Vitis vinifera

Yaygın üzüm asması olan Vitis vinifera Akdeniz bölgesi, Orta Avrupa ve güneybatı Asya'da Fas ve Portekiz'den kuzey Almanya'ya ve doğudan kuzey İran'a kadar uzanan bir Vitis türüdür. Şu anda 5.000 ile 10.000 arasında Vitis vinifera üzüm çeşidi vardır ancak sadece birkaçının şarap ve sofralık üzüm üretimi için ticari önemi vardır.[1]

Vitis vinifera üzüm asması
Vitis vinifera
Bilimsel sınıflandırma
Âlem: Plantae
Klad: Tracheophyta
Klad: Angiosperms
Klad: Eudicots
Klad: Rosids
Takım: Vitales
Familya: Vitaceae
Alt familya: Vitoideae
Cins: Vitis
Tür: V. vinifera
İkili adlandırma
Vitis vinifera

İnce dilimli kabuğu ile liana 32 metre boya kadar büyür. Yapraklar dönüşümlü, avuç içi loblu, 5–20 cm (2-7.9 inç) uzunluğunda ve geniştir. Meyvesi üzüm olarak bilinen meyvedir; vahşi türlerde bu 6 mm (0.24 inç) çaptadır ve soluk balmumu çiçeği ile koyu mordan siyahımsıya kadar renklerde olgunlaşır; ekili bitkilerde genellikle 3 cm'ye (1.2 inç) kadar daha büyüktür, yeşil, kırmızı veya mor (kara) olabilir. Türler tipik olarak nemli ormanlarda ve nehir kenarlarında bulunur.

Yabani üzüm genellikle V. vinifera subsp. sylvestris (bazı sınıflandırmalarda Vitis sylvestris olarak kabul edilir), V. vinifera subsp. vinifera ekili şekillerle sınırlıdır. Evcilleştirilmiş asmaların hermafrodit çiçekleri vardır ancak subsp. sylvestris ikievcidir (ayrı bitkilerde erkek ve dişi çiçekler) ve meyvenin gelişmesi için tozlaşma gereklidir.

Üzüm taze olarak yenir, şarap, sirke veya meyve suyu yapmak için işlenir veya kuru üzüm yapmak için kurutulur. Vitis vinifera çeşitleri dünyada üretilen şarapların çoğunun temelini oluşturur. Bilinen tüm şarap çeşitleri Antarktika hariç her kıtada ve dünyanın tüm önemli şarap bölgelerinde yetiştirilen Vitis vinifera'ya aittir.

Tarih

Yabani üzümler neolitik toplayıcılar ve ilk çiftçiler tarafından hasat edildi. Binlerce yıldır meyve hem tıbbi hem de besin değeri açısından hasat edilir; tarihi, şarap tarihi ile iç içedir.[2]

Tomurcuk (tohum) şeklindeki değişiklikler (evcilleştirilmiş formlarda daha dardır) ve dağılımı, evcilleştirmenin yaklaşık MÖ 3500-3000 yılları arasında güneybatı Asya'da, Güney Kafkasya'da (Gürcistan) veya Batı Karadeniz kıyı bölgesinde ( Romanya ve Bulgaristan) gerçekleştiğini işaret eder.

Evcil üzümlerin en eski kanıtı Gürcistan'ın güneydoğusundaki Marneuli Belediyesi, Imiri köyü yakınlarındaki Gadachrili Gora'da bulundu; karbonla yaş tayini MÖ 6000 yılına işaret etmektedir.[3][4]

Shulaveri'de MÖ 5. - 4. bin yıllara tarihlenen üzüm çekirdekleri de bulundu; MÖ 4. binyılından kalma diğerleri de Gürcistan'daki Khizanaant Gora'da bulundu.[5]

Evcil üzümün yetiştiriciliği tarih öncesi veya erken tarihlerde Eski Dünya'nın diğer bölgelerine yayıldı.[3]

Üzüm ve şarabın ilk yazılı kayıtları M.Ö. 3. bin yılından eski bir Sümer metni olan Gılgamış Destanı'nda vardır. Ayrıca şarabın yalnızca rahipler, devlet memurları ve firavun için ayrıldığı eski Mısır'dan çok sayıda hiyeroglif referans vardır.[6]

MÖ 6. yüzyıldan kalma Etrüsk çömlekteki üzüm hasadı resmi

Hesiod Yapıtları ve Günleri'nde üzüm hasadı ve şarap yapım teknikleri hakkında ayrıntılı açıklamalar verir ve Homeros'ta da birçok referans vardır. Yunan sömürgeciler daha sonra bu uygulamaları kolonilerinde özellikle elverişli iklimi nedeniyle Enotria olarak bilinen güney İtalya'da (Magna Grecia) tanıttılar.

Etrüskler şarap yapım tekniklerini geliştirdiler ve Akdeniz havzasının ötesinde bir ihracat ticareti geliştirdiler.[7]

Eski Romalılar bugün hala geçerli olan bilgileri içeren çok sayıda edebiyat eserinin gösterdiği gibi Etrüsklerden öğrenilen teknikleri daha da geliştirdiler: Kaynaklar: Cato the Elder tarafından yazılan De Agri Cultura (yaklaşık İ.Ö. 160), Marcus Terentius Varro tarafından yazılan De re rustica, Virgil tarafından yazılan Georgics ve Columella yazılan De re rustica.

M.S. 3. ve 4. yüzyıllarda Roma İmparatorluğunun uzun krizi kırsal kesimde istikrarsızlık yarattı ve bu da genel olarak bağcılıkta azalmaya yol açtı; bu esas olarak yalnızca kasaba ve şehirlerin yakınında ve kıyı şeridi boyunca sürdürüldü.  

5. ve 10. yüzyıllar arasında bağcılık neredeyse yalnızca manastırlardaki farklı dini düzenler tarafından sürdürüldü. Benedictines ve diğerleri üzüm yetiştirme sınırını kuzeye doğru genişletti ve ayrıca daha önce alışılmış olduğundan daha yüksek rakımlara yeni üzüm bağları diktiler. 'Dini' bağcılığın yanı sıra, özellikle Fransa'da aristokrasi tarafından bir prestij sembolü olarak uygulanan 'asil' bir bağcılık geliştirildi.[8][9]

Burgundy'daki Üzüm Bağı

Üzüm yetiştiriciliği, İslamın üzümün yayılmasındaki azalışına neden olduğu 7. yüzyıla kadar Orta Doğu'da önemli bir ekonomik faaliyetti.[10]

Orta Çağ sonu ile Rönesans arasında bağcılık yeniden gelişmeye başladı. Demografik baskı kasaba ve şehirlerdeki nüfus yoğunlaşması, esnaf ve tüccarların artan harcama gücü, bağcılığa yatırımların artmasına neden oldu ve bu da ekonomik olarak bir kez daha uygulanabilir hale geldi.  

Rönesans döneminde üzüm yetiştiriciliği ve şarap üretimi üzerine daha bilimsel yaklaşımı destekleyen çok şey yazıldı. Bu literatür modern ampelografinin kökeni olarak düşünülebilir.  

17. yüzyılda Kuzey Amerika'ya ve Afrika, Güney Amerika ve Avustralya'ya gelen tüm dünyadaki üzümler Avrupa kolonilerini takip etti. Kuzey Amerika'da Vitis cinsinden yerli türlerle melezler oluşturdu; Bunlardan bazıları Avrupalı üzüm bağlarını Kuzey Amerika asmalarından çok daha fazla etkileyen ve aslında Avrupa şarap üretimini birkaç yıl içinde mahvetmeyi başaran bir böcek zararlısı olan filoksera ile savaşmak için yaratılan kasıtlı melezlerdi. Daha sonra Kuzey Amerika anaçları filoksera varlığına dayanacak şekilde V. vinifera çeşitlerinin aşılanmasında yaygın olarak kullanıldı.[11]

V. vinifera dünya şarap üretiminin çoğunluğunu oluşturur; Şarap üretiminde kullanılan en bilinen üzüm çeşitlerinin tamamı V. vinifera'ya aittir.[12]

Vitis vinifera Avrupa'da orta ve güney bölgelerde; Asya'da, Anadolu, Kafkasya, Orta Doğu gibi batı bölgelerinde ve Çin'de; Afrika'da, kuzey Akdeniz kıyılarında ve Güney Afrika'da; Kuzey Amerika'da, Kaliforniya'da ve ayrıca Michigan'da, New Mexico, New York, Oregon, Washington eyaleti, İngiliz Kolombiyası, Ontario ve Québec gibi diğer alanlarda; Güney Amerika'da Şili, Arjantin, Uruguay, Peru ve Brezilya'da; ve Avustralya ve Yeni Zelanda'da Okyanusya'da yoğunlaşmıştır.

20. yüzyılın ikinci yarısında bağcılıktaki tutumda geleneksel tekniklerden mikrobiyoloji, kimya ve ampelografi gibi alanlara dayalı bilimsel yönteme doğru bir kayma yaşandı. Bu değişim aynı zamanda ekonomik ve kültürel yönlerden ve yaşam tarzındaki değişimler ve kaliteli ürün talep etmeye başlayan nüfusun geniş kesimlerinin tüketim alışkanlıklarında da ortaya çıkmıştır. Şablon:Infobox genome Nature dergisi V. vinifera'nın genom dizisini yayınladı.[13] Bu çalışma İtalyan araştırmacılar (Consorzio Interuniversitario Nazionale per la Biologia Molecolare delle Piante, Istituto di Genomica Applicata) ve Fransız araştırmacılar ( Genoscope ve Institut National de la Recherche Agronomique ) arasındaki bir işbirliğiydi. Vitis vinifera genomu tamamen dizilmiş dördüncü anjiyosperm türüdür. Bu analizin sonuçları bitkilerin zaman içindeki evrimini ve şarabın aromatik özelliklerinde yer alan genlerin anlaşılmasına önemli ölçüde katkıda bulunur.

Mart 2007'de Bağcılık için Ortak Araştırma Merkezi'nde çalışan Avustralya'nın Commonwealth Bilimsel ve Endüstriyel Araştırma Örgütü'nden (CSIRO) bilim adamları, "araştırmalarının kırmızı üzümlerde iki gende [kırmızı üzümlerin VvMYBA1 ve VvMYBA2] geninin son derece nadir ve bağımsız mutasyonların dünyadaki beyaz üzüm çeşitlerinin neredeyse tamamının ebeveyni olan tek bir beyaz üzüm asması ürettiğinin ispatlandığını" bildirdi. Tek bir gen mutasyona uğramış olsaydı çoğu üzüm hala kırmızı olurdu ve bugün mevcut olan 3000'den fazla beyaz üzüm çeşidine sahip olamazdık."[14]

Kullanımları
Yetişmiş yaygın üzüm asması Vitis vinifera subsp. Vinifera

Üzüm kullanımının günümüz kuzey İran'da 1996 yılında 7,000 yıllık şarap saklama kavanozlarının keşfedilmesinin ardından Neolitik çağlara kadar uzandığı bilinmektedir.[15] Daha fazla kanıt Mezopotamyalıların ve Eski Mısırlıların asma bağlarına ve şarap yapım becerilerine sahip olduğunu gösteriyor. Yunan filozofları üzümlerin hem bütün hem de şarap şeklindeki iyileştirici güçlerini övdü. Çin'de Vitis vinifera yetiştiriciliği ve şarap üretimi 2. yüzyıldaHan Hanedanlığı döneminde türlerin Ta-Yuan'dan ithal edilmesiyle başlamıştır. Ancak Vitis thunbergii gibi yabani asma "dağ üzümleri" o zamandan önce şarap yapımında kullanılıyordu.[16] Geleneksel tıpta öksürük, solunum yolu, nezle, karaciğer büyümesi ve dalağın subakut durumları için reçetelerde hem de alkol bazlı toniklerde (Aasavs) India V. vinifera kullanılır.[17]

Akdeniz Havzasında yapraklar ve genç saplar geleneksel olarak asma budama işleminden sonra koyun ve keçileri beslemek için kullanılır.[18]

Avrupalı halk şifacıları asmaların özünü kullanarak cilt ve göz hastalıklarını iyileştirmeye çalıştı. Diğer tarihsel kullanımlar hemoroid kanamasını, ağrısını ve iltihabını durdurmak için kullanılan yaprakları içerir. Boğaz ağrısını tedavi etmek için koruk (olgunlaşmamış üzümler) kullanıldı ve verem(tüberküloz), kabızlık ve susuzluk tedavisi için kuru üzüm verildi. Olgun üzümler kanser, kolera, çiçek hastalığı, mide bulantısı, deri ve göz enfeksiyonları ile böbrek ve karaciğer hastalıklarının tedavisinde kullanılmıştır .

Çekirdeksiz üzüm çeşitleri tüketicilere hitap edecek şekilde geliştirildi ancak araştırmacılar artık zenginleştirilmiş fitokimyasal içerikleri sayesinde üzümlerin sağlıklı özelliklerinin çoğunun aslında tohumlardan gelebileceğini keşfediyorlar.[19][20]

Asma yaprakları geleneksel Balkan geleneksel dolması yapımında kıyma (kuzu, domuz eti veya sığır eti gibi), pirinç ve soğanla doldurulur.

Kimya
Genç asma tomurcukları ve yaprakları

Fenolikler

V. vinifera birçok fenolik bileşik içerir.[21] Antosiyaninler, meyvelerin kabuğunda, küspede hidroksisinnamik asitlerde ve tohumlarda proantosiyanidin tipi yoğunlaştırılmış tanenlerde bulunabilir. Stilbenoidler deride ve ahşapta bulunabilir.

Stilbenoidler

Trans- resveratrol, a, fitoaleksin gibi mantar patojenlerinin gelişmesine karşı üretilen Botrytis cinerea[22] ve delta-viniferin bir asma olan fitoaleksin ardından üretilen mantar enfeksiyonu ile Plasmopara viticola.[23]

  • Büzülme

Antosiyaninler

Vitis vinifera kırmızı çeşitleri rengini meyvelere (genellikle kabuğunda) veren antosiyaninler bakımından zengindir. Üzümde bulunan en temel 5 antosiyanin şunlardır:

  • Siyanidin-3-O-glukozit
  • Delphinidin-3-O-glukozit
  • Malvidin-3-O-glukozit
  • Petunidin-3-O-glukozit
  • Peonidin-3-O-glukozit

Graciano [24][25] gibi çeşitler ayrıca şunları içerebilir: :

asetillenmiş antosiyaninler
  • Siyanidin-3-(6-asetil)-glukosit
  • Delphinidin-3-(6-asetil)-glukosit
  • Malvidin-3-(6-asetil)-glukosit
  • Petunidin-3-(6-asetil)-glukosit
  • Peonidin-3-(6-asetil)-glukosit
kumaronlanmış antosiyaninler
  • Siyanidin-3-(6-p-kumaroil)-glukosit
  • Delphinidin-3-(6-p-kumaroil)-glukosit
  • Malvidin-3-(6-p-kumaroil)-glukosit cis
  • Malvidin-3-(6-p-kumaroil)-glukosit trans
  • Petunidin-3-(6-p-kumaroil)-glukosit
  • Peonidin-3-(6-p-kumaroil)-glukosit
kafeoyatlanmış antosiyaninler
  • Malvidin-3-(6-p-kaffeoil)-glukosit
  • Peonidin-3-(6-p-caffeoyl)-glucoside

Diğer kimyasallar

İzoprenoid monoterpenler üzümde her şeyden önce asiklik linalol, geraniol, nerol, sitronellol, homotrienol ve monosiklik α-terpineol çoğunlukla glikozitler halinde bulunur. Karotenoidler üzüm meyvelerinin olgunlaşmasında birikir. Karotenoidlerin oksidasyonu uçucu parçalar, C13-norisoprenoidler üretir. Bunlar β- iyonon (viyola aroması), damaskenon (egzotik meyvelerin aroması), β-damaskon (gül aroması) ve β- iyonol (çiçek ve meyvelerin aroması) gibi güçlü kokulu bileşiklerdir. Bir alkaloit olan melatonin üzümde bulunmuştur.[26] Ek olarak çekirdekleri doymamış yağ asitleri bakımından zengindir bu da kandaki toplam kolesterol ve LDL kolesterol seviyelerini düşürmeye yardımcı olur.[21]

Ayrıca bakınız
  • Üzüm çeşitleri listesi
  • Cru (wine)
  • Uluslararası Üzüm Genom Proğramı
  • Dizili bitki genomları listesi
  • Dizili plastomların listesi
  • Areni-1 winery
  • Vineyard pests

Kaynakça
  1. Wine & Spirits Education Trust "Wine and Spirits: Understanding Wine Quality" pgs 2-5, Second Revised Edition (2012), London, 978-1-905819-15-7
  2. From Vines to Wines in Classical Rome: A Handbook of Viticulture and Oenology in Rome and the Roman West. BRILL, 2016. 8 Aralık 2016. ISBN 9789004334595.
  3. Batiuk (2013). "The fruits of migration: Understanding the 'longue dureé' and the socio-economic relations of the Early Transcaucasian Culture". Journal of Anthropological Archaeology. 32 (4): 449-477. doi:10.1016/j.jaa.2013.08.002.
  4. Peter Boisseau, How wine-making spread through the ancient world: U of T archaeologist. 2 Temmuz 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. June 17, 2015 – news.utoronto.ca
  5. Malkhaz Kharbedia, THE HISTORY OF GEORGIAN WINE 3 Ağustos 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. 01/20/2015
  6. Wine and Society. Routledge. 2006. ISBN 9781136348860.
  7. Etruscan Civilization: A Cultural History. Getty Publications. 2005. ISBN 9780892366002.
  8. The Archaeology of Medieval England and Wales. 47. Routledge. 2014. ISBN 9781317599944.
  9. The New Oxford Book of Food Plants. 2. OUP Oxford. 2009. ISBN 9780191609497.
  10. Genetics, Genomics, and Breeding of Grapes. illustrated. CRC Press. 2016. ISBN 9781439871997.
  11. "On roots, and time travel | Stanford Wine Society". 11 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi.
  12. Robinson, Jancis. Concise Wine Companion. 2001, Oxford University Press.
  13. The French–Italian Public Consortium for Grapevine Genome Characterization (27 Eylül 2007). "The grapevine genome sequence suggests ancestral hexaploidization in major angiosperm phyla". Nature. 449 (7161): 463-467. doi:10.1038/nature06148. PMID 17721507.
  14. Walker (Mart 2007). "White grapes arose through the mutation of two similar and adjacent regulatory genes". The Plant Journal. 49 (5): 772-785. doi:10.1111/j.1365-313X.2006.02997.x. PMID 17316172.
  15. "World's Earliest Wine". Eylül–Ekim 1996. 5 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2020.
  16. Eijkhoff, P. (2000). Wine in China; its history and contemporary developments 15 Aralık 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  17. Wang (2014). "Natural product agonists of peroxisome proliferator-activated receptor gamma (PPARγ): a review". Biochem Pharmacol. 92 (1): 73-89. doi:10.1016/j.bcp.2014.07.018. PMC 4212005 $2. PMID 25083916.
  18. Heuzé V., Thiollet H., Tran G., 2017. Grape leaves and vine shoots. Feedipedia, a programme by INRA, CIRAD, AFZ and FAO. https://www.feedipedia.org/node/512 24 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  19. "Polyphenolics in grape seeds-biochemistry and functionality". J Med Food. 6 (4): 291-9. 2003. doi:10.1089/109662003772519831. PMID 14977436.
  20. Parry J (Mayıs 2006). "Chemical compositions, antioxidant capacities, and antiproliferative activities of selected fruit seed flours". J. Agric. Food Chem. 54 (11): 3773-8. doi:10.1021/jf060325k. PMID 16719495.
  21. Aizpurua-Olaizola (1 Ocak 2015). "Optimization of Supercritical Fluid Consecutive Extractions of Fatty Acids and Polyphenols from Vitis Vinifera Grape Wastes". Journal of Food Science (İngilizce). 80 (1): E101-E107. doi:10.1111/1750-3841.12715. ISSN 1750-3841. PMID 25471637.
  22. Favaron (2009). "The role of grape polyphenols on trans-resveratrol activity against Botrytis cinerea and of fungal laccase on the solubility of putative grape PR proteins" (PDF). Journal of Plant Pathology. 91 (3): 579-588. doi:10.4454/jpp.v91i3.549. 18 Ağustos 2020 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2020.
  23. Timperio (2012). "Production of the phytoalexins trans-resveratrol and delta-viniferin in two economy-relevant grape cultivars upon infection with Botrytis cinerea in field conditions". Plant Physiology and Biochemistry. 50 (1): 65-71. doi:10.1016/j.plaphy.2011.07.008. PMID 21821423.
  24. Núñez (2004). "Vitis vinifera L. Cv. Graciano grapes characterized by its anthocyanin profile". Postharvest Biology and Technology. 31: 69-79. doi:10.1016/S0925-5214(03)00140-6.
  25. Monagas (2003). "Anthocyanin-derived Pigments in Graciano, Tempranillo, and Cabernet Sauvignon Wines Produced in Spain". Am. J. Enol. Vitic. 54 (3): 163-169. 25 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Eylül 2020.
  26. Iriti (Mayıs 2009). "Bioactivity of grape chemicals for human health". Natural Product Communications. 4 (5): 611-34. doi:10.1177/1934578X0900400502. PMID 19445314.

Ek kaynaklar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.