüller
| Yıl | Ödül | Eser |
|---|---|---|
| 1944 | Ulusal İtalyan Film Gazetecileri Sendikası Gümüş Kurdelesi - Yabancı Film dalında En İyi Yönetmen (Kazandı) Kinema Junpo En İyi Yabancı Film Ödülü (won) NBR En İyi Aktör Ödülü (Kazandı) NYFCC En İyi Aktör Ödülü (Kazandı) |
V. Henry |
| 1948 | Bodil En İyi Avrupa Film Ödülü (Kazandı) Altın Küre - En İyi Erkek Oyuncu (Kazandı) NYFCC En İyi Aktör Ödülü(Kazandı) Venedik Film Festivali Altın Aslan (Kazandı) |
Hamlet |
| 1952 | BAFTA (aday) | Carrie |
| 1955 | BAFTA Ödülleri En İyi İngiliz Aktör (aday) Berlin Uluslararası Film Festivali Gümüş Berlin Ayısı (Kazandı) David di Donatello En İyi Yabancı Film Ödülü (Kazandı) Jussi En İyi Yabancı Aktör Ödülü (Kazandı) |
III. Richard |
| 1957 | BAFTA En İyi İngiliz Aktör Ödülü (aday) | Prens ve Şovkızı |
| 1959 | BAFTA En İyi İngiliz Aktör Ödülü (aday) | The Devil's Disciple |
| 1960 | Altın Küre Drama dalında En İyi Film Ödülü (aday) | Spartaküs |
| 1960 | Emmy En İyi Performans Ödülü (Kazandı) | The Moon and Sixpence (TV) |
| 1960 | BAFTA En İyi İngiliz Aktör (aday) | The Entertainer |
| 1963 | BAFTA En İyi İngiliz Aktör (aday) | Term of Trial |
| 1966 | Sonning Ödülü | |
| 1968 | Emmy En İyi Drama Ödülü (aday) | Vanya Dayı |
| 1969 | BAFTA En İyi Yardımcı Aktör (Kazandı) | Oh! What a Lovely War |
| 1970 | Emmy En İyi Performans Ödülü (aday) | David Copperfield |
| 1973 | Emmy En İyi Performans Ödülü (Kazandı) | Long Day's Journey Into Night (1973 TV) |
| 1972 | BAFTA En İyi Erkek Oyuncu Ödülü (aday) David di Donatello En İyi Yabancı Aktör Ödülü (Kazandı) Altın Küre - En İyi Drama Ödülü (aday) NYFCC En İyi Aktör Ödülü (Kazandı) |
Sleuth |
| 1974 | Emmy Drama dalında En İyi Başrol Oyuncusu Ödülü (aday) | Venedik Taciri (1973 TV) |
| 1975 | Emmy Drama veya Komedi dalında En İyi Başrol Oyuncusu Ödülü (Kazandı) | Love Among the Ruins |
| 1977 | BAFTA Akademi Üyeliği | |
| 1976 | Altın Küre - En İyi Yardımcı Oyuncu Ödülü (aday) | Vahşi Koşu |
| 1978 | Saturn En İyi Aktör Ödülü (aday) NBR En İyi Aktör Ödülü (Jon Voight ile beraber - Coming Home) |
The Boys from Brazil |
| 1980 | Altın Küre - En İyi Yardımcı Oyuncu Ödülü (aday) | A Little Romance |
| 1980 | Razzie En Kötü Yardımcı Oyuncu (John Adames ile birlikte Gloria (film, 1980)) | The Jazz Singer |
| 1982 | Emmy Özel Yapım - En İyi Yardımcı Oyuncu Ödülü (Kazandı) | Brideshead Revisited (TV) |
| 1983 | BAFTA En İyi Aktör Ödülü (aday) | A Voyage Round My Father |
| 1983 | Altın Küre Cecil B. DeMille Ödülü (Kazandı) | |
| 1981 | Razzie En Kötü Oyuncu Ödülü (Kazandı) | Inchon |
| 1984 | Emmy Özel Yapım - En İyi Yardımcı Oyuncu Ödülü (Kazandı) | Kral Lear (film, 1983) |
| 1984 | CableACE Tiyatro veya Drama Yapımı - En İyi Aktör Ödülü | Mr. Halpern and Mr. Johnson |
| 1985 | Banff Televizyon Festivali Mükemmeliyet Ödülü | |
| 1987 | Emmy Özel Yapım - En İyi Yardımcı Oyuncu Ödülü (aday) | Lost Empires |
Diğer Kaynaklar
- Coleman, Terry (2005). Olivier: The authorised biography. Bloomsbury. ISBN 0-7475-7798-6. İngilizce Kaynak
- Olivier, Laurence (1987). Confessions of an Actor. Sceptre. ISBN 0-340-40758-1. İngilizce Kaynak
Notlar
- Russell Lee'nin yorumu, III. Richard (1955) Criterion DVD, 2004. İngilizce kaynak.
- Terry Coleman, Olivier (Henry Holt and Co., 2005; ISBN 0-8050-7536-4)
- Laurence Olivier, Confessions of an Actor: An Autobiography, (Simon and Schuster, 1985; ISBN 0-671-41701-0)
- Coleman, Olivier, 13
- Coleman, Olivier, 21.
- James Agee, "Masterpiece"; James Agee: Film Writing and Selected Journalism (New York: Library of America, 2005; ISBN 1-931082-82-0), pp. 412–20. V. Henry'nin ilk olarak Time dergisinde (8 Nisan 1946) yayınlanan eleştirisi. Daha sonra Agee on Film, başlıklı kitapta tekrar yayınlanmıştır. Makalenin ikinci bölümü bu adreste tekrar yayınlanmıştır: Laurence Olivier Biyografi 18 Temmuz 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
- Olivier'in hayatının kısa bir özeti için resmi sitesine bakabilirsiniz, laurenceolivier.com 25 Aralık 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
- Coleman, Olivier, 64, 65
- Coleman, Olivier, 76, ve genel olarak 7. Bölüm
- Coleman, Olivier, 133
- Coleman, Olivier, 142
- Coleman, Olivier, 169
- "Laurence Olivier @ Classic Movie Favourites". 21 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Aralık 2006.
- Coleman, Olivier, 482
- Filmbug Laurence Olivier Sayfası
- Donald Spoto, Laurence Olivier (Cooper Square Press; ISBN 0-06-018315-2)
- Arkadaşı Michael Thornton'un yorumu, Daily Mail, 1 Eylül 2006
- amazon.com Tarquin'in Olivier kitabı, My Father Laurence Olivier'in tanıtımından.
- Daily Mail, 1 Eylül 2006
Dış bağlantılar
 |
Wikimedia Commons'ta Laurence Olivier ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır. |
Otorite kontrolü  |
|
|---|